Το forum του μεταφυσικού

Το forum του μεταφυσικού (http://www.metafysiko.gr/forum/index.php)
-   Ψυχικά Φαινόμενα – Μεταφυσική –Αποκρυφισμός (http://www.metafysiko.gr/forum/forumdisplay.php?f=8)
-   -   ΒΑΜΠΙΡ (ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ) (http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=8290)

AVATARGR-1 13-05-19 17:20

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα...

Φαντάσματα, βρικόλακες, λυκάνθρωποι, δαίμονες, μάγοι και κάθε είδους
τέρατα κοσμούν τους αρχαίους ελληνικούς μύθους.
Τα παραπάνω όντα είναι τώρα συνδεδεμένα κυρίως με την παράδοση της
κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης, ωστόσο υπάρχουν αρκετές αναφορές
τους και στην αρχαία ελληνική γραμματεία.
Ας θυμηθούμε π.χ. τις ψυχές στον Άδη, που για να μιλήσουν στον Οδυσσέα
έπρεπε να πιουν αίμα από τα ζώα που είχε σφάξει ο Οδυσσέας γι’ αυτόν τον
λόγο. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που έπρεπε να κάνει ο κόμης Δράκουλας
των Καρπαθίων, προκειμένου να αναζωογονηθεί.
Εξάλλου η λέξη «νοσφεράτου» που αποδίδεται στον βρικόλακα, δεν είναι παρά
παραφθορά της ελληνικής λέξης «νοσοφόρος», δηλαδή αυτός που με το
δάγκωμά του μεταδίδει στα θύματά του το μικρόβιό του.


Ο μύθος των βρικολάκων χάνεται στα βάθη των χρόνων, εκεί όπου η ιστορική
πραγματικότητα συσκοτίζεται από θρύλους και δοξασίες.
Είναι πάντως σίγουρο ότι στους λαούς όλου του κόσμου και σε όλες τις
εποχές, παρατηρούμε έναν παράξενο φόβο για τους νεκρούς προγόνους, τον
φόβο ότι αυτοί μπορούσαν να βλάψουν τους ζωντανούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες σε πολλές περιπτώσεις έδεναν τα σώματα των νεκρών
πολεμιστών και λύγιζαν τις αιχμές των όπλων τους υπό τον φόβο μιας πιθανής νεκρανάστασης.
Ο Μεσαίωνας υπήρξε η «χρυσή εποχή» των βρικολάκων, κυρίως λόγω της
εμφάνισης αιμοσταγών φεουδαρχών όπως ο Βλάντ Τσέπες, ο γνωστός «Δράκουλας».

Στην εξάπλωση του πανάρχαιου αυτού μύθου φαίνεται πως συμμετείχε, έστω
ακούσια, η χριστιανική θρησκεία.
Μέχρι το Σχίσμα του 1054 η Εκκλησία δεν είχε καταλήξει σε μια συγκεκριμένη στάση για το ζήτημα αυτό.
Τελικά και τα δύο δόγματα υποστήριξαν ότι ο βρικόλακας αποτελεί όργανο του
Σατανά και μπορεί να καταπολεμηθεί με τα σύμβολα της Πίστης, τον Αγιασμό,
το Αντίδωρο και τον Εσταυρωμένο.
Με αυτό τον τρόπο όμως, η Εκκλησία παραδεχόταν την ύπαρξη βρικολάκων
και αντί να εκριζώσει αυτή την ειδωλολατρική δεισιδαιμονία, τη διέσπειρε σε
ολόκληρη την Ευρώπη.
Εκατοντάδες κληρικοί αναπαρήγαγαν τον μύθο με μελέτες και συγγράμματα
για την καταπολέμηση των βρικολάκων προκαλώντας μαζική υστερία, κυρίως
κατά το διάστημα 1600-1800, με μαζικές εκταφές, πυρπολήσεις και «παλουκώματα» πτωμάτων....

Μοιραία ο πανάρχαιος μύθος του βρικόλακα αναζωπυρώθηκε και στην Ελλάδα,
κυρίως στα νησιά του Αιγαίου που γνώρισαν τη φραγκική κυριαρχία.
Ένα πραγματικό κυνηγητό των σατανικών αυτών πλασμάτων άρχισε τότε στα
ελληνικά νησιά, ιδιαίτερα στη Σαντορίνη, όπου η θειούχος σύσταση του
εδάφους καθυστερούσε ή και απέτρεπε την αποσύνθεση των νεκρών.
Τα νεκροταφεία ανασκάπτονταν στην κυριολεξία, οι καρδιές των δύστυχων
νεκρών αφαιρούνταν και βράζονταν σε ξίδι, ενώ τα λείψανα καίγονταν και οι
στάχτες πετάγονταν στη θάλασσα....

Υπάρχουν και φαντάσματα-Βρυκόλακες.....

Υπάρχει μια πολλή πλούσια παράδοση για τα φαντάσματα-Βρυκόλακες σε όλο τον κόσμο.
Αυτή η παράδοση δεν αφορά τους ανθρώπους με Βαμπιρισμό, αλλά ένα άλλο
είδος Βαμπίρ που δημιουργείται μετά τον φυσικό θάνατο του σώματος.
Οι παραδόσεις βρίθουν και οι θρύλοι είναι πάμπολλοι για το πώς και το γιατί
γίνονται Βρυκόλακες μερικοί άνθρωποι μετά τον θάνατό τους.
Παραπέμπω τον αναγνώστη στο βιβλίο «Βρυκόλακες» (εκδόσεις Αρχέτυπο) για
μια εξαιρετικά ενημερωμένη συλλογή από τέτοιες παραδόσεις και γενικά μια
άριστη πραγματεία με θέμα τους Βρυκόλακες.

Παραθέτω μερικά μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο:
<<… Είναι τόσες πολλές οι ελληνικές παραδόσεις και οι δοξασίες για το ποιοι
άνθρωποι βρυκολακιάζουν όταν πεθάνουν, που αν ισχύουν όλες τους, τότε
κανείς δεν είναι «υπεράνω υποψίας» στα νησιά του Αιγαίου.
Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν όσοι έχουν κάνει μεγάλα
εγκλήματα, αλλά και όσοι χτυπούν τους γονείς τους, οι τοκογλύφοι, οι
μεθύστακες, αυτοί που αυτοκτονούν, όσοι έχουν αλλάξει την πίστη τους και
όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία.
Στην Άνδρο, βρυκόλακες γίνονται εκείνοι που όταν πέθαιναν κάποιος τους
βλαστήμησε ή τους καταράστηκε… […] Οι αδικοσκοτωμένοι, οι ταλαιπωρημένοι,
οι μαγεμένοι από κακές μάγισσες, αυτοί που αργούν να ξεψυχήσουν, όσοι δεν
πρόλαβαν να εκπληρώσουν μια ιερή υπόσχεση που έδωσαν, αυτοί που για
κάποιο λόγο μένουν άταφοι, τα αβάφτιστα μωρά που πέθαναν πριν προλάβουν
να τα βαφτίσουν, κι αυτοί που πεθαίνουν μόνοι τους την νύχτα με πανσέληνο,
όλοι αυτοί βρυκολακιάζουν σύμφωνα με τις δοξασίες πολλών νησιών του Αιγαίου. […]
Αλλά βρυκολακιάζουν και όσοι έχουν την ατυχία να περάσει μια γάτα από πάνω
τους μόλις ξεψυχήσουν, γι’ αυτό και οι άνθρωποι φυλούν πολύ καλά το
δωμάτιο του νεκρού μέχρι να τον πάρουν για την ταφή του…>>
(«Βρυκόλακες», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 206)

<<… Οι Βρυκόλακες […] βγαίνουν από τους τάφους τους κάθε νύχτα,
συνήθως τα μεσάνυχτα, προτιμούν όμως τις νύχτες χωρίς φεγγάρι για να
μπορούν να γίνονται ένα με το σκοτάδι και να αρπάζουν τα θύματά τους.
Βγαίνουν κάθε νύχτα, αλλά στην Σαντορίνη δεν βγαίνουν ποτέ το Σάββατο,
στην Πρέβεζα δεν βγαίνουν ποτέ την Κυριακή, στην Τήνο δεν βγαίνουν ποτέ
την Παρασκευή […] στην Σέριφο φοβούνται να βγουν από τα μνήματά τους
μόνο την Τρίτη (εκτός αν πέφτει Τρίτη και 13, οπότε έχουν γλέντι), στην
Κάλυμνο προτιμούν να βγαίνουν τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες γιατί τους
αρέσει ο παγωμένος βοριάς που φυσά, καβαλούν πάνω του και ταξιδεύουν από
σκεπή σε σκεπή…>>
(«Βρυκόλακες», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 205)

<<… Για την μορφή και την εμφάνιση του Βρυκόλακα, όλοι οι νησιώτες
διαφωνούν και οι πεποιθήσεις ποικίλουν από νησί σε νησί.
Στην Σκόπελο δεν έχουν καθόλου σάρκες αλλά είναι σκελετοί που περπατούν
και στην Αλόννησο έχουν σάρκες μαύρες και γυαλιστερές, που λάμπουν στο σκοτάδι.
Στο Πήλιο είναι λαμπεροί, και στα Άγραφα είναι αόρατοι εκτός από τις νύχτες με φεγγάρι.
Στη Σαμοθράκη πιστεύουν ότι το σώμα τους είναι από φωτιά, αλλά μπορεί να
είναι και σκιές ή να είναι τελείως αόρατοι.
Στις Σπέτσες, στην Ύδρα και στα Κύθηρα, είναι κακόσχημοι καμπούρηδες με
κατάμαυρα χέρια και μεγάλα νύχια.
Στην Τήνο έχουν τη μορφή του νεκρού, αλλά με μακριά γένια, μακριά μαλλιά
και μακριά γαμψά νύχια.
Στην Χίο είναι λευκοντυμένοι -με τα σάβανά τους- αλλά έχουν και ένα
αρχηγό, που είναι τριπλάσιος σε μέγεθος και κατάμαυρος κι ολόγυρά του χοροπηδούν οι άλλοι.
Στη Λέσβο έχουν πρόσωπο κατακκόκινο και πολύ άγριο, κι έχουν δόντια σαν
του σκύλου ή σαν της γάτας.
Πολλές φορές περπατούν με τα τέσσερα και ουρλιάζουν σαν λύκοι…>>
(«Βρυκόλακες», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 206-207)

Οι θρύλοι επίσης λένε ότι επιτίθονται μόνο στους συγγενείς τους και κατά
προτίμηση στους άμεσους απογόνους τους (παιδιά και εγγόνια).
Το πιο πιθανό όμως για το πώς βρυκολακιάζουν οι νεκροί, είναι ότι το σώμα
του νεκρού καταλαμβάνεται από Δαίμονα αμέσως μετά την «αποχώρηση» της ψυχής του.
Δεν πρόκειται δηλαδή για αυτόν καθ’ αυτόν τον νεκρό, αλλά για Δαίμονα-μυζητήρα.
Ο μόνος τρόπος για να απελευθερωθεί το σώμα από τον Δαίμονα και να πάψει
να περιφέρεται στον δικό μας κόσμο τρομοκρατώντας και φονεύοντας τους
ζωντανούς, είναι να καεί το σώμα του νεκρού, να εξορκιστεί ο Δαίμονας, και
να καθαγιαστεί ο τάφος.
Και πάλι, οι μύθοι περί παλουκιών, αποκεφαλισμών, σκόρδων κλπ, δεν είναι
τίποτε άλλο παρά… μύθοι!


ΠΗΓΈΣ
http://thesecretrealtruth.blogspot.c...-post_547.html
http://www.mixanitouxronou.gr/vrikol...demonika-onta/
https://theancientwebgreece.wordpres...3%CE%B5%CE%B9/

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 21-06-19 21:04

Ο βρικόλακας των Παξών
 
Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα....

Ο βρικόλακας των Παξών

Στις 5 του μηνός διερχόμενος ο διευθυντής της Παξινής εφημερίδας «Παξοί»
κ. Χαρ. Μιτσιάλης γεννημένος στο χωριό Μποϊκάτικα Γαίου, φιλοξενήθηκε από
τον κ. Ιωάννη Σ. Μπογδάνου του οποίου η σύζυγος του Μαρία δέχθηκε να του
δείξει το απέναντι από το σπίτι τους ερειπωμένο οίκημα του θρυλικού
βρικόλακα των Παξών Γεωργάκη της Αντονέλλας.


Επιπλέον του έδειξε και τρία μεγάλα πλατυκέφαλα καρφιά τα οποία πήρε κάτω
από το κατώφλι της πόρτας του σπιτιού.
Αυτά είναι τα καρφιά τα οποία σύμφωνα με την παράδοση κάποιος Σκλαβούνος,
υπάλληλος της Ενετικής Κυβέρνησης, κάρφωσε τον βρικόλακα στο επάνω μέρος της πόρτας.

Με την ευκαιρία αυτή οι «Παξοί» δημοσίευσαν την ιστορία του Γιωργάκη της
Αντονέλλας η οποία έχει ως εξής :
Το έτος 1603 ήρθε στους Παξούς ένας Βενετσιάνος τροβαδούρος και πήγε
στην τότε πρωτεύουσα, το σημερινό χωριουδάκι Κουκούλια.
Εκεί έμεινε στο σπίτι του Καπετάν Δουφλή ο οποίος τον περιποιήθηκε τόσο
πολύ ώστε ο Βενετσιάνος ενέργησε στην κυβέρνησή του να του παραχωρηθεί
το μισό από τις εισπράξεις του τελωνείου και των άλλων δημόσιων εσόδων.

Κατά το Ενετικό σύστημα της εποχής εκείνης, τέτοιοι ενοικιαστές είχαν
δικτατορικά δικαιώματα.
Όταν έπιαναν κάποιο λαθρέμπορο είχαν πάνω του δικαίωμα ζωής και θανάτου.
Λεγόταν τότε λοιπόν ότι ένας από τους απογόνους του Δουφλή, συνεχίζοντας
το έργο των πατέρων του της ενοικίασης δηλαδή των δημοσίων εσόδων,
έπιασε μια μέρα ένα καΐκι με λαθρεμπόριο.

Πλοίαρχός του ήταν ένα από ομορφότερα παλικάρια του νησιού, ο Μπόικος.
Ο σκληρός απόγονος του Δουφλή δεν δίστασε καθόλου.
Διέταξε και του κόψανε για τιμωρία και τα δύο χέρια.
Σε λίγη ώρα από τους φρικτούς πόνους και την αιμορραγία το παλικάρι ξεψύχησε.

Ο γιος του Μπόικου λεγότανε Γιωργάκης και ήταν μόλις δέκα χρονών όταν
ορφάνεψε με τον τρόπο που διηγηθήκαμε.
Η μητέρα του Αντονέλλα, η χήρα του Μπόικου, νέα ακόμα και πολύ όμορφη,
αγάπησε τρελά έναν ναυτικό και του παραδόθηκε λίγο καιρό μετά τον τραγικό θάνατο του άντρα της.

Ο ναυτικός αυτός όμως ενώ είχε υποσχεθεί να την παντρευτεί, διαρκώς
ανέβαλλε το γάμο βρίσκοντας εμπόδιο την ύπαρξη του παιδιού που
κληρονομούσε την πατρική του περιουσία.
Τέλος της δήλωσε καθαρά πως δεν θα την πάρει αν δεν του δώσει προίκα όλα
τα κτήματα που άφησε ο Μπόικος.

Από την μέρα εκείνη η Αντονέλλα έβαλε σκοπό να εξαφανίσει το παιδί της.

Δεν υπήρξε βάσανο, στέρηση, κακομεταχείριση που να μην έκανε του Γιωργάκη.
Η σκληρή μητέρα θα μπορούσε βέβαια να το σκοτώσει μια και καλή, φαίνεται
όμως πως οι συγγενείς του άντρα της την είχαν καταστήσει υπεύθυνη για τον θάνατό του.
Όλα όμως τα μαρτύρια και τα βάσανα που του έκανε η μάνα του απεναντίας τον δυνάμωναν.


Ο καιρός περνούσε και η Αντονέλλα που φημιζόταν άλλοτε για την καλλονή
της, έβλεπε τα νιάτα της να μαραίνονται και τον εραστή της να μην θέλει τον γάμο.
Και τότε αποφάσισε να πνίξει με τα ίδια της τα χέρια τον γιο της.

Αλλά ο Γιωργάκης δεν ήταν πια μικρός.
Είχε πατήσει τα δεκαπέντε.
Και είχε κληρονομήσει τη δυνατή κράση του πατέρα του, θέληση και ατσαλένια μπράτσα.

Η μητέρα του τον είχε καταδικάσει να κοιμάται στο αχούρι μαζί με τα γουρούνια.
Μια χειμωνιάτικη νύχτα λοιπόν ακούει ελαφρό θόρυβο.
Κατάλαβε ότι κάποιος μπήκε αλλά δεν σάλεψε.
Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι νιώθει δύο χέρια να ζητούν ψαχουλευτά το λαιμό του.
Πετάγεται πάνω, αρπάζει ένα ξύλο και χτυπά τη μάνα του στο κεφάλι.
Ο Γιωργάκης άνοιξε τη πόρτα και χάθηκε στο σκοτάδι, κατέβηκε στο λιμάνι του
Γαίου και κρύφτηκε στο αμπάρι ενός εκεί αραγμένου καραβιού που την άλλη
μέρα έφευγε για Αυλώνα.
Αν και μπορούσε να δικαιολογήσει πολύ καλά την πράξη του, κατάλαβε ότι το
να σηκώσει χέρι στη μάνα του θεωρούνταν στο νησί κακούργημα που δεν θα
του το συγχωρούσε κανείς.


Συνεχίζεται το θέμα...

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 24-06-19 19:41

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχιζω το θεμα.....

Μόλις έφτασε στην Ήπειρο έγινε υπηρέτης σ’ ένα κτηματία πλούσιο αλλά φιλάργυρο.
Τα βάσανα του Γιωργάκη συνεχίστηκαν εδώ.
Όλη τη μέρα δούλευε στα χωράφια του αφεντικού του και δεν είχε για τροφή
παρά κριθαρένιο ψωμί και λίγες ελιές.
Το βράδυ κοιμόταν σ’ ένα αχυρώνα και το πρωί πάλι στη δουλειά.
Πέντε χρόνια βάσταξε η σκληρή αυτή ζωή και μια μέρα ο Γιωργάκης αρρώστησε με πυρετό.
Γρήγορα φάνηκαν σπυριά στο κορμί του.

Γιατρός δεν υπήρχε στο χωριό εκείνο αλλά το αφεντικό του κατάλαβε αμέσως
ότι η αρρώστια του υπηρέτη του ήταν αραποβλογιά και τρόμαξε.
Το χωριό αναστατώθηκε και τον ανάγκασαν να φύγει από το χωριό, τον
έδιωξαν σαν τον σκύλο.
Ο δύστυχος Γιωργάκης κυνηγημένος, πεινασμένος και αξιολύπητος κατέφυγε
σε μια μικρή σπηλιά καταρώμενος τα πάντα και εκεί με φοβερά βάσανα
στερήσεις και πόνους πέθανε.


Το φάντασμά του τότε έγινε τύραννος και βασανιστής της μάνας του.
Όπου πήγαινε η Αντονέλλα έβλεπε μπροστά της το φάντασμα να την κοιτάζει
απειλητικά και εξαγριωμένα.
Την νύχτα το άκουγε να γυρίζει γύρω από το σπίτι της, να μουγκρίζει, να της
χτυπά την πόρτα, να τρέχει στα κεραμίδια, να της μετράει τα βάσανα που
τράβηξε εξαιτίας της και να την καταριέται.
Μέρες και νύχτες περνούσαν χωρίς η σκληρή μάνα να μπορέσει να κοιμηθεί.
Οι πιο στενοί της συγγενείς θέλησαν να την πάρουν στο σπίτι τους, αλλά την
άλλη μέρα αναγκάστηκαν να την διώξουν γιατί όλη νύχτα το σπίτι τους
κουνιότανε σαν από σεισμό και έξω ο βρικόλακας μούγκριζε λες και σηκώθηκε
κάποιος σίφουνας.


Με τον καιρό ο βρικόλακας άπλωσε τα κατορθώματά του σε όλο το νησί.
Τρομαγμένοι οι Παξινοί άκουγαν μουγκρίσματα, κατάρες, χτυπήματα στις
πόρτες τους, τρεχάματα στις στέγες τους, ξεριζώματα δέντρων.
Η κατάσταση αυτή έκανε άνω κάτω όλο το νησί.
Δεν μπορούσαν να ησυχάσουν οι άνθρωποι.
Αποφάσισαν να επικαλεστούν τη βοήθεια του Θεού.
Μαζεύτηκαν όλοι οι παπάδες του χωριού και αφού πρωτύτερα διετάχθη γενική
νηστεία τριών ημερών, τέλεσαν τη θεία λειτουργία και έπειτα μεγάλο αγιασμό.

Στη συνέχεια όλοι οι κάτοικοι, με τους παπάδες, τα εξαπτέρυγα, και τις ιερές
εικόνες, διέτρεξαν όλο το νησί ραντίζοντας και στήνοντας στα σταυροδρόμια
πέτρινους σταυρούς μερικοί από τους οποίους σώζονται ακόμη.


Συγχρόνως κάποιος Σκλαβούνος υπάλληλος της Ενετικής κυβέρνησης στους
Παξούς κάρφωσε στο πάνω μέρος του σπιτιού του βρικόλακα τρία
πλατυκέφαλα καρφιά και διαβεβαίωσε τους κατοίκους ότι μόνο ύστερα από
εκατό χρόνια θα μπορούσε ο βρικόλακας να ξαναφανεί στο νησί.

Έτσι έπαψε το κακό γιατί από εκείνη τη μέρα ο πολυβασανισμένος Γιωργάκης
δεν έδωσε σημείο παρουσίας.

Τα καρφιά που καρφώθηκαν στη πόρτα σώζονταν στη πόρτα του σπιτιού μέχρι
τα 1805 και πολλοί περίμεναν με αγωνία ότι με το πέσιμό τους θα ξαναγύριζε ο βρικόλακας στο νησί.

Τα καρφιά έπεσαν αλλά ο βρικόλακας δεν φάνηκε πουθενά.
Για την Αντονέλλα, την σκληρή αυτή μητέρα, η παράδοση λέει ότι
εγκαταλείφτηκε οριστικά από τον εραστή της και κυνηγημένη νύχτα και μέρα
από το φάντασμα του παιδιού της στο τέλος τρελάθηκε.
Και τρελή με σχισμένα ρούχα έτρεχε στα βουνά και στα περιγιάλια των Παξών
σε ελεεινή και τρισάθλια κατάσταση ώσπου μια μέρα έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε.


Πηγές: Ψυχικαί έρευναι, Έτος 9ο, Τεύχος 10ο, Τόμος 9ος,
Οκτώβριος 1933 σελ. 151-154

https://taxidistoanexigito.blogspot....g-post_29.html

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 10-07-19 20:21

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο στρατιωτικός Άρνολντ Πάολε που έγινε βρικόλακας μετά από επίθεση βαμπίρ στην Ελλάδα

H απίθανη πραγματικά ιστορία του Σέρβου βρικόλακα παραμένει μια από τις
ελάχιστες που έχουν καταγραφεί διεξοδικά και αυτή έχει μάλιστα και την
επίρρωση της επιστήμης στις πλάτες της!

