agaliarep
03-05-06, 13:20
πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στους δελφούς, σε αυτό το υπέροχο και ιστορικό σημείο, ένα μέρος που με γεμίζει με περίεργα συναισθήματα και δεν ξέρω εάν είμαι αυτός που απλά τα αισθάνεται ή η αύρα αυτού του μέρους είναι τέτοια που σε γεμίζει ηρεμία αλλά και θαυμασμό.
με λύπη μου για ακόμα μια φορά όμως απογοητεύτηκα.
η χώρα μου βρέθηκε κάποτε, πριν απο πολύ καιρό, τα παλιά τα χρόνια που λένε, στο απόγειο της, οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτιστικά. ήταν μια μηχανή παραγωγής πολιτισμού. απο τότε έχουν περάσει χρόνια πολλά, τόσα πολλά που μοιάζει σαν να μιλάω για τους δεινοσαύρους.
και κάπως, που μοιάζει με όνειρο, μας έχουν; έχουμε; φτάσει σε αυτό το σημείο, το σήμερα.
ξεπουλιόμαστε σιγά, σιγά με όλους τους τρόπους. ιδεολογικά, πολιτιστικά, πολιτικά.
πουλάμε τους πύργους μας σε γερμανούς, τα νησιά μας σε πλούσιους πετρελαιάδες κτλ.
μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, πουλάμε και τα αρχαία μας. γιατί τι άλλο κάνουμε. και δεν μιλάω για τους αρχαιοκάπηλους αλλά για την ίδια την κυβέρνηση, όχι μόνο αυτή αλλά όλες. έχουμε κάνει τους αρχαιολογικούς χώρους σημείο είσπραξης. πουλάμε τον πολιτισμό μας σε ξένους ή ακόμα χειρότερα σε έλληνες για 6 ευρώ ή 9. θέλεις να δεις πόσο πολιτισμό έχουμε; πλήρωσε. και θα μου πείτε μα καλά πρέπει το κράτος να βγάλει κάποια λεφτά για να συντηρήσει τους τόσους αρχαιολογικούς χώρους και αναρωτιέμαι την φορολογία γιατί την πληρώνω; αναρωτιέμαι εάν πλήρωνα παραπάνω και παραπάνω ακόμα θα έφευγε το εισητήριο;
από την άλλη το εισιτήριο αποτρέπει να μπουν στον αρχαιολογικό χώρο άτομα που δεν θέλουν να δουν τον χώρο αλλά θέλουν να κάνουν άλλα πράγματα, οπότε μπορεί να πει κάποιος αφού είναι έτσι είναι καλό το ότι υπάρχουν εισιτήρια.
αυτό που με έκανε να στενοχωρηθώ δεν ήταν αυτό, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αυτό που έχω διαπιστώσει πάρα πολλές φορές σε πάρα πολλούς αρχαιολογικούς χώρους. ήταν η παντελής έλλειψη προστασίας του χώρου. δεν υπήρχε κανένας φύλακας, όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά, αφού ήταν κλεισμένος μέσα σε ένα κουτί και άκουγε μουσική χωρίς να έχει καμία ουσιαστικά οπτική επαφή με τα αρχαία. είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε ότι θέλουμε, από το να βάψουμε τις κολόνες με σπρέι μέχρι να πάρουμε μάρμαρα από μια στοίβα η οποία υποτίθεται ότι προστατευόταν από ένα σύρμα το οποίο είχε ριχτεί από πάνω. μέσα στα νεύρα μου και ανάμεσα σοβαρού και αστείου, άρπαξα ένα κομμάτι μάρμαρο το σήκωσα και πολύ άνετα θα μπορούσα να το πάρω μαζί μου. σε κάποια φάση ενώ σχολιάζαμε το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανείς βγήκε ο «κύριος» που βρισκόταν επί πολύ ώρα μέσα στο κουτί του και το πρώτο πράγμα που είπε ήταν ότι έτρωγε… φυσικά και ήταν μια ηλίθια δικαιολογία αφού δεν είχε κανένα λόγο να δικαιολογηθεί εάν ήταν έτσι. αλλά ακόμα και να ήταν έτσι έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει και κάποιος δεύτερος άνθρωπος εκεί για να μπορεί να βλέπει τον τομέα που υποτίθεται είναι υπεύθυνος. (σ.μ. αυτό συνέβη στο ναό της αθηνάς)
