Ταξίδι στο Χρόνο (Time Travel)

[Astral]

Ο Α. Αινστάιν είχε πεί:
-"Για μας, τους ορκισμένους φυσικούς, η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, παρόν και μέλλον, είναι μόνο μία ψευδαίσθηση, ακόμη και αν είναι τόσο επίμονη"

Κάπου είχα διαβάσει ότι η σχέσει ενός ανθρώπου με το χρόνο είναι "δολοφονική",
γιατί μας σκοτώνει και τον "σκωτόνουμε" με την σειρά μας.
Άνθρωπος + Χρόνος= Θάνατος. Μία απλή εξίσωση στην οποία και βασίζετε όλοι η φιλοσοφία για την επίμονη έρευνα του ανθρώπου πάνω σε ταξίδι στο χρόνο.

Αυτή την στιγμή ένας επιστήμονας που μου κήνησε το ενδιαφέρον σχετικά με τα ταξίδια στο χρόνο είναι ο Dr.Mallett (http://www.phys.uconn.edu/~mallett/main/main.htm)

Γεια να πάρετε μία γεύση απο την θεωρία του κοιτάξτε το βίντεο που σας παραθέτω.

http://www.youtube.com/watch?v=GHC8z6ULs18

[Κουφοβασίλης ¨Αρης]

Ενα πολυ περίεργο κείμενο που ισως δωσει αρκετη τροφη για τον μυστηριο φιλο μας χρονο!!!