Η επανεξέταση της υπόθεσης στους αιώνες που ακολούθησαν όχι μόνο δεν
κατέρριψε τον θρύλο του βρικόλακα, αλλά τον ενίσχυσε κιόλας με έξτρα
αξιοπιστία και ακόμα περισσότερο επιστημονικό κύρος.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στις αρχές του 18ου αιώνα μια νέα επιδημία χτύπησε τη Νοτιοανατολική Ευρώπη:
η μάστιγα των βρικολάκων!
Παρά το αβίαστο χαμόγελο που προκαλεί σε μας σήμερα μια τέτοια είδηση,
στην εποχή της ήταν πραγματικότατη και αποτελούσε ένα από τα οξύτερα
κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως η Τρανσυλβανία.

Οι πολίτες άρχισαν να ξεθάβουν μαζικά σορούς συγχωριανών τους και να τις
παλουκώνουν για να απαλλαγούν από τη μάστιγα των βρικολάκων.

Νεκροζώντανα πλάσματα αναφέρονταν συνεχώς να οργώνουν τους δρόμους
και να επιτίθενται σε ανθρώπους και ο πανικός κατέκλυσε τελικά όλη την
Ευρώπη, με τις μπροσούρες της εποχής να γενικεύουν τον τρόμο στα πέρατα
της Γηραιάς Ηπείρου.

Η ιστορία του Άρνολντ Πάολε, που έγινε γνωστός μετά τον θάνατό του, ήταν
η πλέον τρομακτική κι αυτή που μπήκε τελικά στο μικροσκόπιο της επιστήμης,
με κωμικοτραγικές συνέπειες για τον Ορθό Λόγο και την επιστημοσύνη του καιρού.


Ο Σέρβος στρατιωτικός πέθανε το 1725 σε χωριουδάκι πάνω στις όχθες του ποταμού Μοράβα.
Με το που πέθανε, όλοι στο χωριό τον έβλεπαν συνεχώς μπροστά τους και
σύντομα αναφέρθηκαν και οι πρώτοι θάνατοι που συνδέονταν με την υπερφυσική ύπαρξή του.

Η περίσταση προκάλεσε τέτοια λαϊκή αναταραχή που οι τοπικές Αρχές κάλεσαν
δυο αυστριακούς στρατιωτικούς γιατρούς για να διαλευκάνουν το μυστήριο.
Και τότε έγινε το αδιανόητο: η ιατροδικαστική εξέταση και η τελική έκθεση
των δύο γιατρών επιβεβαίωσαν την ύπαρξη των βαμπίρ!


Ούτε λίγο ούτε πολύ, η επιστημονική ετυμηγορία ισχυριζόταν ότι το νεκρό
σώμα του Πάολε ήταν υπεύθυνο για τον θάνατο τουλάχιστον τεσσάρων ανθρώπων.
Η νεκροψία έδειξε εξάλλου ότι το σώμα του «ήταν άθικτο και χωρίς σημάδια
αποσύνθεσης, με φρέσκο αίμα στα μάτια του, τη μύτη, το στόμα και τα αυτιά».


Με βάση αυτά, η υπόθεση κατέληξε ότι ο Πάολε ήταν βρικόλακας.
Η καρδιά του παλουκώθηκε και η σορός του παραδόθηκε στην πυρά, αν και η
ιστορία του δεν τελειώνει εδώ, μιας και πέντε χρόνια αργότερα άλλοι 17
θάνατοι θα αποδίδονταν στον βαμπιρισμό του Σέρβου!

Όλη η Ευρώπη πίστεψε την ιστορία, ακόμα και το μορφωμένο κοινό, αν και
σήμερα τη θεωρούμε ένα από τα σπαρταριστά -αν και μακάβρια- περιστατικά
των πρώιμων γνώσεων της ανθρωπότητας για τις συνθήκες αποσύνθεσης των πτωμάτων.

Η ιστορία του δημοσιεύτηκε σε επιστημονικές επιθεωρήσεις της Ευρώπης και
ήταν η πρώτη επιβεβαιωμένη περίπτωση αιμοδιψούς βρικόλακα που τρεφόταν
με το αίμα των ζωντανών.
Ακόμα πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι ο ίδιος είχε ισχυριστεί, πολύ πριν γίνει
βρικόλακας μεταθανάτια, ότι κατά τη διάρκεια στρατιωτικής αποστολής με τον
στρατό της Αυστροουγγαρίας στην Ελλάδα την άνοιξη του 1724 είχε δεχτεί επίθεση βρικόλακα!


Συνεχίζεται το θέμα....

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 09-10-19 18:39

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα.....

Βαμπιρισμός στους αιώνες
Η έλξη του αίματος (ετοιμολογία και ιστορική αναφορά)


Κατ' αρχάς, θα ήθελα να αναφέρω την διαφορά ανάμεσα στις λέξεις "βρυκόλακας" και "βαμπίρ".

Σύμφωνα με την ελληνική φολκλορική παράδοση, βρυκόλακας είναι αυτός ο
οποίος επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών, με κακόβουλες συνήθως προθέσεις.
Η λέξη βρυκόλακας, προέρχεται από τις λέξεις "βούρκος" και "λάκος", όπου
υποδηλώνει την σήψη του σώματος.
Δηλαδή, ο "βρυκόλακας" έχει πιο πολλή σχέση με το γνωστό ζόμπι, παρά με το βαμπίρ.
Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, ονομάζεται και βουρκόλακας. Το βαμπίρ,
προέρχεται από τη Ρώσικη λέξη "vampir",όπου "ir" είναι ρήμα και σημαίνει πίνω.

Στις αρχές του 11ου αιώνα έχουμε την πρώτη γραπτή αναφορά στη λέξη, μια
πρώιμη λέξη του vampir, για ένα Ρώσο πρίγκιπα. Upir Lichy: κακό βαμπίρ.
Αλλά ο βαμπιρισμός εμφανίστηκε από πολύ παλιότερα.

Στην αρχαία Ρώμη, πίστευαν ότι μπορούσαν να θεραπεύσουν την επιληψία με
το να δώσουν στον ασθενή να πιει το αίμα ενός σκοτωμένου μονομάχου.

Ο Πλίνιος στο έργο του, Φυσική Ιστορία, έγραψε ότι μερικοί επιληπτικοί
πίστευαν ότι θα είχε καλύτερα αποτελέσματα αν πήγα fbcιναν και έπιναν το
αίμα του μονομάχου τη στιγμή που πέθαινε.
Επίσης υπήρχε η πεποίθηση ότι το αίμα ενός εγκληματία παρέχει προστασία από
ασθένειες και κακοτυχίες.
Το "μυθικό" βαμπίρ : περιγραφή σύμφωνα με τις φολκλορικές παραδόσεις Το
μυθικό βαμπίρ είναι σύμφωνα με τις φολκλορικές παραδόσεις ένα ον, ορατό ή
αόρατο, που προέρχεται από μετενσάρκωση, αφθαρσία ή νεκρανάσταση ενός ανθρώπου.
Το ον αυτό κατέχει μαγικές δυνάμεις, έχει την ικανότητα της μεταμόρφωσης
και επιπλέον κατέχει τεράστια μυϊκή δύναμη.
Μεταμορφωμένο, παρουσιάζεται με τη μορφή λύκου, πιθήκου, ή ακόμα και με
τη μορφή ενός τεράστιου φρικιαστικού ανθρώπου.
Μπορεί να πετάει, και γίνεται ορατό και αόρατο κατά βούληση.
Κατοικεί σε σπηλιές, παλιά σπίτια, παλιά φρέατα κτλ., και λέγεται ότι απομυζεί
το αίμα κάθε ζωντανού όντος, καθώς και τα υγρά των πτωμάτων.
Όποιος έρθει σε επαφή με βαμπίρ, νοσεί από άγνωστη νόσο και πεθαίνει, ενώ
τα πτώματα που χρησιμοποιούνται για τροφή από αυτό, μένουν άφθαρτα.
Σε μερικές περιπτώσεις, τα θύματα των βαμπίρ δεν πεθαίνουν, αλλά γίνονται
βαμπίρ και τα ίδια, διαιωνίζοντας το είδος.
Φυσικά το μυθικό βαμπίρ, υπάρχει μόνο στη σφαίρα της λαϊκής δεισιδαιμονίας.

Το "αληθινό" βαμπίρ : μια συνοπτική επιστημονική εξήγηση Βαμπιρισμός είναι
μια ψυχολογική ασθένεια, κατά την οποία, ο ασθενής πιστεύει ότι με το να
πίνει το αίμα των άλλων, μπορεί να του κλέψει τις δυνάμεις και τις γνώσεις του.
Γραπτή αναφορά γι' αυτήν την ασθένεια υπάρχει πρώτη φορά από αρχαίους Ρωμαίους γιατρούς.
Ο βαμπιρισμός είναι πολύ διαδεδομένος στη λατρεία του σατανισμού.
Πρόσφατο παράδειγμα, η δίκη των δύο νεαρών σατανιστών στη Γερμανία,
όπου παραδέχθηκαν ότι σκότωναν ανθρώπους και τους έπιναν το αίμα.

Το θέμα όμως είναι ένα: δεν τίθεται θέμα υπερφυσικού όντος βαμπίρ, παρά
μόνο του παράφρων βαμπίρ.
Dracula και Elizabeth Barthorv: Δεσμοί αίματος

α) Κόμης Dracula

Αλήθεια, και ποιος δεν ξέρει σήμερα τον Κόμη Dracula, το θρυλικότερο βαμπίρ
όλων των εποχών, που έδρασε το μεσαίωνα στην περιοχή της Τρανσυλβανίας
τρομοκρατώντας τον κόσμο της εποχής ακόμα και με το άκουσμα του ονόματός του;
Ακόμα και σήμερα, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται δέος και τρόμο στο άκουσμα
του ονόματος του Κόμη Dracula.

Ποιός ήταν όμως ο πραγματικός Κόμης Dracula;

Για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, το βαμπίρ Dracula με τις
υπερφυσικές δυνάμεις και τους μακριούς και μυτερούς κυνόδοντες, που είχε
απομυζήσει το αίμα πολλών ανθρώπων, δεν υπήρξε ποτέ.
Ήταν το δημιούργημα της φαντασίας του συγγραφέα BramStoker, που έγραψε
το ομώνυμο βιβλίο.

Ο Vlad Tepes Dracula, όπως ήταν το πραγματικό όνομά του, γεννήθηκε
τον Νοέμβριο του 1431 στο φρούριο του Sighisoara στη Ρουμανία.
Τον καιρό εκείνο, ο πατέρας του, Vlad Dracul, ήταν στρατιωτικός διοικητής της
Τρανσυλβανίας, και ένα χρόνο πιο πριν, είχε εισαχθεί στο Τάγμα του Δράκου, κάτι παρόμοιο με το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών.

Η είσοδος αυτή στο τάγμα έδωσε και το όνομα Dracula:
Οι μπογιάροι της Ρουμανίας που ήξεραν τον Vladκαι την είσοδό του στο Τάγμα,
τον έλεγαν με το όνομα Draculπου στα ρουμανικά σημαίνει δράκος.
Dracula στα ρουμάνικα σημαίνει "Ο ιός του Dracul" (το "a" δηλώνει κτητική).

To1442, o Dracula και ο αδερφός του Radu έπεσαν θύματα απαγωγής και
κρατήθηκαν στην Τουρκία από τον σουλτάνο Murad τον 2ο.
Ο Dracula κρατήθηκε στην Τουρκία μέχρι το 1448, ενώ ο αδερφός του έμεινα εκεί μέχρι το 1467.
Οι Τούρκοι ελευθέρωσαν τον Dracula το 1447, ενημερώνοντάς τον για τη
δολοφονία του πατέρα του από τον Vladislavτον 2ο.
Ο Dracula ανέλαβε το θρόνο της Wallachia το 1456, και κυβέρνησε για 6
χρόνια, κατά τα οποία λέγεται ότι διέπραξε πολλές αγριότητες.

Το Πάσχα του 1456 συνέλαβε τις οικογένειες των μπογιάρων που είχαν
παρευρεθεί στο πριγκιπικό δείπνο, παλούκωσε τους γηραιότερους, και τους
υπόλοιπους τους έβαλε να παρελάσουν από την πρωτεύουσα ως την πόλη του Poenari.
Εκεί όσους επέζησαν, τους έβαλε να του χτίσουν ένα φρούριο στα ερείπια ενός
παλιότερου προμαχώνα, που κοιτούσε στον ποταμό Arges.
Το φρούριο αυτό είναι σε ερείπια σήμερα, και είναι γνωστό ως το Κάστρο
Dracula (άσχετα αν το Κάστρο Branείναι πιο πολυδιαφημισμένο ως το Κάστρο
Dracula, κάτι το οποίο είναι λάθος).
Σύμφωνα με συγγράμματα εποχής, παλούκωνε τους εχθρούς του και τους
εγκληματίες και μάζευε το αίμα τους σε βαζάκια, ενώ έτρωγε άνετος μπροστά
στα πτώματά τους.
Λέγεται ότι χρησιμοποιούσε το αίμα τους για να ξεδιψάσει από το φαγητό.
Επίσης λέγεται ότι έπαιρνε τα μωρά των ειδωλολατρισσών, τα έψηνε και μετά
τα έδινε στις μανάδες τους να τα φάνε!!

Οι Ρουμάνοι βέβαια δεν τα παραδέχονται όλα αυτά, διότι γι' αυτούς ο Dracula
είναι ότι είναι ότι ο Κολοκοτρώνης για εμάς: ένας υπέρμαχος της πατρίδας και
της θρησκείας κατά των Τούρκων.

β) Elizabeth Bathory

Και περνάμε στο όνομα του πραγματικού τρόμου στην μεσαιωνική Ευρώπη.

Το όνομα το οποίο κατάφερε να επισκιάσει ακόμα και τον μέγα Κόμη Dracula
με τις σατανικές πράξεις του.
Το όνομα που αναβίωσε στις καρδιές των ανθρώπων τον τρόμο του βαμπίρ όσο κανένα άλλο, ElizabethBarthory!


Τα εγκλήματα της Ουγγαρέζας κόμισσας Elizabeth Barthory ήταν σατανικά
πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία.

Όταν ο BramS toker έκανε έρευνες για το βιβλίο του, έπεσε στα χέρια του ένα
βιβλίο, το "Το Βιβλίο Των Λυκανθρώπων" του SabineBaring-Gouldστο οποίο
αναφερόταν τα εγκλήματα της «Ματωμένης Πριγκίπισσας», όπως την
αποκαλούσαν στην Ευρώπη.
Η Barthory έμαθε το πώς να βασανίζει, από τον άντρα της, στρατιωτικό,
(που βασάνιζε Τούρκους αιχμαλώτους).
Μετά από το θάνατο του συζύγου της, φοβούμενη για το δικό της θάνατο,
έγινε σαδίστρια απέναντι στους υπηρέτες της, και προσπάθησε να διατηρήσει
την ομορφιά της με το να κάνει μπάνιο σε αίμα(πιθανώς να προέβαινε στην
πράξη αυτή γιατί πίστευε ότι θα της έφερνε αθανασία ή μακροζωία,).
Έχει αναφερθεί ότι πάγωνε τα πτώματα στα χιόνια, κοντά στο σπίτι της, το
Κάστρο Csejthe, ρίχνοντάς τους κρύο νερό, ενώ ο καιρός ήταν παγωμένος.

Πιστεύεται ότι κάποτε δάγκωνε μπουκιές από το σώμα μιας ζωντανής
υπηρέτριας και ότι ήπιε το αίμα 650 παρθένων κοριτσιών.

Οι υπηρέτες της τα έβγαζαν έξω από το κάστρο τα "αφαιμαγμένα" πτώματα,
δίνοντας τροφή στην φαντασία των χωρικούς, ο οποίοι πίστευαν ότι αυτό είναι
έργο κάποιου βαμπίρ Μερικοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι έχουν δει ακόμα και
σήμερα την Bathoryνα πλανιέται στην πατρίδα της, στα Καρπάθια τα βράδια,
αναζητώντας αίμα!

Επίσης, κάποιοι συγγραφείς πιστεύουν ότι η Ματωμένη Κόμισσα ήταν συγγενής
με τον Dracula από την Ουγγαρέζικη πλευρά της οικογένειάς του.


Βιβλιογραφία:
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Αθήνα, 1953 On-line
μυστικιστική εγκυκλοπαίδεια MYstica,www.themYstica.com
Βιογραφία Dracula και Bartholy,
www.draculascastle.com
Βρυκόλακες, ΕκδόσειςΑρχέτυπο, Αθήνα, 2001
The vampire book, Sabine Baring-Gould, επανάκδοση από την Mithic Press

Worldwide
apo BelmontV


www.metafysiko.gr
https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/11/blog-post_123.html

Συνεχίζεται το θέμα..

Ευχαριστώ.

heretic 23-10-19 17:10

Παράθεση:

Το "αληθινό" βαμπίρ : μια συνοπτική επιστημονική εξήγηση Βαμπιρισμός είναι μια ψυχολογική ασθένεια, κατά την οποία, ο ασθενής πιστεύει ότι με το να πίνει το αίμα των άλλων, μπορεί να του κλέψει τις δυνάμεις και τις γνώσεις του.

Δεν υπάρχει καμία σύντομη επιστημονική εξήγηση για ανοησίες και δεισιδαιμονίες. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι άλλο τα επιστημονικά βιβλία και συγγράμματα και άλλο οι σαβουροσελίδες που κάθεσαι και σαπίζεις.

AVATARGR-1 29-11-19 15:49

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Οι πραγματικές ασθένειες που συνέβαλαν στην εξάπλωση του μύθου για τους βρυκόλακες..

Οι ασθένειες προκαλούσαν φόβο πριν την εμφάνιση της ιατρικής επιστήμης.
Η πανούκλα που είχε πάρει μορφή επιδημίας εμφανίζονταν χωρίς καμία
προειδοποίηση και οδηγούσαν στον θάνατο και στη δυστυχία.

Αλλά δεν ήταν μόνο η πανούκλα.
Και άλλες ασθένειες που μεταδίδονταν από τα ζώα ή μέσω γονιδίων κυρίευαν
τα σώματα των ανθρώπων προκαλώντας διάφορες παθήσεις για τις οποίες δεν
υπήρχε κάποια εξήγηση.

Γι' αυτό και οι άνθρωποι στρέφονταν πάντα στο μεταφυσικό.
Κάποιες από αυτές τις ασθένειες συνέβαλαν στη διάδοση του πιο διαχρονικού
και γνωστού μύθου σε όλους τους πολιτισμούς - αυτόν του βρυκόλακα.

Ο βρυκόλακας, μια φιγούρα ζωντανού-νεκρού, που κάθε βράδυ βγαίνει από
τον τάφο του για να ρουφήξει το αίμα των ζωντανών, εμφανίστηκε από την
εποχή των Αρχαίων Ελλήνων.

Παρά το γεγονός ότι μερικοί από τους πιο παλιούς φιλόσοφους που
θαυμάζουμε μέχρι σήμερα έζησαν μέχρι τα 70 τους, οι αρχαίοι Έλληνες
πίστευαν ότι το προσδόκιμο ζωής ήταν περίπου τα 28χρόνια και αυτό γιατί πριν
τη δημιουργία του αποχετευτικού συστήματος, την κατασκευή του συστήματος
ψύξης, την ανακάλυψη των αντιβιοτικών οι ασθένειες ήταν πιο εύκολο να
μεταδοθούν και οδηγούσαν τους ανθρώπους σε πρόωρο θάνατο.

Αλλά χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα για μια εκτενή μελέτη επί του
φαινομένου, η κοινωνία αιτιολόγησε πολλές ασθένειες κάνοντας στροφή στο μεταφυσικό.

Πάρτε για παράδειγμα τη πορφυρία που προκαλείται από τη συσσώρευση
πορφυρινών μέσα στο σώμα σε ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα.
Όσοι νοσούν από αυτή την ασθένεια υποφέρουν από φαγούρα, εξανθήματα και
φουσκάλες κάθε φορά που το δέρμα τους εκτίθεται στο φως του ήλιου.
Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις τα ούλα υποχωρούν από τα δόντια, τα σωματικά
απόβλητα παίρνουν μοβ χρώμα, όπως και το αίμα.
Οι επιπτώσεις του φωτός σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι τόσο σοβαρές
ώστε οι πάσχοντες να χάσουν τελικά τα αυτιά και τη μύτη τους, απηχώντας σε
μία πολύ γνωστή φυσιογνωμία από τον χώρο των βαμπίρ, όπως ο Νοσφεράτου.


Οι περισσότεροι από τους πάσχοντες ωστόσο θα εμφανίσουν λιγότερο σοβαρά συμπτώματα από τα προαναφερθέντα.
Το Αμερικανικό Ίδρυμα Πορφυρίας «Desiree Lyon Howe» υποστηρίζει ότι
σήμερα πρέπει να υπάρχουν λιγότερα από 100 τέτοιου είδους περιστατικά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η συχνότητα τέτοιων σοβαρών περιστατικών στο μεσαίωνα ωστόσο πρέπει να
ήταν μεγαλύτερη σε απομακρυσμένες κοινότητες, που είχαν λιγότερο συχνή
επαφή με τον έξω κόσμο και ως εκ τούτου λιγότερη ποικιλία γονιδίων.
Τα αγροτικά χωριουδάκια και οι αγροικίες στην Τρανσυλβανία, που σήμερα
αποτελεί μέρος της Ρουμανίας συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τις απομακρυσμένες κοινότητες.
Και είναι από εκείνο το μέρος της ανατολικής Ευρώπης, όπως η Τρανσυλβανία,
από όπου και άρχισε να διαδίδεται ο μύθος του βρικόλακα και στη συνέχεια εξαπλώθηκε προς τα δυτικά.


Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 29-11-19 15:59

Συνέχεια του θέματος.

Ο συγγραφέας Ρότζερ Λουκχαρστ, που επιμελήθηκε την επανέκδοση του βιβλίου
του Δράκουλα, του Μπαμ Στόκερ, από τις Oxford World’s Classic’s εξέτασε τις
συνθήκες κάτω από τις οποίες ο μύθος απέκτησε φήμη στις αρχές του 18ου αιώνα.

Η πρώτη αναφορά της λέξης βαμπίρ στα αγγλικά έγινε το 1730, στις
εφημερίδες που ανέφεραν πληροφορίες για σώματα που έβγαιναν από τον
τάφο και είχαν φρέσκο αίμα γύρω από το στόμα τους.

Στα ρεπορτάζ τους επισήμαιναν ότι οι συγκεκριμένες πληροφορίες
μεταφέρθηκαν σε αυτούς από αγρότες, αλλά τόνιζαν ωστόσο ότι τους ακούγονταν αληθινές.

Όταν διάφορες ασθενείς έπληξαν αυτές τις αγροτικές περιοχές, όπως η
πανούκλα, τα βοοειδή ζώα πέθαιναν και τότε όλοι θεωρούσαν ότι τα ζόμπι
καιροφυλακτούν για τους ζωντανούς.

Συχνά το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ψάχνουν τον τάφο του
τελευταίου ατόμου που είχε πεθάνει στο χωριό.
Και αυτή είναι ακόμη μία απόδειξη που φανερώνει το πόσο πρώιμη ήταν η
ιατρική επιστήμη εκείνα τα χρόνια, αφού οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να
αποδείξουν 100% με επιχειρήματα ότι ένα άτομο έχει πεθάνει.
Ασθένειες, όπως η καταληψία, που υποβάλλει τους ανθρώπους σε μία
κατατονική κατάσταση τόσο βαθιά που ο παλμός τους είναι δύσκολο να γίνει
αντιληπτός, αποδεικνύουν ότι εκείνη την εποχή κάποιοι άνθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί.

