Φίλε cHrIsToS1
Ο τεκτονισμός σε γενικές γραμμές (είναι τεράστιο θέμα που μπορούμε να αναλύσουμε) ορίζει την ηθική, σαν τη φωνή της συνείδησής μας. Μια φωνή που "λέει στο καθένα μας τι είναι σωστό, λάθος, θετικό η αρνητικό κ.ο.κ. Το σίγουρο είναι οτι η ηθική είναι υποκειμενική για το καθένα. Πρέπει να παραδεχτούμε όμως οτι υπάρχουν κάποιοι κανόνες συμπεριφοράς και δράσης απέναντι στο συνάνθρωπό μας και εν γένει προς το κοινωνικό σύνολο. Το προσωπικό συμφέρον όμως, δεν είναι πολλές φορές αντίθετο σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο όταν είναι αποτέλεσμα φιλαργυρίας π.χ. η γενικά εγωιστικών συμφερόντων? Όταν διδασκόμαστε οτι είναι κοινωνικά λάθος κάτι, αλλά η δική μας ηθική λέει οτι είναι σωστό και πράτουμε το λάθος, τότε δρούν οι νόμοι που έχουν θεσπιστεί.
Σαφώς θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε και σε πολλά που έχουν γραφτεί απο σοφούς ανθρώπους γι αυτό, αλλά νομίζω οτι το "αγάπα το πλησίον σου", και το "μη πράτεις οτι και η άλλοι δε θέλεις να πράξουν προς εσέ", είναι μια αρχή που η ηθική δράση πρέπει να έχει σαν γνώμονά της.
Για το συλλογικό συμφέρον λόγο έχει η ίδια η κοινωνία. Έχεις δίκιο. Δεν είναι κάτι στο οποίο θα διαφωνήσουμε, όμως πρέπει να εξετάσουμε το "θεωρεις οτι ο τεκτονισμος (μιας και αυτο ειναι το θεμα μας) αποτελει αυτην την κοινωνια;
Ή απλα αποτελει ΜΕΡΟΣ αυτης."
Ο τεκτονισμός είναι ένα μέρος του ζωντανού οργανισμού που σημαίνει κοινωνία.
Δεν μιλάει για το "όλον" όπως θα μιλούσε μια θρησκεία, η ένα πολιτικό κόμμα π.χ. μιλάει
όμως μέσα απο ένα ανθρωπιστικό πλαίσιο, μέσα απο συμπεριφορά την οποία εξήγησα σε προηγούμενο ποστ μου. Αν θέλεις να καταλάβεις λιγάκι καλύτερα, νομίζω οτι το γράμμα που έγραψε ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες σαν τη πνευματική του διαθήκη λίγο πριν φύγει, είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα και της φιλοσοφίας του τέκτονα.
Στο ερώτημά σου περί μοναδικότητας. Αν υπάρχει ένα αξίωμα, είναι οτι ο καθένας μας είναι ένα μοναδικό ον.
Τη μοναδικότητα και το όλον ο τεκτονισμός τη συνδιάζει με την ατομική εργασία που κάνει για τον εαυτό του, και εν γένει με τη λειτουργικότητα σαν ομάδα μέσα στη στοά του. Η κατανόηση της μοναδικότητας και των άλλων είναι αυτή που κάνει το τεκτονισμό να μη διαχωρίζει σε εγώ και οι άλλοι. Όμως όπως καταλαβαίνω εγώ τη μοναδικότητά σου, έτσι θα πρέπει και εσύ τη δική μου, σε άλλο επίπεδο η έμπρακτη δράση πρέπει να είναι ένας συνδιασμός από ξεχωριστές "μοναδικότητές" οι οποίες μπορούν να συνδιαστούν μέσα απο ένα κοινό έργο που εξελίσει.
Στο τελευταίο που είπες, καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά το να ζητήσεις να ενταχθείς στο τεκτονικό χώρο είναι απλά ένα ταμπού (και όλη η παραφιλογία που εμπεριέχει). Αυτό πιστέυεις οτι είναι τόσο απλό? Το κλείδωμα ενός θέματος που μιλάει για το τεκτονισμό είναι η παύση της αναζήτησης της αλήθειας. Σε μια λευκή τεκτονική γιορτή μπορείς να συμμετέχεις. Αυτό είναι γνωστό.
Φίλε cHrIsToS1 πολύ όμορφα τα όσα λέγονται, νομίζω οτι μπορούμε να συνεχίζουμε να συζητάμε έτσι, και αν κάπου δε μπόρεσα να σε καλύψω, μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος ως προς το "τι" και να εκθέσω κάποιες απόψεις μου περαιτέρω.
|