Επιστροφή στο Forum : Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΩΝ ΧΟΜΠΙΤ
Φίλοι μου καλησπέρα σας.
Πρίν λίγες μέρες έλαβα ένα εμαιλ απο έναν καλό μου φίλο και είχε σαν τίτλο
τον Τίτλο του τόπικ που άνοιξα......
Σας το παραθέτω λοιπόν.....
Εδώ και λίγες ημέρες έχει ξεκινήσει το πρώτο μέρος της τριλογίας της ταινίας "Το Χόμπιτ".
Οι θεατές παρακολούθησαν τη σκηνή της ανεύρεσης σε μια σκοτεινή σπηλιά
του Ενός Δαχτυλιδιού, που σε κάνει αόρατο όταν το φοράς και που με τον
καιρό σε διαφθείρει.
Έμπνευση του Βρετανού συγγραφέα Τόλκιν η ιστορία;
Φυσικά και όχι.
Για ακόμη μια φορά ένας ελληνικός μύθος έγινε "copy-paste".
Αυτός, του Γύγη. O Πλάτωνας, στο Β΄ βιβλίο της «Πολιτείας» του και με το
στόμα του Γλαύκωνα, επινοεί ένα μύθο:
Ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ονόματι Γύγης βρίσκει τυχαία ένα
μαγικό δακτυλίδι μετά από δύο καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα.
Την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του άρχοντά του, έπιασε φοβερή
καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ' τα
πόδια του. Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί μέσα στα
σπλάχνα της γης, είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο.
Από κάποια ανοίγματα στα πλευρά του κοίταξε μέσα του και διαπίστωσε ότι
εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες.
Και το σημαντικότερο, φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δακτυλίδι.
Όταν ανέβηκε στην επιφάνεια διαπίστωσε ότι το εύρημά του είχε μία
αξιοπερίεργη μαγική δυνατότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του
(«σφενδόνην» την ονομάζει ο Πλάτωνας) προς το εσωτερικό της παλάμης
του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς
την αντίστροφη φορά.
Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο.
Μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και
κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήττεται.
Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και
απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του,
πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που
μπορούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα.
Και πραγματικά έτσι έγινε.
Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη
βοήθειά της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία.
Κατέλαβε λοιπόν μια θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρίκου,
χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά
κίνητρα - συνηθισμένα στην ανθρώπινη φύση -τη δόξα και τον πλούτο.
Ο Γλαύκωνας, που διηγείται τη φανταστική αυτή ιστορία, καταλήγει στο
συμπέρασμα ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να αδικεί, όταν μάλιστα ξέρει
εκ των προτέρων ότι δε θα υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του.
Και αυτό γιατί ο κοινός νους λέει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τελικά ένα
αγαθό στη ζωή μας, αφού η εφαρμογή της προσκρούει στο προσωπικό μας
συμφέρον.
Για όλους μας λοιπόν το βασανιστικό ερώτημα «αδικείν η αδικείσθαι;»
γίνεται πολύ απλό.
Και η απάντηση στη συνείδησή μας δεν είναι τουλάχιστον μία ανώδυνη
ουδετερότητα, αλλά μία συνειδητή επιλογή συμφέροντος: «αδικειν» και
μάλιστα αν είναι δυνατόν ατιμώρητα.
Ένα δακτυλίδι λοιπόν έγινε η αιτία να διαφθαρεί ένας απονήρευτος βοσκός
και να περάσει από το φως του ενάρετου στη σκιά του εγκληματία.
Διαπράχθηκε μια αμαρτία που ο Πλάτωνας ονομάζει αδικία, δηλαδή άρση της
δικαιοσύνης.
Ο άνθρωπος λοιπόν καλείται να αλλάξει νοοτροπία να παλέψει με το κακό
να θεαθεί το φως δηλαδή το ωραίο, το δίκαιο, το αρμονικό, το αληθινό και
τούτο γίνεται με ένα και μόνο όπλο σύμφωνα με τον Πλάτωνα ,ένα όπλο
ανίκητο ακόμα και σήμερα:
Την Ολοκληρωμένη Παιδεία.
[Ο Γύγης - ιστορικό πρόσωπο - ήταν βασιλιάς της Λυδίας κατά το πρώτο
μισό του 7ου αιώνα π.Χ. Πήρε το θρόνο με τη βοήθεια της συζύγου του
τελευταίου βασιλιά από τους απογόνους του Ηρακλή και ίδρυσε νέα
δυναστεία των Μερμναδών].