Πέρα από το φράγμα του χρόνου
του Κώστα Δελήμπαση
12/01/2004

Το κείμενο που ακολουθεί, χειρόγραφο στην αρχική του μορφή, βρέθηκε το καλοκαίρι του 2003 σε ένα σφραγισμένο φάκελο ο οποίος ήταν κολλημένος στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου ενός παλιού βιβλίου, έκδοσης του 1965. Το βιβλίο είχε πρόσφατα αγοραστεί στην εκποίηση ιδιωτικής βιβλιοθήκης λόγω θανάτου του ιδιοκτήτη της και δεν ήταν δυνατόν να εντοπιστεί η αρχική του προέλευση, ή οι ενδιάμεσοι κάτοχοί του, εάν υπήρχαν.
Φίλε αναγνώστη, διαβάζεις αυτές τις γραμμές αφού έχω πια φύγει από αυτό τον κόσμο, ίσως όμως και πριν ακόμα γεννηθώ.
Η ζωή μου ξεκίνησε το 2004, δεν έχει σημασία πού. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αντιληφθώ ότι η ζωή μου ήταν αρκετά διαφορετική από αυτή των άλλων ανθρώπων γύρω μου. Έζησα τη ζωή μου σε ένα κόσμο αλλιώτικο από αυτόν που ζούσαν όλοι οι άλλοι και δεν ήταν λίγες φορές που αναρωτιόμουνα μήπως δεν έχω τα λογικά μου, ή μήπως απλά δεν υπήρξα ποτέ.
Λένε πώς ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που κυλά και σε παρασέρνει μαζί του, χωρίς ποτέ να μπορείς να ανέβεις κόντρα στο ρεύμα του. Για μένα όμως το ρεύμα του χρόνου είχε αντίθετη κατεύθυνση.
Πάντα, από παιδί, ήμουν άνθρωπός κλειστός και μοναχικός. Αργότερα κατάλαβα πώς δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Φίλους δε μπόρεσα να κάνω στα παιδικά μου χρόνια. Ενώ εγώ μεγάλωνα ένα χρόνο, αυτοί γινόντουσαν ένα χρόνο μικρότεροι, μέχρι που έπαυαν να εμφανίζονται στη γειτονιά. Ήταν «πλέον» πολύ μικροί για να παίζουμε. Στο σχολείο έβρισκα κάθε χρόνο διαφορετικούς συμμαθητές, καθώς αυτοί της προηγούμενης χρονιάς ήταν μια τάξη «κάτω» από εμένα. Μη φαντάζεσαι ότι περπατούσα ανάποδα, ή έβλεπα κάθε κίνηση από το τέλος προς την αρχή. Όχι, η ζωή μου ήταν κανονική, ζούσα τη ροή της κάθε μέρας μαζί με τους γύρω μου, όμως όταν ξημέρωνε, η δική μου νέα μέρα ήταν η προηγούμενη για όλους τους υπόλοιπους. Ο χρόνος, ως φυσικό μέγεθος κινούταν για μένα αντίστροφα, όμως κανένας δε φαινόταν να το αντιλαμβάνεται εκτός από εμένα. Η συμπεριφορά τους ήταν λες και όλα κυλούσαν κανονικά.
Καταλαβαίνω ότι έχεις απορίες, ερωτηματικά, ελπίζω κάποια από αυτά να απαντηθούν στη συνέχεια της διήγησής μου.
Όταν έβγαλα την πρώτη μου ταυτότητα αυτή έγραφε πάνω της ημερομηνία γέννησης το 2004. Ήταν το 1997, κι όμως ποτέ, ακόμα και στα χρόνια που «ακολούθησαν», κανείς δεν έδειξε να εκπλήσσεται.
Αδέρφια δεν είχα, ίσως να απέκτησα μετά, ποιος ξέρει. Η πρώτη μου συνειδητή ανάμνηση ήταν περίπου στην ηλικία των 3 ετών. Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, απλά οι ακαθόριστες, σχεδόν ονειρικές εικόνες που σηματοδοτούν την πρώτη ανάμνηση του κάθε ανθρώπου. Θυμάμαι ακόμα, αμυδρά, τις τραγικές εικόνες από …, όχι αγαπητέ αναγνώστη δεν πρέπει να σου πώ, δεν ξέρω ποιος είναι ο χρόνος που διαβάζεις και δεν έχω το δικαίωμα να σε ταράξω με αυτά που θυμάμαι, αλλά για σένα ίσως δεν έχουν ακόμα συμβεί. Αργότερα ήρθαν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας, το 2004, τη χρονιά που γεννήθηκα, όμως και πάλι πρέπει να προσέξω, θα ήταν λάθος να μιλήσω για όσα μπορεί να είναι στο δικό σου μέλλον..
Πολλά χρόνια αργότερα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα πρώτα 4-5 χρόνια της ζωής μου ο χρόνος μου πρέπει να κυλούσε προς τη σωστή κατεύθυνση. Μετά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο η ροή του αντιστράφηκε και ξαναγύρισα στο 2004 και πιο πίσω. Έτσι έζησα περίπου 8 χρόνια πηγαίνοντας στο 2008 και ξαναγυρίζοντας πίσω στο 2004.
Στο σπίτι οι γονείς μου δεν έδειχναν να παραξενεύονται όταν καθώς εγώ μεγάλωνα αυτοί γινόντουσαν νεώτεροι. Ίσως τα μάτια τους να έβλεπαν κάποια άλλη πραγματικότητα. Ήμουν περίπου 9 ετών όταν προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι η ζωή μου δεν κυλά όπως θα έπρεπε. Θυμάμαι τα γεμάτα απορία βλέμματα τους και την προσπάθεια της μητέρας μου να μου εξηγήσει ότι ήμουν απλά κουρασμένος και αν έπεφτα να κοιμηθώ την άλλη μέρα όλα θα ήταν μια χαρά. Το επόμενο πρωϊ κρυφάκουσα τη συζήτησή τους για το αν έπρεπε να με δεί κάποιος «ειδικός». Ήταν και οι δύο τους προβληματισμένοι, φαντάζομαι πώς η συμπεριφορά μου θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να ήταν παράξενη από καιρό, καθώς το άγουρο μυαλό μου προσπαθούσε να συμβιώσει με μια πραγματικότητα αντίθετη προς τα βασικά ένστικτα. Ήταν καλοί άνθρωποι οι γονείς μου και στα χρόνια που ακολούθησαν έκαναν ότι μπορούσαν για να με «κάνουν καλά». Με είδαν αρκετοί «ειδικοί» και σχεδόν όλοι τους κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι ήμουν ένα μοναχικό παιδί που «καλό θα ήταν να αποκτήσει μεγαλύτερη επαφή με συνομήλικους του». Κάποιοι μάλιστα ήθελαν να με κρατήσουν για παρακολούθηση, κάτι στο οποίο οι γονείς μου ήταν πάντα αρνητικοί.
Όσο μεγάλωνα έπαψα να λέω αυτά που ένιωθα, προσπάθησα να δείχνω φυσιολογικός. Ίσως επειδή βαρέθηκα τους «ειδικούς», ίσως επειδή δεν ήθελα να βλέπω τους γονείς μου προβληματισμένους, ίσως επειδή απλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα ήταν καλά.
Πρέπει να ήμουν, σε απόλυτους αριθμούς, 18 ετών όταν το 1994 είδα τους γονείς μου να γιορτάζουν τη 1η επέτειο του γάμου τους. Το θεώρησαν απόλυτα φυσιολογικό, έστω και αν εγώ ήμουν 18 ετών, μόλις 5 χρόνια μικρότερος από τη μάνα μου. Εκείνο το βράδυ πήρα την απόφασή μου. Η οικογένεια μέσα στην οποία μεγάλωσα σε λίγο δε θα υπήρχε πια, ή δε θα είχε δημιουργηθεί ακόμα, διάλεξε και πάρε ποια έκφραση είναι η πιο αντιπροσωπευτική. Το τι ακριβώς θα συνέβαινε και ποια μορφή θα έπαιρνε η ζωή μου ήταν κάτι που δεν ήθελα να το μάθω, ίσως φοβόμουν.
Την επόμενη μέρα τους ανακοίνωσα ότι θα έφευγα. Είπα πώς ήθελα να ταξιδέψω για λίγο καιρό και μετά να αποφασίσω τι θα κάνω με το μέλλον μου. Έδειξαν να το περίμεναν, δεν υπήρξε καμία αντίρρηση. Δύο μέρες μετά τους αποχαιρέτησα, ήξερα ότι δε θα ξαναγύριζα ποτέ πίσω και νομίζω ότι το ήξεραν και αυτοί. Ήταν πια δύο νέοι άνθρωποι, όμως τα μάτια τους ήταν γερασμένα, τα μάτια των γονιών που έβλεπαν για τελευταία φορά το παιδί τους.
Στην αρχή έκανα κάποια αραιά τηλέφωνα, μετά προτίμησα τις κάρτες και σύντομα γράμματα. Ένα χρόνο μετά, περίπου την ημερομηνία του γάμου τους, φρόντισα να λάβουν ένα απλό μπουκέτο λουλούδια. Δεν τόλμησα να ξαναγράψω ή να ξαναπάρω τηλέφωνο.
Στην πόλη που γεννήθηκα ξαναγύρισα 15 χρόνια αργότερα και μια παρόρμηση με οδήγησε κοντά στο πατρικό του πατέρα μου. Θυμάμαι τις στιγμές σαν τώρα. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωϊνό, στεκόμουν σε ένα μικρό πάρκο απέναντι στην πόρτα του σπιτιού. Κάποια στιγμή αυτή άνοιξε και ένα καστανόξανθο αγόρι, περίπου 10 χρονών, πετάχτηκε έξω κρατώντας στα χέρια του την τσάντα του σχολείου του, γελώντας και φωνάζοντας. Ήταν σα να έβλεπα παιδική μου φωτογραφία, δε μπορούσα να κάνω λάθος. Πέρασε το δρόμο προς τη μεριά που στεκόμουν και μόλις με είδε σταμάτησε και στράφηκε προς εμένα. Με πλησίασε αργά, διστακτικά, άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το δικό μου. «Είσαι καλά;» με ρώτησε. «Καλά είμαι, εσύ;» απάντησα. «Να προσέχεις» μου είπε και το βλέμμα του καρφώθηκε στα μάτια μου, γλυκό σαν του μικρού παιδιού που ήταν, και συνάμα προστατευτικό σαν του πατέρα που επρόκειτο να γίνει. «Πρέπει να φύγω τώρα» είπε και πήρε ξανά το δρόμο του. Εκείνη τη μέρα έκλαψα, όσο ποτέ στη ζωή μου. Έκλαψα για το παιδί που ήμουν κάποτε και όσα δεν έζησε, έκλαψα για τους γονείς μου που έχασα με τρόπο πιο τρομακτικό και από το θάνατο, έκλαψα για τη χωρίς νόημα ζωή μου.
Πέρασα τα χρόνια μου ταξιδεύοντας και μελετώντας το χρόνο και τα μυστήρια του. Προσπαθούσα πάντα να βρώ κάποιο νόημα, κάποια λογική ερμηνεία σε αυτό που μου συνέβαινε. Οικονομικά δεν είχα ποτέ πρόβλημα, βλέπεις το να έχεις ζήσει το μέλλον έχει και κάποια πλεονεκτήματα. Τα βιβλία της ιστορίας, οι εφημερίδες, το παρελθόν του κόσμου στον οποίο ζούσα σαν παρείσακτος επισκέπτης, ήταν για μένα το μέλλον.
Ξέρω τι σκέφτεσαι, αν προσπάθησα να παρέμβω, να αλλάξω πράγματα και καταστάσεις. Στην αρχή πίστεψα πώς ίσως κάποια ανώτερη δύναμη είχε δώσει στη ζωή μου αυτή την τροπή ώστε, μέσω εμού, κάποια συμβάντα να εξελιχθούν αλλιώς. Ένα ατύχημα, η προσωπική τραγωδία κάποιου, ακόμα κι ένα συμβάν παγκόσμιας σημασίας, γιατί όχι, βλέπεις αυτή η σκέψη ήταν για μένα θεραπευτική, ίσως η ζωή μου να είχε κάποιο σκοπό. Γρήγορα ανακάλυψα ότι η ελπίδα μου ήταν μάταιη, δε μπορούσα να παρέμβω, δε μπορούσα να αλλάξω τίποτε. Την κρίσιμη στιγμή που ετοιμαζόμουν να δράσω, κάποιο τυχαίο γεγονός, κάποια απρόβλεπτη, μη καταγεγραμμένη λεπτομέρεια δε μου επέτρεπε να αλλάξω τη ροή των πραγμάτων.
<<<ακολουθει η συνεχεια>>>