Όταν ξυπνούσαν μερικοί συμπεριφέρονταν σαν τρελοί από τον φόβο τους και
την πείνα που ένιωθαν και αυτό αποτελεί μια εξήγηση για το λόγο που
ενδεχομένως μερικοί από αυτούς εμφανίζονταν με φρέσκο αίμα γύρω από το στόμα τους.

Οι περισσότεροι από τους χωρικούς κρατούσαν τα ζώα τα οποία δεν ήταν εμβολιασμένα.
Και ήταν εκείνη επίσης την περίοδο που εμφανίστηκε η λύσσα.
Μια νόσος που χαρακτηρίζεται από την αποστροφή για το φως και το νερό,
την επιθετικότητα, το δάγκωμα και το παραλήρημα.
«Η λύσσα σχετίστηκε με τον μύθο του λυκανθρώπου», λέει ο Λουκχαρστ.
«Υπήρχε ένας μύθος που προειδοποιούσε τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην
έρχονται σε επαφή με τα ζώα και να στρέφονται περισσότερο προς την ανθρωπότητα», συνεχίζει.
Η απομόνωση αυτών των κοινοτήτων από πολιτισμένες πόλεις όπως το Παρίσι
και το Λονδίνο είχε άλλες επιπτώσεις.
«Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν διατροφική ποικιλία και ειδικά όσοι ζούσαν στα βουνά υπέφεραν συχνά από βρογχοκήλη.
Η έλλειψη θρεπτικών συστατικών, όχι μόνο έκανε τους ανθρώπους πιο
επιρρεπείς σε διάφορες ασθένειες αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιδείνωσε
τους ήδη υπάρχοντες κρυμμένους κινδύνους που υπήρχαν στα γονίδιά τους»
προσθέτει ο συγγραφέας.

«Η λειτουργία λοιπόν που επιτέλεσαν οι ιστορίες για βαμπίρ στους ανθρώπους
του 18ου αιώνα που ζούσαν στο Λονδίνο και στο Παρίσι ήταν να τους
υπενθυμίζουν πόσο πολιτισμένοι και προχωρημένοι είναι σε σχέση με τους
δεισιδαίμονες καθολικούς αγρότες που ζούσαν στα σύνορα της Ευρώπης».

«Είναι ενδιαφέρον ωστόσο ότι πολλοί πολιτισμοί σε όλον τον κόσμο, με
διαφορετικό κάθε φορά τρόπο και περιεχόμενο μοιράστηκαν τον μύθο των ζωντανών νεκρών.

Από το manananggal στις Φιλιππίνες και το peuchen της Χιλής, το Baobhan
Sith της Σκωτίας και το Yara-ma-yha-who των ιθαγενών της Αυστραλίας ο
μύθος του βρικόλακα επικρατούσε παντού.

Ουσιαστικά ο μύθος του βαμπίρ δεν προήλθε μόνο από τις πραγματικές
ασθένειες, αλλά και από την ανάγκη να εξηγήσουν οι άνθρωποι κάτι που ήταν
εκτός των σπιτιών τους.
Ακόμη και στη Νότια Αμερική, οι Ίνκας πίστευαν ότι τα βαμπίρ προέρχονταν από τις ερημιές.
Τα βαμπίρ φαίνονται ότι αποτέλεσαν το κατάλληλο «όχημα» όχι μόνο για να
εξηγήσουν κάποιες ασθένεια αλλά και καθετί περίεργο που συνέβαινε εκείνα τα χρόνια.



Πηγές: https://www.huffingtonpost.gr/entry/...es_gr_12727802
BBC

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 03-12-19 14:34

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Μία μαρτυρία για την ύπαρξη βρυκολάκων υπάρχει στο έργο του Φιλόστρατου
που αναφέρεται στη ζωή του Απολλώνιου Τυανέα....

(Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, βιβλίον 4, παράγραφος 25).

Στο έργο του αυτό ο Φιλόστρατος κάνει λόγο για μία λάμια, ή μορμολυκία
όπως αλλιώς λέγεται, έναν θηλυκό βρυκόλακα με ερπετοειδή χαρακτηριστικά:
«Έτυχε εκείνο τον καιρό στην Κόρινθο να ασχολείται με τη φιλοσοφία ο
Δημήτριος, ένας άνδρας που είχε συμπεριλάβει στη φιλοσοφία του όλη τη
δύναμη των Κυνικών.
Σ’ αυτόν αργότερα αναφέρθηκε ο Φαβωρίνος σε πολλά έργα με πολύ καλά λόγια.

Όταν συνάντησε τον Απολλώνιο, έπαθε αυτό που είχε πάθει ο Αντισθένης όταν
γνώρισε τη σοφία του Σωκράτη.
Έτσι τον ακολούθησε και έγινε μαθητής του και υποστηρικτής των λόγων του.
Τους πιο σημαντικούς από τους μαθητές του τους έκανε οπαδούς του Απολλώνιου.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μένιππος ο Λύκιος, άνδρας είκοσι πέντε ετών, με
ορθή κρίση και ωραίο σώμα, με εμφάνιση αθλητή όμορφου και ευγενούς.

Οι περισσότεροι πίστευαν ότι τον Μένιππο τον είχε ερωτευτεί μία ξένη γυναίκα,
γυναίκα όμορφη, κατά τα φαινόμενα, και αρκετά κομψή, λεγόταν μάλιστα πως ήταν και πλούσια.

Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια, παρά μόνο έτσι φαίνονταν.
Διότι μία μέρα, καθώς προχωρούσε ο Μένιππος στον δρόμο προς τις Κεγχριές,
συνάντησε ένα φάσμα που έγινε γυναίκα και τον έπιασε λέγοντάς του ότι τον αγαπάει από παλιά.

Του είπε ακόμα ότι είναι Φοίνισσα και κατοικεί στο τάδε προάστιο της Κορίνθου.
«Αν έρθεις εκεί», του είπε, «το βράδι, θα σου τραγουδήσω, θα σου δώσω
κρασί που όμοιό του δεν έχεις πιεί, κανένας αντεραστής δεν θα σε ενοχλήσει
και θα ζήσουμε μαζί, όμορφος εσύ μ’ εμένα την όμορφη».

Ο νέος, που ήταν σθεναρός φιλόσοφος αλλά είχε μικρά όρια αντίστασης στον
έρωτα, παρασύρθηκε από αυτά, πήγε εκείνο το βράδυ και συνέχισε να
πηγαίνει, ως εραστής της, χωρίς να έχει αντιληφθεί ότι πρόκειται για φάσμα.

Ο Απολλώνιος κοίταξε τον νέο προσεκτικά σαν γλύπτης, τον παρατηρούσε και
τον σκιαγραφούσε και, όταν κατανόησε τον χαρακτήρα του, του είπε,
«Εσύ ο καλός, που σε λαχταρούν καλές γυναίκες, ζεσταίνεις φίδι και φίδι ζεσταίνει εσένα».
Ο Μένιππος φάνηκε να απορεί και ο Απολλώνιος του εξήγησε....
«Αυτή τη γυναίκα δεν μπορείς να την παντρευτείς.
Τί; Νομίζεις πως είναι ερωτευμένη μαζί σου;»

«Ναι, μα τον Δία», απάντησε, «τουλάχιστον έτσι μου φέρεται».

«Και θα την παντρευόσουνα;» Ρώτησε.

«Θα ήταν ωραίο να παντρευτώ κάποια που με αγαπάει».

«Πότε θα γίνουν οι γάμοι;» Ρώτησε.

«Σύντομα, μπορεί και αύριο», απάντησε.

Ο Απολλώνιος περίμενε ως την ώρα του γαμήλιου δείπνου και τότε στάθηκε
μπροστά από τους καλεσμένους, που μόλις είχαν φτάσει, και είπε,
«Πού είναι αυτή η χαριτωμένη, που για χάρη της ήρθατε;»

«Εδώ’», είπε ο Μένιππος και την ίδια στιγμή σηκώθηκε κατακόκκινος.
Ο Απολλώνιος ρώτησε,.....
«Τίνος από σας είναι ο χρυσός και το ασήμι και όλα τα υπόλοιπα με τα οποία στολίστηκε ο ανδρώνας;»

«Της γυναίκας», είπε ο Μένιππος, «τα δικά μου υπάρχοντα είναι μόνο αυτά».
Λέγοντας αυτά, έδειξε το ευτελές πανωφόρι του.
Ο Απολλώνιος είπε,
«Γνωρίζετε για τους κήπους του Ταντάλου ότι, ενώ υπάρχουν, δεν υπάρχουν;»

«Από τον `Ομηρο», είπαν, «γιατί βέβαια δεν κατεβήκαμε στον `Αδη».

«Αυτή την άποψη», είπε ο Απολλώνιος....
πρέπει να έχετε και για τούτον εδώ τον στολισμό, γιατί δεν είναι ύλη αλλά ιδέα της ύλης.

Για να καταλάβετε τί λέω, αυτή η ενάρετη νύφη είναι μία από αυτά τα στοιχειά
που οι περισσότεροι τα θεωρούν λάμιες και μορμολυκίες.
Ερωτεύονται ανθρώπους και αφιερώνονται στις ερωτικές απολαύσεις, αλλά πιο
πολύ αγαπούν την ανθρώπινη σάρκα και με τις ηδονές καταβάλλουν αυτούς
που θέλουν να φάνε.

Τότε η νύφη είπε.....
«Σταμάτα τις άσχημες κουβέντες σου και φύγε», και φαινόταν αηδιασμένη με αυτά που άκουγε.
Παράλληλα ήταν έτοιμη να κοροϊδέψει τους φιλόσοφους γιατί τάχα λένε πάντα ανοησίες.
‘Οταν όμως τα χρυσά ποτήρια και τα ψεύτικα ασήμια αποδείχτηκαν άνεμος και
πέταξαν όλα από τα μάτια τους, εξαφανίστηκαν και οι οινοχόοι και οι μάγειροι
κι όλοι γενικά οι δούλοι με τις κατηγορίες του Απολλώνιου, το φάσμα
φαινόταν δακρυσμένο και τον παρακαλούσε να μην το βασανίσει ούτε να το
αναγκάσει να ομολογήσει τί πραγματικά ήταν.

Κάτω όμως από την επιμονή του Απολλώνιου ομολόγησε ότι είναι στοιχειό και
χορταίνει τον Μένιππο με ηδονές για να του φάει το σώμα.
Θεωρούσε ωφέλιμο να τρέφεται με νέα και γερά κορμιά, επειδή το αίμα τους είναι άβλαβο και καθαρό.


Με όλα αυτά δείχνει πως (κάποιοι Βρικόλακες/Βαμπίρ ή οτιδήποτε άλλο ) που τρέφεται
με αίμα και έχει την δυνατότητα να προκαλεί και παραισθήσεις ώστε να παρασύρει τα θύματά τους...
Επίσης βλέπουμε για μια άλλη φορά την προτίμηση σε νεα άτομα υγιεί και νέα
που το αίμα είναι άβλαβο και υγιές....


Το απόσπασμα από τον Φιλόστρατου που αναφέρεται στη ζωή του
Απολλώνιου Τυανέα
το βρήκα από έργο Μυθολογίες και οι Θρησκείες του Μιχάλη Μπατή....

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 09-12-19 14:01

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Οι Βρυκόλακες στα χρόνια του Βυζαντίου…

Αθανάσιος Παπαδόπουλος – Κεραμεύς υπήρξε ένας από τους κορυφαίους
Έλληνες λόγιους των τελών του 19ου αιώνα.
Ήταν εξέχων Βυζαντινολόγος και Πανεπιστημιακός, υφηγητής της Μεσαιωνικής
και Νεοελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης.


Το πόνημα που ακολουθεί, φέρει την υπογραφή του.

Η δεισιδαιμονική πεποίθηση για την ύπαρξη των Βρυκολάκων ανάγεται σε χρόνους αρχαιότατους.
Ο Αδαμάντιος Κοραής, σε διάφορες γραμματειακές του πραγματείες, απέδειξε
ότι η λέξη “Βορβόλακας” παράγεται από τη “Μορμολύκη”, κατά μετάπτωση και
των δυο “μ” σε “β”, όπως συνέβη, άλλωστε, και σε πολλές άλλες λέξεις της
ελληνικής γλώσσας.

Η “Μορμολύκη”, η λύκαινα Μορμώ, ήταν κι αυτή ένα φόβητρο για τα παιδιά
των αρχαίων, όπως και η Λάμια.
Θεωρούνταν τροφός του Αχέροντα, του θεού ποταμού του Κάτω Κόσμου.
Επομένως, η Μορμολύκη σχετιζόταν με τον κόσμο των νεκρών και των φαντασμάτων.

Επίσης, μορμολύκειον ονομαζόταν και το τρομακτικό προσωπείο, που
έφτιαχναν οι πρόγονοί μας, με σκοπό να φοβίζουν τα άτακτα παιδιά.
Κατά συνέπεια, μορμολύκεια αποκλήθηκαν γενικά τα προσωπεία των τραγωδών.

Πολλοί νεότεροι μυθογράφοι, αγνοώντας την πλουσιότατη ιστορία των
αρχαίων ελληνικών δεισιδαιμονιών, θεώρησαν ότι ο Βρυκόλακας ήταν ένα πολύ κατοπινό δημιούργημα.

Ο έγκριτος μυθογράφος Alfred Maury, διατρανώνοντας αυτήν την άστοχη
άποψη, προσπάθησε να αποδείξει ότι η παράδοση περί βρυκολάκων επικράτησε
στην Ευρώπη από τον 17ο αιώνα και μετά και ότι όφειλε την καταγωγή της
στους Σλάβους, από τους οποίους διαδόθηκε εν συνεχεία και στους υπόλοιπους λαούς.
Φρονούσε ότι η λέξη “βουρκόλακας” (βούρκος και λάκκος) παραγόταν από τη
σλαβική “vukorlak”, από παραφθορά της λέξης “oupire”, που σήμαινε “βδέλλα”.

Αλλά, ο ελλόγιμος καθηγητής Αντώνιος Καραγιάννης, ο οποίος συνέταξε
αξιολογότατο επιστημονικό έργο περί των ελληνικών δεισιδαιμονιών, κατέδειξε
το σαθρό υπόβαθρο του σκεπτικού του Alfred Maury και απέδειξε ότι η
δεισιδαιμονία αυτή είναι αρχαιότατη και ελληνικότατη.

Αυτή ακριβώς η πρόληψη των αρχαίων Ελλήνων παρέμεινε αναλλοίωτη και στα Βυζαντινά Χρόνια.
Μάλιστα, οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν τους Βρυκόλακες “καταχθόνιους”, όπως
αναγράφονταν σε πληθώρα ανέκδοτων χειρόγραφων νομοκανόνων.

Οι νομοκανόνες αυτοί, των οποίων σχεδόν όλες οι αξιόλογες βιβλιοθήκες του
κόσμου περιέχουν αντίτυπα, διασώθηκαν από τους ακατάβλητους Βυζαντινούς
συγγραφείς, εκκλησιαστικών και νομικών έργων.

Το επόμενο εδάφιο ανήκει στο υπ’ αριθμό Β-25 χειρόγραφο της Βιβλιοθήκης
της Ευαγγελικής Σχολής, στη Σμύρνη, με τίτλο “Περί των καιόντων τους Βουρκολάκους”,
στο οποίο περιληπτικά αναφέρονταν τα εξής:

Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης

Εκείνοι που έκαιγαν τους Βρυκόλακες και εμποτίζονταν από την καπνιά τους,
δε θα έπρεπε να κοινωνήσουν για τουλάχιστον έξι χρόνια.
Oι Βρυκόλακες ήταν τα πειθήνια όργανα του Διαβόλου, που εμφανίζονταν τις
νύχτες να περιφέρονται εδώ κι εκεί, βλάπτοντας, καταστρέφοντας και
προφητεύοντας συχνά τα μελλούμενα.
Έτσι, ο πολυήμερος, αλλά και ο πολυχρόνιος νεκρός επανερχόταν πίσω στους
ζωντανούς, ωσάν νεαρός με σάρκα και οστά.

Όταν, λοιπόν, οι άνθρωποι έσπευδαν να κάψουν έναν απέθαντο, αφού
προηγουμένως είχαν σκάψει το μνήμα του κι είχαν δει τον Βρυκόλακα γεμάτο
αίμα, με μακριά μαλλιά και νύχια, έπρεπε να γνωρίζουν ότι το καταραμένο
λείψανό του θα αναστηθεί κι αυτό την Ημέρα της Κρίσεως.

Κι αφού βρεθεί ενώπιον του φοβερού κι αδέκαστου Κριτή, τότε πλέον θα
σταλεί στο αιώνιο πυρ το εξώτερο, αθάνατα κολαζόμενος, εκτός αν μετανοήσει
γνησίως για τα ανοσιουργήματά του.

Όταν εντοπιζόταν ένα τέτοιο σατανικό δαιμόνιο, θα έπρεπε να κληθούν οι
ιερείς, για να πραγματοποιήσουν παράκληση στη Θεοτόκο και αγιασμό.

Έπειτα, να λειτουργήσουν και να ζητήσουν τη βοήθεια της Παναγίας για όλους
τους, αλλά και να τελέσουν μνημόσυνο με κόλλυβα, να ψάλλουν τους
αφορκισμούς της Βάπτισης και τους αφορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου και
κατόπιν, να ράνουν το συγκεντρωμένο πλήθος με τον αγιασμό και με το
περίσσευμά του να ραντίσουν τον Βρυκόλακα και με τη χάρη του Θεού, να
φυγαδευτεί το ακάθαρτο δαιμόνιο…”

Ο Ιωάννης ο Νηστευτής έλεγε:
(Πατριάρχης Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής (άγνωστη ημερομηνία γέννησης, πέθανε το 595 μ.Χ.)


“Άκουσα σε πολλές χώρες και πόλεις, εξαιτίας της αγνωσίας και της αμάθειας,
να γίνεται λόγος για τους Βρυκόλακες από μερικούς ανθρώπους.
Οι άποιοι ανόητοι ισχυρίζονται ότι πολλά σώματα ανθρώπων, μετά την ταφή
τους, δε λιώνουν, όπως είναι φυσικό, αλλά παραμένουν ακέραια, γεμάτα αίμα.
Τούτο είναι μόνο φαντασία σατανική, για να κολάζει τους ευσεβείς και να δοκιμάζει την πίστη τους…”

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΟΜΗΡΟΣ”, στο τεύχος Δεκεμβρίου 1877…

Πηγή:https://strangepress.gr/2018/10/14/o...tou-byzantiou/

Ευχαριστώ.
ΥΓ. Κάποια στοιχεία τα έχω αναφέρει και σε παλιότερη αναρτησή μου στο παρόν
θέμα τα οποία τα βρήκα χωρίς να αναφέρουν την πηγή τους.

AVATARGR-1 11-12-19 16:21

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο θηλυκός βρυκόλακας...

Το Μανάους είναι η μεγαλύτερη πόλη της Βόρειας Βραζιλίας και πρωτεύουσα της πολιτείας Αμαζόνας.

Εκεί, το 1967, η Αστυνομία απασχολήθηκε με την υπόθεση μίας ξανθιάς
γυναίκας, η οποία, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, κυκλοφορούσε με κοντή
φούντα και μαύρο καλσόν και επιτίθονταν κατά τις βραδινές ώρες στους περαστικούς.
Η γυναίκα αυτή έμεινε γνωστή ως ο “θηλυκός βρυκόλακας”.

Οι πληροφορίες έλεγαν ότι η άγνωστη γυναίκα είχε μεγάλα και αιχμηρά δόντια.
Δύο μικρά κυκλικά σημάδια βρέθηκαν κοντά στην καρωτίδα ενός παιδιού, θύματος του “βρυκόλακα”.

Όπως έγινε γνωστό, από τους τριάντα αστυνομικούς στους οποίους ανατέθηκε
η διερεύνηση της υπόθεσης, οι δεκαεπτά δήλωσαν αποχή από αυτήν.


Η είδηση δημοσιεύθηκε σε άρθρο της εφημερίδας “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 09/11/1967…


https://i.postimg.cc/qtf4KBv9/BRK001.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 11-12-19 16:37

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο βρυκόλακας του Πύργου της Δραμαλούς…

Ενα εκπληκτικό πρωτοσέλιδο άρθρο, λαογραφικού περιεχομένου,
δημοσιεύθηκε στις 09/06/1896 στην εφημερίδα “ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ”.
Η ιστορία, λοιπόν, έχει ως εξής:


Στο χωριό Δραμαλού, υπήρχε ένας πύργος ολόχοντρος, ισοκατέβατος, με
μαυρισμένα από την πολυκαιρία τείχη.
Τα θεμέλιά του περιστοιχίζονταν από αγκαθωτά και θρεμμένα βάτα, σε τόση
πυκνότητα και εύρος, ώστε η πύλη του πύργου να είναι αθώρητη και απροσπέλαστη.

Ολόγυρα απ’ τα άγρια βάτα, βλάστιζαν περιμετρικά του πύργου άπειρες συκιές,
παραμελήμενες και ακλάδευτες για πολλά χρόνια.
Ανθρώπινο πόδι δεν είχε πατήσει τον πυκνό τους ίσκιο κι ανθρώπινο στόμα δεν
είχε γευτεί τη γλύκα τους.
Τα σύκα μεγάλωναν στην εποχή τους και στην ωριμότητά τους γίνονταν
ανθρώπινα κεφάλια, που κρέμονταν από τα κλαδιά τους!
Μόνο το στοιχειό του πύργου κατέβαινε κι έτρωγε τους απαίσιους αυτούς καρπούς…
Κανείς δεν πλησίαζε τον πύργο.
Πολλοί είχαν να αφηγηθούν σκοτεινές ιστορίες για τα αερικά που κυρίευαν τα
ανήλιαγα υπόγειά του.
Κάποιος κάτοικος του χωριού με το όνομα Λίακας, αποφάσισε να αποδείξει την αντρειοσύνη του.
Πήγε δυο φορές μέχρι τον Πύργο της Δραμαλούς και γέμισε μια σακούλα με τα
ανθρωποκέφαλα που φύτρωναν πάνω στις στοιχειωμένες συκιές.

Τα έφερε τότε στο καφενείο του χωριού και τα έδειξε στους συγχωριανούς
του, οι οποίοι σταυροκοπιόνταν, μένοντας με το στόμα ανοιχτό.
Από τότε άρχισε να καυχιέται διαρκώς για το κατόρθωμά του και υποστήριζε
πως δεν υπήρχε πια τίποτα που να τον τρομάζει.
Διαλαλούσε ότι είχε νικήσει ολότελα τον φόβο!
Έτσι, αποδέχτηκε το στοίχημα που έβαλαν οι συγχωριανοί στον καυχησιάρη
Λίακα, για να πάει στο Πύργο και να παλέψει με το στοιχειό που ζούσε εκεί.

Έφαγε καλά, καρδάμωσε, ήπιε πολύ για να βρει το θάρρος, πήρε τα άρματά
του και κίνησε για τρίτη φορά να πάει στις χολωμένες τις συκιές, να κόψει
ανθρωποκέφαλα και να τα βάλει με τον στοιχειωμένο κύρη τους.