μετά από λίγο μάθαμε ότι η είσοδος δεν ήταν από κει που μπήκαμε αλλά από άλλο σημείο, στο οποίο απλά είχε φύγει το συρματόπλεγμα που κανείς δεν φρόντισε να φτιάξει και ήταν σπασμένο από καιρό από ότι μάθαμε. έτσι ο καλός φύλακας του ναού δεν μπορούσε να βλέπει ποιοι μπαίνουν και ποιοι όχι και φυσικά και το ποιοι φεύγουν και με τι;
όταν ανεβήκαμε στον ναό του απόλλωνα συναντήσαμε την ίδια ακριβώς κατάσταση, κανένας φύλακας, μόνο κάποιοι ξεναγοί οι οποίοι προφανώς δεν έπαιζαν τον ρόλο του φύλακα και ένα κουτί με κάποιον μέσα που ήταν ανάμεσα σε ύπνο και σε…ύπνο…
για να δούμε ότι υπάρχει κάποιος μέσα έπρεπε να φτάσουμε τόσο κοντά στο κουτί αυτό που αναρωτιέσαι, εάν πεθάνει θα το πάρει κανείς είδηση;
όσο για το στάδιο, φυσικά λόγο του μεγάλου ύψους δεν υπήρχε κανείς…
αλλά να ήταν μόνο αυτό; την προηγούμενη φορά μάλλον ήταν χειρότερα, όχι τίποτα άλλο αλλά ήταν και σε τουριστική περίοδο, υπήρχαν κάποια μισοκοιμισμένα άτομα αλλά δεν έκαναν τίποτα…
χαρακτηριστικό ήταν ότι μπροστά σε κάποιο φύλακα μια τουρίστρια είχε ανέβει όρθια σε ένα σπασμένο κυανόκρανο για να τραβήξει φωτογραφία. η ειρωνεία δίπλα ακριβώς είχε ταμπέλα που έλεγε «μην αγγίζετε».
και αναρωτιέμαι εγώ ο μαλάκας ο έλληνας, ποιος είναι ο σεβασμός που δείχνεται σε αυτούς τους χώρους; αν είναι τέτοια η κατάσταση σε έναν από τους μεγαλύτερους αρχαιολογικούς χώρους στην ελλάδα και κατά επέκταση και στον κόσμο τι μπορεί να περιμένει κάποιος για τα υπόλοιπα μνημεία;
ποιος είναι ο σεβασμός που δείχνεται στον πολιτισμό μας και σε ότι έχει απομείνει από αυτόν; ποια είναι η αξιοποίηση όλων αυτών των χώρων σε τουριστικό επίπεδο; ο χάρτης που υποτίθεται έπρεπε να δείχνει τον χώρο των αρχαίων ήταν τόσο παλιός και σε τόσο κακή κατάσταση που νόμιζες ότι ήταν και αυτός μέσα στα ευρήματα.
ποια είναι η άποψη που σχηματίζεται σε όλους αυτούς τους χιλιάδες τουρίστες που πάνε κάθε χρόνο; ποιόν πολιτισμό μπορούμε να πούμε να επιδείξουμε και να λέμε ότι παράγουμε όταν δεν φροντίζουμε τα ίδια μας τα μνημεία και τον ίδιο μας τον πολιτισμό.
είχα ακούσει με χαρά μπορώ να πω τον καραμανλή να λέει ότι παίρνει το υπουργείο πολιτισμού και σκέφτηκα τότε ότι μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω μια και διάλεξε ο ίδιος όπως είπε το υπουργείο γιατί ήταν πολύ σημαντικό… και εδώ είναι που κολλάει η χαρά του μαλάκα…
δεν θέλω να είμαι άδικος, έγινε το μουσείο, κάτι που σίγουρα χρειαζόταν, αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν και άλλα πολλά. πολλά που όμως φαίνονται πολύ μακρινά και μοιάζει σαν ότι να γίνεται να γίνεται για τους τύπους και όχι γιατί είναι το σωστό και το πρέπον.
γιατί άραγε οι ιθύνοντες δεν δίνουν την απαραίτητη προσοχή;
γιατί έχει περάσει τόσο επιδερμικά η προστασία της κληρονομιάς μας;
δεν άνοιξα το θέμα ακριβώς για συζήτηση, μάλλον για να διαμαρτυρηθώ.
αλλά σε ποιους; σε σας; μάλλον θέλω να κάνουμε κάτι όλοι σαν μεταφυσικό, μια καταγγελία, μια διαμαρτυρία. δεν ξέρω.