Με το μύθο συμφωνεί ως ένα βαθμό και το γεγονός, ότι είχε στο σκήπτρο
του και ένα δαχτυλίδι με μεγάλο πολύτιμο λίθο.
Είναι επίσης γνωστό πως ήταν δραστήριος και ενεργητικός βασιλιάς και πως
οδήγησε τη Λυδία και την πρωτεύουσα της, τις Σάρδεις, στην μεγαλύτερή
της ακμή.
Το βασίλειο του, συμπεριελάμβανε όλη τη δυτική Μικρά Ασία ως τον ποταμό
Άλυ και η δυναστεία του έμεινε στην εξουσία πάνω από εκατό χρόνια.
Ο τελευταίος του απόγονος στο θρόνο της Λυδίας ήταν ο βασιλιάς Κροίσος,
που έγινε ξακουστός για τα πλούτη του και για την κακή ερμηνεία που
έδωσε στο χρησμό της Πυθίας.
Ο μύθος του Γύγη έχει εμπνεύσει και πολλούς σύγχρονους συγγραφείς.
Ίσως περισσότερο γνωστό να τον έκανε το δράμα του Φρίντριχ Χέμπελ « Ο
Γύγης και το δαχτυλίδι του» (1856).
Στο χώρο της λογοτεχνίας ο μύθος αξιοποιήθηκε από τον Θεόφιλο Γκωτιέ
στη νουβέλα του «Ο βασιλιάς Κανδαύλης» (1844) και στο θέατρο πάλι από
τον Αντρέ Ζίντ στο ομώνυμο θεατρικό του έργο (1901).
Το 1920 ο Α. Μπρυνώ έγραψε την όπερα «Κανδαύλης».
Tης Ιωάννας Μπισκιτζή (Λέκτορα Κλασσικής Φιλολογίας)
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο αλλά ρωτώντας και κάποιους φιλολόγους
μου επαλήθευσαν τα στοιχεία που παρατίθενται καθως και το όνομα
που έχει γράψει το παρόν πόνημα (απο το διαδίκτυο)..... Ευχαριστώ.
Απλά εξαιρετικός AVATARG. Πολύ σημαντικές οι πληροφορίες που μας παρέθεσες.
Φίλοι μου και πάλι εδώ...
Φίλη Viper στην αρχή δεν ήθελα να το παρουσιάσω το θέμα αυτό που ίσως
να άρχιζαν πάλι κάποιοι πως όλα τα θέλουμε Ελληνικά.....
Ψάχνοντας όμως για τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα προσπάθησα να κάνω
κάποια ανάλογη έρευνα.....
Δάφνις και Χλόη
Άδωνις και Αφροδίτη
Έρωτας και Ψυχή
Ορφέας και Ευρυδίκη
Είναι λίγα από τα ζευγάρια που είχαν μια ανάλογη ιστορία με του Ρωμαίου
και της Ιουλιέτας στην αρχαιότητα....
Βέβαια απο την Αρχαιότητα το δαχτυλίδι με κάποια σύμβολα πάνω του
έδειχνε πως ο κάτοχος του είχε μια θέση κάτι που χρησιμοποιείται ακόμα και
σήμερα απο αδελφότητες ακόμα και απο πανεπιστήμια πως η κατοχή του
δείχνει πως σπούδασε στο τάδε πανεπιστήμιο ή ανήκει σε κάποια
αδελφότητα κλπ.....
Βέβαια να μην ξεχνάμε πως δαχτυλίδι με σφραγίδα πάνω που την έβαζε
ο Βασιλιάς σε βουλοκέρι ήταν μια απο τις επιβεβαιώσεις πως ήταν ο βασιλιάς
και είχε στην κατοχή του το δαχτυλίδι σύμβολο εξουσίας....
Ευχαριστώ.
Αν κοιτάξει κάποιος επίσης στη λαογραφία του τόπου μας πολύ συχνά το δαχτυλίδι έφερε μαγικές ιδιότητες στον κάτοχό του και πολλές φορές προκαλούσε και συναισθηματική λύτρωση από την αναγνώριση προσώπων που το κουβαλούσαν μαζί τους. Σαφώς και χρησιμοποιείται από αδελφότητες, ομάδες , θρησκευτικές σέκτες και η επιλογή του μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι υπήρξε το είδος του κοσμήματος που δύσκολα αποχωρίζεται κάποιος όταν το φορά...
Φίλοι μου καλησπέρα σας.
Φίλη Viper πράγματι τόσο στην λαογραφία αλλα και στην παγκόσμια Ιστορία
βλέπουμε πως τα δαχτυλίδια παίζουν ρόλο αναγνώρισης καταξίωσης και
βαθμού....
