|
Καζαντζάκης και Εκκλησία
Αναδημοσιεύω αποσπάσματα από άρθρο της δημοσιογράφου Ελένης Κατσουλάκη που δημοσίευσε με τίτλο "Η Σταύρωση του Νίκου Καζαντζάκη".
Η Ελένη Κατσουλάκη, συγγραφέας και καταξιωμένη δημοσιογράφος, ελεύθερο και ασυμκατάγεται από τα Χανιά της Κρήτης. Τελείωσε το Κολλέγιο Δημοσιογραφίας στην Αθήνα και εργάζεται ως ελεύθερη δημοσιογράφος από το 1960 ενώ τελευταία δημοσίευε στην εφημερίδα National Herald της Αμερικής όπου διέμενε τουλάχιστον μέχρι πρό τινος. Σκοπός της αναδημοσίευσης είναι η αναφορά στον - κατά την άποψή μου - Εσωτεριστή και πατριώτη Καζαντζάκη, στην συμβολή του στα Ελληνικά Γράμματα και την ανεξάρτητη και απελεύθερη σκέψη, όπως και στα αίτια που προκάλεσαν τον πόλεμο που δέχθηκε από τους χριστιανούς ρασοφόρους, ορθόδοξους και καθολικούς. Σημειώνω έργα του, που αποπνέουν βαθύτατο θρησκευτικό αλλά αδογμάτιστο συναίσθημα: -Ο Φτωχούλης του Θεού. -Ο Χριστός ξανασταυρώνεται. - Ο τελευταίος πειρασμός. Η Σταύρωση του Νίκου Καζαντζάκη "...Το 1954 άρχισε ένας πρωτόγονος φανατικός πνευματικός Μακαρθισμός εναντίον του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη που για μισό αιώνα τίμησε και εξύψωσε την Ελλάδα και χαλύβδωσε την παγκόσμια λογοτεχνία. Ο πάπας της Ρώμης απαγόρευσε την κυκλοφορία του Τελευταίου Πειρασμού. Ο Καζαντζάκης έστειλε τηλεγράφημα στο Βατικανό με μια φράση στα Λατινικά του Χριστιανού απολογητή Τεντούλιαν. «Ad tuu,. Domine, tribunal appello: Υποβάλλω την έκκληση μου στην δική σου δικαστική κρίση, Κύριε!» Με άλλα λόγια: "Ο Θεός θα με δικάσει, όχι εσείς." Τον ίδιο χρόνο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής αποδοκιμάζει αποτρόπαια και με βλαστήμιες την αθλιότητα του μαέστρου της λογοτεχνίας κατά τον Θεάνθρωπο και ζητά να μην επιτραπεί η μετάφραση των βιβλίων του στα Ελληνικά. Έλληνες δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Εστία» εκφράζουν την αγανάκτηση τους και την προτίμηση τους στον Μακαρθισμό παρά τα βρωμόλογα του ανήθικου Καζαντζάκη κι αποκαλούν αλήτες τους διάσημους ξένους διανοούμενους, θερμούς υποστηρικτές της ελεύθερης σκέψης. Ο Μητροπολίτης της Χίου φουρκισμένος, τρέμοντας από αγανάκτηση, κάνει αίτηση στην Ιερά Σύνοδο απαιτώντας τον αφορισμό του άθεου και την ποινική καταδίκη του από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων επίσης καταδικάζει τα βιβλία του βλάσφημου. Η Ορθόδοξη εκκλησία τρομοκρατεί τον αμαθή και θεοφοβούμενο λαό κι εκτοξεύει θανατηφόρες σαϊτιές ενάντια στη λεύτερη σκέψη. Η σκιά του αντίχριστου "αιμοβόρα κι ανήθικη λήστεψε τα ιερά και όσια της ιεράς εκκλησίας και απειλεί με την πέννα του να γκρεμίσει το Βασίλειο του Χριστού και της Χριστιανικής μας παράδοσης"! Σείεται η γη και κλονίζεται η συνείδηση του Χριστιανού. Το μίασμα του πόρνου Καζαντζάκη αιωρείτο σαν μαύρη πανούκλα στο γαλάζιο ουρανό κι απειλούσε να καταστρέψει το Ελληνικό έθνος και να εκμηδενίσει τις Χριστιανικές άξιες του! Η Ιερά Σύνοδος καταράστηκε με μίσος κι αφόρεσε τον Καζαντζάκη. Μα για να γίνει έγκυρος ο αφορισμός του χρειαζόταν τη συγκατάθεση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Η Ανωτάτη Εξουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας έκανε αίτηση στον Πατριάρχη Αθηναγόρα της Κωνσταντινούπολης και ζήτησε να αφορισθεί επίσημα ο γιος του Σατανά. Συνάμα ζητά επιμόνως την απαγόρευση των αισχρών έργων του και την ποινική τιμωρία του από τον Άρειο Πάγο, το Εφετικό δικαστήριο και τον εισαγγελέα Αθηνών. Ο Καζαντζάκης απαντά στην ανώτατη ιεραρχία: "Με καταραστήκατε Άγιοι Ιερείς. Εγώ σας δίνω την ευχή μου. Ελπίζω η συνείδηση σας να ‘ναι καθαρή σαν τη δική μου και να ‘σαστε ηθικοί και θρήσκοι όπως εγώ." Την ίδια εποχή ο μαέστρος της λογοτεχνίας δίνει συνέντευξη στο Αμερικανικό περιοδικό “Holiday” εκφράζοντας με συγκίνηση την παράφορη αγάπη και νοσταλγία του για την Ελλάδα και την Κρήτη. Το 1955 άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης αποδοκιμάζουν την ιεροεξεταστική δικτατορική στάση της εκκλησίας και τη σκλαβιά που επιβάλει στη σκέψη. Ο συναρχηγός των Φιλελευθέρων Γεώργιος Παπανδρέου ζητά να ανακηρυχθεί ο Καζαντζάκης ακαδημαϊκός με διάταγμα. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Ηρακλείου, η γενέτειρα του διασήμου δημιουργού, διαμαρτύρεται έντονα στην Ιερά Σύνοδο και στο Πατριαρχείο και κατακρίνει την απόφαση της Ιεράς Συνόδου σαν αντισυνταγματική. Παρόμοια απόφαση πήρε και το Δημοτικό συμβόλαιο των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης αποδοκιμάζοντας την ασυδοσία και κατάχρηση "εξουσίας" της Ιεραρχίας. Η νομαρχία Θεσσαλονίκης τιμώρησε τον Πρόεδρο και μερικά μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου με δίμηνη αργία. Το 1956 απονέμεται στον Καζαντζάκη το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης. Ο ραδιοσταθμός της Αγγλίας BBC ζητά από τον ονομαστό συγγραφέα συνέντευξη για το βιβλίο του Αγγλία. Ο Καζαντζάκης αρνείται με πείσμα τη συνέντευξη σαν διαμαρτυρία ενάντια στις βιαιότητες των Άγγλων στην Κύπρο και απαντά στο BBC με τηλεγράφημα από την Γερμανία: "Όταν έγραψα το βιβλίο Αγγλία οι Βρετανοί δεν έσφαζαν Έλληνες στην Κύπρο!” Στις 26 Νοέμβριου 1957 ο Καζαντζάκης πέθανε στη Γερμανία από λευχαιμία. Ο ταυρομάχος της πέννας και του λόγου πέθανε όπως γεννήθηκε: ολόγυμνος. Ο λεοντόκαρδος συγγραφέας λευτερωμένος απ’ όλες τις ουτοπικές, αναιμικές ιδέες και τ’ ασφυχτικά κοινωνικά καλούπια πήδηξε με μια σαϊτιά στην αιωνιότητα του τόπου και του χρόνου. Ο περήφανος αετός της