Δυο–τρεις χωριανοί τον συνόδεψαν ως τον Πύργο, από φόβο μην τυχόν και
τους γελάσει ο αλαζόνας Λίακας.
Πέρασαν όμως οι ώρες…
Σουρούπωσε και ο Λίακας δε φαινόταν πουθενά.
Με καρδιοχτύπι και τρομάρα επέστρεψαν λαχανιασμένοι στο χωριό, όπου
πήγαν ευθύς στο σπίτι του παπα-Ξυδέα. Ξέπνοοι, του ομολόγησαν όλα όσα είχαν προηγηθεί.
Ο παπάς άρπαξε το θυμιατό και τον Εσταυρωμένο, πέρασε γύρω απ’ τον λαιμό
του το πετραχήλι του και όλοι μαζί ξεκίνησαν για τον στοιχειωμένο πύργο.

Όταν έφτασαν εκεί, άρχισε ο παπάς να ψέλνει και να λέει λόγια της Παναγιάς.
Ταυτοχρόνως, έκοβαν τα θεριεμένα βάτα, έψαχναν μέσα στις αιμοβόρες
συκιές, ώσπου τον βρήκαν τον άμοιρο, τούμπανο, κάτω από μια βδελυρή συκιά, πρησμένο όσο δε βάνει ο νους…


Μόλις διαπίστωσαν πως ο Λίακας ήταν ακόμη ζεστός, ο παπα-Ξυδέας άρχισε τον εξορκισμό.
Καθώς ο δύσμοιρος δεν συνερχόταν, αποφάσισαν να τον κουβαλήσουν μέχρι το χωριό.
Εκεί ο παπάς είπε όλες τις ευχές που ήξερε κι όλες τις ψαλμωδίες.
Αλλά μάταια…
Τα αερικά και τα τελώνια δεν σκόπευαν να εγκαταλείψουν το πρησμένο του κουφάρι.

Ο παπα-Ξυδέας ανακοίνωσε στους συντοπίτες του πως το πιο συνετό που είχαν
να κάνουν ήταν να τον θάψουν, παρόλο που ήταν ακόμη ζεστός, για να μην προλάβει να βρυκολακιάσει.
Έφτασαν μεσάνυχτα στο κοιμητήρι, έσκαψαν κατάβαθο λαγούμι, τον
πετροχώνιασαν κιόλας, για να μη μπορεί, βρυκολακιασμένος, να βγει στον απάνω κόσμο.

Στα εννιάμερα του νεκρού, η γυναίκα του πήγε στο μνήμα του μαζί με τον παπα-Ξυδέα.

Τότε, είδαν πάνω στον τάφο του έναν τεράστιο σκύλο με κόκκινη τρίχα
ολόρθη, με μάτια κάρβουνο, αγριεμένο, να δείχνει τα βρωμερά του δόντια.


Σταυροκοπήθηκαν μεμιάς από την τρομάρα και ο σκύλος αμέσως σβήστηκε σαν θέαμα από μπρος τους.
Από τότε, κάθε φορά που ο παπάς πήγαινε στο νεκροταφείο, έβλεπε πάντα
τον ίδιο σκύλο με την τρίχα ορθή, πάνω στο μνήμα του Λίακα.
Σιγά σιγά έπαψε να πηγαίνει στο κοιμητήρι μονάχος του κι όλο και πιο συχνά
κλεινόταν στο σπίτι του διαβάζοντας τις Άγιες Γραφές του.

Το βράδυ πριν από τα Σαράντα του μακαρίτη, η χήρα του ετοιμαζόταν για τη
μικρή τελετή στη μνήμη του νεκρού της. Άκουσε τότε την απόκοσμη φωνή του:
“Γιατί με θάψατε ζωντανό;
Γιατί;”


Το διπλαμπαρωμένο μάνταλο εκσφενδονίστηκε μακριά και η δόλια γυναίκα αλαφιάστηκε.
Μπροστά της παρουσιάστηκε ο άντρας της, τυλιγμένος στο λευκό του σάβανο
κι από παντού πάνω του να κρέμονται σκουλήκια.

Έκατσε στο τραπέζι, στη συνηθισμένη του τη θέση κι άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε εμπρός του.
Η γυναίκα του ούρλιαξε και ξαναούρλιαξε, ώσπου ξύπνησε όλο το χωριό και
την είδαν για μια τελευταία φορά να τρέχει τρελή, ολότρελη, με βλέμμα χαμένο.
Κανείς δεν την είδε ποτέ ξανά.
Την ίδια βραδιά οι κάτοικοι του χωριού βρήκαν και τον παπα-Ξυδέα νεκρό, με
μάτια γουρλωμένα, με πρόσωπο αγριεμένο και τη γλώσσα του να κρέμεται μια
σπιθαμή έξω από το μαύρο στόμα του, έχοντας δυο μελανά σημάδια στο λαιμό του.

Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, ξεκληρίστηκε ολόκληρη η γενιά του
βρυκόλακα της Δραμαλούς κι απόμεινε μονάχα ο αχός της θλιβερής του ιστορίας…


https://i.postimg.cc/vD4qJrzt/BRK002.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 11-12-19 16:52

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο βρυκόλακας του Πύργου της Δραμαλούς…

Ενα εκπληκτικό πρωτοσέλιδο άρθρο, λαογραφικού περιεχομένου,
δημοσιεύθηκε στις 09/06/1896 στην εφημερίδα “ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ”.
Η ιστορία, λοιπόν, έχει ως εξής:


Στο χωριό Δραμαλού, υπήρχε ένας πύργος ολόχοντρος, ισοκατέβατος, με
μαυρισμένα από την πολυκαιρία τείχη.
Τα θεμέλιά του περιστοιχίζονταν από αγκαθωτά και θρεμμένα βάτα, σε τόση
πυκνότητα και εύρος, ώστε η πύλη του πύργου να είναι αθώρητη και απροσπέλαστη.

Ολόγυρα απ’ τα άγρια βάτα, βλάστιζαν περιμετρικά του πύργου άπειρες συκιές,
παραμελήμενες και ακλάδευτες για πολλά χρόνια.
Ανθρώπινο πόδι δεν είχε πατήσει τον πυκνό τους ίσκιο κι ανθρώπινο στόμα δεν
είχε γευτεί τη γλύκα τους.
Τα σύκα μεγάλωναν στην εποχή τους και στην ωριμότητά τους γίνονταν
ανθρώπινα κεφάλια, που κρέμονταν από τα κλαδιά τους!
Μόνο το στοιχειό του πύργου κατέβαινε κι έτρωγε τους απαίσιους αυτούς καρπούς…
Κανείς δεν πλησίαζε τον πύργο.
Πολλοί είχαν να αφηγηθούν σκοτεινές ιστορίες για τα αερικά που κυρίευαν τα
ανήλιαγα υπόγειά του.
Κάποιος κάτοικος του χωριού με το όνομα Λίακας, αποφάσισε να αποδείξει την αντρειοσύνη του.
Πήγε δυο φορές μέχρι τον Πύργο της Δραμαλούς και γέμισε μια σακούλα με τα
ανθρωποκέφαλα που φύτρωναν πάνω στις στοιχειωμένες συκιές.

Τα έφερε τότε στο καφενείο του χωριού και τα έδειξε στους συγχωριανούς
του, οι οποίοι σταυροκοπιόνταν, μένοντας με το στόμα ανοιχτό.
Από τότε άρχισε να καυχιέται διαρκώς για το κατόρθωμά του και υποστήριζε
πως δεν υπήρχε πια τίποτα που να τον τρομάζει.
Διαλαλούσε ότι είχε νικήσει ολότελα τον φόβο!
Έτσι, αποδέχτηκε το στοίχημα που έβαλαν οι συγχωριανοί στον καυχησιάρη
Λίακα, για να πάει στο Πύργο και να παλέψει με το στοιχειό που ζούσε εκεί.

Έφαγε καλά, καρδάμωσε, ήπιε πολύ για να βρει το θάρρος, πήρε τα άρματά
του και κίνησε για τρίτη φορά να πάει στις χολωμένες τις συκιές, να κόψει
ανθρωποκέφαλα και να τα βάλει με τον στοιχειωμένο κύρη τους.

Δυο–τρεις χωριανοί τον συνόδεψαν ως τον Πύργο, από φόβο μην τυχόν και
τους γελάσει ο αλαζόνας Λίακας.
Πέρασαν όμως οι ώρες…
Σουρούπωσε και ο Λίακας δε φαινόταν πουθενά.
Με καρδιοχτύπι και τρομάρα επέστρεψαν λαχανιασμένοι στο χωριό, όπου
πήγαν ευθύς στο σπίτι του παπα-Ξυδέα. Ξέπνοοι, του ομολόγησαν όλα όσα είχαν προηγηθεί.
Ο παπάς άρπαξε το θυμιατό και τον Εσταυρωμένο, πέρασε γύρω απ’ τον λαιμό
του το πετραχήλι του και όλοι μαζί ξεκίνησαν για τον στοιχειωμένο πύργο.

Όταν έφτασαν εκεί, άρχισε ο παπάς να ψέλνει και να λέει λόγια της Παναγιάς.
Ταυτοχρόνως, έκοβαν τα θεριεμένα βάτα, έψαχναν μέσα στις αιμοβόρες
συκιές, ώσπου τον βρήκαν τον άμοιρο, τούμπανο, κάτω από μια βδελυρή συκιά, πρησμένο όσο δε βάνει ο νους…


Μόλις διαπίστωσαν πως ο Λίακας ήταν ακόμη ζεστός, ο παπα-Ξυδέας άρχισε τον εξορκισμό.
Καθώς ο δύσμοιρος δεν συνερχόταν, αποφάσισαν να τον κουβαλήσουν μέχρι το χωριό.
Εκεί ο παπάς είπε όλες τις ευχές που ήξερε κι όλες τις ψαλμωδίες.
Αλλά μάταια…
Τα αερικά και τα τελώνια δεν σκόπευαν να εγκαταλείψουν το πρησμένο του κουφάρι.

Ο παπα-Ξυδέας ανακοίνωσε στους συντοπίτες του πως το πιο συνετό που είχαν
να κάνουν ήταν να τον θάψουν, παρόλο που ήταν ακόμη ζεστός, για να μην προλάβει να βρυκολακιάσει.
Έφτασαν μεσάνυχτα στο κοιμητήρι, έσκαψαν κατάβαθο λαγούμι, τον
πετροχώνιασαν κιόλας, για να μη μπορεί, βρυκολακιασμένος, να βγει στον απάνω κόσμο.

Στα εννιάμερα του νεκρού, η γυναίκα του πήγε στο μνήμα του μαζί με τον παπα-Ξυδέα.

Τότε, είδαν πάνω στον τάφο του έναν τεράστιο σκύλο με κόκκινη τρίχα
ολόρθη, με μάτια κάρβουνο, αγριεμένο, να δείχνει τα βρωμερά του δόντια.


Σταυροκοπήθηκαν μεμιάς από την τρομάρα και ο σκύλος αμέσως σβήστηκε σαν θέαμα από μπρος τους.
Από τότε, κάθε φορά που ο παπάς πήγαινε στο νεκροταφείο, έβλεπε πάντα
τον ίδιο σκύλο με την τρίχα ορθή, πάνω στο μνήμα του Λίακα.
Σιγά σιγά έπαψε να πηγαίνει στο κοιμητήρι μονάχος του κι όλο και πιο συχνά
κλεινόταν στο σπίτι του διαβάζοντας τις Άγιες Γραφές του.

Το βράδυ πριν από τα Σαράντα του μακαρίτη, η χήρα του ετοιμαζόταν για τη
μικρή τελετή στη μνήμη του νεκρού της. Άκουσε τότε την απόκοσμη φωνή του:
“Γιατί με θάψατε ζωντανό;
Γιατί;”


Το διπλαμπαρωμένο μάνταλο εκσφενδονίστηκε μακριά και η δόλια γυναίκα αλαφιάστηκε.
Μπροστά της παρουσιάστηκε ο άντρας της, τυλιγμένος στο λευκό του σάβανο
κι από παντού πάνω του να κρέμονται σκουλήκια.

Έκατσε στο τραπέζι, στη συνηθισμένη του τη θέση κι άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε εμπρός του.
Η γυναίκα του ούρλιαξε και ξαναούρλιαξε, ώσπου ξύπνησε όλο το χωριό και
την είδαν για μια τελευταία φορά να τρέχει τρελή, ολότρελη, με βλέμμα χαμένο.
Κανείς δεν την είδε ποτέ ξανά.
Την ίδια βραδιά οι κάτοικοι του χωριού βρήκαν και τον παπα-Ξυδέα νεκρό, με
μάτια γουρλωμένα, με πρόσωπο αγριεμένο και τη γλώσσα του να κρέμεται μια
σπιθαμή έξω από το μαύρο στόμα του, έχοντας δυο μελανά σημάδια στο λαιμό του.

Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, ξεκληρίστηκε ολόκληρη η γενιά του
βρυκόλακα της Δραμαλούς κι απόμεινε μονάχα ο αχός της θλιβερής του ιστορίας…


https://i.postimg.cc/vD4qJrzt/BRK002.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 13-12-19 12:53

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Οι θρύλοι της καταβόθρας στο Στείρι Βοιωτίας
Ο δράκοντας και ο βρυκόλακας…


ιζωμένη ανάμεσα σε δυο φημισμένα ελληνικά βουνά, τον Παρνασσό και τον
Ελικώνα, βρισκόταν μια χλοϊσμένη κοιλάδα.
Στα βόρεια της κοιλάδας αυτής περνούσε ένας παλιός δρόμος, που έφερνε
στην αρχαία Τρικέλευθο, στη θέση που ο τραγικός Οιδίποδας σκότωσε τον
πατέρα του, τον Λάιο.

Εκεί ακριβώς ανοιγόταν ένα φοβερό βάραθρο, μέσα στο οποίο κατρακυλούσαν
αφρίζοντα όλα τα νερά από τα τριγύρω επιβλητικά βουνά.
Οι ντόπιοι διηγούνταν πολλά για το βάραθρο ετούτο και ανέφεραν ονόματα
ανθρώπων που έπεσαν μέσα από δική τους απροσεξία ή που τους έριξαν μέσα χέρια ληστών και δολοφόνων.

Σκύβοντας κανείς, μπορούσε να δει στο βάθος να ασπρίζουν μακάβριοι σωροί
από κόκαλα ανθρώπων και ζώων, που τα τραβούσε κάτω το ορμητικό νερό.
Οι ντόπιοι, μάλιστα, έλεγαν ότι κάποτε, που γίνηκε μια πλημμύρα μεγάλη στην
κοιλάδα, τα νερά γέμισαν το βάραθρο ίσαμε πάνω και τότε, κάτι το περίεργο συνέβη…

Στο στόμιο του βαράθρου σχηματίστηκε ένας βαθύς νεροστρόβιλος, μια άγρια δίνη.
Τα νερά, με ό,τι είχαν συμπαρασύρει στο διάβα τους, στριφογύριζαν
δαιμονιωδώς και τέλος, ρουφιόντουσαν με βρόντο και ρόχθο, σαν να τα
κατάπινε στόμα τέρατος της Κολάσεως.

Έπειτα, έγινε το αντίθετο.
Ο νεροστρόβιλος ανέβαινε μανιασμένος από τον πάτο του βαράθρου, όπως η
φωτιά της Αίτνας και ξερνούσε, όπως η Χάρυβδη, τα λείψανα που είχε χωνέψει το νερό.

Σε μια τέτοια τρομερή πλημμύρα, λοιπόν, αναδύθηκαν στην επιφάνεια και
ξεχύθηκαν στην κοιλάδα πλήθος κόκαλα, μαζί με σαπισμένες σάρκες και κρανία
ζώων και ανθρώπων, άσπρα σαν το χιόνι.

Και η ακατάπαυστη φαντασία των χωρικών είδε τότε πολλά τέρατα και σημεία.
Σχετική είναι η εξής παράδοση:
Ένα πελώριο φίδι, ένα ακατανόμαστο ερπετό, ένας σαραντάπηχος δράκοντας,
με ράχη αγκαθωτή, σκαρφάλωσε από το βάραθρο και φώλιασε στην κοιλάδα.
Σύριζε ανελέητα, νύχτα και μέρα.
Το πλάσμα τούτο διέσχιζε όχι μονάχα τα νερά της λίμνης που συσσωρεύθηκαν
απ’ την πλημμύρα, αλλά έτρεχε κι έξω απ’ αυτή, σερνάμενο με την κοιλιά ή
ορμώντας καταπάνω σε ζώα και ανθρώπους, κατασπαράζοντάς τους.

Ο δράκοντας αυτός, που θύμιζε τους δεινόσαυρους της προϊστορικής εποχής,
κατέφαγε πολλούς κατοίκους από το Δίστομο και το Στείρι.
Και παραλίγο να ρημάξει και να εξαφανίσει και τα δυο χωριά, γιατί, όσοι
κατόρθωσαν να ξεφύγουν από το στόμα του αιμοβόρου δράκου, σκόρπισαν απ’
τα σπίτια τους και ανέβηκαν στις γύρω βουνοκορφές.

Όταν επιτέλους το βάραθρο κατάπιε όλα τα νερά και ξαναφανερώθηκε η
χλοερή κοιλάδα, ο δράκοντας με την αγκαθωτή ράχη χάθηκε πια και οι
κάτοικοι ξαναγύρισαν ήσυχοι στα πατρογονικά τους σπίτια.

Συνεχιζεται..

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 13-12-19 13:07

Συνέχεια....

Υπάρχει, όμως, και μια ακόμη τραγική ιστορία, που διαδραματίστηκε κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας.

Οι κάτοικοι στο Στείρι Βοιωτίας και οι μοναχοί της ιστορικής Μονής του Οσίου
Λουκά φιλονικούσαν πάντοτε για τα όρια των μοναστηριακών κτημάτων.
Οι Στειριώτες, επειδή νόμιζαν ότι οι καλόγεροι τους αδίκησαν, καταπατώντας
τα χωράφια τους, έστειλαν στην Κωνσταντινούπολη κάποιον ονόματι Πέτρο
Κασίμη, που ήταν πρόκριτός τους, ώστε να ενεργήσει σχετικώς στην Υψηλή
Πύλη για να βρουν το δίκιο τους.

Ο Πέτρος Κασίμης, λοιπόν, κίνησε για την Πόλη, κουβαλώντας χρήματα και
πεσκέσια πολλά στους πασάδες και στους άλλους ισχυρούς Οθωμανούς.
Πράγματι, έφτασε στην Πόλη, μοίρασε τα δώρα όπως καλύτερα μπορούσε και
κατόρθωσε να βγάλει Σουλτανικό Φιρμάνι, που αναγνώριζε τα δικαιώματα των συγχωριανών του.

Όταν ο Κασίμης επέστρεψε στο Στείρι, ζήτησε από τους κατοίκους να του
πληρώσουν αναλογικά τα έξοδα που έκανε για την κοινή τους υπόθεση.

Μα, οι Στειριώτες, όχι μόνο δεν ήθελαν να του καταβάλλουν τα έξοδα, αλλά
και τον έβριζαν σπάταλο και πλεονέκτη και στο τέλος, τον ξυλοφόρτωσαν.

Αγανακτισμένος ο Κασίμης, πήγε στο Μοναστήρι, τα συμφώνησε με τους
μοναχούς και πάρθηκε η απόφαση να ξαναπάει στην Κωνσταντινούπολη, για να
ακυρώσει το προηγούμενο φιρμάνι.
Οι καλόγεροι τού έδωσαν όσα χρήματα χρειάζονταν, τον φόρτωσαν με δώρα
και ο πρόκριτος κατάφερε να ακυρώσει το πρώτο το φιρμάνι και να βγει
δεύτερο εις βάρος των χωρικών και προς όφελος της Μονής του Οσίου Λουκά.

Όταν η υπόθεση τελεσφόρησε και έμαθε ότι χαράχτηκαν επίσημα τα νέα
σύνορα στη γη, σύμφωνα με το διάταγμα του Σουλτάνου, και ότι οι καλόγεροι
έγιναν πλέον κάτοχοι των διαμφισβητούμενων κτημάτων, ο Κασίμης
αποφάσισε να επιστρέψει στο Στείρι.

Ετσι, θα λάμβανε κι εκείνος από τους μοναχούς την αμοιβή των κόπων του, θα
εκδικούνταν για τον ξυλοδαρμό του και θα γινόταν αξιοσέβαστος σε ολάκερο τον τόπο.
Μια μέρα, λοιπόν, φάνηκε να έρχεται πάλι στο χωριό ο Πέτρος Κασίμης, ο
λαομίσητος, συνοδευόμενος από μερικούς Τούρκους και λίγους υπηρέτες του,
βέβαιος για τον θρίαμβό του.

Μια νεαρή χωριατοπούλα σκαρφάλωσε σ’ ένα δέντρο και τον αγνάντεψε να ζυγώνει στο χωριό.
Οι Στειριώτες ειδοποιήθηκαν αμέσως ότι αυτός που τους άρπαξε τόσο πονηρά
το βιος, κατέφθανε καμαρωτός και κορδωμένος.
Μεγάλοι και μικροί, ακόμη και γυναίκες, οπλισμένοι με ρόπαλα και αξίνες,
βγήκαν να τον προϋπαντήσουν με άγριες διαθέσεις κοντά στο φοβερό βάραθρο, που το ονόμαζαν “Καταβόθρα”.

Οι συνοδοί του πάσχισαν να τον σώσουν, αλλά η οργή των αδικημένων
χωρικών ήταν τέτοια, που αναγκάστηκαν να τον εγκαταλείψουν μοναχό του,
έρμαιο στα χέρια των οργισμένων. Αφού τον κατέβασαν από το άλογό του,
τον πέταξαν μέσα στην καταβόθρα.
Πρώτη η μάνα του στάθηκε στην άκρη του γκρεμού και πέταξε τον “λίθο του αναθέματος”, λέγοντας:
“Τέτοιο σάβανο σου βάνω εγώ, η ίδια σου η μάνα!”

Κι ύστερα από αυτή, όλοι οι άλλοι έριχναν βροχή τα λιθάρια, με κατάρες και
αναθεματισμούς, με φωνές οργής και μίσους.
Και το λιθοβόλημα συνεχίστηκε για πολύ καιρό από όλους τους διαβάτες των γύρω χωριών της επαρχίας.

“Ανάθεμά σε, προδότη Κασίμη!” έλεγαν περνώντας από το βάραθρο και
ρίχνοντας σ’ αυτό το λιθάρι του αναθέματος ο καθένας.

Διηγούνταν ακόμα ότι ήταν τόσα τα λιθάρια που έπεσαν μέσα στην καταβόθρα,
ώστε τον ακόλουθο χειμώνα τα νερά δεν έβρισκαν διέξοδο και
καταπλημμύρισαν, όχι μόνο την παρακείμενη κοιλάδα, αλλά και τον γειτονικό κάμπο του Διστόμου.
Μάλιστα, η πλημμύρα αυτή κατέστρεψε όλα τα σπαρτά και όλοι οι χωρικοί κινδύνεψαν να πεθάνουν από την πείνα.
Οι παπάδες των γύρω χωριών έλεγαν ότι αυτό ήταν ένα είδος θείας τιμωρίας
για τον άγριο φόνο του Πέτρου Κασίμη και για το ανάθεμα που του έριξαν.

