Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Συζητήσεις > Αρχαία Ελλάδα – Ιστορία –Πολιτισμός

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 20-09-17, 14:16
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή Τι γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες περί των οντοτήτων της νύχτας..

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Τι γνώριζαν και πως "έβλεπαν" οι Αρχαίοι Έλληνες τις οντότητες της Νύχτας ;;;

Στην αρχή του 15ου ειδυλλίου του ο Θεόκριτος παρουσιάζει δυο γυναίκες, οι
οποίες προσπαθούν να βγουν από το σπίτι και να διασκεδάσουν στην ετήσια γιορτή του Άδωνι.
Τους εμποδίζουν, ωστόσο, οι διαμαρτυρίες ενός παιδιού, το οποίο, όπως όλα τα
παιδιά που καταλαβαίνουν ότι πρόκειται να αφεθούν πίσω με τις νταντάδες τους, διαμαρτύρεται έντονα.

Τελικά η απελπισμένη μητέρα λέει απειλητικά στο παιδί της ότι δεν θα το πάρει
μαζί της, επειδή κυκλοφορεί έξω η Μορμώ, το άλογο που δαγκώνει.
Η αναφορά στη Μορμώ έχει σκοπό να τρομοκρατήσει το παιδί.
Ο αρχαίος σχολιαστής του χωριού υπονοεί ότι η μητέρα υπενθυμίζει στο παιδί
πως παρόμοια τρομακτικά πλάσματα παραμονεύουν έξω στο σκοτάδι.
Ένας άλλος σχολιαστής εξηγεί πως Μορμώ ήταν το όνομα για ένα φάσμα που
σκότωνε παιδιά.*
Η Μορμώ ταυτίζεται ή παραλληλίζεται συχνά στις πηγές με άλλα παρόμοια
όντα, όπως η Λάμια, η Γελλώ και η Έμπουσα.

Αυτού του είδους τα όντα κατοικούν στις παρυφές του χώρου της
πολιτισμένης κοινωνίας και πολλές φορές αποτελούν ταξινομημένα υβρίδια.

Δηλαδή ο τρόμος τον οποίο προξενούν έγκειται στη μη κανονικότητα τους.
Αυτό συμβαίνει σε πολλούς πολιτισμούς.
Για παράδειγμα ο διαδεδομένος μύθος του λυκανθρώπου:
ο λυκάνθρωπος είναι πιο τρομακτικός από έναν κανονικό λύκο ή από έναν
φυσιολογικό άνθρωπο, ακριβώς επειδή δεν ανήκει ούτε στη μία, ούτε στην άλλη κατηγορία.
Αυτό το πλησίασμα του ζωικού με το ανθρώπινο είναι ανησυχητικό, επειδή
υπονοεί ότι μία από τις οργανωτικές αρχές στις οποίες στηρίζεται η κοινωνία
και ο πολιτισμός, δηλαδή ο σαφής διαχωρισμός μεταξύ των τάξεων των όντων
δεν είναι απόλυτος.


Ο οριακός χαρακτήρας αυτών των πλασμάτων φαίνεται επίσης από το γεγονός
ότι η εξώπορτα αποτελεί το σημείο στο οποίο συναντώνται, ακριβώς επειδή το
κατώφλι δεν ανήκει ακριβώς ούτε στο εσωτερικό, ούτε στο εξωτερικό του σπιτιού.
Στην ίδια έννοια του οριακού εμπίπτουν και άλλα χαρακτηριστικά που
παρουσιάζουν αυτές οι οντότητες, όπως το ότι συχνάζουν στα σταυροδρόμια,
ότι μπορούν να αλλάζουν μορφή, ότι αντιστρέφουν την φυσιολογική
ανθρώπινη συμπεριφορά (π.χ. κανιβαλισμός, ωμοφαγία) κ.ο.κ.