Κρήτης ξεπέρασε το ανθρώπινο καβούκι του μεταξοσκώληκα κι έγινε αθάνατη πνευματική πεταλούδα. Η ανάσα του μυρίζει ακόμα θυμάρι και φασκομηλιά της Κρήτης. Οι εφημερίδες των Αθηνών ανακοίνωσαν αθόρυβα με μικρά γράμματα τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα. Είχαν πιο ενδιαφέροντα γεγονότα να γιομίσουν τις πρώτες σελίδες τους: Η διάσημη Αμερικανίδα σεξοβόμβα Τζέην Μάνσφιλντ μόλις είχε φτάσει κουνιστή και λυγιστή στην πρωτεύουσα και έδινε με το κιλό προμελετημένες συνεντεύξεις. Η σωρός του Νίκου Καζαντζάκη έφτασε στην Αθήνα στις 4 Νοέμβριου του 1957. Ξεπετάχτηκαν μονομιάς αλαφιασμένοι, οι κοτσονάτοι παπάδες κι οι επίσκοποι της Ελλάδας. Γούρλωσαν τα σβέλτα ματάκια τους, μούγκρισαν τα θεριά μέσα τους κι αφήνιασε σαν ταύρος η καρδιά τους. “Πέθανε ο Αντίχριστος. Δόξα να ‘χει τ’ όνομα του Κυρίου. Νικήσαμε τον Δαίμονα, το πνεύμα του κακού. Σώσαμε τον Χριστιανισμό και τα θεμέλια του Έθνους.” Αλαφιασμένος ο Αρχιεπίσκοπος των Αθηνών Θεόκλητος άρπαξε την βλογημένη ευκαιρία να πάρει εκδίκηση ενάντια του αθυρόστομου υβριστή και συκοφάντη. Σήκωσε την ιερά του ράβδο και έδωσε διαταγή να μην επιτραπεί η σωρός του βλάσφημου νεκρού σε Αθηναϊκό ναό! Ο ορθόδοξος σύλλογος "ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ" έστειλε τηλεγράφημα στο Μητροπολίτη Κρήτης και σε όλη την ιεραρχία ν’ αρνηθούν σφοδρά όλα τα ιερά μυστήρια στον αντίχριστο νεκρό και να μην επιτραπεί η κηδεία του σε κανένα νεκροταφείο της εκκλησιάς. Η εκκλησία της αγάπης, αρνήθηκε με σκληρότητα να τελέσει το τελευταίο μυστήριο σ’ ένα βαφτισμένο ορθόδοξο, με άψογες Χριστιανικές αρχές και ηθικό βίο. Η σβελτάδα και το τετραπέρατο μυαλό το Αριστοτέλη Ωνάση έσωσε την Ελλάδα από ξεφτιλισμό κι εθνική ταπείνωση. Το ίδιο απόγευμα διέθεσε ένα έκτατο αεροπλάνο της Ολυμπιακής και μετέφερε τh σωρό του γίγαντα της λογοτεχνίας στο Ηράκλειο Κρήτης. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στις 4:30 στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου. Μια τεράστια ανθρωποθάλασσα υποδέχτηκε το γιο του Ψηλορείτη. Χιλιάδες Καστρικοί, άνθρωποι της παγκόσμιας τέχνης, άνθρωποι του θεάτρου, της πολιτικής και των τοπικών αρχών περίμεναν με θλίψη τον διάσημο νεκρό. Το φέρετρο τοποθετήθηκε στο Μητροπολιτικό ναό του Άγιου Μηνά με την έγκριση του Μητροπολίτη της Κρήτης Ευγένιου που αψήφησε τις απειλές της Ιεραρχίας κι έψαλε μια σύντομη επιμνημόσυνο δέηση. Βρακοφόροι Κρητικοί και κοπελιές του Λυκείου μ’ εθνικές ενδυμασίες και μαύρες μαντίλες στάθηκαν δίπλα στο φέρετρο. Εκατοντάδες στέφανα κατατέθηκαν σε τιμή του Κρητικού και το λαϊκό προσκύνημα κράτησε μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... |
...ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Εν τω μεταξύ το Δημοτικό Συμβούλιο του Ηρακλείου σε έκτακτη συνέλευσή του ψήφισε να ενταφιαστεί ο μεγάλος νεκρός με δημόσια δαπάνη στον Ενετικό προμαχώνα Μαρτινέγκο. Σκάφτηκε βιαστικά μια χωματένια λακκούβα στη κορυφή του τείχους, ένας στιγματισμένος ανευλόγητος τάφος, αντιφατικός με όλα τα ιερά ήθη και τους κανόνες τις Ορθοδοξίας. Μα το Δημαρχείο του Κάστρου δεν είχε άλλη εκλογή, εφόσον η εκκλησία δεν είχε την αξιοπρέπεια να τιμήσει την ταφή του συγγραφέα σε νεκροταφείο. 5 Νοεμβρίου 1957. Ο Καθεδρικός ναός του Άγιου Μηνά στις 11 το πρωί ήταν ασφυκτικά γιομάτος. Κάθε δρόμος και σοκάκι του Κάστρου είχε σκεπαστεί από μια τεράστια πυκνή ανθρωποθάλασσα που θρηνούσε σιωπηλά και με αξιοπρέπεια τον μεγάλο νεκρό. Στα μπαλκόνια και καταστήματα κυμάτιζαν Εθνικές θλιμμένες σημαίες. Έκλεισαν τα σχολειά, άνοιξαν παράθυρα και πόρτες και ξεμύτισαν έξω οι Καστρινοί για ν’ αποχαιρετήσουν τον συμπατριώτη τους - την καυτή ανάσα της Κρήτης. Ο Ψηλορείτης πέρα μακριά στον ορίζοντα ορθωμένος αντρίκεια και περήφανα περίμενε με αδάμαστη λαχτάρα να σφιχταγκαλιάσει το ξενιτεμένο θρέμμα του στ’ ατσάλινα Κρητικά του στήθια. Ούτε ένα δάκρυ δεν έσταξε από τα γέρικα μάτια του. Φρέσκα στέφανα κατατέθηκαν ξανά στην τιμή του νεκρού από την Ελληνική και παγκόσμια πνοή της πολιτικής και των γραμμάτων. Ο Μητροπολίτης Ευγένιος έψαλε την νεκρώσιμη ακολουθία παρουσία του Πρωτοσύγκελου Αρχιμανδρίτη Φιλόθεου. Ο δήμαρχος του Ηρακλείου, ο συναρχηγός των Φιλελευθέρων Γεώργιος Παπανδρέου, Ο Νορβηγός συγγραφέας Μαξ Τάου, πρυτάνεις του Πανεπιστημίου, ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων και διάφοροι λογοτεχνικοί σύλλογοι προσφώνησαν και τίμησαν με γενναιοδωρία τον μεγαλύτερο λογοτέχνη του αιώνα. Η Δημοτική μουσική του Κάστρου προηγήθηκε της νεκρικής πομπής παίζοντας τον Κρητικό ύμνο. Το φέρετρο συνόδευσαν βρακοφόροι και κοπελιές του Λυκείου κρατώντας τα κατατεθέντα στέφανα. Ακολούθησαν η χήρα του νεκρού Ελένη Καζαντζάκη, οι αδελφές του Αναστασία και Μαρία και Έλληνες επίσημοι. Πήραν σειρά οι φοιτητές της παιδαγωγικής Ακαδημίας, άνθρωποι των γραμμάτων και θεάτρου κρατώντας τα βιβλία του Καζαντζάκη και πίσω ακολούθησε χιλιάδες λαός. Σαν τοποθετήθηκε ο νεκρός μέσα στον πρόχειρο τάφο, στη γη που τον γέννησε, η Ελλάδα ολόκληρη έγειρε το κεφάλι και τον μοιρολόγησε. Αυτή τη συγκινητική εικόνα ζωγράφισαν οι Ελληνικές εφημερίδες. Η φιλαρμονική του Δήμου έπαιξε ξανά με δέηση τον ύμνο της Κρήτης : “Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη τα βαριά της τα σίδερα σπα και σαν πρώτα χτυπιέται χτυπά και γοργή κατεβαίνει. ” Μα το άψυχο σώμα του Καζαντζάκη δεν πρόλαβε ν’ αναπαυτεί στη γαλήνη της αιωνιότητας. Την ίδια κιόλας μέρα ο Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης του Ορθόδοξου περιοδικού της Κοζάνης «Σπίθα» σφεντόνισε μίζερο φαρμάκι ενάντια στους Έλληνες επίσημους που τόλμησαν να παρασταθούν στην κηδεία του ανήθικου βλάστημου του Χριστού και γράφει με θυελλώδη οργή: «Σήμερα ήταν μια σκοτεινή μέρα του Ελληνικού Έθνους. Ο γλυκύτατος Χριστός ξανασταυρώθηκε από τους αισχρούς αντιπροσώπους της λογοτεχνίας και του κράτους. Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε. Η συντέλεια των αιώνων έφτασε! Η πέννα του βρωμερού αντίχριστου ξέσχισε το στήθος του Κυρίου. Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς στις σελίδες του ανήθικου. Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον, τον υβριστή της εκκλησίας μας και ο Υπουργός παιδείας και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κρατώντας με ασέβεια τα διεστραμμένα βιβλία του βλάσφημου αντί του Ευαγγελίου, παίνεψαν τον αισχρό νεκρό. Φρίκη, φρίκη, ούτε ο υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία. Έφτασε η Δευτέρα παρουσία! Θλίψη, θλίψη και το θλιβερότερο ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία άφησε το βλάστημο να μπει μέσα σε Χριστιανική εκκλησία και παραστεί στην κηδεία του! Εύγε Άγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε! Η εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας! Ντροπή σας, ντροπή σας χυδαιολόγοι της πίστης μας. Να πάτε στις Χάβρες, να πάτε στα τζαμιά αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της εκκλησίας μας πρυτάνεις των Πανεπιστημίων, λογοτέχνες και πολιτικοί. Αν ζούσαν σήμερα οι τρεις Ιεράρχες θα σας είχαν αφορέσει όλους σας!»... ...1972, λίγο μετά το Πάσχα. Το περιοδικό «Ταξίδι» των Αθηνών μ’ έστειλε στην Κρήτη να κάνω ένα ρεπορτάζ για τον τουρισμό. Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορούσε να κάνει περιοδικό σ’ ένα νιούτσικο ατίθασο δημοσιογράφο. Ο πρώτος μου σταθμός ήταν το Ηράκλειο – η γενέτειρα του Καζαντζάκη!... ,,, Κατηφόρισα σκυθρωπά τους δρόμους της πρωτεύουσας και σεργιάνισα άσκοπα στα σοκάκια της. Ξαφνικά η ματιά μου έπεσε σε μια ταμπέλα ενός γραφείου που έγραφε: «Δικηγορικό Γραφείο Καζαντζάκη». Ψυχανεμίσθηκα. Όρμησα μέσα σαν σίφουνας. Ο άνδρας που ήταν χωσμένος στο γραφείο, ξεπετάχτηκε μεμιάς. - Μπορώ να σας εξυπηρετήσω με ρώτησε με σοβαρότητα. - Ξέρατε τον Νίκο Καζαντζάκη; Ρώτησα απότομα. - Ναι, απαντά πλέκοντας τα φρύδια του, είναι συγγενής μου. Γιατί ρωτάτε; - Μόλις γύρισα από το Μαρτινένγκο. Εκεί τον πετάξατε; - Ο Νίκος είχε αφοριστεί από την εκκλησία και δεν μας επέτρεψαν να τον θάψουμε σε νεκροταφείο. - Τον έθαψε παπάς; Τσίριξα σαρκαστικά και χωρίς να περιμένω απάντηση πετάχτηκα έξω. Το ιστορικό Μουσείο Κρήτης που φιλοξενούσε δυο αίθουσες με προσωπικά αντικείμενα του Καζαντζάκη δεν ήταν πολύ μακριά. Περπάτησα μέχρι εκεί με λαίμαργη λαχτάρα. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός που δώρισε το κτίριο στο Μουσείο Κρήτης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Μορφωμένος, αξιοπρεπής, ευγενικός. Αισθάνθηκε τη συμπόνια μου για τον Καζαντζάκη από την πρώτη στιγμή κι ένιωσε την έντονη ταραχή που φώλιαζε μέσα μου. Με φιλοξένησε με καλοσύνη για βδομάδες στο μουσείο και μου μίλησε με αφθονία για τη ζωή του Καζαντζάκη, για το ταξίδι του στο Άγιο Όρος, για την εθελοντική του στρατιωτική υπηρεσία στο Βαλκανικό πόλεμο και για τη φλογερή του αγάπη για την Ελλάδα κι ιδιαίτερα για τον μεγάλο του έρωτα: την Κρήτη. Μια μέρα καθώς τρώγαμε κολατσιό μαζί στο Μουσείο, το ‘φερε η κουβέντα και περιστραφήκαμε στο καυτό απαγορευμένο θέμα του αφορισμού και της κηδείας του Καζαντζάκη. Ο Ανδρέας σοβαρεύτηκε μεμιάς και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Κάτι πήγε να πει, αλλά κοντοστάθηκε. - Κάτι ξέρετε και δεν θέλετε να μιλήσετε; - Πήγαινε στον Αρχιεπίσκοπο της Κρήτης Ευγένιο να του μιλήσεις, μου απάντησε επιτακτικά. Μην του πεις ότι σε έστειλα εγώ. Είσαι τετραπέρατη Κρητικιά, θα βρεις ένα τρόπο να τον ψαρέψεις. Τότε και μόνο θα μάθεις πράγματα για τον Καζαντζάκη πούνε θαμμένα χρόνια. Ούτε μια χούφτα άνθρωποι στον κόσμο δεν τα ξέρουν. Αν τον καταφέρεις να σου μιλήσει, θα ‘σαι η μεγαλύτερη κατάσκοπος του αιώνα! Μετά έλα εδώ και θα σου ‘χω την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής σου — το πιο πολύτιμο υλικό για την ερευνά σου για τον Καζαντζάκη! Το ίδιο κιόλας απόγευμα βρέθηκα στα σκαλιά της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, ντυμένη σεμνά και χωρίς μακιγιάζ. Έτρεμαν τα χέρια μου και τα πόδια μου κόπηκαν. Σίμωσα ένα βυζανιάρικο παπαδάκι, όμορφο ντροπαλό και καλοσυνάτο. Του ‘πα ότι δουλεύω για το περιοδικό «Ταξίδι» και θέλω να πάρω συνέντευξη από τον Αρχιεπίσκοπο. Ξέρω ότι δεν θα με δεχτεί αν δεν ήταν κάτι εκκλησιαστικό και ρώτησα τι είναι η μεγαλύτερη αδυναμία του Αρχιεπισκόπου που θα τον αναγκάσει να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη. - Το μεγαλύτερο όνειρο του Αρχιεπισκόπου, ψιθύρισε ταραγμένο το παπαδάκι χωρίς να με κοιτάζει, είναι να χτίσει μια σχολή Βυζαντινής εικονογραφίας και να την ονομάσει EL GRECO σε τιμή του Κρητικού ζωγράφου Δομίνικου Θεοτοκόπουλου. - Σε παρακαλώ, μπορείς να με βοηθήσεις; Θέλω να γράψω ένα άρθρο για την σχολή και την ευγενή προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου. Θα μπορέσεις να μου κλείσεις ραντεβού; Θα σου έχω ευγνωμοσύνη για πάντα! Το καλοσυνάτο, αγνό πρόσωπο του νέου κληρικού γύρισε πίσω σε δέκα λεπτά κατακόκκινο, με τα μάτια χαμηλωμένα. - Αύριο στις 11 το πρωί σας έκλεισα ραντεβού με τον Αρχιεπίσκοπο! Η καρδιά μου πήδηξε από χαρά και τραγούδησε κρυφά μια μαντινάδα. Μου ‘ρθε ν’ αγκαλιάσω το παπαδάκι και να το φιλήσω από την χαρά μου, αλλά κρατήθηκα. Από νευρικότητα, είχα σταθεί από τις δέκα το πρωί έξω από την Αρχιεπισκοπή. Παρόλο που ψιχάλιζε, άρχισα να ιδρώνω. Μπήκα μέσα διστακτικά τρέμοντας. Ο αντιπρόεδρος της Χούντας, Στυλιανός Πατακός κατηφόριζε την ίδια στιγμή τα σκαλιά με συνοδεία στρατιωτικής φρουράς. Το ευγενικό παπαδάκι με πλησίασε αργότερα ντροπαλά και με οδήγησε στην αίθουσα που με περίμενε ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... |
...ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Κυπαρισσένιος, εύσωμος επιβλητικός, μου ‘δωσε το χέρι του να το φιλήσω. Δεν ξέρω τι βιδώθηκε στο μυαλό μου κείνη την αστραπιαία στιγμή και του λέω με ναζιάρικο χαμόγελο. - Σεβασμιότατε αν μου φιλήσετε το δικό μου θα σας φιλήσω κι εγώ το δικό σας! Ο Ιεράρχης άλλαξε χρώμα και έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Πριν προλάβει να συνέλθει του λέω αστειευόμενη: - Καλέ πως βγήκατε εσείς λαμπάδα κι εγώ κερί; Ούτε στη μέση δεν σας φτάνω! Κράτησε το στομάχι του από τα τρανταχτά γέλια κι έτσι έσπασε ο πάγος μεταξύ μας. Μιλούσαμε πια σαν παλιοί καλοί φίλοι. Μου πρόσφερε ένα δίσκο από Λαμπριάτικα κουλουράκια, κόκκινα αυγά και τσουρέκι. Μου μίλησε μ’ ενθουσιασμό για ώρα πολύ για την σχολή εικονογραφίας. Με ρώτησε πώς μου φάνηκε το Ηράκλειο. Τότε ταράχτηκα. Χλιμίντρησε η καρδιά μου. Άρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά. - Τα Χανιά είναι πιο όμορφα, γραφικά, η γενέτειρα του Βενιζέλου! Το μόνο που έχει να καυχιέται το Ηράκλειο είναι ο τάφος του Καζαντζάκη! Γέλασαν τα μουστάκια του Αρχιεπισκόπου. Τέντωσε με περηφάνια τις θεόρατες πλάτες του και κορδώθηκε σαν παγώνι. - Εγώ τον αγαπούσα πολύ τον Καζαντζάκη, μου εξομολογείται χωρίς δισταγμό. Τον θαύμαζα στα κρυφά. Ξέρετε η εκκλησία είναι στενοκέφαλη. Δεν μπορούσα να εκφράσω τα πραγματικά μου αισθήματα. Θα με πετούσαν έξω. Έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία. Τι πέννα είναι αυτή κοπελιά μου! Πιάνει πουλιά στον αέρα! Ο Καζαντζάκης κατά μένα είναι ο πρωτοψάλτης της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η εκκλησία τον παρεξήγησε. Ο Καζαντζάκης ήταν φιλόσοφος και αλληγορικός συγγραφέας. - Μα η εκκλησία τον αφόρεσε! - Δεν είναι αλήθεια. Ο Καζαντζάκης ποτέ δεν αφορίστηκε αγαπητή μου. Η Ιερά Σύνοδος τον καταράστηκε και τον αφόρεσε και ζήτησε από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα να επικυρώσει τον αφορισμό του. Ο Πατριάρχης πέταξε την αίτηση σ’ ένα συρτάρι κι ακόμα εκεί είναι. Ποτέ δεν την υπέγραψε. Όχι μόνο αυτό αλλά τα βιβλία του Καζαντζάκη στολίζουν και τώρα ακόμα την βιβλιοθήκη του Πατριαρχείου! Είχα μείνει άφωνη, λύγισαν τα γόνατα μου. Έκαμα κόμπο την καρδιά μου και σώπασα. - Εγώ, δεσποινίς Κατσουλάκη πήγα και στην κηδεία του! Παρ’ όλες τις απειλές, διαταγές, εκκλήσεις και κατάρες που πήρα γραπτώς και προφορικώς μπροστά μου και πίσω από την πλάτη μου έδωσα άδεια να μπει η σωρός του στον Άγιο Μηνά κι έκανα μάλιστα και την νεκρική δέηση! - Δεν φοβηθήκατε; - Ήταν δύσκολη η θέση μου. Είχα μεγάλη πίεση και από την Ιεραρχία και από τις τοπικές αρχές. Αν δεν άφηνα τη σωρό του Καζαντζάκη στον Άγιο Μηνά, θα γινόταν η επανάσταση του 1821 και θα αιματοκυλιόμαστε εδώ κάτω! Οι Κρητικοί το ‘χαν πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα. Ήταν ανήμερα θηρία! Στην κηδεία κόντεψε να γίνει μεγάλο μακελειό. Κάμποσοι κληρικοί χωρίς ράσα ακολούθησαν την νεκρική πομπή βρίζοντας τον νεκρό, αρπάχτηκαν στα χέρια με ντόπιους Κρητικούς. Δύσκολες ώρες και για μένα ένα ανώτατο κληρικό! - Εσείς τον θάψατε; - Όχι, αλίμονο μου! Θα με αφόριζε η Ιερά Σύνοδος! Είχαμε διαταγή να μη γίνει η ταφή του από κανένα Ορθόδοξο παπά. Εγώ δεν ήμουνα κοντά στη σωρό του Καζαντζάκη. - Οι εφημερίδες έγραψαν ότι θάφτηκε ο Καζαντζάκης; - Ο κόσμος είχε άγνοια. Όταν έφτασε η σωρός του στο Μαρτινέγκο, κάποιος έβγαλε επικήδειο λόγο. Μα κανείς κληρικός δεν ήταν γύρω για να θάψει τον νεκρό. Σκεφτείτε τώρα μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και τις φωτογραφικές μηχανές του διεθνούς τύπου! Πουθενά παπάς. Οι Βρακοφόροι Κρητικοί άρχισαν να φουρτουνιάζουν καθώς έμαθα από άλλους παρόντες, άρπαξαν τα αίματα και ήθελαν να βουτήξουν το φέρετρο και να το θάψουν με τα ίδια τους τα χέρια. Κείνη την τραγική στιγμή ως εκ θαύματος παρουσιάστηκε ένα νέος παπάς με ράσα και με θυμιατό! Ούτε ήξερα ποιος ήταν, πως βρέθηκε εκεί κι από πού ξεφύτρωσε! Κανείς δεν ήξερε! -Τώρα ξέρετε ποίος ήταν; -Αρκετά, είπαμε κοπελιά. Ας αφήσουμε αυτή τη συζήτηση για τον Καζαντζάκη και δώσε μου το τηλέφωνο σου στο ξενοδοχείου που μένεις να σε καλέσω για τραπέζι μια απ’ αυτές τις μέρες. Και στείλε μου το περιοδικό όταν θα γράψεις το άρθρο για τη σχολή εικονογραφίας. Τον αγκάλιασα και του ‘κανα νόημα να σκύψει. Τον φίλησα στο μάγουλο και πήδηξα τα σκαλιά σαν αγριοκάτσικο. Το άλλο πρωί πριν ακόμα ανοίξει το Μουσείο είχα κουκουβίσει στα σκαλοπάτια. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός μόλις με είδε έλαμψε το πρόσωπο του. - Συγχαρητήρια, τα κατάφερες! - Ναι! - Σου είπε ο Αρχιεπίσκοπος ότι δεν αφορίστηκε ο Καζαντζάκης; - Ναι! Απίστευτο! - Για τον παπά που τον έθαψε; - Ναι, αλλά δεν μου ‘πε ποιος. - Θα σου το πω εγώ! Ποτέ μου δεν ένιωσα τόση ευγνωμοσύνη για άνθρωπο. Ξεκόλλησα απότομα από τον τοίχο κι άρχισα να κλαίω. Μου έδωσε το όνομα, τη διεύθυνση και τον τόπο που έμενε ο άγνωστος παπάς που είχε το διγενικό θάρρος και τιμιότητα να κάνει την κηδεία του μεγάλου συγγραφέα. - Να μου υποσχεθείς ότι ποτέ δεν θ’ αναφέρεις το όνομα του καλού τούτου ανθρώπου. - Υπόσχεσαι; - Υπόσχομαι! Σαν χτύπησα δειλά την πόρτα του σπιτιού του καλοσυνάτου ήρωα παπά, νόμιζα ότι θα σταματούσε η αναπνοή μου. Μου άνοιξε την πόρτα μ’ ένα ήρεμο, απλοϊκό χαμόγελο γιομάτο αγάπη. - Καλώς ήλθατε στο φτωχικό μου. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος; Του είπα την αλήθεια. Δεν έδειξε φόβο ή έκπληξη. Απλά και σεμνά μου ζήτησε να μην αναφέρω τ’ όνομα του στην έρευνα για τον Καζαντζάκη, μόνο την ιστορία.. - Ποτέ, σας τ’ ορκίζομαι! - Τον Νοέμβριο του 1957 ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα την θητεία μου στο Ηράκλειο. Μια μέρα πριν την κηδεία του Καζαντζάκη, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς κι έδωσε διαταγή να μη βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο στις 5 Νοεμβρίου. Οι αρχές κι ο στρατός φοβόταν μεγάλες φασαρίες, γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Αν θα το ‘παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ σαν παπάς ένιωσα πολύ άσχημα. Η συνείδηση μου με πείραζε πολύ. Ήμουν παπάς. Δεν άντεχα να πάρω στον λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα ν’ αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ’ ένα βαφτισμένο Χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο ή εγκληματικό. Όσον αφορά τα βιβλία του δεν είμαι εγώ άξιος να τον κρίνω. - Πως τα καταφέρατε; - Το ‘σκασα κρυφά από το στρατό τη μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου κι έτρεξα στο Μαρτινένγκο και τον έθαψα. - Ο κόσμος που περίμενε στο Μαρτινέγκο ήξερε τι έγινε; - Όχι. Όλοι νόμισαν ότι μ’ έστειλε η εκκλησία να τον κηδέψω. Είχαν δει και τον Μητροπολίτη Ευγένιο στον Άγιο Μηνά. Δεν ήξερε κανείς τι γινόταν πίσω από τα παρασκήνια! - Τιμωρηθήκατε; - Ναι. Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξη μήνες! Κοίταξα κατάματα τον ανώτατο τούτο άνθρωπο με απέραντη ευλάβεια. Του ‘πιασα τα χέρια με τρυφεράδα και τα φίλησα με όλη μου την ειλικρίνεια. Ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά που φίλησα τα χέρια ενός κληρικού! ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... |
...ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
... Σαν γύρισα στην Αθήνα, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Ταξίδι» μ’ απέλυσε και με το δίκιο του. Σε λίγες μέρες είχα την έρευνα έτοιμη. Χοροπηδούσα από υπέρτατη Χανιώτικη περηφάνια. Έδωσα το δακτυλογραφημένο κείμενο σε ένα φίλο Κρητικό, δημοσιογράφο που δούλευε για το περιοδικό «Επίκαιρα». Ήταν ανταποκριτής μιας Ελληνο-αμερικανικής εφημερίδας κι έγραφε σε διάφορες άλλες Αθηναϊκές εφημερίδες. Μετά από καμπόσες μέρες αγωνίας με παίρνει τηλέφωνο. Συναντηθήκαμε στην Πλατεία Συντάγματος για καφέ. Φαινόταν σκοτεινιασμένος. - Τι έγινε με την έρευνα του Καζαντζάκη; Τι είπαν οι εφημερίδες, τα «Επίκαιρα»; - Ότι θα πας πέντε χρόνια φυλακή αν προσπαθήσεις να τη δημοσιεύσεις, μου άπαντα ωμά, σχεδόν με θυμό. - Μα… - Ξέχασέ το Ελένη. Αυτήν την έρευνα σου συνιστώ σαν φίλος να την κάψεις. Ποτέ δεν θα δημοσιευτεί στην Ελλάδα, τόσο αγαθή είσαι; Ξύπνα! - Μα είναι αλήθεια! - Γι’ αυτό ακριβώς δεν θα δημοσιευτεί ποτέ, γιατί είναι αλήθεια! Κραυγές οργής και φρίκης υψώθηκαν μέσα μου. Αισθάνθηκα σαν κάποιος να ξερίζωσε την καρδιά μου και την πέταξε σ’ ένα γκρεμό, χωρίς έλεος. Μα δεν το ‘βαλα κάτω. Μια φίλη μου μετάφρασε το κείμενο στ’ Αγγλικά και το ‘στειλα στο Αμερικανικό περιοδικό «Newsweek». Μέσα σε δυο βδομάδες έλαβα απάντηση. Το περιοδικό δέχτηκε το κείμενο για τον Καζαντζάκη σαν πληροφοριακή πηγή και φυλάχτηκε στη βιβλιοθήκη. Αργότερα έστειλα την έρευνα στη Ελένη Καζαντζάκη. Η χήρα του Καζαντζάκη τη δέχτηκε όπως ένας σταυρωμένος περίμενε με λαχτάρα την ανάσταση του. Ανακουφίστηκε η καρδιά της. Ξελάφρωσαν τα στήθια της. Μου ζήτησε να ευχαριστήσω τον Διευθυντή του μουσείου Κρήτης, τον Αρχιεπίσκοπο Ευγένιο, και ιδιαίτερα τον ηρωικό παπά που έθαψε τον άνδρα της και ζήτησε συγνώμη για τη φυλάκιση του. Είχε επίσης συγκινηθεί πολύ από τη Χριστιανική στάση του Πατριάρχη Αθηναγόρα. Μα έφυγα τον ίδιο χρόνο από την Ελλάδα και δεν εκπλήρωσα το έργο μου. Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε. Εγώ πήγα στην Αγγλία, η Ελένη παρέμεινε στην Ελβετία, χαθήκαμε. Αργότερα ήρθα στην Αμερική. Μια μέρα στη Νέα Υόρκη, χάζευα αφηρημένα ένα Ελληνοαμερικανικό κανάλι και ξαφνικά βλέπω την Ελένη Καζαντζάκη να συνομιλεί μ’ ένα Έλληνα δημοσιογράφο. Στη συνέντευξη της φανέρωσε όλα αυτά που της είχα δώσει να διαβάσει σχετικά με τον αφορισμό και τ’ απόκρυφα της κηδείας του Νίκου. Τότε και μόνο ένιωσα ότι είχα κάνει το χρέος μου!..." ΤΕΛΟΣ Προσπάθησα να μην περιλάβω τμήματα που δεν σχετίζονταν άμεσα με τον Καζαντζάκη, αλλά εξέφραζαν κρίσεις της Δημοσιογράφου, για να μην δοθε΄λι έκταση σε ούτως ή άλλως εκτενέστατι κείμενο. Συμπεράσματα και κρίσεις πάνω στα οποία μπορεί να στηθεί η σχετική σύζήτηση, δικά σας. |
|
To κειμενο ειναι υπεροχο και η αληθεια που ξεπηδαει απο αυτο ειναι ολη του η αξια.Ας κραταμε μια ελπιδα μεσα στους χαλεπους καιρους τις νιοτης μας πως καπου ελλοχευει μια φωνη,μια πεννα ετοιμη να φυλαξει Θερμοπυλες και ετοιμη να πεσει γι αυτες.
|
Αγαπητέ Τάκη, είναι πραγματικά ενδιαφέρον και ιδιαίτερα συγκινητικό το θέμα που άνοιξες και πόσο μάλλον όλα αυτά που παρέθεσες!