Αλλά θα επικεντρωθώ στον λόγο που άνοιξα το θέμα για να παραθέσω ένα
άλλο παράδειγμα.....
Την Οδύσσεια λίγο πολύ την έχουμε διαβάσει όλοι μας για διαβάστε και την
Αινειάδα του Βιργιλίου....
Στην Οδύσσεια εξιστορούνται τα ταξίδια του Οδυσσέα ενώ στην Αινειάδα
εξιστορούνται τα ταξίδια του Αινεία...
Η πρώτη έχει 24 Ραψωδίες ενώ δεύτερη έχει 12 μέρη και παρουσιάζει
τον Αινεία που παίρνει μέρος στον Τρωικό πόλεμο και μετά την ήττα
από τους Έλληνες φεύγει και καταλήγει στο Λάτιο και κάνει σύνδεση
Ιλιάδας ,Οδύσσειας και μετά Αινειάδα για να παρουσιάσει τον μύθο της
δημιουργίας της Ρώμης.... (Ρώμος-Ρωμύλος)
Ευχαριστώ.
Η εννοια δαχτυλιδι, πιστευω οτι εχει να κανει με την ενοια του δακτύλιου. Κοιταζοντας το σωμα μας στον καθρεφτη εντοπιζουμε σαν εντυπωματα-αποτυπωματα, πολλους δακτυλιους (λαιμος, δαχτυλα, καρπος, σαν ζωνη στο υπογαστριο, κ.α.) Ειναι σαν να εχουμε νοητα-ενεργειακα δαχτυλιδια-δακτυλιους, που περιοριζουν-καθοριζουν την αναπτυξη μας σε μεγεθος, στη διαρκεια της ζωης.
Αρχοντας των δακτυλιδιων ειναι αυτος που ελλεγχει και εντοπιζει νοητικα την δραση ή επιδραση αυτων. Θα μπορουσε να πει χονδρικα κανεις οτι ο ευφυης, και καλλιεργημενος πνευματικα ειναι ο εχων μαγικες δυναμεις.
Οσον αφορα τις ανα τους αιωνες αντιγραφες της αρχαιας ελληνικης γραματειας, θα βρουμε και αποσπασματικα την Οδυσσεια στο "χιλιες και μια νυχτες" στις περιπετειες του Σεβαχ του θαλασσινου, εξου και η πολυ πετυχημενη θεατρικα εκφραση "Οδυσσεβαχ". Ψηγματα και την κεντρικη ιδεα την μαιευτικης του Σωκρατη οπως την μεταφερει ο Πλατωνας , θα εντοπισουμε και στον Αρθουρ Κοναν Ντουλ στο Σερλοκ Χολμς. Δεν εχει τελος ο καταλογος.
-------------------------------------------------------
Φίλοι μου καλησπέρα σας.
Φίλε anastasi σε ευχαριστώ μου έδωσες μια άλλη διάσταση με αυτα που
αναφέρεις...
Εκτός απο το δαχτυλίδι είναι και το κόσμημα στον λαιμό στον καρπό η
ζώνη....
Όλα αυτά δένουν μεταξύ τους που δείχνουν δύναμη αδελφότητα βαθμό..
(Αν και σε αυτά θα είχαμε να κάνουμε μεγάλη συζήτηση αλλά δεν είναι του παρόντος θέματος...)
Έχεις δίκιο για τον "Οδυσσεβαχ" αλλά και σχετικά με τον Σερλοκ Χολμς που
δεν είχα κάνει ποτε τέτοιον συσχετισμό γιατί δεν διάβαζα τα σχετικά βιβλία..
Ευχαριστώ.
Αρχικά θα ήθελα να σε ευχαριστήσω φίλε AVATARGR που μας θύμισες το μύθο για το δαχτυλίδι του Γύγη. Είναι ένας πολύ ωραίος μύθος σχετικά με τη δικαιοσύνη, το σημαντικότερο ίσως θέμα -κατά τον Πλάτωνα- που πραγματεύεται η Πολιτεία. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχα προσέξει την προφανή ομοιότητα του Τόλκιν με τον Πλάτωνα, παρόλο που οι "μύθοι" τους κινούνται σε παρόμοια επίπεδα.