Αυτές οι ιστορίες, λοιπόν, περιέχουν μέσα τους το μήνυμα ότι αν επιθυμεί
κανείς να διατηρήσει την ταυτότητα του ανθρώπινου όντος και τη συμμετοχή
του σε μια κοινωνία, θα πρέπει να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του στα γενικά
πρότυπα της κοινότητας μέσα στην οποία ζει.*
Τα ονόματα Μορμώ, Λάμια, Έμπουσα και Γελλώ, τόσο στον ενικό όσο και στον
πληθυντικό, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως κοινά ουσιαστικά, αλλά και
ως προσωπικά ονόματα που περιγράφουν μυθολογικά αποκρυσταλλωμένους αντιπροσώπους ομάδων δαιμόνων.
Ωστόσο το όνομα της Μορμώς έδωσε και την παραλλαγή Μορμολύκη ή
Μορμολύκειο, όπου είναι παρόν ως δεύτερο συνθετικό το όνομα του λύκου,
υπονοώντας έτσι τη φύση του λυκάνθρωπου.
(Μορμολύκειο= φοβερίζω κουνώντας κάτι επικαλούμενος και τη Μορμώ /προσωπίδα με την οποία φοβέριζαν τα παιδιά)

Από την άλλη η λέξη μορμολύκειο χρησιμοποιείται πολύ συχνά απλώς με τη
σημασία του προσωπείου ή ακόμη και ειδικά της θεατρικής μάσκας.
Μπορεί να παραβάλει κανείς και την εξέλιξη της λέξης γοργόνειον από τη
Γοργώ, που δήλωνε και την ασπίδα, αλλά και το τραγικό προσωπείο.

Όπως η Μορμώ, έτσι και η Έμπουσα απειλεί τα παιδιά, ενώ η Γελλώ αποκαλείται
είδωλο της Έμπουσας, γεγονός που σημαίνει ότι τα δύο πλάσματα ταυτίζονται,
διότι η Γελλώ θεωρείται ένας τύπος Έμπουσας.
Ο ανώνυμος συγγραφέας του βίου του Αισχίνη ισχυρίζεται ότι η μητέρα του
ρήτορα συνήθιζε να πηγαίνει σε σκοτεινά μέρη και να τρομάζει γυναίκες και
παιδιά και γι’ αυτό το λόγο την αποκαλούσαν Έμπουσα, επειδή η Έμπουσα είναι
ένα νυχτερινό φάντασμα.
Στην πραγματικότητα αυτή η αναφορά μπορεί να έχει ως αφετηρία το ρόλο
της μητέρας του Αισχίνη σε κάποια μυστηριακή λατρεία.*
Όλα τα παραπάνω πλάσματα υποτίθεται ότι φέρνουν το θάνατο στις γυναίκες
που κυοφορούν, στα έμβρυα τους και στα μικρά παιδιά.
Ο συνδυασμός είναι λογικός, αφού ο δαίμονας που φέρνει το τέλος της
αναπαραγωγής σε κάποιο πρώιμο στάδιο της διαδικασίας μπορεί να το κάνει και
σε κάποιο επόμενο.
Οι δαίμονες αυτοί και οι δραστηριότητές τους αντιπροσωπεύουν δια της
αντίθεσης την παραδοσιακή ελληνική άποψη για το ποιος πρέπει να είναι ο
ρόλος μιας γυναίκας.......


Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 20-09-17, 15:04
Johnkokk Ο χρήστης Johnkokk δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 09-04-2016
Μηνύματα: 930
Προεπιλογή

Βγάζουμε δύο συμπεράσματα από το παρακάτω κείμενο:

1)Είμαστε απόγονοι των αρχαίων καθώς η ελληνίδα μάνα δεν φαίνεται να άλλαξε
2)Έχουμε κάνει μια πρόοδο,πλέον δεν πιστεύουμε σε πλάσματα όπως είναι η Μορμώ,απλά λέμε <<θα σε πάρει ο γύφτος>>



Κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρον κειμενο
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 20-09-17, 15:56
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Φίλε Johnkokk ομολογώ πως δεν περίμενα αυτή την ανάλυση που έκανες και
βέβαια έχεις δίκιο.....
Κάποια πράγματα παραμένουν τα ίδια απλά οι ονομασίες παραμένουν οι ίδιες...

Συνεχίζω το θέμα....