Σε ευχαριστώ για αυτά που μου θύμησες και για την οργή που μου προκάλεσες! Και κυρίως γιατί όσο περνούν τα χρόνια εξακολουθώ να διαπιστώνω ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.... |
Παράθεση:
Ξεχνάμε... Και αντί να οργιζόμαστε, καταπίνουμε ό,τι μας σερβίρουν, εντελώς παθητικά, χωρίς αντίδραση... Όσοι δε καταλαβαίνουν κάποια πράματα, απλά κουνούν το κεφάλι αποδοκιμαστικά - αλλά από αντίδραση ουσίας: ΤΙΠΟΤΑ!... Και αφήνουμε τέτοιους ανθρώπους δίκην Καντιώτη, να χαράσσουν το μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών μας. Πότε θα βρεθεί ένας πραγματικός Έλλην Ηγέτης, που, μη υπολογίζοντας πολιτικό κόστος και σκοπιμότητες, θα προβεί στον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους; |
Σ' ευχαριστουμε Τακη γι'αυτα τα κειμενα. Ειναι πραγματι συγκινητικα.
Η αληθεια ειναι οτι ξεχναμε, παντα ξεχναμε, ωσπου να μας θυμισει καποιος προσωπα και καταστασεις που πανευκολα θα ξαναδιαγραψουμε απο τη μνημη μας...ή μεχρι καποιοι να ξεθαψουν μια ιστορια γιατι τους εξυπηρετει οικονομικα ή με αλλους τροπους, θα την κανουν πρωτη ειδηση, θα την τραβηξουν απ' τα μαλλια, θα την ξεζουμισουν θα την ''αξιοποιησουν'' και υστερα παλι ησυχια... Ευελπιστω πως δεν υπαρχει Ελληνας σημερα που αρνειται το μεγαλειο του λογοτεχνη και φιλοσοφου Καζαντζακη. Αλλα βεβαια επρεπε να ατιμασθει πρωτα το ονομα του, να χαρακτηριστει ως εκφυλος, βλασφημος και αμαρτωλος, για να ερθει υστερα η αναγνωριση. Δεν ειναι η πρωτη ομως φορα που η χριστιανικη εκκλησια αγαπης δειχνει τα δοντια της προς το ''ξεστρατισμενο'' ποιμνιο της. Ισως σημερα η θεση της εκκλησιας πανω στα κειμενα του Καζαντζακη να ειναι διαφορετικη, θα το ευχομουν... ομως, αν το καλοσκεφτουμε, απο ποτε η εκκλησια ειχει λογο (ή θα επρεπε να εχει λογο) για θεματα λογοτεχνιας και λοιπων τεχνων, και γιατι θα επρεπε να μας ενδιαφερει η γνωμη της; Βεβαια η απαντηση ερχεται απο μονη της, αν σκεφτουμε τη δυναμη που ειχε απο παντα και συνεχιζει να εχει, σε πολιτικα, κοινωνικα και λοιπα θεματα :eek: Στην ερωτηση σου ποτε και αν θα βρεθει επιτελους ενας πολιτικος ανδρας ή γυναικα που θα βαλει τα πραγματα στη θεση τους ως προς την εκκλησια και το κρατος, μαλλον δινω αρνητικη απαντηση. Μακαρι να διαψευστω. Η Ελλαδα ειναι ενα κρατος με παρα πολυ εντονη θρησκευτικη συνειδηση την οποια η εκκλησια καλλιεργει και φροντιζει σαν πολυτιμο λουλουδι. Ειναι δε διατεθειμενη να πετσοκοψει οποιον σταθει εμποδιο στην προσπαθεια της αυτη. |
Η εκκλησια υπερασπιζεται τα πιστευω της . Καμμια προσωπικοτητα δεν ειναι δυνατον να οριζει τι ειναι σωστο τι λαθος , οποια και αν ειναι αυτη .
Η εκκλησια φοβοταν τον καθορισμο συνειδησεων που θα γινοταν απο τα βιβλια σε ατομα που δεν ειναι και πολυ μορφωμενα . (Μου θυμιζει τα συμβαντα για την ''Παπισσα Ιωαννα'' , πολυ ωραιο βιβλιο .) |
Παράθεση:
Τολμά κανείς σοβαρός να κρίνει τον Καζαντζάκη με τον συμπλεγματικό θρησακόληπτο και έμπλεο μίσους Καντιώτη, που είχε και το θράσος να προτρέπει την τότε κεφαλή της εκκλησίας να αφήσει άταφο την σωρό; Τέτοιο χριστιανικό μίσος βέβαια, δεν έχει δείξει μόνον ο παρανοϊκός Καντιώτης! Και η "εκκλησία" είναι τόσο "εκ Θεού" πορευόμενη, ώστε "φοβάται" την έκφραση της ανθρώπινης σκέψης - όποια και να είναι αυτή; Ή, μήπως διείδαν τα ρασοφόρα καθάρματα κίνδυνο, όχι για την θρησκεία - κάθε άλλο παρά άθρησκος ήταν ο Καζαντζάκης - αλλά ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ, ταυτίζοντες τους εαυτούς των με τους εκάστοτε αντιήρωες του συγγραφέα, που δείχνουν διαχρονικά αυτό που συνέβαινε και συμβαίνει στο ιερατείο, ιδιαίτερα από τον συρφετό των παπάδων που έχουν δύναμη εξουσίας; Δεν αναφέρομαι στον φουκαρά παπά του χωριού, αυτός, τόσα ξέρει - τόσα κάνει. _________________ Και ερώτηση κρίσεως: Τι εννοούμε όταν λέμε εκκλησία; Στην προκειμένη περίπτωση, εννοούμε την διοίκηση της εκκλησίας, που λυμαίνεται τον χώρο εις βάρος των όποιων πιστών και κατωτέρων παπάδων, τουλάχιστον αυτών που δεν έχουν πάρει είδηση το "κόλπο". Και ακριβώς, αυτοί οι "πιστοί" είναι που δίνουν την δύναμη και το δικαίωμα στα λαμόγια να δρουν... Αν δεν υπήρχαν οι ανόητοι, πώς θα ζούσαν οι απατεώνες; Δηλαδή, εννοώ καμμιά διακοσαριά - τρακοσαριά πρωτοπαπάδες, αχρείους, ασυνείδητους και ανώμαλους ψυχή τε και σώματι, με τους περιτριγυρίζοντες αυτούς σφουγγοκολάριους, κομπλεξικούς θεολόγους δίκην Σωτηρόπουλου, θρησκόληπτους - μέλη "χριστιανικών" οργανώσεων και "εξυπηρετητές" ( servants ) κάθε είδους, που αν τους στίψεις, θα πάρεις την χιλιαπλάσια αμαρτία απ' όση χαρακτηρίζει όλο το υπόλοιπο εκκλησίασμα... Από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι... |
Μαλλον , δεν εδωσα πολλες εξηγησεις .