μερικές φορές καλύτερα να μιλάς και να μην σε ακούει κανείς παρά να μην βγάζεις άχνα…
με λύπη μου για ακόμα μια φορά όμως απογοητεύτηκα.
η χώρα μου βρέθηκε κάποτε, πριν απο πολύ καιρό, τα παλιά τα χρόνια που λένε, στο απόγειο της, οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτιστικά. ήταν μια μηχανή παραγωγής πολιτισμού. απο τότε έχουν περάσει χρόνια πολλά, τόσα πολλά που μοιάζει σαν να μιλάω για τους δεινοσαύρους.
και κάπως, που μοιάζει με όνειρο, μας έχουν; έχουμε; φτάσει σε αυτό το σημείο, το σήμερα.
ξεπουλιόμαστε σιγά, σιγά με όλους τους τρόπους. ιδεολογικά, πολιτιστικά, πολιτικά.
πουλάμε τους πύργους μας σε γερμανούς, τα νησιά μας σε πλούσιους πετρελαιάδες κτλ.
μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, πουλάμε και τα αρχαία μας. γιατί τι άλλο κάνουμε. και δεν μιλάω για τους αρχαιοκάπηλους αλλά για την ίδια την κυβέρνηση, όχι μόνο αυτή αλλά όλες. έχουμε κάνει τους αρχαιολογικούς χώρους σημείο είσπραξης. πουλάμε τον πολιτισμό μας σε ξένους ή ακόμα χειρότερα σε έλληνες για 6 ευρώ ή 9. θέλεις να δεις πόσο πολιτισμό έχουμε; πλήρωσε. και θα μου πείτε μα καλά πρέπει το κράτος να βγάλει κάποια λεφτά για να συντηρήσει τους τόσους αρχαιολογικούς χώρους και αναρωτιέμαι την φορολογία γιατί την πληρώνω; αναρωτιέμαι εάν πλήρωνα παραπάνω και παραπάνω ακόμα θα έφευγε το εισητήριο;
από την άλλη το εισιτήριο αποτρέπει να μπουν στον αρχαιολογικό χώρο άτομα που δεν θέλουν να δουν τον χώρο αλλά θέλουν να κάνουν άλλα πράγματα, οπότε μπορεί να πει κάποιος αφού είναι έτσι είναι καλό το ότι υπάρχουν εισιτήρια.
αυτό που με έκανε να στενοχωρηθώ δεν ήταν αυτό, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αυτό που έχω διαπιστώσει πάρα πολλές φορές σε πάρα πολλούς αρχαιολογικούς χώρους. ήταν η παντελής έλλειψη προστασίας του χώρου. δεν υπήρχε κανένας φύλακας, όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά, αφού ήταν κλεισμένος μέσα σε ένα κουτί και άκουγε μουσική χωρίς να έχει καμία ουσιαστικά οπτική επαφή με τα αρχαία. είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε ότι θέλουμε, από το να βάψουμε τις κολόνες με σπρέι μέχρι να πάρουμε μάρμαρα από μια στοίβα η οποία υποτίθεται ότι προστατευόταν από ένα σύρμα το οποίο είχε ριχτεί από πάνω. μέσα στα νεύρα μου και ανάμεσα σοβαρού και αστείου, άρπαξα ένα κομμάτι μάρμαρο το σήκωσα και πολύ άνετα θα μπορούσα να το πάρω μαζί μου. σε κάποια φάση ενώ σχολιάζαμε το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανείς βγήκε ο «κύριος» που βρισκόταν επί πολύ ώρα μέσα στο κουτί του και το πρώτο πράγμα που είπε ήταν ότι έτρωγε… φυσικά και ήταν μια ηλίθια δικαιολογία αφού δεν είχε κανένα λόγο να δικαιολογηθεί εάν ήταν έτσι. αλλά ακόμα και να ήταν έτσι έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει και κάποιος δεύτερος άνθρωπος εκεί για να μπορεί να βλέπει τον τομέα που υποτίθεται είναι υπεύθυνος. (σ.μ. αυτό συνέβη στο ναό της αθηνάς)
μετά από λίγο μάθαμε ότι η είσοδος δεν ήταν από κει που μπήκαμε αλλά από άλλο σημείο, στο οποίο απλά είχε φύγει το συρματόπλεγμα που κανείς δεν φρόντισε να φτιάξει και ήταν σπασμένο από καιρό από ότι μάθαμε. έτσι ο καλός φύλακας του ναού δεν μπορούσε να βλέπει ποιοι μπαίνουν και ποιοι όχι και φυσικά και το ποιοι φεύγουν και με τι;
όταν ανεβήκαμε στον ναό του απόλλωνα συναντήσαμε την ίδια ακριβώς κατάσταση, κανένας φύλακας, μόνο κάποιοι ξεναγοί οι οποίοι προφανώς δεν έπαιζαν τον ρόλο του φύλακα και ένα κουτί με κάποιον μέσα που ήταν ανάμεσα σε ύπνο και σε…ύπνο…
για να δούμε ότι υπάρχει κάποιος μέσα έπρεπε να φτάσουμε τόσο κοντά στο κουτί αυτό που αναρωτιέσαι, εάν πεθάνει θα το πάρει κανείς είδηση;
όσο για το στάδιο, φυσικά λόγο του μεγάλου ύψους δεν υπήρχε κανείς…
αλλά να ήταν μόνο αυτό; την προηγούμενη φορά μάλλον ήταν χειρότερα, όχι τίποτα άλλο αλλά ήταν και σε τουριστική περίοδο, υπήρχαν κάποια μισοκοιμισμένα άτομα αλλά δεν έκαναν τίποτα…
χαρακτηριστικό ήταν ότι μπροστά σε κάποιο φύλακα μια τουρίστρια είχε ανέβει όρθια σε ένα σπασμένο κυανόκρανο για να τραβήξει φωτογραφία. η ειρωνεία δίπλα ακριβώς είχε ταμπέλα που έλεγε «μην αγγίζετε».
και αναρωτιέμαι εγώ ο μαλάκας ο έλληνας, ποιος είναι ο σεβασμός που δείχνεται σε αυτούς τους χώρους; αν είναι τέτοια η κατάσταση σε έναν από τους μεγαλύτερους αρχαιολογικούς χώρους στην ελλάδα και κατά επέκταση και στον κόσμο τι μπορεί να περιμένει κάποιος για τα υπόλοιπα μνημεία;
ποιος είναι ο σεβασμός που δείχνεται στον πολιτισμό μας και σε ότι έχει απομείνει από αυτόν; ποια είναι η αξιοποίηση όλων αυτών των χώρων σε τουριστικό επίπεδο; ο χάρτης που υποτίθεται έπρεπε να δείχνει τον χώρο των αρχαίων ήταν τόσο παλιός και σε τόσο κακή κατάσταση που νόμιζες ότι ήταν και αυτός μέσα στα ευρήματα.
ποια είναι η άποψη που σχηματίζεται σε όλους αυτούς τους χιλιάδες τουρίστες που πάνε κάθε χρόνο; ποιόν πολιτισμό μπορούμε να πούμε να επιδείξουμε και να λέμε ότι παράγουμε όταν δεν φροντίζουμε τα ίδια μας τα μνημεία και τον ίδιο μας τον πολιτισμό.
είχα ακούσει με χαρά μπορώ να πω τον καραμανλή να λέει ότι παίρνει το υπουργείο πολιτισμού και σκέφτηκα τότε ότι μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω μια και διάλεξε ο ίδιος όπως είπε το υπουργείο γιατί ήταν πολύ σημαντικό… και εδώ είναι που κολλάει η χαρά του μαλάκα…
δεν θέλω να είμαι άδικος, έγινε το μουσείο, κάτι που σίγουρα χρειαζόταν, αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν και άλλα πολλά. πολλά που όμως φαίνονται πολύ μακρινά και μοιάζει σαν ότι να γίνεται να γίνεται για τους τύπους και όχι γιατί είναι το σωστό και το πρέπον.
γιατί άραγε οι ιθύνοντες δεν δίνουν την απαραίτητη προσοχή;
γιατί έχει περάσει τόσο επιδερμικά η προστασία της κληρονομιάς μας;
δεν άνοιξα το θέμα ακριβώς για συζήτηση, μάλλον για να διαμαρτυρηθώ.
αλλά σε ποιους; σε σας; μάλλον θέλω να κάνουμε κάτι όλοι σαν μεταφυσικό, μια καταγγελία, μια διαμαρτυρία. δεν ξέρω.
μερικές φορές καλύτερα να μιλάς και να μην σε ακούει κανείς παρά να μην βγάζεις άχνα…