Η γυναίκα που σκοτώνει κάποιο παιδί ή εμποδίζει τη γέννησή του εκπροσωπεί
το ακριβώς αντίθετο από το σύμβολο της μητέρας που ανατρέφει και γονιμοποιεί τη ζωή.
Αποδίδοντας μια τέτοια συμπεριφορά σε δαιμονικά πλάσματα ο μύθος
υποδεικνύει ότι δεν είναι φυσιολογική.
Ο Ζηνόβιος στις παροιμίες του μας μιλά για τη Γελλώ και την ιστορία της.
Μας λέει ότι η Γελλώ ήταν μια κοπέλα, η οποία πέθανε πρόωρα χωρίς να
αποκτήσει παιδιά και γι’ αυτό το λόγο το φάντασμά της καταδιώκει τα μικρά
παιδιά και φέρνει πρόωρο θάνατο.
Η Λάμια από την άλλη μεριά δεν είναι παρθένος, αλλά ομοίως αποτυγχάνει στο
ρόλο της ως γυναίκας-μητέρας, αφού τα παιδιά της πεθαίνουν πρώιμα.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (20.41.3- 5) μας δίνει μια κάπως εκτενή εκδοχή της ιστορίας της:....
Στη Λιβύη υπήρχε ένα βουνό, στη βάση του οποίου βρισκόταν μεγάλη σπηλιά,
όπου είχε γεννηθεί η Λάμια, μια βασίλισσα με ασυνήθιστη ομορφιά.
Εξαιτίας όμως της σκληρότητας της καρδιάς της η μορφή της σταδιακά απέκτησε ζωώδη χαρακτηριστικά.
Διότι όταν όλα τα παιδιά, τα οποία γέννησε, της πέθαναν, θλιμμένη από την
ατυχία της και γεμάτη φθόνο για τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τους, έδωσε
τη διαταγή να απαχθούν τα νεογέννητα από τις μητέρες τους και να θανατωθούν.
Για το μύθο της Μορμώς έχουμε λιγότερες πληροφορίες που μας τις δίνει ο
σχολιαστής του Αίλιου Αριστείδη:
Λέγεται ότι ήταν μία γυναίκα από την Κόρινθο, η οποία ένα βράδυ έφαγε με τη
θέλησή της τα παιδιά της και στη συνέχεια έφυγε μακριά.
Η ιστορία της μοιάζει με της Λάμιας στο βαθμό που αποτελεί και αυτή το
παράδειγμα μιας μητέρας, η οποία απέτυχε στα καθήκοντά της.
Η ομοιότητα αυτή επισημαίνεται από τον ίδιο το σχολιαστή, ο οποίος αποκαλεί
τη Μορμώ έναν τύπο Λάμιας.
Τέτοιες ταυτίσεις και εξισώσεις δεν πρέπει να μας παραξενεύουν, αφού στην
πραγματικότητα τα ονόματα αυτών των οντοτήτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά
επίθετα που περιγράφουν τους κατόχους τους ως τρομακτικούς....
(Μορμώ-μόρμη = χαλεπή, μύρμος = φόβος)
Η λέξη μπορεί να προέρχεται από ονοματοποιία και να είναι αναδιπλασιασμένη για εκφραστικούς λόγους.
Ο λαϊκός χαρακτήρας της λέξης φαίνεται από τις παραλλαγές Μομβρώ ή Μομμώ ή καταβροχθίζοντες: Λάμια.
Το όνομα της Λάμιας συνδέεται από τον αρχαίο σχολιαστή στους Σφήκες του
Αριστοφάνη (1035) με τις λέξεις λαιμός και λαμός, που σημαίνει «χάσμα».
Συνεπώς το όνομα Λάμια σημαίνει «αυτή η οποία καταβροχθίζει, καταπίνει».
Ο βασιλιάς των κανιβάλων Λαιστρυγόνων ονομάζεται Λάμος.
Συνεπώς η λέξη λάμια ξεκίνησε πιθανώς ως ένα ουσιαστικό που δηλώνει
κάποιον ο οποίος είναι λαίμαργος και στη συνέχεια μετατράπηκε σε κύριο
όνομα, όπως συνέβη και στην περίπτωση άλλων δαιμονικών ονομάτων, αφού
για παράδειγμα το όνομα Άρπυιες βγαίνει από το ρήμα αρπάζω (= οι αρπακτικές).

Συνεχίζεται....

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 20-09-17, 16:45
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Συνεχίζω το θέμα....