Σιγά-σιγά η μεταμέλεια άρχισε να επιστρέφει στις ψυχές των κατοίκων της
περιοχής, οι οποίοι κατά το καλοκαίρι αποφάσισαν να εξιλεωθούν για τα κρίματά τους.
Δέθηκαν κάποιοι από αυτούς με σχοινιά και κατέβηκαν στην ξερή τότε
καταβόθρα, για να βρουν τα οστά του δυστυχή Κασίμη και να τα θάψουν.
Αλλά δε βρήκαν το παραμικρό.
Αργότερα, έγινε γνωστό ότι ανθρώπινα οστά, ανακατεμένα με σάπιες σάρκες,
ξεβράστηκαν σε μια πηγή, που λεγόταν Κρύα Βρύση και κατέληξαν στον ποταμό Έρκυνα.

Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο Πέτρος Κασίμης έμεινε άλιωτος και έγινε βρυκόλακας.
Από τότε, όταν πέφτει πολλή βροχή, τις άγριες χειμωνιάτικες νύχτες, ο
“αναθεματισμένος”, όπως τον αναφέρουν πια, καβάλα στ’ άλογό του, βογκά κι
αναστενάζει στα σκοτεινά βάθη του βαράθρου, φωνάζοντας γοερά:
“Μάνα, μάνα μου, βγάλε μου το σάβανο!”

Και το άλογο του “αναθεματισμένου” βρυκόλακα, χτυπώντας δυνατά τα
πέταλά του στα κοφτερά λιθάρια, χλιμιντρίζει σαν χίλια άλογα μαζί.
Και οι δαίμονες του βουνού και τα στοιχειά του λόγγου και τα δαιμόνια του
βαράθρου ενώνουν τις στρίγκλικες κραξιές τους με τους θρήνους του βρυκόλακα.
Κι όλη η κοιλάδα γύρω ανατριχιάζει και οι χωρικοί στριμώχνονται στη φωτιά,
πιο πλάι ο ένας στον άλλον…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 20/06/1929…

https://i.postimg.cc/Q9n5J998/BRK003.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 13-12-19 13:51

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο βρυκόλακας του Croglin Grange…

ο 1907 εκδόθηκε το βιβλίο του διάσημου Άγγλου συγγραφέα Charles George Harper,
με τίτλο “Στοιχειωμένα Σπίτια”,
που πυροδότησε πληθώρα συζητήσεων, αλλά
και αντεγκλήσεων, όπου κι αν διαβάστηκε στον κόσμο.

Το βιβλίο διηγούνταν συνταρακτικές μεταφυσικές ιστορίες, που λάμβαναν
χώρα στα φημισμένα στοιχειωμένα σπίτια της Αγγλίας.
Ειπώθηκαν γεγονότα, που διάβρωναν την κοινή λογική και εμφυσούσαν τον τρόμο για το άγνωστο.

Charles George Harper (1863 – 1943)
Δυο νέοι, οι αδερφοί Fisher είχαν νοικιάσει για μια επταετία, στην περιοχή του
Cumberland, το περίφημο σπίτι Croglin Grange, όπου κατοικούσαν μαζί με την αδερφή τους.
Ένα βράδυ, η δεσποινίς Fisher, μη μπορώντας να κοιμηθεί από τη ζέστη,
καθόταν νωχελικά ακουμπισμένη στα μαξιλάρια του κρεβατιού της και ρέμβαζε
από το παράθυρό της τα φεγγαροφώτιστα δέντρα.

Έξαφνα, παρατήρησε δυο απροσδιόριστες λάμψεις, προερχόμενες από τον
κήπο, να πλησιάζουν προς το μέρος της.
Σε λίγο, μια απόκοσμη σκοτεινή μορφή, με μάτια ολόφωτα, σαν πυρωμένα
κάρβουνα, που έμοιαζε περισσότερο με τέρας παρά με άνθρωπο, προσέγγιζε
απειλητικά το παράθυρό της.

Ο τρόμος την κάρφωσε στο κρεβάτι της, ανήμπορη, σχεδόν παράλυτη.
Αφού τα μέλη της δεν ανταποκρίνονταν, έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να
βγάλει μια κραυγή, ώστε να ειδοποιηθούν τα αδέρφια της.
Όμως, ούτε κι αυτό δεν το κατάφερε.
Στο μεταξύ, το τερατόμορφο πλάσμα άρχισε να ξύνει τα τζάμια και να αφαιρεί τον στόκο τους.

Τα αδέρφια Fisher αντιμέτωπα με τον βρυκόλακα
Ύστερα από λίγες στιγμές, που έμοιαζαν για αιώνες, ένα από τα τζάμια έπεσε
στο δωμάτιο και το απαίσιο ον εισέβαλε στον χώρο.
Χίμηξε καταπάνω της, την άρπαξε από τα μαλλιά με τα κοκαλιάρικα δάχτυλα
του και έμπηξε τα δόντια του στον λαιμό της.

Η νεαρή γυναίκα άφησε μια δυνατή στριγκλιά και στις σπαραχτικές φωνές της
προσέτρεξαν τα αδέρφια της να δουν τι της είχε συμβεί.
Έσπασαν την πόρτα της, που ήταν κλειδωμένη από μέσα και βρήκαν την αδερφή τους καταματωμένη και λιπόθυμη.

Ένας από τους αδερφούς της κυνήγησε τον βρυκόλακα, αλλά ο απέθαντος
ξέφυγε με γιγαντιαίες δρασκελιές, πήδησε τον τοίχο του γειτονικού
νεκροταφείου και χάθηκε από μπρος τους.
Αμέσως κάλεσαν γιατρό, ο οποίος πιστοποίησε την παράξενη δαγκωματιά και
αντιμετώπισε τις πληγές της με αντισηπτικά.

Η δεσποινίς Fisher νοσηλεύθηκε για δυο εβδομάδες σε κλινική κι έπειτα, οι
αδερφοί της την έστειλαν στην Ελβετία, για να συνέλθει από τον νευρικό
κλονισμό, που είχε υποστεί.

Όταν πέρασε το καλοκαίρι, η νεαρή κοπέλα είχε πια συνέρθει κι επέμενε να
επιστρέψει πίσω στο Croglin Grange, πιστεύοντας ότι το πάθημά της
οφείλονταν σε κάποιον φρενοβλαβή δραπέτη ψυχιατρείου.

Έτσι κι έγινε.
Οι δυο στοργικοί αδερφοί μεταφέρθηκαν στις γειτονικές κρεβατοκάμαρες,
ώστε να βρίσκονται πάντα στο πλάι της, ενώ είχαν πάντοτε πάνω τους
πιστόλια, έτοιμοι να την προστατέψουν, ανά πάσα στιγμή, από κάθε κακό.

Ο χειμώνας πέρασε ήσυχα.
Αλλά, μια νύχτα του Μάρτη, η δεσποινίς Fisher ξύπνησε από έναν μυστηριώδη
θόρυβο στο παράθυρο της και είδε με φρίκη την ίδια αποκρουστική μορφή.
Με μάτια φωσφορίζοντα, ο βρυκόλακας πάσχιζε να βγάλει το τζάμι του φεγγίτη.
Η σπαραχτική κραυγή της, αυτή τη φορά, ξύπνησε αμέσως τα αδέρφια της, που τον κυνήγησαν μανιασμένα.
Τον είδαν να τρέχει προς την εκκλησία του κοιμητηρίου.
Τον πυροβόλησαν και μια σφαίρα τον βρήκε τελικά στο πόδι.
Παρ’ όλα αυτά, το τέρας ξέφυγε και πάλι, τρυπώνοντας σε μια κρύπτη ενός
παλαιού μνημείου μέσα στο νεκροταφείο.

Την επόμενη κιόλας μέρα, οι αδερφοί Fisher προσκάλεσαν όλους τους
περιοίκους και μπροστά τους, ξεσφράγισαν την κρύπτη.
Ένα αποτρόπαιο θέαμα ξεπρόβαλε.
Η κρύπτη ήταν γεμάτη από σπασμένα φέρετρα.
Ένα μόνο ήταν βγαλμένο κι ριγμένο στο πλάι.
Μέσα σε εκείνο το άθικτο φέρετρο, φάνηκε η ίδια απεχθής μορφή, κατάμαυρη
σαν μούμια πολυκαιρισμένη, που είχαν κυνηγήσει το προηγούμενο βράδυ.
Στην κνήμη του, ο απέθαντος έφερε μια νωπή πληγή από σφαίρα πιστολιού.

Πείσθηκαν όλοι ότι επρόκειτο για βρυκόλακα και πήραν την απόφαση να τον κάψουν αμέσως.


Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 12/04/1928…

https://i.postimg.cc/3dphhsZ9/BRK004.jpg

Η εκκλησία και το κοιμητήριο του Croglin, που συνορεύει με την έπαυλη του Croglin

https://i.postimg.cc/VdTwPYMJ/KOIMIT001.jpg

Η κρύπτη του νεκροταφείου του Croglin

https://i.postimg.cc/mzrpr9WB/KRYPTH001.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 15-12-19 19:16

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Οι απαρχές του θρύλου του βρυκόλακα…

Από τους πιο άτυχους ήρωες του Τρωικού Πολέμου στάθηκε ο Πρωτεσίλαος από τη Φυλάκη της Θεσσαλίας.
Από τη δεύτερη κιόλας μέρα του γάμου του, αναγκάστηκε ν’ αφήσει τη γυναίκα
του και ν’ ακολουθήσει τους Έλληνες στην εκστρατεία.

Έτυχε να είναι ο πρώτος που αποβιβάστηκε στην τρωική γη και σκοτώθηκε
αμέσως, χωρίς να προφτάσει να πολεμήσει.
Αναφέρεται μάλιστα πως ο χρησμός που πρόλεγε το θάνατο όποιου θα πηδούσε
πρώτος στην τρωική γη, είχε γίνει γνωστός και γι’ αυτό, όταν ο ελληνικός
στόλος έφτασε εκεί, κανένας ήρωας δεν αποκοτούσε να κάνει την αρχή και να
πηδήσει από το πλοίο στη στεριά.

Και τότε, ο Οδυσσέας έκανε μια από τις συνηθισμένες του πονηριές:
αποφάσισε τάχα να πηδήσει πρώτος αυτός, πρόλαβε όμως και πέταξε την
ασπίδα του στην αμμουδιά και έτσι έπεσε πάνω της, χωρίς να έρθει σε άμεση επαφή με το χώμα.
Με τον τρόπο αυτό, ξεγελάστηκε ο Πρωτεσίλαος και πήδησε δεύτερος, για να
βρει αμέσως το θάνατο, αφού ουσιαστικά αυτός ήταν ο πρώτος που πατούσε την τρωική γη.

Τον Πρωτεσίλαο τον ξέρει ο Όμηρος, που χωρίς να μιλά ρητά για τον χρησμό,
αναφέρει για τον ήρωα πως στάθηκε ο πρώτος νεκρός του τρωικού πολέμου.
Θυμάται και τη γυναίκα του, που απέμεινε έρημη μέσα στο μισοτελειωμένο
σπιτικό τους να δέρνεται όλη μέρα και να ξεσκίζει τα μάγουλά της στη θύμιση του άντρα της.

Την ιστορία του άτυχου ήρωα την είχαν και τα Κύπρια, ένα χαμένο για μας
σήμερα έπος, που ιστορούσε την αρχή και τα πρώτα χρόνια του τρωικού πολέμου.

Όπως για τον Πρωτεσίλαο, που πήδησε πρώτος το ξένο χώμα και γι’ αυτό
έπρεπε να πεθάνει, το ίδιο ιστορούν για τον Εχίονα ότι ύστερα από δέκα
χρόνια, όταν ήταν να παρθεί πια η Τροία, πήδησε πρώτος από τον Δούρειο
Ίππο, όπου ήταν κλεισμένος με τους άλλους Έλληνες και σκοτώθηκε.

Και στις δύο περιπτώσεις κρύβεται μία πρωτόγονη λαϊκή πίστη, ότι όποιος
πατάει πρώτος μια ξένη χώρα, όποιος μπαίνει πρώτος σ’ ένα σπίτι, όποιος
ανοίγει πρώτος ένα δρόμο κλπ, είναι αφιερωμένος στο θάνατο.
Γι’ αυτό, και σήμερα ακόμα σε ορισμένα μέρη της Ευρώπης, το καινούριο σπίτι
δεν το πατάει άνθρωπος, παρά αφού αφήσουν να μπει μέσα ένας σκύλος ή μια γάτα ή ένας κόκορας.

Η ιστορία, όμως, του Πρωτεσίλαου δεν τελειώνει με το θάνατό του.
Ο ήρωας αναφέρεται πως ξαναγύρισε για λίγο στον πάνω κόσμο.
Το θέμα της προσωρινής αναβίωσης το βρίσκουμε για πρώτη φορά στην τραγωδία “Πρωτεσίλαος” του Ευριπίδη.
Από το έργο αυτό του τραγικού ποιητή σώζονται σήμερα ελάχιστα αποσπάσματα.
Σ’ αυτό, η γυναίκα του ήρωα, η Λαοδάμεια, μόλις φτάνει από την Τροία η
είδηση του θανάτου του, κλείνεται στην κάμαρά της και αρχίζει να τιμάει με
διονυσιακή λατρεία ένα κέρινο ομοίωμα του άντρα της.

Ο πατέρας της, ο ‘Ακαστος, θέλει να την ξαναπαντρέψει, εκείνη όμως μένει πιστή στη θύμιση του Πρωτεσίλαου.

Κάποια μέρα, ένας δούλος την παραμονεύει από τη σχισμάδα της πόρτας και
καθώς τη βλέπει ν’ αγκαλιάζει την κούκλα, νομίζοντας ότι η Λαοδάμεια κρύβει
κάποιον πραγματικό άντρα, την καταγγέλει στον πατέρα της πως έχει εραστή.
Εκείνος τρέχει αμέσως να την πιάσει.
Όταν όμως καταλαβαίνει το λάθος του δούλου, δοκιμάζει να κάψει την κέρινη
κούκλα για να γλυτώσει την κόρη του από το μάταιο αυτό πάθος, χωρίς όμως
και να κατορθώσει να νικήσει την αντίστασή της.

Στο μεταξύ, είναι και ο Πρωτεσίλαος που βασανίζεται στον Κάτω Κόσμο από
τον έρωτά του για τη Λαοδάμεια, που μόνο μία μέρα του είχε δοθεί για να τη
χαρεί. Αναγκάζεται, λοιπόν, να παρουσιαστεί στον Πλούτωνα και να του
ζητήσει τη μεγάλη χάρη ν’ ανέβει για λίγο πάλι στον Πάνω Κόσμο, κοντά στη γυναίκα του.
Πραγματικά, η άδεια τού δίνεται και ο Πρωτεσίλαος παρουσιάζεται ξαφνικά
μπροστά στη Λαοδάμεια, που φυσικά νομίζει πως ο άντρας της γύρισε από την
Τροία ζωντανός και πως η είδηση ότι είχε σκοτωθεί, ήταν ψεύτικη.

Όταν όμως η σύντομη άδεια του ήρωα τελειώνει και πρέπει να ξαναγυρίσει
στον Άδη, αναγκάζεται να της τα φανερώσει όλα.
Στο τέλος την παρακαλεί, επειδή δε μπορεί να βαστάξει το χωρισμό της, να
τον ακολουθήσει στον Κάτω Κόσμο κι εκείνη, δίχως αντίρρηση, σκοτώνεται.


Στην ιστορία αυτή, πολλά είναι τα στοιχεία που μας πείθουν ότι το τελευταίο,
τουλάχιστο, μέρος δε μπορεί να είναι επινόηση του Ευριπίδη.
μία παραλλαγή, μάλιστα, που παρουσιάζει τη Λαοδάμεια να πεθαίνει στην
αγκαλιά του άντρα της, μας δείχνει που πρέπει να αναζητήσουμε την αρχή της μυθοπλασίας αυτής:
έχουμε να κάνουμε με μία παλιά ιστορία βρυκολάκων.
Ο νεκρός βρυκόλακας έρχεται στη γη, ενώνεται με τη γυναίκα του και έπειτα,την παίρνει μαζί του στον Κάτω Κόσμο.
Μία τέτοια δεισιδαίμονη πίστη βρίσκεται διαδεδομένη σε όλους τους λαούς της γης.
Υπάρχει μία Ινδιάνικη παράδοση από τη Νότια Αμερική, που θυμίζει τον Ευριπίδειο μύθο:

Κάποτε μία συντροφιά από Αροβάκους ξεκίνησε να πάει σε μία άλλη πολιτεία από το Πομερούν που έμεναν.
Στο δρόμο όμως τους επιτέθηκαν και τους σκότωσαν.
Ήταν όλοι τους παντρεμένοι και τις γυναίκες τους τις είχαν αφήσει στην πατρίδα τους.
Αργότερα, οι γυναίκες αυτές ξαναπαντρεύτηκαν, η μία ύστερα από την άλλη,
εκτός από μία, που απαρηγόρητη προτίμησε να ζήσει στη χηρεία της, με τα δυο της ορφανά.
Μια μέρα, έτυχε να λείπει όλο το χωριό σ’ ένα πανηγύρι εκεί κοντά και η χήρα είχε απομείνει μονάχη.
Όταν πήρε να νυχτώσει, άκουσε από τον ποταμό κάποιον που έπαιζε φλογέρα
και καθώς γνώρισε το παίξιμο του άντρα της, είπε στο παιδί της:
“Αυτό το παίξιμο είναι του πατέρα σου.
Μπορεί να γλύτωσε αυτός και να μην έχει σκοτωθεί.
” Πραγματικά, ήταν του άντρα της, που είχε όμως βρυκολακιάσει και τώρα γύρευε να γυρίσει στο σπίτι του.
Στη συνέχεια της ιστορίας αυτής ο βρυκόλακας έρχεται σπίτι του και πλαγιάζει.
Εκείνη μόλις καταλαβαίνει πως έχει ζωντανό άνθρωπο κοντά της, το βάζει στα πόδια.
Μα, ο βρυκόλακας την κυνηγάει και μολονότι δεν κατορθώνει να την πιάσει, ο σκοπός του εκπληρώνεται:
η γυναίκα σε λίγες μέρες αρρωσταίνει και πεθαίνει.

Η πίστη ότι η φυσική ένωση ενός βρυκόλακα με τη γυναίκα του προκαλεί
άμεσα και το δικό της θάνατο, είναι διαδεδομένη σε όλο τον κόσμο.


Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 16/01/1949…

https://i.postimg.cc/1fg1cMnd/BRK005.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 22-12-19 13:39

Βρυκόλακας στην περιοχή της Σερβίας.
 
Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Βρυκόλακας στην περιοχή της Σερβίας.

Τα γνωρίσματα των βρυκολάκων ήταν λίγα, αλλά φανερά.
Τα πτώματά τους διατηρούνταν σώα και ακέραια μετά την ταφή τους, ενώ τα
μέλη τους παρέμεναν συνήθως εύκαμπτα και τα μάτια τους, ανοιχτά.
Ακόμη, τα μαλλιά, τα γένια και τα νύχια τους εξακολουθούσαν να μεγαλώνουν.
Μερικοί βρυκόλακες αναγνωρίζονταν από το τρίξιμο, που ακουγόταν μες στο
μνήμα τους, καθώς μασούσαν οτιδήποτε τους περιστοίχιζε.
Κι όταν δεν έβρισκαν τίποτε άλλο να φάνε, έτρωγαν τις ίδιες τις σάρκες τους.
Οι εμφανίσεις των βρυκολάκων συνήθως σταματούσαν, όταν τους ξέθαβαν,
τους έκοβαν τα κεφάλια κι έκαιγαν το σώμα τους.

Υπήρχε, ωστόσο, ένα παράδοξο γιατρικό.
Ο άνθρωπος, του οποίου το αίμα απομυζούσε ο βρυκόλακας, για να γλιτώσει
από το μαρτύριό του, έπρεπε να αφαιρέσει αίμα από τις φλέβες του, να το
ανακατέψει με χώμα παρμένο από τον τάφο του απέθαντου και να ραντιστεί με αυτό.

Οι πληγές που άφηνε ο νεκροζώντανος επάνω στο σώμα του θύματός του
ήταν μικρές, γαλαζωπές ή κόκκινες κηλίδες, όμοιες περίπου με τα σημάδια που
αφήνει στους ανθρώπους η βδέλλα.

Ένας Ισπανός χρονογράφος του Μεσαίωνα είχε καταγράψει μια συγκλονιστική
περίπτωση βρυκόλακα στην περιοχή της Σερβίας.


Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1725, ένας γέρος εβδομήντα ετών, που τον
έλεγαν Petar Blagojevich, από το χωριό Κιζίλοβα, πέθανε ξαφνικά, αφήνοντας πίσω του έναν μοναχογιό.
Τρεις μέρες μετά την κηδεία του, ο νεκρός παρουσιάστηκε τη νύχτα στον γιο
του και του γύρεψε να φάει.
Αφού του έδωσε ό,τι ζητούσε, ο πεθαμένος έφαγε με λαιμαργία κι έπειτα,
εξαφανίστηκε μες στο σκοτάδι.
Όταν ξημέρωσε, ο γιος του γέρου πήγε στους γείτονές του και τους
διηγήθηκε τρέμοντας το περιστατικό, το οποίο, παρά τις διαβεβαιώσεις του,
τούς φάνηκε απίστευτο.

Την τρίτη νύχτα, ξαναφάνηκε ο αποθανών, ζητώντας και πάλι τροφή.
Δεν είναι γνωστό εάν ο γιος του τού έδωσε να φάει ή όχι. Πάντως, το πρωί, ο
δύσμοιρος, βρέθηκε κι αυτός νεκρός, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του.

Την ίδια εκείνη μέρα, αρρώστησαν ακόμα οκτώ άτομα από το χωριό, που
πέθαναν κι αυτά μέσα σε λίγες μέρες, το ένα μετά το άλλο, χωρίς καμία προφανή αιτία.
Οι άρχοντες του τόπου, μόλις πληροφορήθηκαν τα διατρέξαντα, ανέφεραν το
γεγονός στον δικαστή της περιφέρειας, ο οποίος απέστειλε στην Κιζίλοβα δυο
αξιωματικούς κι έναν δήμιο, προς διενέργεια ανακρίσεως σχετικά με την υπόθεση.

Επακολούθησε το άνοιγμα των τάφων εκείνων που είχαν πεθάνει ανεξήγητα
και είχαν θαφτεί πριν από εβδομάδες, χωρίς να παρατηρηθεί τίποτα το αξιοσημείωτο.

Όταν, όμως, έφτασαν στο μνήμα του γέρο-χωρικού Petar Blagojevich, τον βρήκαν με τα μάτια ορθάνοιχτα να τους κοιτάζει.
Το χρώμα του προσώπου του ήταν ρόδινο, τα μαλλιά του και τα γένια του
είχαν μεγαλώσει και, αν και παρουσίαζε πλήρη νεκρική ακαμψία, η αναπνοή του ήταν φυσικότατη!
Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι ο Petar Blagojevich είχε γίνει βρυκόλακας.

Για να τον εξορκίσει, λοιπόν, ο δήμιος, έμπηξε στην καρδιά του έναν πάσσαλο, άναψαν φωτιά και έκαψαν τη σορό του.
Η υπόθεση του βρυκόλακα Blagojevich είχε επιβεβαιωθεί από Αυστριακούς Αξιωματούχους της περιοχής.

https://i.postimg.cc/y3P0syMM/BRK008.jpg
Αυστριακό έγγραφο που αναφέρεται στην περίπτωση του Petar Blagojevich

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 22-12-19 14:23

Συνέχεια.....

