Δεν καταλαβαίνω γιατί προσπαθείς να αποδόσεις αμιγώς εμπορικά χαρακτηριστικά σε ένα ερευνητικό πεδίο (σε ιστορικό, θεολογικό, δημοσιογραφικό, πολιτισμικό, λαογραφικό επίπεδο), για το οποίο, όπως είναι φυσικό, παρουσιάζονται συνεχώς βιβλία και επιστημονικά papers που αναδεικνύουν τις νέες εξελίξεις και θεωρίες (κάτι που συμβαίνει και με 1002 άλλα ερευνητικά πεδία σε όλες τις επιστήμες).

Από κει και πέρα, όντως, όπως είπα και παραπάνω, το μυθικιστικό ρεύμα πρωτοεμφανίστηκε δυναμικά στα μέσα περίπου του 18ου αιώνα με την ονομασία "θεωρία του Μύθου του Ιησού" και άλλα παρόμοια. Παρ' όλα αυτά, όπως γνωρίζουν καλά αυτοί που ασχολούνται με τη δυναμική των λέξεων, ο λεκτικός προσδιορισμός μιας ιδέας, ενός ρεύματος σκέψης ή μιας θεωρίας, της δίνει έξτρα δυναμική και μεγαλύτερες δυνατότητες να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού. Καλώς λοιπόν ο όρος Μυθικισμός έχει εγκαθιδρυθεί τα τελευταία χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα όσα είπα, φυσικά, δεν έρχονται σε αντίθεση με τα όσα είπα παραπάνω για τη δυναμική του Μυθικισμού και τις παρατηρήσεις που μπορεί να κάνει κανείς εύκολα μέσω της google (ξεφύγαμε λίγο :P).

Θέλω να δω τους λόγους για τους οποίους "το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού" (και όχι εκείνο του Μίθρα, του Διονύσου, του Ζωροάστρη κτλ) κυριαρχεί.

Πολύ απλό. Διότι ζήτημα ιστορικότητας των προχριστιανικών θεοτήτων ουδέποτε έχει τεθεί (με εξαίρεση την προσέγγιση του Ευήμερου τον 2ο προχριστιανικό αιώνα) από τις εθνικές παραδόσεις.
Στον αντίποδα, μία από τις πρωτοτυπίες των μονοθεϊστικών θρησκειών ήταν ότι -από κάποια στιγμή και μετά- τοποθέτησαν τους πρωταγωνιστές τους εντός ιστορικού πλαισίου. Έτσι νομιμοποιείται κάποιος να ερευνήσει το κατά πόσον τα όσα αναφέρουν τα συνοπτικά ευαγγέλια (στην προκειμένη περίπτωση) δύναται να συμβαδίζουν με τα ιστορικά γεγονότα.

Ποιος λέει πως η πλειοψηφία του αρχαίου κόσμου δεν είχε ως δεδομένη την (ιστορική) ύπαρξη του Ζωροάστρη, του Όσιρη, του Ορφέα; Ποιος λέει πως τους θεωρούσανε πλάσματα της φαντασίας ή σύμβολα της φύσης;

(Θα μπορούσαμε κάπως έτσι, εξ' αφορμής, να ξαναθέσουμε το όλο θέμα με απλά λόγια...)

Η ύπαρξη των θεών τους φυσικά και ήταν δεδομένη και σε καμία περίπτωση δεν τα θεωρούσαν πλάσματα της φαντασίας (με την απλή έννοια) ή σύμβολα της φύσης. (Και αυτό μπορεί να μας εισάγει σε μια ολόκληρη συζήτηση σχετικά με την θέαση του θείου...)

Στο πλαίσιο βέβαια πάντα της λα'ι'κής θρησκείας, γιατί υπήρξαν κατά καιρούς (αρχαίοι) φιλόσοφοι που αμφισβήτησαν τις αρχαίες θεότητες και προσπάθησαν να βρουν συμβολικές ερμηνείες.