Η λέξη Γελλώ πιθανότατα συνδέεται με το ρήμα γελώ και το όνομα θα
μπορούσε να σημαίνει είτε «αυτή που γελά» είτε «αυτή που αποτελεί αντικείμενο γέλωτα».
Παραπέμπει ίσως στο τρομακτικό γέλιο που χαρακτηρίζει τους δαίμονες του
παραλόγου ή ίσως να πρόκειται για ευφημισμό.
Για την πιθανή σημασία της λέξης Έμπουσα πρέπει να παραλάβουμε το ρήμα
ἐμπάζομαι (πβ. κατεμπάζω) που σημαίνει «ενδιαφέρομαι», αλλά η αρχική του
σημασία ήταν «γραπώνω, προσκολλώμαι».
Σ’ αυτή την περίπτωση ἔμπουσα θα ήταν η θηλυκή μετοχή χαμένου
ενεργητικού ρήματος (ἔμπω = αρπάζω).
Το ίδιο το ἐμπάζομαι πρέπει να ανάγεται σε ἐν-πάγ-jομαι (πβ. ἐμπαγῆναι, πακτός κ.τ.λ. = μπήγω).
Οι οντότητες αυτές περιπλανιούνται ανάμεσα στον Κάτω και τον Πάνω Κόσμο,
χωρίς ποτέ να μπορούν να κατακτήσουν ούτε τον έναν ούτε τον άλλον, όπως
οι άωροι νεκροί, δηλαδή αυτοί που πέθαναν πρώιμα, χωρίς να εκπληρώσουν το
σκοπό τους στη ζωή, όπως λόγου χάρη η Γελλώ.
Δεν είναι ούτε εντελώς νεκροί, ούτε εντελώς ζωντανοί.
Θεωρείται ότι κρατούν σε ένα βαθμό, αλλά όχι εντελώς την σωματικότητά
τους, μολονότι είναι ταυτόχρονα φάσματα, δηλαδή φαντάσματα.

Ως προς τη μορφή τα πλάσματα αυτά συγχέουν τις ανθρώπινες κατηγορίες,
αλλά και τη διάκριση ανάμεσα στον άνθρωπο και τα ζώα.
Είναι άσχημα και έχουν απεχθείς προσωπικές συνήθειες, για παράδειγμα είναι
γεμάτα βρωμιά και μυρίζουν άσχημα.
Η Λάμια έχει ταυτόχρονα και αρσενικά γεννητικά όργανα, με αποτέλεσμα να
μην είναι ούτε ακριβώς γυναίκα, ούτε ακριβώς άνδρας.
Η κοιλιά της είναι μεγάλη και χαλαρή, τα στήθη της κρέμονται τρομακτικά, τα
δόντια της είναι κοφτερά και απωθητικά.
Η Μορμώ αλλάζει συνεχώς μορφές και η Έμπουσα μεταμορφώνεται σε διάφορα ζώα.
Άλλοτε παρουσιάζονται να συνδυάζουν ανθρώπινα και ζωικά χαρακτηριστικά και αποκαλούνται θηρία.
Μπορεί να έχουν τα πόδια γαϊδάρου, μοιάζουν με λυκάνθρωπους ή άλογα,
έχουν μεγάλα αυτιά και περπατάνε στα τέσσερα ή είναι αρπακτικά πουλιά.
Οι θηλυκοί δαίμονες που σκοτώνουν παιδιά γενικά ταυτίζονται με τα νυχτερινά
αρπακτικά πουλιά, ενώ έχουμε και μυθικά ανάλογα:
οι κόρες του Μινύα σκοτώνουν τα παιδιά τους και μεταμορφώνονται η μία σε
νυχτερίδα, η άλλη σε κουκουβάγια και η τρίτη σε κουρούνα.

Και άλλη θηλυκοί δαίμονες έχουν τα χαρακτηριστικά αρπακτικού πουλιού, όπως
για παράδειγμα οι Άρπυιες και οι Σειρήνες.
Το άλογο από την άλλη συνδέεται με τον Ποσειδώνα ο οποίος μπορεί να
εκπροσωπεί την ταραγμένη θάλασσα και τον καταστροφικό σεισμό.
Σε ορισμένες περιπτώσεις η Λάμια είναι η μητέρα του θαλασσινού τέρατος
Σκύλλα ή κόρη του ίδιου του Ποσειδώνα.
Πολλές φορές τόσο η ίδια όσο και η Γελλώ απαντούν κοντά στη θάλασσα.
Η Μέδουσα και η Ερινύα παίρνουν τη μορφή φοράδας για να γίνουν ερωμένες
του Ποσειδώνα και στη συνέχεια του γεννούν τον Πήγασο και τον Αρείωνα
που είναι άλογα.
Από την άλλη ορισμένες φορές αυτοί οι δαίμονες παρουσιάζονται ως όμορφες
νεαρές γυναίκες με σκοπό να παραπλανήσουν και να αποπλανήσουν τους άντρες.
Το γεγονός ότι ορισμένες φορές θεωρείται πως έχουν πόδια γάιδαρου,
κατσίκας ή αγελάδας ή ότι έχουν ένα μόνο ζωώδες πόδι ή ότι τα πόδια τους
είναι βέβαια ανθρώπινα, αλλά παραδόξως επιμήκη και μεγάλα, υπονοεί μία
διεστραμμένη ερωτική συμπεριφορά.
Ειδικά ο γάιδαρος, με τον οποίον ταυτίζεται ιδιαίτερα η Έμπουσα,
χαρακτηρίζεται στις αρχαίες πηγές από υπερβολική λαγνεία και σεξουαλική ικανότητα.
Στην σάτιρα του Λουκιανού μια ομάδα από ναύτες συναντούν όμορφες
δαιμονικές γυναίκες με γαϊδουρινά πόδια που σκοπεύουν να τους
αποπλανήσουν και στη συνέχεια να τους φάνε καθώς θα κοιμούνται (Αληθής Ιστορία 2.46).