[Κουφοβασίλης ¨Αρης]

συνεχεια>>>

Το παρελθόν μοιάζει με μια στέρεη αλυσίδα, σφυρηλατημένη με τους πόνους και τις χαρές των ανθρώπων που το βίωσαν. Καμία ενέργεια στον τρισδιάστατο χώρο δε μπορεί να διαρρήξει αυτή την αλυσίδα. Διάβασα βιβλία, επιστημονικά και μυθιστορήματα, για τα ταξίδια στο χρόνο, διάβασα για το παράδοξο του χρόνου, το πώς δηλαδή μπορεί κάποιος ταξιδιώτης στο παρελθόν να προβεί σε πράξεις και ενέργειες που θα μπορούσαν να αναιρέσουν την ίδια του την ύπαρξη. Ξέρω από πρώτο χέρι πώς το παράδοξο αυτό δεν υφίσταται. Το παρελθόν είναι γραμμένο με ανεξίτηλο μελάνι, χαραγμένο σε κάποια κοσμική βίβλο από πέτρα, και δεν αλλάζει. Πέρασα τη ζωή μου ζώντας στο δικό σου παρελθόν, στο παρελθόν του κόσμου στον οποίο γεννήθηκα, όμως όριζα μόνο τη ζωή μου και ίσως ούτε καν αυτή.

Μελέτησα το χρόνο, ως φυσικό μέγεθος, ως φιλοσοφική έννοια, ως καθημερινή πραγματικότητα. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι μια απλή διάσταση. Ο χρόνος είναι μια έννοια την οποία το μυαλό του ανθρώπου αδυνατεί να συλλάβει, όπως η έννοια του απείρου. Προσεγγίζουμε τεχνητά το χρόνο μεταφέροντάς τον σε ένα ρολόι ή ένα ημερολόγιο και έτσι μπορούμε να τον αντιληφθούμε ως αντικειμενική πραγματικότητα.

Το χρόνο δε μπορείς να τον ορίσεις, μπορείς μόνο να τον αισθανθείς να περνά, σα μια διαρκή αέναη κίνηση ανάμεσα στο σήμερα και το αύριο, με μόνη απτή πραγματικότητα το «τώρα». Όλη η ζωή μας δεν είναι παρά μια ακολουθία από άπειρα «τώρα», αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν. «Δε μπορείς να βάλεις το πόδι σου δύο φορές στο ίδιο ποτάμι γιατί τα νερά του κυλάνε συνεχώς» είχε πεί ο Ηράκλειτος. Όμως και το «τώρα» δεν ορίζεται μονοσήμαντα. Το «τώρα» του κάθε ανθρώπου είναι έννοια εξαιρετικά προσωπική.

Ίσως τελικά ο χρόνος να είναι πιο συγγενικός με την ψυχή και τη συνείδηση και όχι με το χώρο, όπως υποστηρίζει η σύγχρονη φυσική. Η αίσθηση του χρόνου δεν είναι πάντα η ίδια. Άλλοτε κυλά γρήγορα και άλλοτε πιο αργά, ή τουλάχιστο έτσι το αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος ανάλογα με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα. Η λειτουργία της ανάκλησης αναμνήσεων είναι μια καθαρά πνευματική λειτουργία και αποτελεί ένα ταξίδι στο χρόνο, χωρίς όμως να διαφοροποιείται η αντικειμενική θέση του υποκειμένου στον κατά συνθήκη χρόνο.

Το παρελθόν περιλαμβάνει, εκτός από αυτό που συνέβη και όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν, τα οποία όμως για κάποιο λόγο παρέμειναν σε λανθάνουσα κατάσταση. Το μέλλον από την άλλη πλευρά είναι ένα σύνολο πιθανών γεγονότων και καταστάσεων. Όμως ποιος ή τι επιλέγει ποια από αυτά τα γεγονότα θα συμβούν, και άρα θα αποτελέσουν κάποτε παρόν. Μοίρα ή συμπτώσεις, προδιαγεγραμμένη πορεία ή συνειδητή επιλογή, ποια δύναμη κυβερνά το μέλλον; Ποια ήταν η μυστηριώδης δύναμη που έμπλεξε το δικό μου μέλλον με το παρελθόν των άλλων ανθρώπων;

Πολλές φορές ισορρόπησα ανάμεσα στη λογική και την παραφροσύνη, αναρωτήθηκα αν ζώ ένα εφιάλτη και σύντομα πρόκειται να ξυπνήσω. Μέσα στα όνειρα ο χρόνος λειτουργεί σε ένα άλλο επίπεδο. Η λογική του συνέχεια ανατρέπεται και κάνει αυθαίρετα άλματα μπρος και πίσω. Πιστεύω ότι κάποια άγνωστη ψυχική λειτουργία διατάραξε την ισορροπία ανάμεσα στην ονειρική και την συνειδητή κατάσταση του εγκεφάλου μου και δε μου επέτρεψε να επανέλθω μετά από κάποιο ονειρικό άλμα. Θα ήμουν ένας απλός ψυχασθενής αν η διαταραχή αυτή δεν παρέσερνε μαζί της και την τρισδιάστατη υπόστασή μου. Ο χώρος και ο χρόνος μου καμπυλώθηκαν αρκετά ώστε να αναστραφούν.

Άραγε η αναστροφή αυτή δημιούργησε κάποιο κενό στο μέλλον που θα έπρεπε να είχα ζήσει; Το 2008, αν οι εκτιμήσεις μου είναι σωστές, έπαψα απλά να υπάρχω, πέθανα; Ή μήπως ένας άλλος εαυτός μου έζησε, θα ζήσει, κανονικά τη ζωή του; Μήπως η καμπύλη του χώρου και του χρόνου μου διχοτομήθηκε και ένα κομμάτι της ακολούθησε λάθος κατεύθυνση, παρασέρνοντας μαζί της και ένα λειτουργικό αντίγραφο της φυσικής μου υπόστασης το οποίο συνέχισε να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του; Μήπως οι άνθρωποι με τους οποίους ερχόμουν σε επαφή έβλεπαν αντανακλάσεις του μέλλοντος;

Και ο φυσικός μου θάνατος, τι ακριβώς θα επιφέρει; Θα είναι απλά το τέλος μιας ζωής που πήρε λάθος δρόμο, ή θα ξανασμίξει τα χωρισμένα κομμάτια του εαυτού μου και θα ξαναβάλει την ύπαρξή μου στη φυσιολογική πορεία της;

Σίγουρα αναρωτιέσαι μήπως όλα αυτά είναι τα προϊόντα ενός διαταραγμένου εγκεφάλου ο οποίος ζεί σε μια πραγματικότητα που έπλασε ο ίδιος, ή για να το πώ πιο απλά, μήπως διαβάζεις τα παραληρήματα ενός τρελού. Δε θα σε αδικήσω γι αυτή σου τη σκέψη, ούτε θα προσπαθήσω να σε πείσω για το αντίστροφο. Δεν είναι δυνατόν μέσα από λίγες γραμμές κειμένου να σου μεταφέρω όσα βίωσα σε μια ζωή.

Όσο για την ταυτότητά μου, είσαι σίγουρος πώς θέλεις να τη μάθεις; Μπορεί να είμαι κάποιος που ξέρεις ή κάποιος που θα συναντήσεις, μπορεί να είμαι το αγέννητο παιδί σου, μπορεί να είμαι ο ίδιος σου ο εαυτός. Αν όμως δε φοβάσαι να ψάξεις και να γνωρίσεις αλήθειες που ίσως σε ταράξουν, θα σου δώσω ένα γρίφο για να λύσεις:

«Ψάξε να βρείς την πλάκα που δεν έχει αρχή, στο φρούριο κοντά στα στενά με τις δάφνες του Απόλλωνα.»