Τώρα ως προς το δαχτυλίδι ως σύμβολο, θα μιλήσω κι εγώ από λαογραφικής απόψεως. Πρώτο θα ήθελα να αναφέρω το γεγονός ότι το δαχτυλίδι είναι ένας τέλειος κύκλος, κάτι που στη λαογραφία -συνήθως- συναντάται ως ένα σύμβολο του κύκλου της ζωής -η αρχή και το τέλος. Εξ ου και οι γαμήλιες βέρες(και τα στέφανα). Πέραν τούτου, ο κύκλος είναι ένα σύμβολο που εμφανίζεται πολύ συχνά στις διαβατήριες τελετουργίες. Διαβατήριες ονομάζονται εκείνες οι τελετουργίες που σηματοδοτούν το πέρασμα από μια κατάσταση σε μία άλλη -γέννηση, γάμος, θάνατος οι κυριότερες. Αν κάνετε μια μικρή έρευνα θα διαπιστώσετε ότι ο κύκλος είναι το συχνότερο μέσο-σύμβολο της διάβασης(π.χ. σε μερικές περιοχές όταν γεννιόταν ένα παιδί έφτιαχναν μια κουλούρα με τις στάχτες της εστίας -άλλο ένα πολύ σημαντικό σύμβολο με ρίζες από την αρχαιότητα, αλλά δεν είναι της παρούσης).
Στη μυθολογία και τη λαϊκή λογοτεχνία, το δαχτυλίδι(ως κόσμημα) εμφανίζεται πλέον ως σύμβολο με 2 σημασίες.. Η πρώτη είναι αυτή της δέσμευσης/υπόσχεσης -βλέπε βέρες. Η δεύτερη είναι αυτή ως σύμβολο εξουσίας(παράλληλα πάλι με τα στεφάνια π.χ. ολυμπιονίκες, Καίσαρ κ.ο.κ.), κάτι που συναντάται κατά το πέρασμα των αιώνων σε όλες τις φάσεις της ιστορίας, σε όλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ο βασιλιάς-ηγεμόνας-αυτοκράτορας-σουλτάνος πάντα φορούσε δαχτυλίδια, φτιαγμένα πάντα από τους πολυτιμότερους λίθους. Σημαντικό επίσης ήταν το δαχτυλίδι-σφραγίδα που φορούσαν ηγεμόνες και υψηλά ιστάμενοι ακόλουθοι(μέλη της βασιλικής αυλής, πασάδες κ.λ.π.) το οποίο εκτός από ένδειξη κοινωνικής θέσης ήταν και μέσο επικύρωσης σημαντικών εγγράφων(έδειχνε επίσης τη σημασία αυτού το οποίο σφραγιζόταν).
Αν κοιτάξει κάποιος επίσης στη λαογραφία του τόπου μας πολύ συχνά το δαχτυλίδι έφερε μαγικές ιδιότητες στον κάτοχό του και πολλές φορές προκαλούσε και συναισθηματική λύτρωση από την αναγνώριση προσώπων που το κουβαλούσαν μαζί τους. Σαφώς και χρησιμοποιείται από αδελφότητες, ομάδες , θρησκευτικές σέκτες και η επιλογή του μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι υπήρξε το είδος του κοσμήματος που δύσκολα αποχωρίζεται κάποιος όταν το φορά...
Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά προς το παρόν το αφήνω εδώ για να μη σας κουράσω κι άλλο.. :D
Φίλοι μου καλησπέρα σας...
Μια αναφορά του φίλου anastasi που αναφέρει τον δακτύλιο και καθ΄
επέκταση τον κύκλο....
Ο κύκλος στον εσωτερισμό χρησιμοποιήτε πολύ σαν την έννοια της
ολοκλήρωσης κάποιων πραγμάτων κλπ αλλά και της περίφραξης φύλαξης ..
Πιστεύω πως έχουμε μια τεράστια ποικιλία κύκλων (σχέσεων , ιδιοτήτων
καταστάσεων ).
Ας μήν ξεχνάμε πως χρησιμοποιούμε το κυκλικό σύμβολο του Γιν-Γιανγκ για
να απεικονίσουν την σχέση των πάντων μεταξύ τους.....
Στον εσωτερισμό υπάρχουν οι ομόκεντροι κύκλοι που εάν αγγίξεις κάποιον
από αυτούς οι δονήσεις μεταφέρονται στις απότατες περιοχές του Σύμπαντος..
Ευχαριστώ.
Το μεγαλύτερο κοινό του Τόλκιν με τον Πλάτωνα είναι οι εσχατολογικές εικόνες, οι οποίες σε πολλές φιλοσοφίες ενέχουν το σύμβολο του κύκλου.
Ας θυμηθούμε και το μύθο του Ηρός στο ίδιο έργο(Πολιτεία) και τη σκηνή με το αδράχτι της Ανάγκης και θα ανακαλύψουμε κι άλλα κοινά και αναφορές στον κύκλο(οι σφόνδυλοι, οι περιστροφλες κλπ).