Μια άλλη παρόμοια περίπτωση ήταν αυτή του αρματολού Arnold Paole, από το
χωριό Meduegna της Σερβίας, όπου το 1726 σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή.
Λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του, είχε πέσει στα μιαρά χέρια ενός βρυκόλακα,
κοντά στα σύνορα της Σερβίας και είχε υποστεί τα πάνδεινα, μέχρι να καταφέρει να του ξεφύγει.

Τριάντα μέρες ακριβώς από την ταφή του Arnold Paole, ξέσπασε μια ολέθρια
επιδημία μυστηριωδών θανάτων, κατά την οποία 17 συγχωριανοί του
απεβίωσαν, φέροντας παράδοξα σημάδια στον λαιμό τους και παρουσιάζοντας
ενδείξεις στραγγαλισμού.

Ο διοικητής της περιοχής, στον οποίον αναφέρθηκαν τα παραπάνω, διέταξε
την άμεση εκταφή του πτώματος του Arnold Paole και την ενδελεχή εξέτασή
του από γιατρό, σαράντα μέρες μετά τον ενταφιασμό του.

Αφού τον ξέθαψαν, είδαν κατάπληκτοι και συγκλονισμένοι πως τα μαλλιά, τα
γένια και τα νύχια του είχαν μεγαλώσει και ότι από τις φλέβες του έτρεχε
διαρκώς αίμα στο σάβανο, με το οποίο ήταν τυλιγμένος.
Έτσι, του έμπηξαν έναν πάσσαλο στην καρδιά και ο βρυκολακιασμένος Paole
έβγαλε μια δυνατή, φρικιαστική κραυγή, που τους πάγωσε από τον τρόμο.

Τα ίδια έγιναν και με τέσσερις άλλους νεκρούς, για να μη μεταμορφωθούν κι εκείνοι σε απέθαντα δαιμόνια.
Μάλιστα, σε διάστημα τριών μηνών, προσεβλήθησαν και θανατώθηκαν
δεκαεφτά άνθρωποι κάθε ηλικίας από τον υποχθόνιο νεκροζώντανο.


https://i.postimg.cc/GBd8hyQr/BRK009.jpg
Arnold Paole

Μια γυναίκα, λίγες μέρες πριν ξεψυχήσει, ξύπνησε κατά τα μεσάνυχτα,
τρέμοντας ολόκληρη από τον πανικό, ισχυριζόμενη ότι της είχε επιτεθεί στον
ύπνο της ένας νεκρός γείτονάς της και αποπειράθηκε να την αρπάξει απ’ τον λαιμό.
Επιπλέον, είχε εξακριβωθεί ότι ο βρυκόλακας Arnold Paole είχε επιτεθεί και σε
πολλά ζώα, τα οποία τα είχε σκοτώσει κι αυτά.

Ένας ακόμη βρυκόλακας φαίνεται πως υπήρξε στο χωριό Βαρμπόσκα της Βουλγαρίας, το 1816.
Ένας περιηγητής έγραφε πως μόλις έφτασε στο συγκεκριμένο χωριό μες στη
νύχτα, τον φιλοξένησε ένας πλούσιος προύχοντας, ονομαζόμενος Πογλονόβιτς.
Ο αρχοντοχωριάτης αυτός είχε μιαν όμορφη και νέα γυναίκα, αλλά και μια
πολύ χαριτωμένη κόρη, δεκαέξι μόλις ετών.

Μόλις τελείωσε το δείπνο τους, οι γυναίκες αποχώρησαν και ο περιηγητής με
τον οικοδεσπότη απόμειναν να συζητούν.
Έξαφνα, η συνομιλία τους διακόπηκε από σπαρακτικές κραυγές, που
προέρχονταν από τον κοιτώνα των γυναικών.
Οι δυο άντρες, που κατέφτασαν τρέχοντας, αντίκρισαν ένα οικτρό θέαμα.
Η οικοδέσποινα, ωχρή και λυσίκομη, κρατούσε στην αγκαλιά της την κόρη της,
που ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και φώναζε έντρομη:
“Ένας βρυκόλακας! Ένας βρυκόλακας! Η δύσμοιρη κορούλα μου!”

Όταν, ύστερα από πολλές προσπάθειες, κατόρθωσαν να τη συνεφέρουν, τούς
διηγήθηκε η νεαρή κοπέλα πως είχε δει εντελώς ξαφνικά έναν άνθρωπο
κατάχλομο, τυλιγμένο με σάβανα, να μπαίνει μέσα από το παράθυρό της.

Ευθύς, ρίχτηκε επάνω της με παράφορη ορμή και τη δάγκωσε στον λαιμό, προσπαθώντας να την πνίξει.

Πιθανώς φοβήθηκε από τις φωνές της κοπέλας και τράπηκε σε βεβιασμένη
φυγή, πριν προλάβει να ολοκληρώσει το ειδεχθές έργο του.

Αν και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του νυχτερινού εισβολέα δε φάνηκαν
καθαρά, η σοκαρισμένη θυγατέρα, εν τούτοις, νόμισε ότι αναγνώρισε κάποιον
συγχωριανό της, που, όμως, είχε πεθάνει δέκα μέρες πριν.

Οι γονείς της, τότε, φρόντισαν να κρεμάσουν στο σπίτι όσα φυλαχτά διέθεταν.
Η υπόλοιπη νύχτα κύλησε με ανησυχία και ταραχή.

Μόλις ξημέρωσε, όλοι οι άντρες του χωριού, αφού ενημερώθηκαν για το
γεγονός, οπλίστηκαν με τουφέκια και χαντζάρια, οι γυναίκες με πυρωμένα
σίδερα, τα παιδιά με ραβδιά και κατευθύνθηκαν σύσσωμοι προς το
νεκροταφείο, με ξεφωνητά και κατάρες εναντίον του νεκρού συγχωριανού τους.
Μόλις σήκωσαν το σκέπασμα του φέρετρου, έριξαν πάνω στο κεφάλι του με
μιας τουλάχιστον είκοσι πυροβολισμούς, που το διέλυσαν, σκορπίζοντας
ολόγυρα τα μακάβρια κομμάτια.

Συγχρόνως, ο πατέρας και οι στενοί συγγενείς της κοπέλας άρχισαν να
χτυπούν με μανία τον νεκρό με τα πλατύστομα μαχαίρια τους, ενώ οι γυναίκες
έβαφαν στο αίμα του ένα πανί, για να τρίψουν ύστερα με αυτό τον λαιμό της
άρρωστης, ώστε να ιαθεί.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 03/04/1932…

https://i.postimg.cc/rDcFSLtN/BRK011.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 27-12-19 20:38

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο βρυκόλακας της Μονμάρτης…

Στο Παρίσι του 1868, στους πρόποδες του λόφου της Μονμάρτης, ζούσε μια
ώριμη γυναίκα, που ωστόσο όλοι θαύμαζαν για το νεανικό και ζωηρό της
παράστημα και εκτιμούσαν για τον καλό κι ευγενικό χαρακτήρα της.

Το περίεργο ήταν ότι η καθ’ όλα έντιμη, αξιοσέβαστη και υγιέστατη κυρία είχε
την ατυχία να χάνει τη μια ύστερα από την άλλη, όλες τις υπηρέτριές της.
Οι νέες αυτές κοπέλες έφταναν από τα χωριά τους γελαστές και
ροδοκόκκινες, αλλά πριν περάσει πολύς καιρός γίνονταν κάτωχρες, αδυνάτιζαν
τόσο, ώσπου σέρνονταν.

Οι έμποροι της γειτονιάς, που συναλλάσσονταν μαζί τους, δε μπορούσαν να
καταλάβουν τα αλλεπάλληλα αυτά κρούσματα, γνωρίζοντας ότι η καλή κυρία
δεν τσιγκουνευόταν στο ζήτημα της διατροφής, ψωνίζοντας πάντα το
καλύτερο και σε μεγάλες ποσότητες.
Το αίνιγμα παρέμενε άλυτο και τροφοδοτούσε τα κουτσομπολιά της γειτονιάς.

Η αλήθεια δεν άργησε να φανεί.
Μια γεροδεμένη χωριατοπούλα, που άστραφτε ολόκληρη από υγεία και
ζωντάνια, λίγο καιρό μετά την πρόσληψή της, άρχισε να παρουσιάζει τα ίδια φαινόμενα.
Ο πατέρας της, ένας αμαξάς, πληροφορήθηκε για την κακή κατάσταση της
κόρης του, αλλά και για όλες τις κοπέλες που είχαν προηγηθεί.
Ετσι, αποφάσισε να πάει στην αστυνομία, για να καταγγείλει το γεγονός.

Συνοδευόμενοι από έναν γιατρό, μια ομάδα αστυνομικών επισκέφτηκαν το καταραμένο σπίτι.
Τους υποδέχθηκε η ευγενική κυρία, κατάπληκτη και απορημένη για την
απρόσμενη επίσκεψη της αστυνομίας. “θα πρέπει να κάνατε λάθος στη διεύθυνση”, τους είπε.

Μα, εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε μπροστά τους η νεαρή υπηρέτρια, κόρη του ανήσυχου αμαξά.
Το κέρινο πρόσωπό της και τα άτονα χαρακτηριστικά της επιβεβαίωναν τον φυσικό μαρασμό που βίωνε.
Αμέσως την ανέλαβε ο γιατρός κι αφού την εξέτασε ενδελεχώς, στράφηκε στον αστυνόμο και του είπε:
“Να συλλάβετε αυτή τη γυναίκα.
Είναι μια γυναίκα-βρυκόλακας!
Δείτε και μόνος σας τα αποκαλυπτικά σημάδια στον λαιμό της κοπέλας.
Αυτό το τέρας τής πίνει το αίμα!”


Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 09/09/1966…

https://i.postimg.cc/dtRNHtC3/BRK012.jpgfree image hosting no sign up

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 27-12-19 21:04

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο βρυκόλακας της Παρνασσίδας…

Στις 23 Μαΐου του 1952, σ’ ένα λατομείο κοντά στο Δίστομο, σκοτώθηκε ο
δεκαεπτάχρονος Λουκάς Κωστάκος, από πτώση ελάτου.
Ο Κωστάκος ήταν από το κοντινό χωριό Στείρι της Παρνασσίδας και μαζί με
άλλους συγχωριανούς του εργαζόταν στο λατομείο του Μπάρλου, απ’ όπου
επέστρεφε στο χωριό του κάθε βράδυ με το λεωφορείο της επιχείρησης.

Στις 23 Μαΐου του 1952 εκεί που εργαζόταν ο Λουκάς Κωστάκος, δέχτηκε
ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από την πτώση ενός ελάτου που έκοψαν άλλοι
εργάτες, χωρίς να υπολογίσουν καλά την απόσταση που τους χώριζε από αυτόν.
Το ίδιο βράδυ, το αυτοκίνητο μετέφερε τον Λουκά νεκρό στο Στείρι.
Το σπίτι του Κωστάκου και ολόκληρο το χωριό βυθίστηκαν στο πένθος.
Ο νεκρός ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του χωριού που απέχει απ’ αυτό πεντακόσια μέτρα περίπου.

Η χαροκαμένη μάνα θρηνούσε ολημερίς φωνάζοντας τον Λουκά, επικαλούμενη συνεχώς την ψυχή του.
Επιθυμούσε να τον δει και να του μιλήσει…

Πέρασε από τότε καιρός, όταν ξαφνικά ο Λουκάς έκανε την εμφάνισή του πρώτα στη μητέρα του.
Της είπε ότι δεν ήταν τυχαίος ο θάνατός του, πράγμα που αν ήταν αληθινό,
δικαιολογούσε τις επίμονες και πολύτροπες εκδηλώσεις του.
Η μητέρα του, έκτοτε, τον άκουγε τη νύχτα να χτυπάει την εξώπορτα, να
μπαίνει στο σπίτι και να περπατάει στα δωμάτια και στο κατώι.

https://i.postimg.cc/6QLz5H90/BRK013.jpg
Ο άτυχος Λουκάς Κωστάκος, “πρωταγωνιστής” των μεταφυσικών φαινομένων που έλαβαν χώρα στο χωριό Στείρι Παρνασσίδας

Μία μέρα, βρήκε το πουλάρι σαμαρωμένο στο στάβλο, ενώ το είχαν αφήσει
ξεσαμάρωτο και δε μπορούσε να μπει εκεί κανείς, αφού τον κλείδωναν.
Μία άλλη ημέρα, βρήκαν το πουλάρι στο κατώι με δεμένους κόμπους στη
θηλειά της τριχιάς του.
Αυτά αποτελούσαν ένα μικρό μέρος από τα πολλά και παράξενα που διηγούνταν οι Στειριανοί…

Πολλές νύχτες άκουγαν τον Λουκά να φωνάζει με τα ονόματά τους τούς
συγγενείς του, να επισκέπτεται τα σπίτια των συμπατριωτών του κάνοντάς
τους διάφορες φάρσες, ενώ σε μία άλλη περίπτωση φόρεσε σε μία φοράδα το
μεσοφόρι μίας συγχωριανής του, η οποία το είχε χάσει.
Όσο απίστευτα και αν ακούγονται αυτά, εξακριβώθηκαν ως πραγματικά.

Με το θέμα ασχολήθηκε η Εταιρία Ψυχικών Ερευνών, όπου ο Πρόεδρός της,
Άγγελος Τανάγρας, δήλωσε κατηγορηματικά ότι:
“Αιτία των φαινομένων αυτών είναι η εκπεμπόμενη ραδιενέργεια από
δυναμόλυτα άτομα, τα οποία διά της εκτοπλασματοποιήσεως των
υποσυνειδήτων τους, ενεργούν ασυνειδήτως όλες αυτές τις τραγικές φάρσες”.

Σε μία μεταγενέστερη δήλωσή του όμως, ο Άγγελος Τανάγρας, περισσότερο
επιφυλακτικός, από ψυχοφυσιολογικής απόψεως, ομολογούσε ότι, αν όλα
αυτά ήταν γεγονότα, τότε θα επρόκειτο περί εξαιρετικού φαινομένου,
μεγίστης επιστημονικής σημασίας.

Όταν ρωτήθηκε αν ένας άνθρωπος που πέθανε από βίαιο θάνατο μπορούσε να
κάνει αισθητή την παρουσία του, απάντησε ότι παρατηρούνταν τέτοια
φαινόμενα σε περιπτώσεις ανθρώπων με φοβερό μίσος, με φθόνο, με μεγάλο
ερεθισμό, με υπερβολική αγάπη σε ένα πρόσωπο.

Αλλά για να συνέβαιναν όλα αυτά, έπρεπε να υπήρχε μεταθανάτια συνείδηση.

Ακριβώς περί αυτού επρόκειτο.
Συμφωνούσαν μάλιστα απολύτως και οι Μεταψυχιστές, ότι ο Λουκάς
Κωστάκος, ούτε βρυκόλακας ήταν, ούτε ραδιενέργεια, ούτε
εκτοπλασματοποίηση υποσυνείδητου, αλλά μία μεταθανάτια συνειδητή ύπαρξη
που λόγω του βίαιου θανάτου, έφερε ένα “αιθερικό σώμα” πολύ
συμπυκνωμένο, χάρη στο οποίο επηρέαζε τη φυσική ύλη του κόσμου μας,
προκαλώντας τα εξαιρετικά αυτά φαινόμενα.


Η μεταψυχική άποψη δεχόταν ότι οι άνθρωποι που πέθαιναν από βίαιο θάνατο
εγκατέλειπαν ένα “αιθερικό σώμα” πανομοιότυπο του φυσικού σώματος, το
οποίο έπρεπε να αποσυντεθεί και αυτό για να μείνει ελεύθερο το καθαυτό ψυχικό σώμα.
Σε όσους πεθαίνουν από φυσικό θάνατο, το σώμα αυτό αποσυντίθεται λίγες ώρες μετά τον ενταφιασμό του σώματος.
Για όσους όμως πεθαίνουν από βίαιο θάνατο, το αιθερικό αυτό περίβλημα της
ψυχής παραμένει ημέρες, μήνες και κάποτε χρόνια, γίνεται δε αιτία να ζουν οι
νεκροί ζωή πολύ γήινη, λόγω του ότι διατηρούν όλα τα χονδροειδή όργανα
και τις γήινες επιθυμίες, τις οποίες με κάθε τρόπο προσπαθούν να ικανοποιήσουν.
Στην περίπτωση του Λουκά Κωστάκου, συνέβαινε κάτι παρόμοιο.

Ούτε αμαρτωλός ήταν, ούτε βρικολάκιασε, ούτε περί εκτοπλασμάτων
ταχυδακτυλουργικών επρόκειτο, αλλά για μία πονεμένη ψυχή ενός νέου που
έφυγε από τον κόσμο μας άδικα, πάνω στην ακμή και στο σφρίγος της νιότης
του και δεν εννοούσε να τον εγκαταλείψει, αν δεν λάμβανε ικανοποίηση για
το κακό που του έκαναν.

Όπως ισχυρίζονταν, μάλιστα, οι Μεταψυχιστές, κάθε βίαιος θάνατος είναι
μεγάλο κακό για εκείνον που τον υφίσταται.
Έτσι λοιπόν, ο Λουκάς, αιχμαλωτισμένος μέσα σε ένα κορμί αόρατο βέβαια,
αλλά αρκετά υλικό, ώστε να μπορούσε να εκδηλώνεται στον κόσμο μας,
περιπλανιόταν ανάμεσα στα μέρη που αγάπησε, μέχρι το “σωματοειδές”
περίβλημά του να διαλυόταν και να αντίκρυζε τον λεγόμενο “πνευματικό” κόσμο.
Μέχρις ότου, όμως, συνέβαινε αυτό, η Εταιρία Ψυχικών Ερευνών θα λάμβανε
τα ενδεικνυόμενα μέτρα, προκειμένου το χωριό να απαλλασσόταν από τον εφιάλτη αυτό.

Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 08/03/1953…
https://i.postimg.cc/c6y83Sh8/BRK014.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 03-01-20 18:33

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Το παιδί του Βρυκόλακα…

Κάποτε, στα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, σύμφωνα με την παράδοση, ζούσε
στη Λιβαδειά, λίγο έξω από τη Θήβα, μια εξαιρετική μαμμή, που ήταν
περιζήτητη για τις υπηρεσίες που παρείχε.
Ήταν μια γλυκύτατη και καλόκαρδη γριούλα, που την έλεγαν κυρά Ρήνη και το σπιτικό της το είχε κοντά στη Σπηλιά.
Ένα βράδυ, Ψυχοσάββατο, που έκανε φοβερή βαρυχειμωνιά, η κυρά Ρήνη
άκουσε, κατά τα μεσάνυχτα, στην πόρτα της τρεις χτύπους και μια σιγανή
φωνή, που τη φώναζε με το όνομά της και την παρακαλούσε να ανοίξει.

Η κυρά Ρήνη, σαν μαμμή που ήταν, δεν είχε να φοβηθεί τίποτε.
Ήταν, άλλωστε, συνηθισμένη να την καλούν για γέννες όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας.
Σηκώθηκε, λοιπόν, χωρίς κανένα φόβο και βάλθηκε να ντύνεται.
Έπειτα, τράβηξε τον σύρτη της πόρτας και πρόβαλε μπροστά της ένα παλικάρι,
που ούτε το γνώριζε, ούτε το είχε ξαναδεί ποτέ της.
Ο άγνωστος ήταν απίστευτα χλωμός, ντυμένος στα μαύρα.
Τα μάτια του ήταν ολοσκότεινα σαν κάρβουνα, τα μαλλιά του πεσμένα στους ώμους, μουστάκι λεπτό και μακριά γένια.
Αν σφάλιζε για λίγο τα μάτια του, θα τον περνούσε κανείς εύκολα για πεθαμένο.
Είχε, όμως, μια περίεργη επιβολή στο βλέμμα του κι έμοιαζε σαν άρχοντας.

“Έχω δυο άλογα, που μας περιμένουν”, είπε στην κυρά Ρήνη, μόλις πέρασε το κατώφλι της. “
Ετοιμάσου γρήγορα, γιατί τη γυναίκα μου την έπιασαν οι πόνοι και είμαι βιαστικός.
Έλα κι έκανες την τύχη σου απόψε.
Άιντε, γρήγορα…
Ο ξένος έφερε κοντά της το ένα άλογο, σήκωσε την καλή γριούλα σαν
πούπουλο και την έβαλε επάνω.
Πήδησε κι εκείνος στο άλλο και ξεκίνησαν μαζί.
Καθώς έτρεχαν ο ένας πλάι στον άλλον μες στην πολιτεία, τα σκυλιά
ούρλιαζαν στο διάβα τους και λάκτιζαν τρομαγμένα.
Όταν, δε, χλιμίντριζαν τα άλογά τους, τούς απαντούσαν με στριγκά σκουξίματα οι κουκουβάγιες.
Μόλις απομακρύνθηκαν από την πολιτεία, ο άγνωστος άρχισε να τρέχει γρηγορότερα ακόμα.
Η μαμμή πάσχιζε να κρατήσει το άλογό της, αλλά δεν μπορούσε.
Έτρεχε κι εκείνο σαν δαιμονισμένο.
Η νύχτα απλωνόταν άγρια και πηχτή.
Ούτε ένα αστέρι δεν έφεγγε ψηλά στον ουρανό, ενώ ο αγέρας ούρλιαζε παγωμένος.
Ωστόσο, τα άλογα κάλπαζαν ανεμπόδιστα, σαν να ήταν μέρα-μεσημέρι.
Πηδούσαν ρεματιές, δρασκέλιζαν κούτσουρα κι άφηναν πίσω τους βράχους,
χωρίς η γριούλα να κουνηθεί από τη σέλα της.
Μες στο πρωτοφανές σκοτάδι, δεν έβλεπε καθόλου τον σύντροφό της, μόνο
άκουγε τη βαριά ανάσα του, που έμοιαζε με τραχύ ροχαλητό.

Ύστερα από μιαν ώρα περίπου, μέσα στο έρεβος φάνηκε ξάφνου ένα αχνό φως.
Σε λίγο, σταμάτησαν μπροστά σε μια σπηλιά, σκεπασμένη από βάτα και αγκάθια.
Κάπου εκεί, λαμπύριζε ένα φανάρι.
Ο καβαλάρης πήδησε πρώτος καταγής και βοήθησε και την κυρά Ρήνη να ξεπεζέψει.
Κατόπιν, χτύπησε πισωκάπουλα τα άλογά του κι αυτά χάθηκαν σαν καπνός, χλιμιντρίζοντας ζωηρά και ανταριασμένα.
Ο ξένος πλησίασε την καλοκάγαθη γυναίκα και της είπε:

“Άκουσέ με προσεκτικά. Αν απόψε η γυναίκα μου γεννήσει αγόρι, σώθηκες.
Αν, όμως, κάνει θηλυκό παιδί ή πεθαμένο, αλίμονό σου! Έλα κοντά μου τώρα”.

Εκείνος μπήκε μέσα στη σπηλιά σιγά-σιγά και η άμοιρη ηλικιωμένη τον
ακολούθησε τρομαγμένη, χωρίς να ξέρει πού την πάει.

Παραμέσα, η σπηλιά ήταν μεγαλύτερη και φωτιζόταν από λαμπάδες, στημένες στο χώμα.
Έξαφνα, ο άγνωστος άντρας στάθηκε πάνω από μια πλάκα, σαν ταφόπλακα, και την έσπρωξε με το πόδι του.
Κάτω από την πλάκα βρισκόταν μια σκάλα, που τη φώτιζε ένα λυχνάρι και η
δύστυχη μαμμή αναγκάστηκε να την κατεβεί, ακολουθώντας τον παράξενο οδηγό της.
Μέτρησε, τρέμοντας, δεκατρία σκαλοπάτια, ώσπου βρέθηκαν οι δυο τους μπρος σε μια πόρτα ορθάνοιχτη.
Πέρασαν έναν μαρμάρινο διάδρομο κι έφτασαν σε μια πελώρια, ολόγυμνη αίθουσα.
Καταμεσής, έστεκε ένα τραπέζι, που πάνω του υπήρχε ένα κερί αναμμένο κι ένας δίσκος με κόλλυβα.
Ο αλλόκοτος άντρας άρπαξε μια χούφτα και τα έφαγε σαν λιμασμένος.
Τότε, είπε στην κυρά Ρήνη να ανοίξει την πόρτα, που ήταν στο βάθος, να
διασχίσει την κάμαρα κι έτσι, θα έφτανε στον οντά της γυναίκας του.
Η ηλικιωμένη έκανε ακριβώς ό,τι της γύρεψε.
Σε λίγο, είδε μια πανέμορφη γυναίκα πάνω σ’ ένα κρεβάτι ξαπλωμένη, μόνο
που ήταν τόσο κίτρινη και χλωμή, που ανατρίχιασε.

Η μαμμή πλησίασε την ετοιμόγεννη, που σφάδαζε από τους πόνους και έπειτα
από περίπου μία ώρα, την είχε ξεγεννήσει.
Το μωρό ήταν αρσενικό και αυτό έφερε την καρδιά στον τόπο της.
Την ώρα που τακτοποιούσε το νεογνό, εκείνο άνοιξε διάπλατα κάτι μάτια
άγρια, που πετούσαν φλόγες κι αντί να κλάψει, άρχισε να χαχανίζει απόκοσμα, που σ’ έπιανε τρομάρα να το ακούς.

Η δύστυχη μαμμή το παράτησε κάτω και σταυροκοπήθηκε.
Πνίξ’ το! Είναι παιδί του Σατανά, παιδί του Βρυκόλακα, που με φυλάει εδώ μέσα
κλεισμένη, έχοντας για φύλακες ένα σωρό τέρατα.
Αν αγαπάς τη ζωή σου, φύγε γρήγορα”, είπε η λεχώνα στη γριά, που είχε μαρμαρώσει απ’ τον φόβο της.

Τρώει κοντά μου και δε βγάζει μιλιά απ’ το στόμα του.
Κοιμάται πλάι μου και μόλις λαλήσουν τα κοκόρια, πετιέται αλαφιασμένος.
Κάθε Παρασκευή τον χάνω και ξανάρχεται το Σάββατο τα μεσάνυχτα.

Το ίδιο γίνεται τα Χριστούγεννα, τα Φώτα και όλη τη Μεγαλοβδομάδα.
Το βλέπεις αυτό το σημάδι στο λαιμό μου;
Αυτός μου το έχει κάνει, για να πίνει το αίμα μου.
Φύγε αμέσως από αυτό το καταραμένο μέρος”, συνέχισε να λέει η λεχώνα στην έρμη τη μαμμή.

Ξάφνου, ένα βαρύ περπάτημα ακούστηκε και η λεχώνα σώπασε μεμιάς, προσποιούμενη την κοιμισμένη.
Ο Βρυκόλακας μπήκε στον οντά, έριξε μια ματιά στη γυναίκα και στον γιο του και χαμογέλασε μακάρια.
Κατόπιν, έγνεψε στη μαμμή και βγήκε μαζί της έξω.
Πέρασαν από τους οντάδες, έφτασαν στον μαρμάρινο διάδρομο, ανέβηκαν τη
σκάλα και βρέθηκαν έξω, στον αέρα τον καθαρό.

Εκεί της είπε: “Διψώ και σκόπευα να πιω το αίμα σου.
Μα, αφού βοήθησες τη γυναίκα μου, σου δίνω χάρη.
Αν ζήσει το παιδί μου, έχε καλώς.
Αν, όμως, πάθει κάτι κακό, αλίμονο σε σένα και στην οικογένειά σου!”.
Και λέγοντας αυτά, ο Βρυκόλακας έγινε καπνός.

Η δόλια γυναίκα, σαν απόμεινε ολομόναχη μέσα στο σκοτάδι, βουβή και
σακατεμένη από την ανείπωτη τρομάρα, έκανε τον σταυρό της και σέρνοντας
τα κατάκοπα βήματά της, έφτασε σχεδόν χαράματα στο σπιτικό της.

Οι γείτονες, που την είδαν σε κακό χάλι, έτρεξαν να τη βοηθήσουν και να την περιποιηθούν.
Κάλεσαν τον παπά του χωριού, της έκανε αγιασμό κι έτσι, η ηλικιωμένη μαμμή ήρθε στα συγκαλά της.
Επάνω στον χρόνο, η κυρά Ρήνη βρήκε το σεντούκι της γιομάτο χρυσά
φλουριά, μα, σ’ ένα από αυτά, το πιο μεγάλο, ήταν σκαλισμένο ένα μωρό.
Η φτωχή γυναίκα επικαλέστηκε την Παναγία, έκλεισε το σεντούκι και τα καταραμένα τα φλουριά δεν τα ακούμπησε ποτέ της.

Αυτή η δουλειά γινόταν για τρία συνεχόμενα χρόνια και κάθε χρόνο, το μεγάλο φλουρί με το παιδί διαρκώς μεγάλωνε.
Την τέταρτη χρονιά, όμως, η γριά άνοιξε το σεντούκι και βρήκε μέσα ένα παιδί τεσσάρων ετών πεθαμένο.
Η μαμμή ευθύς κατάλαβε πως το παιδί του Βρυκόλακα είχε πια πεθάνει και συνειδητοποίησε πως ερχόταν και το δικό της τέλος.
Έτσι, πήγε στον παπά,
εξομολογήθηκε και μετάλαβε, για να είναι έτοιμη για τον χαμό της.


Εκείνη τη νύχτα, εμφανίστηκε ο Βρυκόλακας στο όνειρό της και της είπε:
“Ό,τι σου ‘ταξα, το έκανα.
Όσο ζούσε το παιδί μου, ήσουν η πλουσιότερη γυναίκα του τόπου.
Τώρα που πέθανε, θα πεθάνεις κι εσύ και όλοι οι δικοί σου…”

Η κυρά Ρήνη ξύπνησε αναστατωμένη.
Φώναξε τις γειτόνισσές της, αλλά μόλις τους είπε το όνειρό της με κάθε
ανατριχιαστική λεπτομέρεια, σωριάστηκε κάτω ξέπνοη, νεκρή.
Μέσα σ’ έναν χρόνο, δυστυχώς, είχε ξεκληριστεί και όλη η οικογένεια της καλόκαρδης μαμμής.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 20/08/1931…

https://i.postimg.cc/tnyLQXBj/BRK015.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 06-01-20 18:04

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο βρυκόλακας της Βόνιτσας…

Γύρω στα 1900, στο χωριό Μοναστηράκι της Βόνιτσας ήταν δάσκαλος κάποιος
Πεταλάς, που καταγόταν από την Ιθάκη.
Ο Πεταλάς κάποια στιγμή πέθανε, αλλά λίγες μέρες μόνο μετά το θάνατό του,
παράξενα γεγονότα άρχισαν να συμβαίνουν στο σπίτι του.

Αρχικά, ακούγονταν μυστηριώδεις κρότοι.
Έπειτα, διάφορα αντικείμενα εκσφενδονίζονταν με λύσσα και τα έπιπλα
άλλαζαν θέση, κάνοντας φοβερό πάταγο.

Υπήρχαν μέρες που τίποτα απολύτως δε βρισκόταν στην κανονική μεριά του
και που πολλά αντικείμενα εξαφανίζονταν ή επανεμφανίζονταν αδικαιολόγητα.
Το πάτωμα του σπιτιού γέμιζε με σπασμένα γυαλιά και διαλυμένα μικροαντικείμενα.
Τα μέλη της οικογένειας του Πεταλά είχε τρομοκρατηθεί σε τέτοιο βαθμό, που κόντευαν να τρελαθούν.
Συχνά, συγγενείς και φίλοι περνούσαν από το σπιτικό τους, για να τους ενθαρρύνουν.
Αλλά, όταν έρχονταν αντιμέτωποι με τα υπερφυσικά φαινόμενα που
ταλαιπωρούσαν τους οικείους του δασκάλου, έτρεχαν να φύγουν μακριά.


Ο νέος δάσκαλος, που πήγε στο χωριό για να αναλάβει το σχολείο, πετάχτηκε
μια νύχτα στο δρόμο, φορώντας μόνο τα απαραίτητα, έχοντας πάθει πανικό και ουρλιάζοντας.
Σε όσους έτρεξαν να μάθουν τι του είχε συμβεί, εξήγησε πως είχε δει μέσα στο
δωμάτιό του τον ίδιο τον Πεταλά, όπως του τον είχαν περιγράψει και ότι
χόρευε περιτριγυρισμένος από μερικές νεράιδες.

Μέσα σε λίγα χρόνια, το σπίτι του Πεταλά ρήμαξε.
Τα έπιπλα είχαν καταστραφεί από τα πολλά χτυπήματα και τους εκσφενδονισμούς.
Ολόκληρος ο ρουχισμός ήταν ξεσκισμένος και γεμάτος από τεράστιες ψαλιδιές
σε κάθε είδους ύφασμα ή ρούχο.

Κάποτε, αγόρασαν καινούριο ύφασμα από έναν πλανόδιο πραματευτή, αφού
προηγουμένως το είχαν ελέγξει προσεκτικά.
Μόλις το έβαλαν στο σπίτι, είδαν έκπληκτοι καθώς το ξετύλιγαν, ότι είχε γεμίσει με κοψίματα και βρωμιές.
Καμιά φορά, έβλεπαν τα παπούτσια τους να κρέμονται απ’ το ταβάνι.
Είχαν φτάσει στο οριακό σημείο να διπλοκλειδώνουν τα εναπομείναντα και
λιγοστά τους αντικείμενα στο μπαούλο τους, για να τα σώσουν από την οργή
του στοιχειωμένου τους σπιτιού.
Παρόλα αυτά, δεν κατάφεραν να γλιτώσουν τίποτα.
Ένα βράδυ, ο παπάς του χωριού είχε σηκωθεί απ’ το κρεβάτι του, για να πιει λίγο νερό.
Κοιτώντας έξω απ’ το παράθυρό του, είδε στο μπακάλικο απέναντι να κάθεται
σ’ ένα τραπεζάκι ο Πεταλάς μαζί με μια άγνωστη γυναίκα.
Ένα κατακόκκινο φως τους έλουζε, σαν να ήταν αίμα.

Όλοι οι χωριανοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο δάσκαλος Πεταλάς είχε βρυκολακιάσει.
Μνημόσυνα, τρισάγια, λειτουργίες, ξόρκια και εξορκισμοί δεν κατάφεραν να
εμποδίσουν τον Βρυκόλακα της Βόνιτσας να ισοπεδώνει το ίδιο του το σπίτι.

Επιτέλους, ο Αρχιεπίσκοπος Μεσολογγίου κλήθηκε να αντιμετωπίσει αυτήν τη
φρενήρη κατάσταση και κατάφερε να εξορκίσει τελικώς τα πονηρά δαιμόνια.
Ποτέ κανείς δεν τον ξαναείδε και το χωριό ξαναγύρισε στην πρότερη ησυχία του.

Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Πάτρας “ΧΡΟΝΙΚΑ”, στις 05/09/1926…

https://i.postimg.cc/5Y7jFVWC/BRK016.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 06-01-20 18:38

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο μαύρος βρυκόλακας…


Την Πέμπτη 30 Ιουνίου 1960, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”
δημοσιεύτηκε ένα περίεργο άρθρο σχετικά με τον “Μαύρο Βρυκόλακα”, ο
οποίος εμφανίζεται κάθε 50 χρόνια και σπέρνει τον τρόμο στο Μπουένος Άιρες,
βιάζοντας νέες γυναίκες.

Ο “Μαύρος Βρυκόλακας” του Μορόν είχε αναστατώσει την αργεντίνικη
πρωτεύουσα, διαπράττοντας εγκλήματα “δράκου” τον Ιούνιο του 1960.


Περίπολοι αστυνομικών και εθελοντών είχαν ξεχυθεί στους δρόμους του
προαστίου Μορόν του Μπουένος Άιρες, προσπαθώντας να εντοπίσουν τον
“Μαύρο Βρυκόλακα”, όπως τον είχαν ονομάσει, επειδή για έναν ολόκληρο μήνα
και σχεδόν κάθε βράδυ βίαζε και έπινε το αίμα νεαρών γυναικών.

Παρά τα ισχυρά μέτρα ασφαλείας, ο “δράκος” συνέχιζε ασταμάτητος τις βίαιες
και αιμοσταγείς επιθέσεις του.
Μάλιστα, τρεις μέρες πριν την κυκλοφορία της εφημερίδας “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”,
δηλαδή γύρω στις 26 ή 27 Ιουνίου 1960, η αστυνομία εντόπισε το πτώμα μιας
πανέμορφης νεαρής κοπέλας, η οποία είχε βιασθεί και τελικά πέθανε από
ακατάσχετη αιμορραγία, από το αίμα που έρεε από δυο μικροσκοπικές και
συμμετρικές οπές στο λαιμό της.
Ήταν το εικοστό του θύμα!

Η αστυνομία της Αργεντινής απέδιδε τα εγκλήματα αυτά σε σεξουαλικά
διεστραμμένο άτομο και εξέφραζε την πεποίθηση ότι σύντομα θα προέβαινε στη σύλληψή του.
Οι παλαιότεροι, όμως, κάτοικοι του Μορόν πίστευαν ότι επρόκειτο για έναν
πραγματικό βρυκόλακα, ο οποίος εμφανιζόταν στο αργεντίνικο προάστιο κάθε 50 χρόνια.


Πράγματι, το 1860, όπως αναφέρουν τα παλιά χρονικά, ένας βρυκόλακας που
έπινε το αίμα νεαρών γυναικών τις νύχτες, είχε προκαλέσει σκηνές μαζικού
πανικού και πάλι στο ίδιο προάστιο της Αργεντινής.

Μετά από ακριβώς 50 χρόνια και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1910,
βρυκόλακας που παρέμεινε επίσης ασύλληπτος, δολοφόνησε 28 γυναίκες
πίνοντας το αίμα τους, μέσα στο διάστημα ενός μήνα.

“Ξεδίψασε… Θα επιστρέψει ξανά σε 50 χρόνια…”, έλεγαν τότε οι παλαιότεροι, οι οποίοι πίστευαν στον παλιό λαϊκό θρύλο.

Με τρόπο παράδοξο, η τρομακτική αυτή προφητεία τους φαίνεται ότι
πραγματοποιήθηκε με την επανεμφάνιση του Βρυκόλακα τον Ιούνιο του 1960…


https://i.postimg.cc/3d2MWQGf/BRK017.jpg

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 07-01-20 17:04

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Εγχειρίδιο κυνηγού βρικολάκων από έναν μοναχό του 18ου αιώνα..
Πώς «αναγνώριζαν» τα βαμπίρ


Εκτενές αφιέρωμα του National Geographic στη δουλειά του Αντουάν Ογκουστίν Καλμέ.

Μπορεί σήμερα να θεωρούμε τους βρικόλακες πλάσματα της φαντασίας, τα
οποία αποτελούν υλικό για ταινίες, βιβλία κ.α. και όχι πραγματικότητα, αλλά
για πολλούς αιώνες δεν ίσχυε αυτό- ειδικά στην ανατολική Ευρώπη.
Ο ίδιος ο Μπραμ Στόκερ, συγγραφέας του «Δράκουλα», στο αρχικό του
χειρόγραφο, εξέφραζε την εκτίμησή του πως αυτά που περιέγραφε στο βιβλίο
του ενδεχομένως να κρύβουν κάποιες πραγματικότητες- και δεν πρέπει να
παραβλέπεται πως, σε πολλές περιπτώσεις, έχει αποδειχθεί πως δοξασίες και
δεισιδαιμονίες που έχουν επιβιώσει για γενιές είναι πολύ δύσκολο να εκλείψουν.


Όπως αναφέρεται σε εκτενές αφιέρωμα του National Geographic, μία από τις
ισχυρότερες επιρροές που δέχτηκε ο Στόκερ- που έκανε ευρέως γνωστή τη
φιγούρα του «βαμπίρ» στη Δύση- αλλά και άλλοι συγγραφείς του 19ου αιώνα,
ήταν η δουλειά ενός Βενεδικτίνου μοναχού του 18ου αιώνα και διακεκριμένου
λογίου, του Αντουάν Ογκουστίν Καλμέ.


Ο Καλμέ συνέγραψε ένα δίτομο έργο, τις «Διατριβές πάνω στις οπτασίες
αγγέλων δαιμόνων και φαντασμάτων, και σχετικά με τους βρικόλακες της
Ουγγαρίας, της Βοημίας, της Μοραβίας και της Σιλεσίας», το οποίο εκδόθηκε το 1746.
Ο μοναχός συνέλεξε, κατέγραψε και εξέτασε έναν μεγάλο όγκο αναφορών
για «επιθέσεις βρικολάκων» στην ανατολική Ευρώπη στα τέλη του 17ου και
στις αρχές του 18ου αιώνα.
Το έργο του πυροδότησε μια έντονη συζήτηση μεταξύ φιλοσόφων και
γιατρών,που προσπαθούσαν να εξακριβώσουν ποια ήταν η αλήθεια πίσω από τις αναφορές αυτές.

Ο ίδιος ο Καλμέ αναγνώριζε στον πρόλογό του πως η ακαδημαϊκή μελέτη των
υπερφυσικών δυνάμεων μπορεί να προκαλούσε επικρίσεις και αντιδράσεις,
ωστόσο επέμεινε πως υπήρχαν καταθέσεις και μαρτυρίες από ιδιαίτερα
αξιόπιστους μάρτυρες που ήταν πολύ ακριβείς για να απορριφθούν έτσι εύκολα
ως ψευδείς ή πλάνες- και για αυτό τόνιζε πως οι αναφορές χρήζουν εκτενούς μελέτης.

Ο μοναχός κατέγραψε μαρτυρίες ανθρώπων που έλεγαν ότι είχαν δει νεκρούς
«να επιστρέφουν, να μιλούν, να περπατούν, να μολύνουν ολόκληρα χωριά, να
κακομεταχειρίζονται ανθρώπους και ζώα, να πίνουν το αίμα των συγγενών
τους, να καταστρέφουν την υγεία τους και εν τέλει να προκαλούν τον θάνατό τους».
Αυτοί οι νεκροζώντανοι, έγραψε, «αποκαλούνται βρικόλακες (βαμπίρ)».

Μία από τις πιο γνωστές υποθέσεις που αναφέρει ο Καλμέ προέρχεται από τον
Αυστριακό στρατιωτικό χειρουργό Γιόχαν Φλίκινγκερ:
Ο γιατρός περιέγραψε την περίπτωση του Άρνολντ Πάολε, στρατιώτη και
υποτιθέμενου θύματος βρικόλακα από ένα σερβικό χωριό.
Για να προστατευτεί, ο Πάολε έφαγε χώμα από τον τάφο του και πασαλείφτηκε με το αίμα του.
Στη συνέχεια επέστρεψε στην κανονική του ζωή ως αγρότη- αλλά λίγο καιρό
μετά πέθανε σε ατύχημα με κάρο.
Έναν μήνα μετά τον θάνατό του, χωρικοί ισχυρίστηκαν πως ο Πάολε είχε
ζωντανέψει και σκοτώσει πολλούς ανθρώπους, καθώς και ότι είχε επιτεθεί σε
ζώα και πιει το αίμα τους.
Οι χωρικοί ξέθαψαν τη σορό του και τη βρήκαν ακέραια, με τα νύχια να έχουν
μεγαλώσει και αίματα στο εσωτερικό του φερέτρου.
Σύμφωνα με τις περιγραφές, του κάρφωσαν σφήνα στην καρδιά, οπότε και
«άφησε μια κραυγή και αιμορράγησε».
Επίσης, έγινε εκταφή και των άλλων νεκρών χωρικών, τα πτώματα των οποίων διαμελίστηκαν.

Το να μένει σχετικά ακέραιο ένα πτώμα πιστευόταν ότι αποτελεί απόδειξη ότι ο νεκρός είχε βρικολακιάσει.
Ο Καλμέ σημειώνει πως κάποια πτώματα, μετά από μήνες ή και χρόνια στον
τάφο, βρίσκονταν με «αίμα σε υγρή μορφή, τη σάρκα ακέραια, τα άκρα ευλύγιστα».

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 07-01-20 17:18

Συνέχεια του Θέματος....

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα του National Geographic, οι παρατηρήσεις
αυτές πιθανότατα μπορεί να ήταν όντως ακριβείς- και υπάρχει επιστημονική
εξήγηση, η οποία έχει να κάνει με την καλή διατήρηση ενός πτώματος:
Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μέσω σαπωνοποίησης, η οποία παρατηρείται όταν
ένας νεκρός θάβεται σε κρύο, υγρό περιβάλλον (κοινό στην ανατολική Ευρώπη).
Κατά τη διαδικασία αυτή, τα λιπαρά οξέα μετατρέπονται σε μια ουσία που
θυμίζει σαπούνι, η οποία καλύπτει το πτώμα και εμποδίζει την αποσύνθεση.

Επίσης, διατηρείται ένας βαθμός ευλυγισίας/ ευκαμψίας.

Επίσης, στα κείμενα του Καλμέ αναφέρεται πως τα μαλλιά και τα νύχια του
βρικολάκων συνέχιζαν να μακραίνουν και μετά θάνατον:
Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση, η οποία οφείλεται στην αφυδάτωση του
δέρματος του νεκρού, που οδηγεί στην υποχώρησή του από τους θυλάκους των τριχών και τα νύχια.
Αυτό προκαλεί την εντύπωση πως οι τρίχες έχουν μακρύνει.

Όσον αφορά στο αίμα σε ένα πτώμα που έχει εκταφεί, υπάρχει και πάλι εξήγηση:
Ο Καλμέ γράφει πως οι βρικόλακες πίνουν τόσο πολύ αίμα ανθρώπων και
ζώων, που κάποιες φορές τρέχει από το μύτη τους και ότι το πτώμα του
νεκροζώντανου μπορεί να βρεθεί να κολυμπά στο αίμα.

Όπως τονίζει και πάλι το National Geographic...υπάρχει επιστημονική εξήγηση:

Ο χρόνος που το αίμα παραμένει σε υγρή μορφή εξαρτάται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος.
Σε χαμηλές θερμοκρασίες, το αίμα παραμένει σε υγρή μορφή για τουλάχιστον 3-4 ημέρες.
Εάν τα πτώματα είχαν εκταφεί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, δεν θα ήταν
απίθανο να έχουν ακόμα αίμα στις φλέβες τους- και οι (πιθανότατα υπερβολικές)
αναφορές για κηλίδες αίματος ή για πτώματα που «κολυμπούσαν» στο αίμα
ίσως να προκύπτουν από μεταθανάτιες αιμορραγίες.
Ακόμη, χτυπήματα στο σώμα κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μπορεί να έκαναν να τρέξει αίμα από τη μύτη ή το στόμα.