Αφήνω αυτή την καταγεγραμμένη μαρτυρία ζωής ως μοναδική απόδειξη της παράλογης ύπαρξής μου και του ακούσιου ταξιδιού μου στο χρόνο. Δεν ξέρω αν και πότε θα βρεθεί και θα διαβαστεί, ή από ποιόν. Αν όμως κάποιος αποφασίσει να ακολουθήσει τα βήματα του γρίφου και μάθει την ταυτότητά μου θα ήθελα να προσπαθήσει να με εντοπίσει στο μέλλον, και να φροντίσει όταν, στην κανονική ροή του χρόνου, θα είμαι ενήλικος να πάρω στα χέρια μου αυτό το κείμενο. Ίσως έτσι βοηθήσω τον εαυτό μου να εκτιμήσει καλύτερα την αξία της ζωής και του χρόνου.



Το παράξενο αυτό κείμενο θα μπορούσε να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους. Θα μπορούσε να είναι η προσπάθεια κάποιου επίδοξου συγγραφέα και ίσως με κάποιες βελτιώσεις και τροποποιήσεις να μπορεί να θεωρηθεί και ενδιαφέρουσα. Θα μπορούσε να είναι κάποια φάρσα. Θα μπορούσε να είναι ένα δοκίμιο για το χρόνο, γραμμένο με ιδιότυπο τρόπο. Τέλος, θα μπορούσε να είναι όντως το «παραλήρημα ενός τρελού», όπως αναφέρεται και σε κάποιο σημείο του ίδιου του κειμένου.

Θα μπορούσε άραγε να είναι αλήθεια; Η απάντηση, αρνητική ή καταφατική, δεν πρέπει να δοθεί βιαστικά. Ας αναρωτηθεί ο καθένας τι γνωρίζει για το χρόνο, για τους φυσικούς νόμους που διέπουν τη ροή του, και για τη σχέση του με την ψυχή. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά και ένα μεγάλο αίνιγμα. Μήπως τελικά δεν είναι ο χρόνος που κυλά, αλλά οι άνθρωποι που κινούνται μέσα σε αυτόν, όπως ακριβώς κινούνται μέσα στο χώρο;

πηγη http://www.e-telescope.gr/gr/cat06/art06_040112.htm

[Astral]

Το παλαιό και πολύ οικείο E-Telescope . Κρήμα που το φόρουμ έχει σταματήση την λειτουργία του, ήταν ένα απο τα καλήτερα φόρουμ που είμουν μέλος.

Αυτό το γράμμα το θυμάμαι, αλλά το είχα απορύψη απο την αρχή και θα πώ για πιό λόγο δεν ασχολήθηκα πολύ. Μου καρφώθηκε στο μυαλό ότι είναι φάρσα απο το ένα και μόνο πράγμα που λέει ότι ενώ όλοι μίκρεναν σε ηλικία ενώ αυτός μεγάλωνε, λέει ότι κανένας δεν έδεινε σημασία σε αυτό το πράγμα. Αν σκεφτούμε ότι αυτός ο τύπος ταξίδευε στο χρόνο ανάποδα, τότε έπρεπε στην επόμενη του μέρα να είναι πάντα αγνωστος με αυτούς που είχε συνεναστραφει την προηγούμενη. με λίγα λόγια στην δεύτερη μέρα της ύπαρξεις του οι γονείς του δεν έπρεπε να ξέρουνε ότι αυτός έχει γεννηθεί. Νομίζω πως το εξήγησα πολύ καλά ώστε να καταλάβετε την απορία μου.

[Indigocy]

Το γραμμα αυτο ειναι καθαρα συμβολικο...Κατι σαν τα παραμυθια του Αισωπου και τις παραβολες του Ιησου.. Απλα χρειαζεται μια αποκρυπτογραφηση.

[Astral]

Δεν νομίζω πως έχει να πει κάτι παραπάνω αυτό το κείμενο Indigocy, ούτε λέει κάτι που δεν έχει αναφερθεί είδη από άλλους στο παρελθόν, ένα παράδειγμα είναι ο μάγος Μέρλιν.

[Niphrentil]

Πρώτα από όλα, καλησπέρα σας, είναι η πρώτη φορά που γράφω και, ειλικρινά, έκανα εγγραφή μόνο και μόνο για να απαντήσω στο συγκεκριμένο θέμα.

Έχω διαβάσει αρκετά θέματα, άρθρα και θεωρίες σχετικά με το θέμα "Ταξίδι στο Χρόνο" αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα με το να απαντήσω ή να γράψω τις δικές μου απόψεις στο θέμα. Δεν είμαι άλλωστε κανένας επιστήμονας ή διανοούμενος, απλά ένας 27χρόνος που συζητά για περίεργα θέματα με την παρέα του! Ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν διατύπωνα μια άποψη είναι κυρίως η αμφισβήτηση και τι απαντήσεις μπορώ να δώσω. Πιστεύω όμως πως, πλέων, είμαι σε θέση να υποστηρίξω τις απόψεις μου στο συγκεκριμένο θέμα από κάθε πλευρά. Και μιας και σας βρήκα εύκαιρους (και έχω ένα ήσυχο απόγευμα), είπα να αρπάξω την ευκαιρία και να δώσω μια βάση για συζήτηση (θα χαρώ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πολύ αν κάποιος μπορέσει και μου θέσει κάποιο ζήτημα που δεν το έχω σκεφτεί και να ανατρέπει τη θεωρία μου!)

Λοιπόν, πρώτα από όλα, μια διευκρίνηση... Το "Ταξίδι στο Χρόνο" είναι θεωρητικό/φιλοσοφικό θέμα παρά επιστημονικό. Το αν είναι δυνατόν να γίνει δεν έχει καμία σχέση με το αν θα γίνει (αυτό και μόνο του είναι ένα παράδοξο). Έχοντας αυτό σαν βάση, πιστεύω να αποφύγω σχόλια του τύπου "Ε, γιατί δεν ταξίδεψε κανείς στο χρόνο;". Η απάντηση που δίνω είναι πως αν με το μυαλό έχεις συλλάβει την έννοια του παραδόξου που δημιουργεί ένα τέτοιο ταξίδι, τότε, κατά κάποιο τρόπο, έχεις ταξιδέψει ήδη!