Φως ευθύ σαν κίονας βρισκόταν στο κέντρο του σύμπαντος (τεταμένο διά παντός του ουρανού και της γης)
Από άκρες των δεσμών του, που ήταν τεντωμένες από τον ουρανό, κρεμόταν ο άτρακτος (το αδράχτι) της Ανάγκης, ο οποίος ρύθμιζε όλες τις περιστροφές
Κοίλος σφονδυλος, περιείχε άλλους εφτά σφονδύλους (εξώτατος ουράνιο στερέωμα και οι άλλοι επτά σφαίρες των πλανητών)
Κυκλική κίνηση των σφονδύλων πάνω στα γόνατα της Ανάγκης (η Ανάγκη καθορίζει την κίνηση του σύμπαντος και των ουράνιων σωμάτων)
Ολόγυρα κάθονταν σε ίση απόσταση μεταξύ τους σε θρόνους, λευκοντυμένες, οι Μοίρες
Η Κλωθώ πιάνοντας με το δεξί(καλό-σιγουριά παρόντος) της χέρι το αδράχτι, κατά διαστήματα, βοηθούσε την εξωτερική του περιστροφή
Άτροπος με το αριστερό(κακό-αβεβαιότητα μέλλοντος) χέρι έκανε το ίδιο για τις εσωτερικές κινήσεις
Λάχεση πότε με το ένα χέρι και πότε με το άλλο(το παρελθόν πότε είναι καλό, πότε κακό), βοηθούσε και στην εξωτερική και στην εσωτερική περιστροφή(παρελθόν επηρεάζει και παρόν και μέλλον)
Απ' την άλλη αν πάρουμε το σχήμα του κύκλου ως κύκλο της ζωής, μπορούμε να κάνουμε μια αναφορά και στην ινδική φιλοσοφία
Κεντρικό και βασικό πρόβλημα της ινδικής φιλοσοφίας: η απελευθέρωση του ανθρώπου από τον κύκλο της ζωής και των αναγεννήσεων(μετενσαρκώσεων), το σαμσάρα, με το οποίο τα συνδέει το κάρμα, δηλαδή ο καρπός των πράξεων που συντελέστηκαν και προηγούμενες υπάρξεις ατόμου, ενώ η στιγμή της απελευθέρωσης, η μόκσα, είναι το μοναδικό γεγονός σε όλη την κοσμική(δηλ. του σύμπαντος) ζωή, που αποτελείται από περιοδικούς κύκλους καταστροφών και αναγεννήσεων των συμπάντων, οι οποίοι δεν επαναλαμβάνονται πια και τερματίζονται με την ταύτιση της ατομικής ψυχής στην παγκόσμια ψυχή
Αλλά και στον Ζωροαστρισμό
Ισχυρή εσχατολογική διαπότιση.Ιδέα για ένα κύκλο που πρέπει να συμπληρωθεί με τα τελικά γεγονότα
Ο χρόνος, συνεπώς, έχει την αξία ενός πολύτιμου οργάνου στον αγώνα κατά του κακού και, στο τέλος των καιρών, με την τελική αποκατάσταση, δηλαδή την επιστροφή στην κατάσταση της αφετηρίας, δεν θα καταργηθεί, αλλα κατά κάποιο τρόπο θα εξαγνιστεί. Πραγματικά υπάρχει ένας απεριόριστος χρόνος, εκτός απ' τον διαδοχικό γήινο
(τα αποσπάσματα είναι μια παλιά μου εργασία, αλλά πέρασαν μερικά χρόνια από τότε και κάποια πράγματα μου διαφεύγουν :p)
Φίλοι μου καλησπέρα σας.
Φίλη Marsia αναφέρεις....
<<Το μεγαλύτερο κοινό του Τόλκιν με τον Πλάτωνα είναι οι εσχατολογικές
εικόνες, οι οποίες σε πολλές φιλοσοφίες ενέχουν το σύμβολο του κύκλου.>>
Ο συμβολισμός του κύκλου τόσο σε Φιλοσοφικό επίπεδο όσο και σε
Φιλολογικό είναι εμφανής αλλά και στον προφορικό λόγο μας......
Τώρα οι εικόνες στον Τόλκιν δεν είναι εσχατολογικές αλλά είναι η
παρουσίαση του πολέμου μεταξύ καλού και κακού....
Στον Πλάτωνα όμως ???????????