Ενώ όμως ο Δίας ή ο Απόλλων μπορούσαν να είναι υπαρκτές και ζώσες θεότητες, δεν θα μπορούσαν ποτέ να διανοηθούν να θεωρήσουν ως θεό κάποιον συνάνθρωπό τους, δεν υπήρχε δηλαδή
η έννοια της ενσάρκωσης του θεού που θα ζούσε ανάμεσά τους όπως αυτοί. Ο γείτονάς τους ο Παλαμίδης ήταν ο γείτονάς τους ο Παλαμίδης και δεν θα μπορούσε να είναι η ενσάρκωση κάποιου θεού. Γι' αυτό και όταν ο Παύλος έφτασε στην Αθήνα και τους είπε ότι ο θεός του ήταν ο Ιησούς, που γεννήθηκε, σταυρώθηκε και μετά ξαναέζησε, έβαλαν τα γέλια : μα τι ''σαχλαμάρες'' είναι αυτές, άσε, μας τα λες και καμιά άλλη φορά, του είπαν.

Η ενσάρκωση του θεού στην γη, όπου έζησε σαν κοινός θνητός, και ανέλαβε την αποστολή της σωτηρίας της ανθρωπότητας, σαν ένας από εμάς, εντάσσοντάς τον πλήρως μέσα στο ιστορικό πλαίσιο, είναι το εξ' ολοκλήρου καινούριο στοιχείο που έφερε ο χριστιανισμός. Και γι' αυτό, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, προκαλεί και τα περισσότερα ερωτηματικά : ιστορική αλήθεια ή θρησκευτική φιλολογία ;

"Η ύπαρξη των θεών τους φυσικά και ήταν δεδομένη και σε καμία περίπτωση δεν τα θεωρούσαν πλάσματα της φαντασίας" για όλους - πλην μικρής μειοψηφίας (που δημόσια βασικά το βούλωνε).

Δεν έχεις διαβάσει σε αρχαία κείμενα πως οι θεοί των Ελλήνων παίρνουν όποια μορφή θέλουν και κυκλοφορούν ανάμεσα στους ανθρώπους;

Επίσης δεν έχεις διαβάσει πως θεοί με αποστολή έχουν ενσαρκωθεί; Παράδειγμα ο Κρίσνα.

Ναι, στην Ινδουιστική θρησκεία υπάρχει η έννοια του Άβαταρ. Για παράδειγμα, όπως αναφέρεται στην wikipedia : «η θεία ενσάρκωση ανώτερων όντων ή του Υπέρτατου Όντος (Θεού) στη Γη. Οι «κάθοδοι» αυτές του υπέρτατου όντος στον φυσικό κόσμο είναι επανειλημμένες και η μορφή μπορεί να είναι ανθρώπινη, ζώου ή και συνδυασμού των δύο. Ο σκοπός της καθόδου είναι η επαναφορά στην τάξη και η καταπολέμηση του κακού. Για παράδειγμα ο Βισνού, ο Σίβα, ο Γκανέσα και άλλοι, θεωρείται πως έρχονται ή έχουν έλθει στη Γη με μορφή αβατάρ, το ίδιο και ο Κρίσνα και ο Βούδας. Ακόμα και ο Χριστός και ο Μωάμεθ περιγράφονται από μερικούς Ινδουιστές ως αβατάρ...»

Όμως, ο Βούδας, και ο Κρίσνα (ως ιστορικό πρόσωπο), δεν είπε ποτέ ότι είναι θεός, θεωρήθηκε αργότερα κάτι τέτοιο από τους πιστούς, ότι δηλαδή (ήταν τόσο φωτισμένοι ως άνθρωποι που) πρέπει να ήταν ενσαρκώσεις ανώτερων, θεϊκών όντων. Και πάλι αυτό είναι κάτι διαφορετικό από ότι υπάρχει στον χριστιανισμό.


Αλλά ενδιαφέρον έχει και η στα ''καθ' υμάς'' παράδοση. Πράγματι, θεωρούνταν ότι οι θεοί του Δωδεκάθεου μπορούσαν να.. ''μεταμφιεστούν'' σε ανθρώπους και να παρέμβουν στα ανθρώπινα. Υπάρχουν περιπτώσεις που καταγράφονται στα κείμενα -μέσα σε έργα τέχνης και όχι σε θεολογικά κείμενα- αν και, νομίζω, όχι πολλές.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει (και μ' αρέσει να δούμε) η περίπτωση της Αθηνάς στην Οδύσσεια, που επισκέπτεται στην πρώτη ραψωδία τον Τηλέμαχο για να τον στηρίξει και να τον εμψυχώσει. Ορίστε τα σχετικά αποσπάσματα :