Ας πάρουμε λίγο τη θεωρία για αρχή... Για να έχει μια βάση η όλη σκέψη, πρέπει να θεωρήσουμε τον "Χρόνο" σαν μια πραγματική διάσταση. Και επειδή δε μ'αρέσει να χρησιμοποιώ τη λέξη "Χρόνος", προτιμώ τη λέξη "Διάρκεια". Το πως μετράει ο καθένας τη "διάρκεια" είναι υποκειμενικό, απλά να αναφέρω ότι στο S.I. το δευτερόλεπτο ορίζετε ως:
"the duration of 9,192,631,770 periods of the radiation corresponding to the transition between two hyperfine levels of the ground state of the caesium-133 atom." (θα το έκανα μετάφραση αλλά κάπου τα βρήκα παλούκια! )
Όπως φαίνεται, ο τρόπος που μετράται ο χρόνος είναι σχετικά αυθαίρετος (γιατί 770 και όχι 769 δήλαδη, δεν κατάλαβα!!! ) οπότε σαν ονομασία της "εξτρά" αυτής διάστασης η "Διάρκεια" είναι ακριβέστερη από το "Χρόνος". Πολύ το ανάλυσα όμως αυτό και χάνουμε το καιρό μας! Πάμε στο ζουμί λοιπόν...

Όπως κάνουμε μια γραμμή σε ένα δισδιάστατο τετράδιο, την ώρα που με το μολύβι μας διαγράφουμε τη γραμμή αυτή, μπορεί να έχει οποιοδήποτε σχήμα. Από τη στιγμή που θα αποτυπωθεί το ίχνος του μολυβιού, η γραμμή έχει πάρει μορφή αλλά η συνέχειά της μπορεί να είναι οτιδήποτε! Πόσες και πόσες φορές προσπαθούμε να κάνουμε μια ευθεία με το χάρακά μας και λόγο κάποιου σπασίματος στο χάρακα ή κάποιο σκουπιδάκι στο χαρτί, η γραμμή μας χαλάει;; Κάπως έτσι είναι και η διάρκεια. Ό,τι επιλογές κάνουμε, όλες οι πράξεις μας, όλες οι σκέψεις μας ακόμα μας κάνουν να διαγράφουμε μια πορεία η οποία αποτυπώνετε για πάντα στη "στιγμή" χωρίς όμως να ξέρουμε πως θα εξελιχτεί η πορεία αυτή. Οπότε, θεωρητικά, θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε σε οποιαδήποτε ήδη "τυπομένη" στιγμή της ιστορίας μας, μιας και αυτή υπάρχει ανεξίτιλη στο παρελθόν. Σε αυτή την περίπτωση όμως, μετά την επιστροφή μας δε θα είχαμε καμία επίγνωση αυτής και θα συνεχίζαμε όπως και την προηγούμενη φορά ώστε να οδηγηθούμε για μία ακόμη φορά στο σημείο που αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στο παρελθόν. Αυτό όμως θα μας έβαζε σε μια ατελείωτη λούπα όπου θα ζούσαμε για πάντα, κάνοντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια χωρίς τελειωμό. Οπότε, ενώ σαν ύπαρξη θα υπήρχαμε ακόμα, σαν οντότητα θα σβήναμε μαζί με την απόφασή μας να ταξιδέψουμε στο χρόνο. Τέλος πάντων, μιας και δεν υπάρχει συνειδητό "Ταξίδι στο χρόνο" στην παραπάνω περίπτωση, απορρίπτεται σαν θεωρία εξ αρχής. Το ζητούμενο είναι αν μπορούμε να ταξιδέψουμε σε μια προηγούμενη θέση του κόσμου, διατηρώντας τη συνείδησή μας και έχοντας τη δυνατότητα της επιλογής. Θεωρίες πολλές, προβλήματα άλλα τόσα... Ας τα πάρω ένα ένα με τη σειρά με την ελπίδα οτι δε θα παραλείψω κάτι στην πορεία... (ελπίζω να έχετε όρεξη για διάβασμα!!! :Ρ )

Θεωρία της σχετικότητας:
Ίσως η πιο διαδεδομένη θεωρία για το ταξίδι στο χρόνο και ίσως η πιο απλά κατανοητή. Θεωρητικά, αν κάποιος ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος θα σταματήσει να μετράει και αν ξεπεραστεί αυτή η ταχύτητα, θα μετράει αντίστροφα. Λάθος... Η θεωρία της σχετικότητας (E = mc2) μας λέει απλά ότι αν ένα σώμα ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός, η μάζα του θα μετατραπεί σε ενέργεια. Αυτό φαίνεται καλύτερα στον μετασχηματισμό Lorentz