Ο αέναος "πόλεμος" καλού και κακού ή θετικού αρνητικού που συμβολίζεται
θαυμάσια με το Γιν και Γιανγκ αλλά βλέποντας και το σύμπαν γύρο μας
βλέπουμε την Καταστροφή Γαλαξιών και ταυτόχρονα να Δημιουργούνται
Νέοι.....
Εξάλλου να μην ξεχνάμε πως πρίν απο την δημιουργία του Σύμπαντος
όλοι ή σχεδόν όλοι ομιλούν για το αυγό η και ακόμα για τον
ουροβόρο όφι που ομιλούν οι μυστικιστές πάντα ο κύκλος....
Ευχαριστώ.
Εσχατολογικές κυριολεκτικά είναι οι εικόνες που αναπαριστούν το τέλος του κόσμου, έχει επικρατήσει, όμως, συμβατικά να αποκαλούμε ως "εσχατολογικές" και εκείνες οι οποίες θυμίζουν την Αποκάλυψη -εκείνες οι εικόνες οι οποίες χαρακτηρίζονται πχ από φωτιά ή φως(εξ ου και η κόλαση). Εσχατολογικές μπορούν να ονομαστούν ακόμη κι εκείνες που περιγράφουν τη μετά θάνατον ζωή του ανθρώπου(πχ η επιθανάτια εμπειρία του Ηρός). Μια χαρακτηριστική εικόνα του Άρχοντα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως "εσχατολογική" είναι πχ το βουνό στο οποίο πετάει εν τέλει το δαχτυλίδι. Όχι επειδή σηματοδοτεί το τέλος, αλλά επειδή εμπεριέχει τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Το τέλος, άλλωστε, είναι σε πολλές φιλοσοφίες η επιστροφή στην αρχή(είτε αυτή είναι ίδια ή διαφορετική).
Μιλάω για εικόνες ως -λογοτεχνικά- εκφραστικά μέσα, όχι ως σύμβολα. Γι' αυτό κιόλας τους δίνω μια συμβατική ονομασία. Το μόνο σύμβολο στο οποίο αναφέρθηκα -ως σύμβολο- ήταν ο κύκλος. Μη μπερδεύεσαι. :)
Φίλοι μου καλημέρα σας.
Φίλη Marsia διαβάζοντας αυτά που αναφέρεις προσπάθησα να ψάξω τόσο
στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ όσο και σε κάποια βιβλία που έχω...
Όλα δε συμφωνούν ώς πρός την ερμηνεία....
Εσχατολογία (ή)..
Είναι η διδασκαλία περί του τέλους ή της συντέλειας του κόσμου και της
ανθρωπότητος...
(Λεξικό του Ηλίου σελίδα 1822 1 τόμος)
Πιστεύω πως με τέτοιες έννοιες-λέξεις θα πρέπει να είμαστε ακριβείς στην
σημασία τους αλλά ακόμα και φιλολογικά η λέξη αυτή έχει την ίδια σημασία
ακόμα και σε εικονογραφία....
Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος στην
Βουδιστική Εσχατολογία
Χριστιανική Εσχατολογία
Ινδουϊστική Εσχατολογία
Ισλαμική Εσχατολογία
Αλλά και άλλων θρησκειών....
Η Ιουδαϊκή όμως εσχατολογία διαφέρει....
Επίσης και δεν μπερδεύομαι απλά σημειολογικά θα πρέπει να είμαστε ακριβείς..
Για το θέμα του κύκλου πιστεύω πως είναι τεράστιο και σίγουρα δεν δίνατε
να κλείσει σε ένα τόπικ....
Ίσως εν τέλει όλα να είναι ένας κύκλος.....
Ευχαριστώ.
ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ
08-01-13, 17:29
Ειναι όντως αλήθεια οτι ο Τόλκιν έχει αντιγράψει Πλάτωνα για το Χόμπιτ πάνω στο ζήτημα του δαχτυλιδιού
Φίλοι μου καλησπέρα σας.
Κάτι που διάβαζα θυμήθηκα κάτι που είναι από το βιβλίο Απόκρυφη Δοξασία
όπου και αναφέρεται ......
Υπάρχει ένας αιώνιος κυκλικός Νόμος της Επαναγέννησης....
Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε κάτι πως δύναται να υπάρχει ο κύκλος
αλλά υπάρχει και η σπείρα ανόδου.......
Βέβαια ο κύκλος είναι διττός....
Ο κύκλος σαν συνεχής κίνηση που παρουσιάζει την επαναδημιουργία και η
σπείρα την τελείωση....
Ευχαριστώ.