Η θεά Αθηνά πήρε την μορφή του «Μέντη, άρχοντα των Ταφίων...» και στο τέλος εξαφανίζεται με υπερφυσικό τρόπο, κάνοντας τον Τηλέμαχο να καταλάβει πως επρόκειτο για κάποιον θεό. Είναι χαρακτηριστικό, πάντως, να θυμηθούμε, ότι στους αρχαίους υπήρχε μια σχετική παράδοση για τα μηνύματα που έρχονταν από τους θεούς - μια σκέψη ή κάποια λόγια που έρχονταν στο νου κάποιου μπορεί να τα είχε φέρει κάποιος θεός, ή ένας περαστικός μπορεί να ήταν κάποιος μεταμφιεσμένος θεός. Αλλά πάλι, νομίζω πως αυτά δεν ταυτίζονται πλήρως με την έννοια του ανθρώπου και θεού, του θεανθρώπου, Ιησού.


Επίσης, μπορούμε να θυμηθούμε και ότι αυτό το... ''debate'' σχετικά με την φύση του Ιησού ήταν πολύ έντονο και στα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια, όπου αναπτύχθηκαν πολλές αιρέσεις και ομάδες - σε άλλες ο Ίησούς ήταν μόνο θεός που εμφανιζόταν με την εικόνα ανθρώπου, σε άλλες ήταν ένα.. φάντασμα, σε άλλες ήταν μόνο άνθρωπος με την υποστήριξη του θεού, μέχρι να επικρατήσει η τελική άποψη του τέλειου θεού και τέλειου ανθρώπου, θεανθρώπου Ιησού.


Σκέφτομαι πως θα είχε ενδιαφέρον τελικά μια παράλληλη έρευνα για το πώς ''έβλεπαν'' και πώς έχει καταγραφεί μέσα στα κείμενα αυτή η ανθρωποποίηση-των-θεών
και η θεοποίηση-των-ανθρώπων στην αρχαιότητα πριν την κυριαρχία του χριστιανισμού...

Η χριστιανική έννοια της ενσάρκωσης είναι διαφορετική από αυτά. Άλλο να παίρνει μια μορφή μια θεότητα - στην πράξη είναι απλή μεταμόρφωση-ψευθαίσθηση. Άλλο αν μετεμψυχώνεται ψυχή θεότητας σε θνητό σώμα.
Άλλο η γέννηση του Θεού ως θνητός.

Στην αρχαιοελληνική πχ σκέψη υπήρχε η ένωση θνητού με θεότητα = το αποτέλεσμα ήταν η γέννηση "ημίθεων" σα να νερώνεις κρασί.
Στην χριστιανική εμπειρία η γέννηση του Ιησού δεν ήταν μια βιολογική ανταλαγή θείου και ανθρώπινου DNA - με αποτέλεσμα κάτι ενδιάμεσο - αλλά γεννηση "Θεαθρώπου" (το νερό γίνεται κρασί, δεν νερώνεται το κρασί!) σαν μια φρακταλική σύνθεση αν θέλεις όπου το επιμέρους (ο Ιησούς) ήταν πλήρης μέτοχος της ανθρώπινης φύσης και ουσίας (άρα 100% άνθρωπος) αλλά και πλήρης της θείας φύσης και ουσίας (άρα 100% Θεός αφού η θεία ουσία είναι μία) σαν να μπολιάζει η θεία φύση την ανθρώπινη έτσι ώστε τα μπόλι να έχει αποτέλεσμα πλήρη Θεό.

Ενδιαφέρουσες οι παραπάνω αναλύσεις. Αποδεικνύεται όμως πως ο Ιησούς ως ύπαρξη ήταν κάτι το διαφορετικό από τον Μιθρα κλπ. Τρομερό αυτογκολ για τους θιασώτες του ζαιτγκαιστ και λοιπούς εξυπνάκηδες. Βέβαια αυτό είναι λίγο άσχετο με το θέμα. Πάντως το μαρκετινγκ του μυθικισμου δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά στις χώρες της Ε.Ε αλλά και γενικότερα.. άμα είναι μάπα το προϊόν, τι να σου κάνει και το μαρκετινγκ... :rolleyes: