Παράθεση:
|
Αρχική Δημοσίευση από melian
ουσιαστικά όμως το ίδιο πράγμα δεν κάνουμε καθημερινά με το να σκοτώνουμε χιλιάδες ζώα για να τα φάμε; Και αν κάποιος έλεγε ότι "σιγά μωρέ, ζώα είναι", θα του απαντούσα ότι αν ήταν βρικόλακας και τρεφόταν με αίμα, θα έλεγε κι εκείνος με τη σειρά του "ε σιγά, ανθρωποι είναι..." Είναι στη φύση του θηρευτή να "κυνηγάει" το θήραμά του και να μην ενδιαφέρεται για το αν έχει ζωή, αισθήματα κλπ.
Στην περίπτωση, βέβαια, που κάποιος δεν μπορούσε για συναισθηματικούς λόγους να τραφεί με ανθρώπινο αίμα, θα μπορούσε να καταφύγει στη "χορτοφαγία", δηλαδή να τρέφεται κι αυτός με αίμα ζώων.  |
Μόνο στην περίπτωση όμως που ο <νεαρός> βρυκόλακας χάνει πλήρως τα ανθρώπινα γνωρίσματα και συναισθήματα και θεωρεί τον εαυτό του κάτι τελείως διαφορετικό από <ανθρώπινο πλάσμα> γιατί όπως και να έχει, άλλο ζώα χωρίς συνείδηση και άλλο άνθρωπος.
Επίσης δεν νομίζω πως θα ζήλευα τέτοια...αθανασία, γιατί οι βρικόλακες δεν θεωρούνται αθάνατοι αλλά απέθαντοι (νεκροζόντανα πλάσματα)
Επίσης, αδυναμία του θανατά στο φως, αλλεργία στο ασήμι και το σκόρδο, αιώνια δίψα, μούχλα και νεκροκρέβατο μάλλον αιώνια καταδίκη θα το έλεγα παρά αιώνια ζωή.
Τέλος όταν ξέρεις πως κάποια στιγμή θα πεθάνεις ζεις την ζωή σου πιο έντονα απ ότι αν δεν πεθάνεις ποτέ. Εξ άλλου για όσους προσδοκούν αιώνια μετά θάνατον ζωή δεν θα ζηλέψουν τίποτα από την αιωνιότητα στο σκοτάδι. Αλλά ούτε και σ αυτούς που θεωρούν πως μετά θάνατον δεν υπάρχει τίποτα μιας και τότε θα παύουν να υπάρχουν.