όπου γ είναι ο παράγοντας Lorentz στην ειδική θεωρία της σχετικότητας (κοινώς E = γmc2) όπου βλέπουμε πως αν η ταχύτητα ξεπεράσει το c τότε το κλάσμα γίνετε απροσδιόριστο και η παραπάνω θεωρία καταρρίπτεται διότι ένας από τους παράγοντες της δεν έχει τιμή. Αυτό για τα μαθηματικά της υπόθεσης. Ας το πάρουμε λίγο πιο φιλοσοφικά το θέμα. Εν ολίγοις, η παραπάνω θεωρία μας λέει οτι η μάζα μπορεί να μετατραπει σε ενέργεια και αντιστρόφως, η ενέργεια να μετατραπεί σε μάζα. Δηλαδή, να έχουμε τηλεμεταφορα, διακτινισμό ή οπως αλλιώς το λέγανε στα εκάστοτε Start Treks!! Και πιστεύω πως η μεταφορά ενέργειας από ένα σημείο σε ένα άλλο είναι κάπως πιο ευκολονόητο από τη μεταφορά μάζας αυτούσια. Έστω λοιπόν ότι έχει κατασκευαστεί μια μηχανή που μπορεί να μεταφέρει με ασφάλεια ανθρώπους με ταχύτητες παραπλήσιες αυτής του φωτός. Δημιουργείτε λοιπόν μια αποικία και ταξιδεύουν στην άλλη άκρη του σύμπαντος, πολλά εκατομμύρια έτη φωτός μακριά (ταξιδεύοντας μακρυά από τη γη με τόσο μεγάλη ταχύτητα, θεωρητικά τα ρολόγια της γης θα λειτουργούν πολύ πιο αργά από ότι τα δικά τους οπότε όταν φτάσουν στον προορισμό τους, στη γη μπορεί να έχουν περάσει μόνο 10 χρόνια ενώ για τους ταξιδιώτες να έχουν περάσει γενιές και γενιές) και εγκαθιστούν εκεί που πήγαν έναν δέκτη ο οποίος δέχεται ενέργεια σταλμένη από τη γη πολύ πιο γρήγορα από την ταχύτητα του φωτός. Έστω τώρα ότι 10 χρόνια μετά την εγκαθύδριση της αποικίας (έστω 2009 ξεκίνησαν, 2019 φτάσανε και τώρα είναι 2029) μετατρέπομαι σε ενέργεια και με στέλνουν στην αποικία και κάνω 3 χρόνια και 364 μέρες να φτάσω. Είπαμε πριν οτι με παραπλήσια την ταχύτητα του φωτός κάνανε 10 γήινα χρόνια να φτάσουνε οπότε το φως άντε να θέλει 8 χρόνια να φτάσει. Όπως είπε κάποιος πριν, αν μπορούσαμε να δούμε τη γη από εκεί που είμαι τώρα, θα την έβλεπα εκατομμύρια χρόνια πριν. Έστω τώρα ότι με το που φτάνω εκεί, με στέλνουν απ'ευθείας πίσω στη γη και κάνω άλλα 3 χρόνια και 364 ημέρες να φτάσω πίσω. Καθώς ταξιδεύω ΠΡΟΣ τη γη, ο χρόνος επιταχύνει για να φτάσει στη σημερινή εποχή που όμως θα είναι 2 μέρες νωρίτερα από ότι θα έπρεπε (μιας και έκανα 7 χρόνια και 363 ημέρες ένα ταξίδι που ο "Χρόνος" ο ίδιος το κάνει σε 8 χρόνια...) Οπότε φτάνω πίσω στη γη... προχθές!! (Θεωρητικά, έτσι εξηγείται και το σενάριο στη σειρά "7 Days" που ποτέ δεν έδωσε κάποια εξήγηση για το πως ακριβώς λειτουργούσε η μηχανή αυτή)
Φυσικά, στη θεωρία αυτή μπορούν να γίνουν μόνο μικρά άλματα στο παρελθόν με όλα τα λογικά παράδοξα (δηλαδή, εγώ θα υπάρχω στο παρελθόν που θα πάω ή όχι; Και αν υπάρχω θα μπορέσω να σταματήσω τον εαυτό μου από το να ταξιδέψει; Και αν δεν υπάρχω, τότε ακόμα δεν έχω κάνει το ταξίδι οπότε γιατί το θυμάμαι να το έκανα; κλπ κλπ)

Η θεωρία του Dr. Mallet και η θεωρία των χορδών:
Σύμφωνα με τη θεωρία των χορδών, υπάρχουν 10 διαφορετικές διαστάσεις. Και όπως μπορούμε να διπλώσουμε ένα κομμάτι χαρτί και να φέρουμε 2 διαφορετικά σημεία μαζί, ή όπως ένα Mobius Strip που είναι ένα τρισδιάστατο αντικείμενο με 2 μόνο διαστάσεις, έτσι μπορεί οποιαδήποτε διάσταση, ακόμα και η διάρκεια, να "διπλωθεί" και έτσι να κάνουμε ένα βήμα στο παρελθόν και όχι ταξίδι! Περισσότερες πληροφορίες και πολύ καλύτερη εξήγηση μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.tenthdimension.com/flash2.php
εάν κάνετε click στο "Imagining the Tenth Dimension" (κάντε Hover στο "Navigation" για να εμφανιστεί.)
Πάνω σ'αυτή τη θεωρία βασίζεται και ο Dr.Mallet στο παραπάνω βίντεο και αυτό που λέει είναι ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα "way point" στην παρούσα χρονική στιγμή έτσι ώστε να μπορούμε αργότερα να στέλνουμε έστω και απλά δεδομένα από το μέλλον πίσω στο παρελθόν. Είναι μία καλή θεωρία αλλά δημιουργείται το εξής παράδοξο. Έστω οτι η μηχανή αυτή σετάρετε και λειτουργεί κανονικά. Μόλις την ανοίξουν θα πρέπει να αρχίσει να δέχεται δεδομένα από ΟΛΕΣ τις πιθανές ανακαλύψεις που μπορεί να έστελνε πίσω οποιοσδήποτε, από οποιαδήποτε χρονική στιγμή, με αποτέλεσμα να υπερφορτωθεί και να χαλάσει επιτόπου... Οπότε, δυστυχώς, ενώ είναι μια πολύ καλή ιδέα, δεν είναι υλοποιήσιμη...