Ειπα μονο ''πως δεν μπορει να οριζει καταστασεις'' , απλα θετοντας αλλες στην ισχυουσα θεση . Το εργο του ειναι αξιολογο , και δεν ειμαι αξιος για να το υπολογισω , ως εκει ομως , αυτο δεν σημαινει πως αυτα ειναι κιολας ορθα , δεν μπορεις να αξιωνεις με αυθεντιες να ριξεις την ισχυουσα ιδεολογια ασκοντας κριτικη εκ του ασφαλους . Σκεφτητε τοτε πως ηταν ιστορικα τα πραγματα σχετικα με τις ιδεολογιες . Τα λαθη της ιεραρχιας ειναι μεγαλα και δεν περιοριζονται μονο σε αυτα και φυσικα δεν δεχομαι τον τροπο αντιδρασης απο τους ιεραρχες , μιλαμε ομως για αλλες αντιληψεις της τοτε περιοδου , εστω και αν δεν εχει συμπληρωσει αιωνα . |
Παράθεση:
Αιρετικές θέσεις ως προς το δόγμα, ουδέποτε προέβαλε ο συγγραφέας. Αυτό που έκανε τους Καντιώτηδες να λυσσάξουν, ήταν το ότι μέσα από τα έργα του έβγαινε η πραγματικότητα - ο ρόλος του ιερατείου στην ποδηγέτηση του ελεύθερου φρονήματος του κόσμου - και το ότι έμπαινε ο άνθρωπος στα άπατα τπυ εσωτερικού χριστιανισμού και της Διδασκαλίας, στηλιτεύων το ότι οι Δεσποτάδες άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν, παραχαράσσοντες κατά το δοκούν τις εκκλησιαστικές ρήσεις. Επίσης, προβάλλει την αντίθεση μεταξύ της ελεύθερης σκέψης του ανθρώπου και του φόβου που προσπαθεί το οποιοδήποτε δόγμα να του εμφυσήσει, υπερισχύον πολλές φορές αυτής καθ' εαυτής της αλήθειας της διδασκαλίας. Τούτο, γίνεται εμφανέστατο στο βιβλίο " ο φτωχούλης του Θεού" όπου, με εκπληκτικό τρόπο η "θέληση' του "Θεού" απεκδυομένη τον μανδύα του "τιμωρού Θεού" μεταβάλλεται αφ' εαυτής σε Ηθικούς Κανόνες, που ακολουθούνται ΕΛΕΤΘΕΡΑ από τον άνθρωπο, ο οποίος μετά από εσωτερική σύγκρουση τελικά κατανοεί την φύση του καλού... |
Ηθικοι κανονες ειναι αν τους βλεπεις στεγνα χωρις να εχεις προσπαθησει να μπεις στην ευθεια που απαιτειτα . Αν δεν προσευχεσαι , μετανοεις ειλικρινα κτλ δεν θα αλλαξεις ποτε συμπερασμα πως ειναι απλοι κανονες .
βρηκε δηλαδη Ο Καζαντζακης ποιο ειναι το καλο .... και ο χριστος οχι .... |
Παράθεση:
Ειμαι της αποψης πως, οι ηθικοι κανονες πρωτα συνειδητοποιουνται και στη συνεχεια ακολουθουνται. Αυτο απαιτει προσπαθεια και πνευματικη εξασκηση. Αυτη η διαδικασια, δεν συνδεεται με καποια απαιτουμενη ευθεια. (Τουλαχιστον οχι λογικα). Επισης, δεν καταβαινω, πως η προσευχη και η μετανοια συμβαλλουν προς την κατευθυνση της βαθιας, πραγματικης ηθικης. (Που σημειωτεον, δεν ειναι απλοι κανονες) Ευχαριστω |
Παράθεση:
η απαιτουμενη ευθεια δειχνει την θεληση που απαιτει αυτο το εγχειρημα , δεν γινεται στα καλα καθουμενα . Με τη μετανοια ( για να αντιληφθεις , ακομα και η επιθυμια μιας γυναικας που περναει διπλα σου ειναι αμαρτια , αυτα δεν τα καταλαβαινεις ετσια απλα ) αντιλαμβανεσαι τα λαθη σου και υστερα ακολουθεις ουσιωδως τους '' κανονες ηθικης '' . Προσευχη για την φωτιση , ισχυουν και τα παραπανω . |
Παράθεση:
τσαμπα η απαντηση που εγραψα...anyway... Καλα αν η θεα μιας γυναικας που προχωραει ειναι αμαρτια...γιατι σερφαρεις στο ιντερνετ? και αν εχεις ιντερνετ θα εχεις και τηλεοραση δυο διαβολους μεσα στο σπιτι δηλαδη... :p :eek: Υ.Γ. οντως εννοεις αυτα που γραφεις... :confused: |
Παμμέγιστε εσωτερικέ μύστη Takispapa, μιας και σε άλλα μηνύματά σας έχετε δείξει επανειλημμένως την αγάπη σας για τους Οβρυούς, πείτε μας τι έλεγε ο Καζαντζάκης για εκείνους και σχολιάστε με τον συμπαντικά απαράμιλλο τρόπο σας.
|
laraska:
Παράθεση:
Παράθεση:
Το να νιωθει κανεις αμαρτωλος, ισοδυναμει με συναισθηματα ενοχης. Κι ενω η ενοχη ειναι κατι στο οποιο μπορει να φτασει κανεις, αναλογιζομενος τα λαθη και τις ανηθικοτητες του, (πραγμα που μαλλον ειναι σπανια αρετη) το να ξεκινα εκ των προτερων με την πεποιθηση πως ειναι αμαρτωλος, μονο εμποδια μπορει να φερει στη διαδρομη του για την κατακτηση της ηθικης. (Που λεγαμε στην αρχη του μηνυματος...) |
Παράθεση:
Δηλαδή, ο πατέρας μου που πόθησε την μητέρα μου κι έτσι σήμερα, εγώ βρίσκομαι ανάμεσά σας και γράφω, διέπραξε αμαρτία. Ενώ, αν τους είχε κάνει προξενιό η αείμνηστη Γεωργία Βασιλειάδου, θα ήταν όλα, "ορθοδόξως χριστιανικώς", καλά. Το έχω ξαναπεί ... όσο πηγαίνεις κόντρα στη Φύση θα υποφέρεις ... Επίσης, πριν γίνουμε αυθεντίες σε κείμενα διαφόρων αλλοεθνών, καλό θα ήταν να διαβάζαμε και κανένα ρητό από τους αρχαίους ημών προγόνους τύπου "παν μέτρον άριστον" ... έτσι, για αλλαγή ... και διότι η ομογλωσσία είναι κομματάκι πιο σίγουρη από τη μετάφραση ... Λέω εγώ τώρα ... :) |
Ουτε η αισθηση της γυναικας που περνα ειναι αμαρτια, ουτε και του αντρα, αυτα ολα ειναι αλλοιωμενες αντιληψεις της παρανοιας,της βρωμιας, και της απωθυμενης σεξουαλικοτητας των τραγοπαπαδων,που στην αρρωστημενη τους προσπαθεια να καταπνιξουν τα φυσικα τους ενστικτα και αναγκες καταντανε ψυχαναγκαστικοι, αρρωστημενοι νευρωτικοι που βλεπουν τα δικα τους απωθυμενα πανω στους αλλους. Αν μιλησετε με καθωσπρεπει καλογερους και ανθρωπους της εκκλησιας (οσοι ελαχιστοι εχουν μεινει), θα σας πουν και οι ιδιοι οτι το σεξ, ή η ελξη δεν ειναι κατι κακο, κακο το βλεπει το περισσοτερο παπαδοτσουναμι επειδη ακριβως προσπαθει να το καταπολεμησει, και δεν μπορει. Ετσι οι παπαδες αντιδρουν με αυτον τον υπερβολικο θυμο και με αντιδρασεις που ειναι πολυ υπερβολικες και αδικαιολογητες, αντιδρασεις που οι ιδιες προδωνουν το ποσο νευρωτικοι καταντουν οταν προσπαθουν να περασουν το μηνυμα οτι η σεξουαλικοτητα και η ελξη ειναι κατι το κακο, και δειχνουν επισης και ποσο τους επηρεαζει τους ιδιους.
Οταν η μητερα μου εκανε εγχειρηση, ηρθε παπας να την δει, και σε καποια φαση τη ρωτησε "πως θα κανεις σεξ τωρα"? :( :eek: Καζαντζακη διαβαζα στο σχολειο και πραγματικα με εντυπωσιασε.Ομως δεν περιμενω την οποιαδηποτε ωριμη σταση απο τους τραγους της εκκλησιας, ετσι δεν εκπλησσομαι. Αυτα τα περι ελευθεριας του λογου και της σκεψης της δημοκρατιας ειναι μονο θεωρητικα, σε φασισμο ζουμε αλλα κεκαλυμμενο πισω απο σοβαροφανη ρασα και χαμηλοτονες παπαδοφωνουλες "τεκνον μου και αδελφε μου". |
Δεν ελπίζψ τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος.
|
Καζαντζάκης, ο βαθύτατα ανθρώπινος με την απίστευτη γραφή.
Λατρεία. |
Στον αντιποδα της ακριτης αποδοχης και σχεδον θεοποιησης του Καζαντζακη, ειμαι υποχρεωμενος να παραθεσω το εξης λινκ με τις θεσεις του Λιαντινη. Παρ'ολο που διαφωνω σε αρκετα σημεια με αυτον θα πρεπει να παραδεχτω οτι ο Λιαντινης εχει επιχειρηματα.
http://youtu.be/mduuzWvVyRc |
Ο Καζαντζάκης ΄εζησε μια ρευστή εποχή μετάβασης και αλλαγής των κοινωνικών και κατά συνέπεια ηθικοθρησκευτικών θεσμών της Ελλάδας. Αν κάποιος παρατηρήσει κουβαλάει με ευλάβεια βιώματα και εμπειρίες μιας πατρίδας που τον σημάδεψε στην παιδική του ηλικία καθοριστικά. Μέσα του παλεύει η Ανατολή και η Δύση και οι επιρροές από τα επαναστατικά κινήματα που σημάδεψαν την Ευρώπη. Δεν υπήρξε αιρετικός ούτε άθεος όπως κατηγορήθηκε από τη συντηρητική μερίδα του κλήρου και όχι της εκκλησίας, μιας και η ορθόδοξη εκκλησία είναι γεμάτη από αντισυμβατικές προσωπικότητες πουνπροσέγγισαν την θεολογία με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.Μάλιστα στο έργο του η αναζήτηση του Θείου έχει ξεχωριστή θέση και εκφράζεται όπως ένας άνθρωπος ψάχνει να βρει το <<Θεό>> του μέσα από τις δοκιμασίες της ζωής. Τώρα όποιος ημιμαθής είτε είναι παππάς, ή ψευτοηθικολόγος, ή θρησκόληπτος βλέπει τον εξαποδώ στο έργο του Καζαντζάκη δύσκολα θα μπορέσει να δεχτεί οτιδήποτε διαφορετικό.
|
Παράθεση:
|
εδω κανεις λαθος γλυκια μου...και η ορθοδοξη αφοριζει...το ξερω απο πειρας!!!:p
|
Παράθεση:
|
Ναι, εδω παραλιγο να αφορισει ο Πατριαρχης τον Χριστοδουλου πριν απο χρονια, σε μια περιοδο που οι δυο τους τα ειχαν σπασει.......
|
Τη κηδεία του Καζαντζακη την ανέλαβε ο παππούς μου καθώς είχε το πρώτο σοβαρο γραφείο τελετών εδω,είδαν κι έπαθαν για να να παρευρεθεί πρόσωπο απο την εκκλησία.
Δεν θεωρώ τον Καζαντζακη έτσι όπως τον θεώρησαν οι διάφοροι ιερείς....είχε τα πιστεύω του,πείραξε μηπως συμφέροντα της εκκλησίας? Όπως και να χέι σέβομαι τα πιστεύω του κάθε ανθρώπου.Και κάθε αλλο παρα αιρετικος δεν ήταν ο άνθρωπος. |
Από την "Ασκητική" του Ν. Καζαντζάκη
"...ΠΙΣΤΕΥΩ Σ΄ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ· ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ. ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ. ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ." ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ." ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ: ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!" |
Παράθεση:
|
Παράθεση:
Ή μάλλον όχι... Καρά- like.....!!! |
Παράθεση:
Βέβαια! Λίγο επαρχιωτισμό, γαρνιρισμένο με μία πρέζα πουριτανισμού, υποκρισίας και σεξουαλικής ανικανότητας και θα δεις αυτού του είδους την "πνευματικότητα" να υφίσταται εις τον κύβο...........:eek: |
Παράθεση:
Φαντάσου... Που ακόμα και από τον τόνο της φωνής του, τον μπερδεύεις άνετα με το Χίτλερ! Παραθέτω κάποια ενδιαφέροντα άρθρα, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της παράνοιας......... https://roides.wordpress.com/2010/09/06/6sep10/ https://roides.wordpress.com/2010/09/05/5sep10/ Τέτοιοι άνθρωποι που κάνουν άγιους τέτοιους ψυχοπαθολογικούς τύπους είναι οι ίδιοι που αναζητούν και βρίσκουν το Διάβολο, αποκλειστικά, στα προσκοπάκια, το Μίκυ μάους και το............. Furby! :D:D:D |
Μποναμάς
Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες ξετσίπωτοι ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι. Εξήντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς βαράν καμπάνες) φάγανε γουρουνόπουλα, στραγγίσαν νταμιτζάνες! Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στα τζάκια, κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στα μπατζάκια. Την προσευκή τους κάνανε τα πράματα ν’ αλλάξουν να ξεπροβάλουν οι κυράδες του Δεκαημέρου χωρίς καπίστρι και λουρί, πολλές μαζί… (φυλάξου τα πισινά του μουλαριού τα μπρος του καλογέρου!) Κι ο Σατανάς τούς άκουσε που πιο καλά τους ξέρει κι έστειλε τον καθηγητή της ηθικής ξεφτέρι… Όξω οι φτωχοί φωνάζανε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες» γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες. Κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι ανοίξαν το παράθυρο κι είπανε: «Φταιν οι αθέοι». ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ Ο… ΘΕΟΕΜΒΑΙΚΤΗΣ (Διά το γνήσιον Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ) |
Υπήρξε ένας μεγάλος στοχαστής του καιρού του. Τίποτα δεν τον ικανοποιούσε. Βρισκόταν σε συνεχή αναζήτηση. Εργαζόταν ακατάπαυστα, μέρα και νύχτα, γράφοντας και ξαναγράφοντας, μεταφράζοντας, μελετώντας. Για μεγάλα διαστήματα απομονωνόταν για να εργαστεί -συχνά στο Άγιον Όρος, που το επισκέφθηκε για πρώτη φορά το 1914 με τον Άγγελο Σικελιανό όταν ονειρεύονταν να δημιουργήσουν μια καινούργια θρησκεία, σ' ένα αγρόκτημα στην Τσεχοσλοβακία, στην Πομπηία ή την Αίγινα, όπου απέκτησε για πρώτη φορά μια σταθερή κατοικία. Πίστευε πάντα πως «μια από τις πιο νόμιμες χαρές του ανθρώπου είναι να μοχτάει και να βλέπει πως ο μόχτος του φέρνει καρπό».
από εδώ http://tektonismos.blogspot.gr/2010/...g-post_28.html |
Γιάννη, μπορείς να βάλεις πολλά quotes μέσα σε 1 post. Quote και post είναι... spamming.
|
Φίλοι μου καλησπέρα σας.
Φίλε cHrIsToS8 αναφέρεις...... "Για μεγάλα διαστήματα απομονωνόταν για να εργαστεί -συχνά στο Άγιον Όρος, που το επισκέφθηκε για πρώτη φορά το 1914 με τον Άγγελο Σικελιανό όταν ονειρεύονταν να δημιουργήσουν μια καινούργια θρησκεία, σ' ένα αγρόκτημα στην Τσεχοσλοβακία, στην Πομπηία ή την Αίγινα, όπου απέκτησε για πρώτη φορά μια σταθερή κατοικία. Από που βγαίνει το συμπέρασμα αυτό ;;;;;;; Υποθέσεις ;;;;;;; Ευχαριστώ. |
Παράθεση:
|
| Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 11:11. |
Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.