Ελευθέριος Παλιγγίνης
14-01-13, 19:10
Πλάτωνος «Πολιτεία»,
Βιβλ. B', ΤΝΘ', δ'.
[...]
Είη δ' αν η εξουσία
ην λέγω τοιάδε μάλιστα,
ει αυτοίς γένοιτο οίαν ποτέ
φασιν δύναμιν
(τω Γύγου) του Λυδού προγόνω γενέσθαι.
[Θα ήταν μάλιστα η Εξουσία
για την οποία λέω τέτοια,
εάν αποκτούσαν αυτοί Δύναμη
όπως εκείνη που λένε οτι κάποτε
απέκτησε (ο Γύγης) ο πρόγονος του Λυδού.]
Είναι μεν γαρ αυτόν ποιμένα
θητεύοντα παρά τω τότε Λυδίας άρχοντι,
όμβρου δε πολλού γενομένου
και σεισμού
ραγήναι τι της γης
και γενέσθαι χάσμα κατά τον τόπον η ένεμεν.
[Ήταν λοιπόν αυτός βοσκός λένε
μισθωμένος στον τότε Άρχοντα της Λυδίας,
και μετά απο πολλή Καταιγίδα που έγινε
και Σεισμό,
ράγησε κάποιο (μέρος) της γης
και έγινε ένα χάσμα στον Τόπο στον οποίο έβοσκε.]
Ιδόντα δε και θαυμάσαντα
καταβήναι
και ιδείν άλλα τε
δη α μυθολογούσιν θαυμαστά
και ίππον χαλκούν,
κοίλον,
θυρίδας έχοντα,
καθ' ας εγκύψαντα ιδείν ενόντα νεκρόν,
ως φαίνεσθαι μείζω η κατ' άνθρωπον,
τούτον δε άλλο μεν ουδέν,
περί δε τη χειρί
χρυσούν δακτύλιον όντα
περιελόμενον
εκβήναι.
[Εκείνος μόλις είδε και θαύμασε (το χάσμα)
κατέβηκε
και είδε και άλλα
τα οποία αναφέρουν ως αξιοθαύμαστα
και Άλογο χάλκινο,
κοίλο,
που είχε μικρά Παράθυρα,
απο τα οποία αφου έσκυψε μέσα
είδε έναν που ήταν Νεκρός,
ο οποίος φαινόταν μεγαλύτερος απο άνθρωπο,
σε αυτόν δεν είδε τίποτε άλλο,
εκτός απο το οτι στο χέρι του
ήταν ένα χρυσό Δαχτυλίδι
το οποίο αφου πήρε (ο πρόγονος του Λυδού ή Γύγης),
βγήκε (απο το χάσμα).]
Συλλόγου δε γενομένου τοις ποιμέσιν ειωθότος,
ιν' εξαγγέλοιεν
κατά μήνα τω βασιλεί
τα περί τα ποίμνια,
αφικέσθαι και εκείνον
έχοντα τον δακτύλιον ·
[Όταν έγινε η συνάντηση των βοσκών ως συνήθως,
για να πουν
όπως κάθε μήνα στο Βασιλιά
τα σχετικά με τα ζώα,
πήγε και εκείνος
έχοντας το Δαχτυλίδι ·]
καθήμενον ουν μετά των άλλων
τυχείν την σφενδόνην του δακτυλίου
περιαγαγόντα προς εαυτόν
εις το είσω της χειρός,
τούτου δε γενομένου
αφανή αυτόν γενέσθαι τοις παρακαθημένοις,
και διαλέγεσθαι ως περί οιχομένου.
[Ενώ καθόταν λοιπόν μαζί με τους άλλους
έτυχε να περιστρέψει την σφενδόνη
(το πρόσθιο μέρος με πέτρα ή χάραξη) του Δαχτυλιδιού
προς το μέρος του εαυτού του,
στο εσωτερικό του χεριού,
και μόλις συνέβη αυτό
αφανής αυτός έγινε για όσους κάθονταν δίπλα του,
και συζητούσαν σαν να είχε φύγει.]
Και τον θαυμάζειν τε
και πάλιν επιψηλαφώντα τον δακτύλιον
στρέψαι έξω την σφενδόνην,
και στρέψαντα φανερόν γενέσθαι.
[Και εκείνος θαύμαζε (απορούσε)
και πάλι ψηλαφώντας το Δαχτυλίδι
έστρεψε προς τα έξω την σφενδόνη,
και στρέφοντάς την, έγινε φανερός.]