[Niphrentil]

...συνέχεια:


Θεωρία των παράλληλων διαστάσεων:
Όπως είπαμε και πριν με τη θεωρία των χορδών, ο χρόνος "περπατάει" ανάλογα με τις επιλογές μας. "Θα πάω σινεμά σήμερα;" "Ναι", "Θα πάω στο club μετά;", "Όχι", "Θα κάτσω στον υπολογιστή πριν κοιμηθώ;", "Ναι", για να πάρουμε μια ιδέα. Η "γραμμή" αυτή ονομάστηκε εύστοχα "timeline". Το θέμα είναι οτι αναπάσα στιγμή, επιλογές παίρνονται, τυχαία γεγονότα συμβαίνουν και γενικότερα, κάθε λίγο, όλο και κάποιος παίρνει μια απόφαση "αυτό ή εκείνο". Η απόφαση που παίρνουμε είναι το timeline της δικιάς μας διάστασης. Η απόφαση έχει παρθεί πριν ακόμα την πάρουμε γιατί αυτό είναι το "πεπρομένο" μας (βλέπε ενδεικτικά Donnie Darko, Matrix Reloaded). Δεν σημαίνει όμως οτι δεν υπάρχουν απειρες άλλες διαστάσεις όπου εκεί παίρνουμε την αντίθετη επιλογή. "Να πέσω από το γκρεμό;", "Ναι". Οπότε, τέτοιου είδους παράλληλες διαστάσεις δημιουργούνται και καταστρέφονται συνέχεια. Οπότε, αν μπορούσαμε πρώτον να ταξιδέψουμε από διάσταση σε διάσταση και δεύτερον να μπορούσαμε να βρούμε μια διάσταση που να έχουν γίνει οι ίδιες επιλογές με τη δική μας μέχρι το σημείο που βρισκόμαστε, θεωρητικά μπορούμε να τοποθετηθούμε σε οποιαδήποτε χρονικη στιγμή της διάστασης εκείνης και να δουμε τι εγινε στο δικό μας παρελθόν, μιας και η πορεία της ιστορίας μέχρι τη στιγμή που πήγαμε ήταν η ίδια. Φυσικά, το καλύτερο με αυτή τη θεωρία είναι οτι δεν υφίστατε ΚΑΝΕΝΑ παράδοξο. Γιατι ακόμα και τον πατέρα μου να σκοτώσω, απλά δημιουργώ μια ακόμη διάσταση στην οποία δε γεννήθηκα ποτέ!

Λοιπόν, πολλά έγραψα και έχει πάει και αργά, πιστεύω να μη σας μπέρδεψα περισσότερο με τις θεωρίες μου αλλά έτσι είναι αυτά τα θέματα!!! Σας ξαναπροσκαλώ να φέρετε οποιαδήποτε αντίρρηση έχετε στα παραπάνω, θα χαρώ ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΑ πολύ να το συζητήσουμε!

Καλο σας βράδυ!

[Nikos7]

Δηλαδη θα υπαρχουν και διαστασεις οπου δεν θα υπαρχει η γη;Η οπου προεδρος θα ειναι ακομα ο μπιλ κλιντον;Η μια διασταση οπου την Αμερικη θα την λεμε με αλλο ονομα;Δηλαδη αν θελουμε να παμε πισω στο χρονο να δουμε τι εγινε μια χρονικη στιγμη,ποιος(η τι) θα μας εξασφαλισει οτι στην νεα αυτη διασταση τα πραγματα θα εχουν εξελιχθει οπως στο δικο μας συμπαν;................................

[Niphrentil]

Αν θεωρήσεις οτι ακόμα και η εξέλιξη των ειδών είναι τυχαία γεγονότα, μπορεί να υπάρχουν και διαστάσεις τύπου Μέσης Γης (Lord of the Rings) ή ακόμα και όπως είπες, να μην υπάρχει καν η γη. Η θεωρία των πιθανοτήτων τι λέει όμως; Ότι αν κάτι συμβεί μια φορά, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να ξανασυμβεί. Σύμφωνα με αυτό, δύναται να υπάρχει μία παράλληλη διάσταση όπου είναι ακριβές αντίγραφο της δικής μας (δηλαδή η αλλαγή που διαχωρίζει τη δική μας από εκείνη να μην έχει συμβεί ακόμα -το γνωστό "butterfly effect"-) Οπότε το πρόβλημα είναι κυρίως το ΠΩΣ θα ταξιδέψουμε από διάσταση σε διάσταση και κατ'επέκταση, πως να "στοχεύσουμε" τη ζητούμενη διάσταση (και να μην καταλήξουμε να μας φάνε τίποτα δράκοι!!! :Ρ) Από εκεί και μετά, το ταξίδι στο χρόνο είναι απλή υπόθεση μιας και φεύγοντας από μία timeline μπορείς να μπεις σε οποιοδήποτε σημείο της εναλλακτικής timeline, με την προϋπόθεση πάντα να επιστρέψεις ακριβώς στο ίδιο σημείο στην αρχική (δηλαδή εδώ θα φανεί σαν να μην ταξίδεψες καν). Το θέμα είναι οτι ενώ αυτό μπορεί να επιτρέψει τα ταξίδια στο παρελθόν και στο μέλλον αλλά το μέλλον που θα δούμε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην είναι το ίδιο με το δικό μας. Αφ' ενος, μιας και το γνωρίζουμε, αφού επιστρέψουμε, άθελά μας θα κάνουμε μια πράξη που θα "ενεργοποιήσει" το butterfly effect και αφ' εταίρου, μπορεί το τυχαίο γεγονός που διαφοροποιεί τη δική μας διάσταση από εκείνη να συμβεί κάπου στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα.