[Ελευθέριος Παλιγγίνης]

Άντε πάλι το θέμα που απασχολεί τα... "βλαχάκια" της Μεταφυσικής, και τους ουσιαστικά άσχετους με τον Εσωτερισμό και το Πνεύμα (που θέλουν να γίνουν σχετικοί).

Κατ' αρχήν οι άνθρωποι που εντυπωσιάζονται απο τέτοιους τρόπους, δεν έχουν κάποιον τρόπο μόνιμης καθαρής αλληλεπίδρασης με το Πνευματικό μέρος του Σύμπαντος. Οι καθαροί τρόποι είναι στον ίδιο τον άνθρωπο, όπως νοητικά και ενορατικά.

Συνήθως οι πειραματισμοί με μέσα όπως Πίνακες Ποτηράκια Τραπεζάκια δίνουν απλώς ένα αποτέλεσμα "νου ομάδας", συντονισμού του νοητικού των ανθρώπων αυτών, και οι ιστορίες που προκύπτουν είναι ανασύνθεση και διασκευή των πληροφοριών που έχουν στην μνήμη τους, με βάση τις... πιθανές διαταραχές και εμμονές τους (που έχει "κάθε" άνθρωπος), όπως είναι φόβοι και η... ανάγκη να προκύψει ιστορία συγκεκριμένων χαρακτηριστικών (για να έχουν να διηγούνται, και έτσι να διατηρούν φιλίες, ή και -γιατί όχι;- να δημιουργούν νέες).

Ενώ στην περίπτωση που κάποιος απο τους πειραματιζόμενους έχει ικανότητα διαμεσική ή υπνωτιστική ή διαισθητική, τότε ακόμη και αν δεν το ξέρει ισχύει οτι "καθοδηγεί" τους υπόλοιπους και η διαδικασία αποκτά ενδιαφέρον γιατι μπορεί να προκύψει και κάτι σημαντικότερο, πέρα απο "ανακατέματα" μνήμης και θέληση "να βιώσω αυτό που διάβασα ή είδα στην ταινία". Έτσι, εάν συμμετέχει κάποιος με ιδιαίτερες ικανότητες, ενδέχεται η φανταστική ιστορία που προκύπτει, να εμπλουτιστεί με σωστές πληροφορίες που μαντεύει ο άνθρωπος, και τις εντάσσει στον υποτιθέμενο "διάλογο με το Πνεύμα". Όμως, με μιά τέτοια προσέγγιση, σίγουρα κάποιος θα φοβηθεί και θα αποσυντονιστεί και θα υπάρξουν αλλοιώσεις και παρατράγουδα, αφού για να προσπαθεί έτσι, είναι ανεπαρκώς νοο/συναισθηματο-αναλυμένος και δεν έχει ψάξει άλλους τρόπους ούτε έχει προοδεύσει νοητικά-Πνευματικά.