Και τούτο εννοήσαντα
αποπειράσθαι του δακτυλίου
ει ταύτην έχοι την δύναμιν,
και αυτώ ούτω συμβαίνειν,
στρέφοντι μεν είσω την σφενδόνην
αδήλω γίγνεσθαι,
έξω δε δήλω ·
[Και αφου εννόησε αυτό,
αποπειράθηκε εάν το Δαχτυλίδι
έχει αυτή την Δύναμη,
και του συνέβαινε το ίδιο,
στρέφοντας προς τα έσω την σφενδόνη,
αφανής γινόταν,
ενώ προς τα έξω, εμφανής ·]
αισθόμενον δε
ευθύς διαπράξασθαι των αγγέλων
γενέσθαι των παρά τον βασιλέα,
ελθόντα δε
και την γυναίκα αυτού μοιχεύσαντα,
μετ' εκείνης επιθέμενον
τω βασιλεί αποκτείναι
και την αρχήν ούτω κατασχείν.
[συνειδητοποιώντας το
ευθύς κατάφερε να πείσει τους Αγγελιοφόρους
να συμπεριληφθεί σε αυτούς που θα πήγαιναν στο Βασιλιά,
και όταν ήρθε
και διέπραξε μοιχεία με τη Γυναίκα του,
του επιτέθηκε με την βοήθειά της
και σκότωσε τον Βασιλιά
και την Εξουσία έτσι κατέλαβε.]
[...]
Φίλοι μου καλησπέρα σας..
Φίλε Παλιγγίνη να σε ευχαριστήσω για την παράθεση απο την Πολιτεία του
Πλάτωνα.....
Πιστεύω πως είναι πολύ καλό που έχουμε και το αρχαίο κείμενο...
Εξουσία Δακτυλίδι και Δύναμη...
Ευχαριστώ.
Mιας και υπαρχει και το αρχαιο κειμενο θα ηθελα να κανω μερικες παρατηρησεις.
Κατ αρχην δεν λεει οτι εγινε αορατος ο Γυγης. Λεει οτι ηταν σαν να μην ηταν παρων, δεν τον εβλεπαν οι αλλοι , μιλουσαν σαν να μην υπηρχε. Ο ιδιος ηταν με σαρκα και οστα εκει.
Μιλαει δηλαδη για το φαινομενο που τυχαινει μερικες σε οσουν παρατηρουν τετοια , να εισαι σε κοσμο, και να μην σε βλεπει, ουτε να σε λαμβανει υπ' οψιν του κανεις. Εννοει οτι περνας απαρατηρητος, κι οχι αορατος. Ειναι ενα παρατηρησιμο φαινομενο. Στον αντιποδα αυτου ειναι να σε βλεπουν ολοι, και να σε λαμβανουν υπ οψιν τους ολοι, γνωστοι και αγνωστοι.
Προχωρα ο μυθος ομως και λεει και την τεχνικη που θα το κανεις κτημα σου και ικανοτητα σου αυτο.
Ο Δακτυλιος δεν ειναι απαραιτητα δυχτυλιδι, μπορει να ειναι περικαρπιος δακτυλιος (για χειρα μιλαει οχι για δακτυλα). Οτι και ναναι , η σφενδονη (εκπεμπομενη ενεργεια) εκπεμπεται(εκσφενδονιζεται) προς τα εξω απο το σωμα απο τα χερια (κατω χειρα κυριως). Αν στραφει προς τα εμας (εντος), εχουμε της περιστροφη του δακτυλιου που λεει ο μυθος. Οσοι "δουλευουν" με την προσοχη ή την εστιαση ενεργειας , αντιλαμβανονται τι λεω.
Ετσι λοιπον λεει, προς τα εξω ορατος, προς τα εσω αορατος(απαρατηρητος).
Η περιγραφη με τη ρωγμη στο εδαφος, που μπηκε ο βοσκος, ειναι αριστη περιγραφη του τι συμβαινει οταν εχουμε μια μεταφυσικη εμπειρια. Μια πολυ καλη φυσικη εικονα ρωγμης στο χωρο (ισως και στο χρονο) ειναι η αστραπη.
Αυτα τα ολιγα και αστηρικτα.
------------------------------------------------
Φίλοι μου καλησπέρα σας.
Φίλε anastasi σε όλες τι απαντήσεις δεν σταθήκαμε μόνο στο δαχτυλίδι αλλά
και σάν κύκλο με μια ευρύτερη έννοια....
Αυτά που αναφέρεις είναι μια άλλη άποψη που την δέχομαι....
Σε κάθε γραπτό υπάρχουν περισσότερα του ενός διαβάσματα...
Ευχαριστώ.
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2024, Jelsoft Enterprises Ltd.