Πηγές....
Sarah Johnston, DEFINING THE DREADFUL: REMARKS ON THE GREEK CHILD-KILLING DEMON, 2001
https://omadaorfeas.blogspot.gr/2017...ktas.html#more

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 21-09-17, 12:10
Pholarchos Ο χρήστης Pholarchos δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 07-09-2004
Μηνύματα: 1.882
Προεπιλογή

Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από AVATARGR-1 Εμφάνιση μηνυμάτων
.... η Γελλώ ήταν μια κοπέλα, η οποία πέθανε πρόωρα χωρίς να
αποκτήσει παιδιά και γι’ αυτό το λόγο το φάντασμά της καταδιώκει τα μικρά
παιδιά και φέρνει πρόωρο θάνατο. ....
Διότι όταν όλα τα παιδιά, τα οποία γέννησε, της πέθαναν, θλιμμένη από την
ατυχία της και γεμάτη φθόνο για τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τους, έδωσε
τη διαταγή να απαχθούν τα νεογέννητα από τις μητέρες τους και να θανατωθούν. ....
3) Οι πρόγονοι της στάσης προς... την 'κατσίκα του γείτονα!'
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 21-09-17, 18:57
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα....

Μιά άλλη οντότητα της ΝΥΧΤΑΣ....
Η κυρίαρχη αρχέγονη και κοσμογονική μορφή...

Νυξ είναι γνωστή η θεότητα που προσωποποιούσε τη νύχτα.
Η Νυξ αναφέρεται ιδιαίτερα από τους αρχαίους Έλληνες ποιητές, αλλά η
μεγάλη σημασία της στην ελληνική μυθολογία υπερβαίνει τα απλά λογοτεχνικά πλαίσια.

Η Νυξ ήταν κυρίαρχη αρχέγονη και κοσμογονική μορφή, την οποία φοβόταν και σεβόταν ακόμα και ο ίδιος ο θεός Δίας.
Η μορφή της ήταν αυτή μιας όμορφης γυναίκας με μεγάλες μαύρες φτερούγες...

Η Νυξ αναφέρεται ακόμα ως θυγατέρα του Φάνητα, τον οποίο και διαδέχθηκε...
Στη συνέχεια, παρότι παραδίνει το σκήπτρο στον γιο της τον Ουρανό,
εξακολουθεί να συμβουλεύει τόσο αυτόν όσο και τις επόμενες γενεές , τον
Κρόνο και ιδιαίτερα τον Δία , ως προς τον τρόπο δημιουργίας του κόσμου.

Η επιρροή της οφειλόταν στις μαντικές της ικανότητες, τις οποίες ασκούσε μέσα σε μια σπηλιά.
Σύμφωνα με κάποια ένδειξη, κατά τις παλαιότερες ορφικές δοξασίες η Νυξ
ήταν η πρωταρχική δύναμη, αντί του Χάους.
Στον Αριστοφάνη μνημονεύεται ως προϋπάρχουσα του `Ερωτα (Φάνης).
Η ίδια η Νυξ δεν ήταν αντικείμενο σημαντικής λατρείας από τους πιστούς της
αρχαίας ελληνικής θρησκείας, αλλά συνδεόταν με τα μαντεία.

Συνεχίζεται....

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη AVATARGR-1 : 21-09-17 στις 19:01
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 21-09-17, 19:10
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Συνεχίζω το θέμα..

