Συνέχεια του θέματος.
Ο συγγραφέας
Ρότζερ Λουκχαρστ, που επιμελήθηκε την επανέκδοση του βιβλίου
του Δράκουλα, του
Μπαμ Στόκερ, από τις
Oxford World’s Classic’s εξέτασε τις
συνθήκες κάτω από τις οποίες ο μύθος απέκτησε φήμη στις αρχές του 18ου αιώνα.
Η πρώτη αναφορά της λέξης βαμπίρ στα αγγλικά έγινε το 1730, στις
εφημερίδες που ανέφεραν πληροφορίες για σώματα που έβγαιναν από τον
τάφο και είχαν φρέσκο αίμα γύρω από το στόμα τους.
Στα ρεπορτάζ τους επισήμαιναν ότι οι συγκεκριμένες πληροφορίες
μεταφέρθηκαν σε αυτούς από αγρότες, αλλά τόνιζαν ωστόσο ότι τους ακούγονταν αληθινές.
Όταν διάφορες ασθενείς έπληξαν αυτές τις αγροτικές περιοχές, όπως η
πανούκλα, τα βοοειδή ζώα πέθαιναν και τότε όλοι θεωρούσαν ότι τα ζόμπι
καιροφυλακτούν για τους ζωντανούς.
Συχνά το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ψάχνουν τον τάφο του
τελευταίου ατόμου που είχε πεθάνει στο χωριό.
Και αυτή είναι ακόμη μία απόδειξη που φανερώνει το πόσο πρώιμη ήταν η
ιατρική επιστήμη εκείνα τα χρόνια, αφού οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να
αποδείξουν 100% με επιχειρήματα ότι ένα άτομο έχει πεθάνει.
Ασθένειες, όπως η καταληψία, που υποβάλλει τους ανθρώπους σε μία
κατατονική κατάσταση τόσο βαθιά που ο παλμός τους είναι δύσκολο να γίνει
αντιληπτός, αποδεικνύουν ότι εκείνη την εποχή κάποιοι άνθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί.
Όταν ξυπνούσαν μερικοί συμπεριφέρονταν σαν τρελοί από τον φόβο τους και
την πείνα που ένιωθαν και αυτό αποτελεί μια εξήγηση για το λόγο που
ενδεχομένως μερικοί από αυτούς εμφανίζονταν με φρέσκο αίμα γύρω από το στόμα τους.
Οι περισσότεροι από τους χωρικούς κρατούσαν τα ζώα τα οποία δεν ήταν εμβολιασμένα.
Και ήταν εκείνη επίσης την περίοδο που εμφανίστηκε η λύσσα.
Μια νόσος που χαρακτηρίζεται από την αποστροφή για το φως και το νερό,
την επιθετικότητα, το δάγκωμα και το παραλήρημα.
«Η λύσσα σχετίστηκε με τον μύθο του λυκανθρώπου», λέει ο Λουκχαρστ.
«Υπήρχε ένας μύθος που προειδοποιούσε τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην
έρχονται σε επαφή με τα ζώα και να στρέφονται περισσότερο προς την ανθρωπότητα», συνεχίζει.
Η απομόνωση αυτών των κοινοτήτων από πολιτισμένες πόλεις όπως το Παρίσι
και το Λονδίνο είχε άλλες επιπτώσεις.
«Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν διατροφική ποικιλία και ειδικά όσοι ζούσαν στα βουνά υπέφεραν συχνά από βρογχοκήλη.
Η έλλειψη θρεπτικών συστατικών, όχι μόνο έκανε τους ανθρώπους πιο
επιρρεπείς σε διάφορες ασθένειες αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιδείνωσε
τους ήδη υπάρχοντες κρυμμένους κινδύνους που υπήρχαν στα γονίδιά τους»
προσθέτει ο συγγραφέας.
«Η λειτουργία λοιπόν που επιτέλεσαν οι ιστορίες για βαμπίρ στους ανθρώπους
του 18ου αιώνα που ζούσαν στο Λονδίνο και στο Παρίσι ήταν να τους
υπενθυμίζουν πόσο πολιτισμένοι και προχωρημένοι είναι σε σχέση με τους
δεισιδαίμονες καθολικούς αγρότες που ζούσαν στα σύνορα της Ευρώπης».
«Είναι ενδιαφέρον ωστόσο ότι πολλοί πολιτισμοί σε όλον τον κόσμο, με
διαφορετικό κάθε φορά τρόπο και περιεχόμενο μοιράστηκαν τον μύθο των ζωντανών νεκρών.
Από το manananggal στις Φιλιππίνες και το peuchen της Χιλής, το Baobhan
Sith της Σκωτίας και το Yara-ma-yha-who των ιθαγενών της Αυστραλίας ο
μύθος του βρικόλακα επικρατούσε παντού.
Ουσιαστικά ο μύθος του βαμπίρ δεν προήλθε μόνο από τις πραγματικές
ασθένειες, αλλά και από την ανάγκη να εξηγήσουν οι άνθρωποι κάτι που ήταν
εκτός των σπιτιών τους.
Ακόμη και στη Νότια Αμερική, οι Ίνκας πίστευαν ότι τα βαμπίρ προέρχονταν από τις ερημιές.
Τα βαμπίρ φαίνονται ότι αποτέλεσαν το κατάλληλο «όχημα» όχι μόνο για να
εξηγήσουν κάποιες ασθένεια αλλά και καθετί περίεργο που συνέβαινε εκείνα τα χρόνια.
Πηγές:
https://www.huffingtonpost.gr/entry/...es_gr_12727802
BBC
Ευχαριστώ.