Υπήρχε δικό της ανάθημα μέσα στον ναό της Δήμητρας στην ελληνορρωμαϊκή Πέργαμο.
Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησιόδου, η Νυξ είχε γεννηθεί από το Χάος και
με παρθενογένεση (χωρίς πατέρα) ήταν μητέρα στα παρακάτω πρόσωπα:



Των Κήρων.
Ήταν δαίμονες του βιαίου θανάτου.
Κατά τονΗσίοδο ήταν πτερωτά πνεύματα του θανάτου και της εκδίκησης.
Έφεραν μαύρες πτέρυγες, ερυθρά ενδύματα, μεγάλους κυνόδοντες και γαμψά νύχια..
Είχαν μαύρες φτερούγες, γαμψά νύχια, κόκκινα ρούχα και μεγάλους κυνόδοντες.
Αλληγορικά, ήταν εκείνες οι δυνάμεις που επιφέρουν το μοιραίο τέλος των
βαριά τραυματισμένων και κατά μια άλλη έννοια αποτελούν την «κακιά μοίρα»
κάθε ανθρώπου που τον συνοδεύει σε όλη τη ζωή του.

Του Μώμου.
Ήταν ένας ασήμαντος θεός της ελληνικής μυθολογίας που αμφισβήτησε το Δια.
Ήταν ο θεός της χλεύης, της κοροϊδίας και του σαρκασμού.
Μια προσωποποίηση της ειρωνείας και της αποδοκιμασίας.
Στη φαντασία των ανθρώπων αναποδογύριζε τις τύχες τους απότομα.
Τους έριχνε από την ευτυχία στη δυστυχία, μετέτρεπε την επιτυχία σε δυστυχία..

Της Απάτης.
Μπορούσε να ξεγελάσει και να βλάψει τους ανθρώπους με πάρα πολλούς τρόπους

Της Έριδας.
Ήταν θεότητα της διχόνοιας, της ζήλιας και του καυγά.

Είναι επίσης η μητέρα του Θανάτου, γιατί ό,τι χαρακτηρίζει το θάνατο είναι η
μαυρίλα και το σκότος.
Και μητέρα του Ύπνου, γιατί ο τελευταίος είναι αδερφός του Θανάτου και
έρχεται συνήθως το βράδυ.
Ο Ύπνος ήταν δαίμονας που προσωποποιούσε τον ύπνο και δίδυμος αδελφός
του Θάνατου.
Κατοικούσε στα Τάρταρα μαζί με τον αδελφό του. .

Είναι η μητέρα των Ονείρων, γιατί αυτά έρχονται τη νύχτα.
Ο Ύπνος ο Θάνατος και τα όνειρα ζούνε στο σκοτάδι και ποτέ δεν έβλεπαν τον
Ήλιο,ούτε όταν ανέβαινε ψηλά στον ουρανό,ούτε όταν κατέβαινε.

Των Εσπερίδων.
Ήταν νύμφες και φύλαγαν τα χρυσά μήλα στον κήπο των θεών, στη χώρα
τουΆτλαντα,γιατί αυτές κατοικούν στην απώτατη δύση, όπου κατοικεί και η Νύχτα.
Η φύλαξη τους είχε ανατεθεί από την Ήρα.

Της Οϊζύς.
Έφερνε την δυστυχία και τα βάσανα στους ανθρώπους.

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 21-09-17, 19:25
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Συνέχεια του Θέματος...

Της Φιλότης.
Η ερωτική ευχαρίστηση

Της Νέμεσης.
Η Νέμεση γεννήθηκε για να κρατά σε ισορροπία τις ανθρώπινες υποθέσεις.
Σύμβολα της θεάς ήταν ο πήχυς και το χαλινάρι, που συμβολίζουν το ρόλο της
να θέτει ένα όριο στις ασύδοτες ενέργειες των ανθρώπων, στον εγωισμό τους
και να ρυθμίζει τις σκέψεις και τις δράσεις τους.
Τιμωρούσε την αλαζονεία και την υπεροψία των ανθρώπων (ύβρις).

Του Μόρου..
(Κλήρος)Δεν άφηνε κανέναν άνθρωπο, ζώο ή φυτό να αποφύγει τον θάνατο.

Του Γήρατος.
Δεν άφηνε κανέναν να μείνει πάντα νέο και όλοι τον καταριόντουσαν.

Είναι η μητέρα των Μοιρών,που ήταν γεμάτες καλοσύνη.

Με την σμίξη της με τον Έρεβο,γέννησε:

Τον Αιθέρα.
Ήταν θεότητα που συνδεόταν με την ευτυχία.
Οι Ορφικοί λοιπόν πιστεύουν στην κοσμογονική τους θεωρία ότι ο Αιθήρ είναι
ένα πρωταρχικό, βασικό δομικό στοιχείο της Δημιουργίας, ότι είναι η ψυχή του
κόσμου, τοΘείον Πύρ, ο σπινθήρας που δίνει ζωή σε όλα τα δημιουργήματα.
Ο Αιθήρ σύμφωνα με την αρχαία ελληνική γραμματεία είναι και το Πυρ που
δίνει ζωή, είναι ο σπινθήρας της ζωής για κάθε πλάσμα.
Ο Πλάτων στον «Κρατύλο» ετυμολογεί την λέξη λέγοντας ότι παράγεται από
«αεί θεί» που σημαίνει αυτό που κινείται συνεχώς.


Την Ημέρα..
Γιατί η μέρα την ακολουθεί, προκύπτει απ’ αυτήν.
Ήταν η θεότητα που προσωποποιούσε το φως της ημέρας.
Στην Αγορά των Αθηνών υπήρχαν πήλινα αγάλματα της Ημέρας ως
«ακρωτήρια» στη στέγη της«Βασιλείου Στοάς».
Απεικονιζόταν επίσης η Ημέρα στον θρόνο τουΑμυκλαίου Απόλλωνα, ενώ στην
Ολυμπία, κοντά στο Ιπποδάμειον, υπήρχαν αγάλματα της Ημέρας και της
Θέτιδας να ικετεύουν τον Δία για χάρη των παιδιών τους.
Στον ναό του Δία στην Πέργαμο, η Ημέρα παριστανόταν στη ζωφόρο της νότιας πλευράς, πίσω από τη Σελήνη.

Τον Χάροντα..
Ήταν ο πορθμέας του Άδη.
Μετέφερε με τη βάρκα του τους πρόσφατα αποθανόντες από τη μια όχθη του
ποταμού Αχέροντα στην άλλη, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία βρισκόταν η
είσοδος του Άδη.
Οι νεκροί έπρεπε οπωσδήποτε να πληρώσουν στον Χάροντα έναν οβολό για τα
ναύλα.
Γι' αυτό στην αρχαία Ελλάδα τοποθετούσαν πάντα έναν οβολό κάτω από τη
γλώσσα των νεκρών σωμάτων πριν τα ενταφιάσουν, για να έχει να πληρώσει
ο νεκρός τον Χάροντα.
Όσοι δεν είχαν να πληρώσουν ήταν καταδικασμένοι να περιπλανιόνταν στις
όχθες του Αχέροντα για εκατό χρόνια Παριστανόταν σαν ένας ιδιότροπος,
σκελετωμένος γέροντας ή ως φτερωτός δαίμονας με ένα διπλό σφυρί.

Την Στύγα.
(Στυξ) Κατά μία άλλη εκδοχή κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδας.
Είχε το παλάτι της στα Τάρταρα και τη φυλούσαν μέρα νύχτα δράκοι ακοίμητοι.
Από το παλάτι της προέρχονταν τα νερά της πηγής Στυγός.
(η ομώνυμη πηγή βρίσκεται σήμερα στη βόρεια Πελοπόννησο, στην ανατολική πλαγιά του Χελμού).
Στην Τιτανομαχία ήταν με το μέρος του Δία όταν αυτός πολέμησε τον πατέρα του τον Κρόνο.

Κατά τη μυθολογία, η Στυξ ήταν ένα από τα ποτάμια στις πύλες του Κάτω
Κόσμου Θεοί και θνητοί έδιναν όρκο στα νερά της και η παραβίαση του όρκου
από τους θεούς ισοδυναμούσε με δέκα χρόνια λήθαργο όμοιο με το θάνατο.

Στα νερά αυτά η Θέτιδα είχε βουτήξει τον Αχιλλέα όταν τον γέννησε και του
έκανε άτρωτο το σώμα, εκτός από το μέρος που τον κρατούσε την φτέρνα του.

Του Επίφρονα.
Από την ένωση με τον Ουρανό γέννησε την Λύσσα που είναι η εκπρόσωπος
της μανίας, της οργής και της ορμής.
Αρχική Πηγή..
http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr...post_8426.html

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 14:54.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.