Και η «κραυγή» του βαμπίρ (που υποτίθεται ότι άφησε ο Πάολε όταν του κάρφωσαν τη σφήνα):
Όλοι (τουλάχιστον, όσοι ξέρουν κάποια πράγματα για τις σχετικές δοξασίες, ή,
έστω, βλέπουν ταινίες) γνωρίζουν ότι για να σκοτώσεις έναν βρικόλακα πρέπει
να του καρφώσεις σφήνα στην καρδιά και να τον διαμελίσεις (ή να τον βγάλεις
στον ήλιο, ή να τον ρίξεις στο νερό και αρκετά άλλα που έχει μεταφέρει η
παράδοση και έχουν αξιοποιήσει το σινεμά και η λογοτεχνία).

Ωστόσο, ακόμα και εδώ, υπάρχει εξήγηση:
Ο αέρας που βρίσκεται κλεισμένος στη θωρακική κοιλότητα εκτοξεύεται με
δύναμη έξω όταν το πτώμα δέχεται χτύπημα- και μπορεί να παράξει ήχο ενώ βγαίνει από τον λαιμό.
Εάν κάποιος ήταν προδιατεθειμένος να αντιμετωπίσει ένα βαμπίρ, ο ήχος αυτός
θα μπορούσε να ακουστεί ως κραυγή πόνου- εξ ου και η σχετική περιγραφή.

Αξίζει να πούμε πως ο γνωστός φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσό είχε σχολιάσει τη δουλειά του Καλμέ- και δεν ήταν θετικός απέναντί της:
«Εάν υπάρχουν στον κόσμο μας καλά τεκμηριωμένες αναφορές, είναι αυτές για βρικόλακες. Δεν λείπει τίποτα:
Επίσημες αναφορές, καταθέσεις...χειρουργών, ιερέων, δικαστών.
Και με όλα αυτά, ποιος πιστεύει στα αλήθεια στους βρικόλακες;».


Παρόλα αυτά, παρά τις αμφιβολίες του Ρουσό και άλλων, οι πεποιθήσεις περί
νεκροζώντανων που στοίχειωναν και απειλούσαν τους ζωντανούς ήταν
διαδεδομένες σε πολύ μεγάλο βαθμό κατά τον 17ο και τον 18ο αιώνα στην
ανατολική Ευρώπη- και η δουλειά του Καλμέ ενέπνευσε μεταγενέστερους
συγγραφείς του 19ου αιώνα μεταξύ των οποίων ο Τζον Γουίλιαμ Πολιντόρι, ο
Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού και ο Μπραμ Στόκερ, οι οποίοι έθεσαν τις
λογοτεχνικές βάσεις της εικόνας του βαμπίρ, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Πηγή...https://www.huffingtonpost.gr/entry/...b0bd610251621c
ΔΙΕΘΝΕΣ
29/10/2019
Newsroom
HuffPost Greece

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 13-01-20 16:33

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Παρατηρώντας και άλλους θρύλους σχετικά με τα Βαμπίρ/Βρικόλακες αυτό που
μου προκαλεί εντύπωση ή εάν θέλετε μια απορία περιέργεια που ταυτόχρονα
σε διαφορετικούς διαφορετικούς πολιτισμούς θρησκείες δοξασίες διάφορων λαών
υπάρχουν τόσο παρόμοιοι (σχεδόν ίδιοι) θρύλοι και μάλιστα που δεν υπήρχαν
σε αυτές τις εποχές τρόπος ενημέρωσης γραπτός προφορικός για να ταξιδέψουν
αυτοί οι θρύλοι από τον ένα τόπο στον άλλον με πολύ διαφορετική πολιτιστική κληρονομιά.....


Συνεχίζω με κάποια στοιχεία με Βαμπίρ/Βρικόλακες σε διάφορες περιοχές.....

Στην Αφρική έχουν τον «Ομπαγίφο και τον Ασασαμπονασάμ» (Obayifo and Asasabonasam),

Γκάνα ο θρύλος της φυλής Ασάντι (Ashanti).

Nιγηρία η φυλή Γιάκο (Yako) πιστεύει στην ύπαρξη βαμπίρικων μορφών
«Χάγκς» (Hags), που κατοικούν στα έλη τους.

Στην Αϊτή έχουν τους βαμπίρους «Λουγκαρού» (Loogaroo), τον «Ασέμα» (Asema) και τον «Σουκαγιάν» (Sukayan).

Στην Βραζιλία έχουν τον «Λομπισόμεν» (Lobishomen), βαμπίρο με παράξενες σεξουαλικές συνήθειες.

Λουϊζιάνα
οι Αφροαμερικάνοι έχουν τον θρύλο του «Φιφολέτ» (Fifolet),
έναν κλασικό σεξουαλικό βαμπίρο της κατηγορίας «Incubus / Succubus»

Κεντρική Αμερική τον «Σιβατέτεο» (Civateteo).

Στην Ρουμανία έχουν τον «Στριγγόϊ» (Strigoi),
στην Ουγγαρία τον «Λίντερκ» (Liderc),
στην Πολωνία τον «Μόρα» (Mora),
στην Γαλλία τον «Μελουσίν» (Melusine)
στην Δανία την «Μάρα» (Mara),
στην Ιρλανδία τον «Ντέργκ-Ντούλ» (Dherg-dul)
στην Σκωτία τον «Μπαομπάν-Σίθ» (Baobban Sith).

Στην Αρμενία έχουν τον θρύλο του «Ντακχαναβάρ (Dakhanavar),
στην Ρωσσία τους «Γιουπίρ (Uppir), Ιρετίκ (Eretik), Κουντεσνίκ (Kudesnik),
Ορσελνίκ (Orcelnik), Κολντούμ (Koldum) και Σναξάρ (Snaxar)».

Στο Θιβέτ
υπάρχουν 58 μορφές-θεότητες, οι οποίες αρέσκονται στο να πίνουν αίμα.

Στην Κίνα έχουν τον «Τσάϊνγκ-Σίχ» (Chaing-Shih),
στις Φιλιππίνες τον «Άσγουανγκ» (Aswang)
στην Ταϋλάνδη τον «Σάϊ» (Phi)
στην Μαλαισία έχουν τον «Μπατζάνγκ» (Bajang) και την «Λάνκγσουϊρ» (Langsuir).

Στην Ιαπωνία έχουν τον «Κάππα» (Kappa) καθώς και θρύλους με γάτες βαμπίρους (Vampire Cats).

Ινδία έχει τις περισσότερες μορφές-θεότητες με βαμπίρικες συνήθειες.
Η θεά «Κάλι» (Kali) φαίνεται να πρωτοστατεί στην κακότητα και στις αιματηρές συνήθειές της.
Άλλοι αρκετά διαδεδομένοι ινδικοί θρύλοι είναι οι θηλυκοί βαμπίροι Μαχαμπχαράτα (Mahabharata),
Ραμαγιάνα (Ramayana),
Ρακσάσας (Rakshasas)
και Ρακσάσις (Rakshasis)».
Ακόμα, είναι «ο Άσρα-Πά (Asra-Pa),
ο Γιάτου-Ντχάνα (Yatu-dhana),
οι Πισάχας (Pisachas),
ο Βετάλα (Vetala),
ο Τζίγκαρ-Κχόρ (Jigar-Khor),
οι Τσουρέλς (Churels),
ο Τζάκχιν (Jakhin),
ο Μούκχαϋ (Mukhai),
ο Νάγκουλάϊ (Nagulai),
ο Αλβαντίν (Alvantin),
ο Τζακχάϋ (Jakhai)
και ο Χάντ-Πέϊρ (Hant-Pare).

Υπάρχουν και κάποια στοιχεία απο την Νέα Ορλεάνη που από ότι έχω διαπιστώσει
υπάρχουν πολλά στοιχεία που θα τα καταθέσω.....

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 06-02-20 16:38

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Νέα Ορλεάνη ανέκαθεν υπήρξε πόλη της μαγείας και ειδικά της Μαύρης Μαγείας
αλλά και για την ύπαρξη βρικολάκων και βέβαια υπάρχει μια ανάμιξη Γαλλικής
Αγγλικής κουλτούρας με την σκοτεινή και αρχαια μαγεία της Αφρικής και των
νησιών της Καραϊβικής.....

Και βέβαια η Ν. Ορλεάνη είναι γεμάτη με "ΜΑΓΑΖΙΆ" πουλάνε ύποπτα αντικείμενα
και εργαλεία της μαγικής τέχνης του Βουντού.
Υπάρχουν και "ΜΑΓΑΖΙΑ" κλαμπ που λένε πως εκεί μαζεύονται Βρικόλακες...
(Το θεωρώ μάλλον κακόγουστο αλλά και φολκλορικό και όλα για τον τουρισμό)

Στην Νέα Ορλεάνη όπως και σε εμάς Ελλάδα υπάρχει Μάνη αλλά και σε άλλες
περιοχές της Ελλάδος υπάρχει Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΎ που θρηνούν οι μοιρολογίστρες
μέχρι το πρωί και σε όλο το σπίτι όπου υπάρχει καθρέφτης σκεπάζεται με άσπρο πανί
όπως και το πρόσωπο του νεκρού.....
(Αυτό το γνωρίζω γιατί έχω συγγενείς απο εκεί οπότε τα στοιχεία είναι απο ιδία γνώση)...

Οι πρώτοι βρικόλακες που μόλυναν με την παρουσία τους την πόλη της Νέας
Ορλεάνης ήταν τα λεγόμενα CASKET GIRLS ή τουλάχιστον έτσι θα σας πουν οι
απόγονοι των αρχαιότερων οικογενειών της.
Οι πηγές ποικίλλουν ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες, αλλά η ιστορία πηγαίνει ότι
οι ιδρυτές της πόλης ζήτησαν από τη Γαλλία να στείλει τις μελλοντικές συζύγους για τους αποίκους.
Η Γαλλία υποχρέωσε και έφθασαν πολλά νεαρά κορίτσια, φέρνοντας μόνο τόσα
πολλά αντικείμενα που θα χωρέονταν σε ένα μικρό "καλαθάκι" ή "casquette",
που φαίνεται να είναι το ισοδύναμο του 18ου αιώνα μιας τσάντας μιας νύχτας.

Αυτό συνέβη σε μια εποχή όπου το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού που
κατέληγε στην πόλη, στις αρχές του 16ου αιώνα, αποτελούταν από κοινωνικά απόκληρους....
Από σκλάβους που είχαν δραπετεύσει από δουλεμπορικά καράβια, από
παραβάτες του νόμου, από επικίνδυνους εγκληματίες λαθροκυνηγούς και χρυσοθήρες.
Αυτό σήμαινε ότι κανείς δεν θα αναζητούσε όλους εκείνους τους ανθρώπους
σε περίπτωση που χάνονταν τα ίχνη τους....

Όσον αφορά τώρα τις ιδιαίτερες λεπτομέρειες της συγκεκριμένης εκείνης
ιστορίας, υπάρχουν πολλές εκδοχές για το τι συνέβη πραγματικά αλλά
σύμφωνα με την πιο συνηθισμένη απ’ αυτές, οι ιδρυτές της πόλης ζήτησαν από
Γάλλους αξιωματούχους να στείλουν στη Νέα Ορλεάνη, που ήταν ακόμα
Γαλλική αποικία, νεαρές γυναίκες που θα προορίζονταν για μελλοντικές νύφες.

Οι Γάλλοι αξιωματούχοι ανταποκρίθηκαν θετικά στο συγκεκριμένο αίτημα και
ύστερα από ένα δύσκολο και πολύμηνο θαλάσσιο ταξίδι, στις αποβάθρες της
πόλης αποβιβάστηκαν πέντε νεαρές κοπέλες από τη Γαλλία που ήταν
κατάχλομες, φανερά υποσιτισμένες και πάμφτωχες.
Τα μόνα υπάρχοντα που είχαν ήταν αυτά που χωρούσαν σε κάτι ξύλινα
μπαούλα που είχαν φέρει μαζί τους και που ονομάζονταν “casquettes”, κάτι ανάλογο με τις βαλίτσες της σημερινής εποχής.

Αυτές οι κοπέλες μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι των Ουρσουλίνων καλογριών
(the Ursuline Convent,) το οποίο στέκεται ακόμα, όπου και παρέμειναν
εσώκλειστες μέχρι να καταφέρουν οι καλόγριες του εν λόγω μοναστηριού να
βρουν κατάλληλους υποψηφίους για να τις παντρευτούν.

Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, ήταν παρθένες που είχαν ανατραφεί σε
εκκλησιαστικά ορφανοτροφεία της Γαλλικής ενδοχώρας.
Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι ήταν πόρνες.
Αλλά υπάρχουν και κάποιοι που θα σας ψιθυρίσουν ότι ήταν βαμπίρ:
Βρικόλακες που κάθε βράδυ, ακόμα και σήμερα, βγαίνουν από τα “casquettes”
τα οποία βρίσκονται κρυμμένα στον κλειστό τρίτο όροφο του μοναστηριού,
παραβιάζουν τα παράθυρα του με τα ενισχυμένα παντζούρια που τα
προστατεύουν από τους τυφώνες, για να τραφούν από τα πλήθη των
ταξιδιωτών που για αιώνες γεμίζουν τις σκοτεινές αλέες της Γαλλικής συνοικίας.
Λέγεται ότι τα εν λόγω παντζούρια χρειάζονται για κάποιον ανεξήγητο λόγο
επισκευές σχεδόν κάθε πρωί, ακόμα και όταν η βραδιά που έχει προηγηθεί είναι
γλυκιά και ήρεμη.

Το 1978 μάλιστα, ύστερα από αιώνες φημολογιών και ψιθύρων, δυο
ερασιτέχνες ρεπόρτερ απαίτησαν να δουν αυτά τα φέρετρα.
Φυσικά, ο επίσκοπος της πόλης δεν επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο.
Δίχως να πτοηθούν από τούτη την άρνηση, την επόμενη νύχτα οι άνδρες
σκαρφάλωσαν τον τοίχο του μοναστηριού μαζί με τον εξοπλισμό τους και τον
έστησαν στον κάτω όροφο του.
Δίχως να πτοηθούν από τούτη την άρνηση, την επόμενη νύχτα οι άνδρες
σκαρφάλωσαν τον τοίχο του μοναστηριού μαζί με τον εξοπλισμό τους και τον έστησαν στον κάτω όροφο του.
Το επόμενο πρωί ο εξοπλισμός βρέθηκε σκορπισμένος στη χλόη του κήπου ενώ
στα σκαλοπάτια της βεράντας του μοναστηριού ανακαλύφθηκαν αποκεφαλισμένα τα σώματα των δυο ανδρών.
Σχεδόν το 80% του αίματος που θα έπρεπε να βρίσκεται μέσα στο σώμα τους έλειπε.
Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει καταφέρει να διαλευκάνει αυτούς τους φόνους.

Στην ανωτέρω αναφορά υπάρχει μια διευκρίνιση απο Ghost City Tours που
έχουν καλές σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο της Αρχιεπισκοπής της Νέας
Ορλεάνης και τους διαβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν υπάρχει στον τρίτο όροφο
του παλαιού μοναστηριού Ursuline εκτός από τα αρχειακά αρχεία και άλλα είδη αποθήκευσης.
Δεν αναφέρει γιατί δεν αφήσαν τους δημοσιογράφους να πάνε να το δουν αλλά
και ούτε οι άνθρωποι της Ghost City Tours δεν πήγαν να το διαπιστώσουν....
(περίεργο; )

Επισης υπάρχει μια άλλη περίεργη αναφορά....
"Έτσι ήταν πολύ ανοιχτόχρωμα (χλωμά) τα κορίτσια που το δέρμα τους γινόταν κατακόκκινο
και φούσκωνε (έβγαζε φουσκάλες) μέσα σε στιγμές που στεκόντουσαν
στον καυτό, υποτροπικό ήλιο."


ΠΗΓΈΣ....

https://gonola.com/things-to-do-in-n...ch-new-orleans

https://gonola.com/things-to-do-in-n...of-new-orleans

http://nyctophilia.gr/οι-βρικόλακες-της-νέας-ορλεάνης/

https://ghostcitytours.com/new-orlea...-casket-girls/

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 03-03-20 18:21

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα....

Θα καταθέσω κάποια στοιχεία για την ΒΙΒΛΟ ΤΟΥ ΒΑΜΠΙΡ.

Σαν εισαγωγή/Πρόλογο έχει τα παρακάτω....


Η Βίβλος του βαμπίρ υπαγορεύθηκε και γράφτηκε στη συνέχεια.

Εκείνοι που την υπαγόρευσαν, το έκαναν με συγκεκριμένο σκοπό τη
καθοδήγηση των ατόμων που είναι αντάξιοι αυτού του Ναού
Είναι οι ίδιοι Απέθαντοι Θεοί τους οποίους το Μέλος Καλεί στη “Κοινωνία”.

Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνει πιστευτό, αλλά κάτι που πρέπει να βιωθεί και να επικυρωθεί.

Στο βιβλίο αυτό περιέχονται όλες τις απαραίτητες γνώσεις που χρειάζονται για
τη κατανόηση του Αληθινού Βαμπιρισμού, και τη πρακτική της Βαμπιρικής Θρησκείας.

Συμπεριλαμβάνονται οι θεμελιώδεις οδηγίες για την άμεση επαφή με τους
Απέθαντους Θεούς, δηλαδή τα προηγμένα Βαμπίρ που είναι Ιδρυτές και
Σύμβουλοι του Ναού του Βαμπίρ.

Αυτές οι διδασκαλίες είναι Αρχαίες και αποτελούν το μοναδικό μονοπάτι για να γίνει κάποιος Βαμπίρ.
Ο Βαμπιρισμός δεν είναι εύκολα κατανοητός και διατηρείται μόνο από εκείνους
που είναι γεννημένοι στο “Αίμα” και δοξάζονται σε αυτή τη διαφορά.

Η θνητή ζωή είναι μικρή και σύντομη.
Έχεις τη δυνατότητα να Μας πλησιάσεις και να γίνεις ένα πραγματικό μέλος
της θρησκείας των Κυρίαρχων, ένα Βαμπίρ, ένας Αθάνατος Άρχοντας της Γης,
αλλιώς θα χαθείς στους ανέμους του χρόνου.

Αν δεν είσαι της "Οικογένειας" δεν θα είσαι ποτέ σε θέση να Μας καταλάβεις,
ούτε να ενωθείς μαζί Μας.
Αν ανήκεις στην "Οικογένεια" τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει.

Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες περιεχόμενο στην παρακάτω Ιστοσελίδα...
https://www.slideshare.net/star3salonica/ss-2606492

Βέβαια υπάρχουν και άλλες Ιστοσελίδες όπως στο παρόν Ιστολόγιο....
http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=2891

Βεβαια υπάρχει και μια άλλη ιστοσελίδα....
https://satanicorthodoxy.wordpress.c...νει-προσωπικά/
Η τελευταία Ιστοσελίδα έχει ανακατέψει Σατανισμό, Μαγεία και βέβαια Βαμπίρ..

Απλά είμαι υποχρεωμένος να καταθέσω όλα αυτά τα οποία βρήκα και δεν μπορώ
να τα εμπιστευτώ....
Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα σας βγάλει πολλά πολλά σχετικά με την Βίβλο
των ΒΑΜΠΊΡ...

Όλα αυτά μοιάζουν με την Εκκλησία (!!!!!!!!!!!!) του ΣΑΤΑΝΆ του Άντον Λαβέι.
https://provocateur.gr/archive/3794/...trabolta-video

Απλά σας παρουσίασα όσο το δυνατόν όλο το φάσμα των σχετικών "ΜΑΓΑΖΙΏΝ"
τα ονομάζω έτσι μια και πιστεύω πως το όλο θέμα είναι τα χρήματα και οι
"πιστοί" αρκετοί για να διατηρήσουν τα θέματα αυτά μέσω των δωρεών.......

Αλλά και τα βιβλία των ειδικών οι συνάξεις των πιστών και οι ενημερώσεις του
κοινού (ΟΜΙΛΊΕΣ) μέσω εισητηρίου...

Το θέμα συνεχίζεται....

Ευχαριστώ.

AVATARGR-1 16-03-20 13:51

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα σχετικα με την ΛΙΛΙΘ με ποιο πολλα στοιχεία.....

Η Λίλιθ είναι μυθικός θηλυκός Μεσοποτάμιος νυχτερινός δαίμονας που
σχετίζεται με τον άνεμο και πιστεύεται ότι βλάπτει τα παιδιά.

Στο Ταλμούδ και το Μιδράς, η Λίλιθ εμφανίζεται σαν νυχτερινός δαίμονας.

Σύμφωνα με κάποια απόκρυφα κείμενα της καθολικής εκκλησίας, η Λίλιθ ήταν
η πρωτόπλαστη γυναίκα και φτιάχτηκε όπως ο Αδάμ από χώμα, οπότε ήταν ίση
του, σε αντίθεση με την Εύα.
Όταν ο Αδάμ προσπάθησε να την καθυποτάξει, η Λίλιθ πρόφερε το ιερότερο
από τα ονόματα του Θεού και υψώθηκε στον ουρανό.
Ο Αδάμ παραπονέθηκε στον Θεό, ο οποίος της έδωσε την επιλογή ή να
υποταχθεί στον Αδάμ είτε να φύγει από τον Κήπο της Εδέμ και πολλά από τα
παιδιά που θα κάνει να πεθαίνουν.
Η Λίλιθ, για να μπορέσει να έχει ελεύθερη βούληση, διάλεξε να εγκαταλείψει τον Κήπο της Εδέμ.
Έπειτα από τη φυγή της, ο Αδάμ νιώθοντας μοναξιά παρακάλεσε το Θεό και
του έδωσε μια γυναίκα υποτακτική, την Εύα.

Ετυμολογία
Το όνομά της κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Σουμεριανή Λιλλάκε
και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα».
Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και
φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι.
Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους καναΐτες.

Παρουσία και λατρείες
Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της
ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό
δόγμα με το όνομα Λίλιθ γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο,
όπου αναφέρεται και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας.

Κατά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο χαρακτήρας της Λίλιθ ξεκινά πλέον να έχει
«πρωταγωνιστικό ρόλο» στις δοξασίες που σχετίζονται με το Σκότος και η
πρώτη σοβαρή αναφορά της γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ.

Πριν όμως από όλες τις προαναφερόμενες γραπτές παρουσίες της, συναντάμε
και πολλές ταυτίσεις της στις λαϊκές δοξασίες με διάφορες άλλες αρχαίες
Θεότητες όπως η Εκάτη, η Περσεφόνη, η ινδική Κάλι και άλλες.

Με όλες αυτές τις προ-εβραϊκές εμφανίσεις της, γεννάται η απορία για το κατά
πόσον η ιστορία της Λίλιθ ως πρωτόπλαστης προϋπήρξε και κρίθηκε απόκρυφη ή προστέθηκε αργότερα.
Πάντως σίγουρα λύνει τον γρίφο που δημιουργεί το πρώτο με το δεύτερο
Βιβλίο της Γένεσης, αναφέροντας αρχικά στο πρώτο ότι ο Θεός έπλασε τον
άνδρα και την γυναίκα ενώ αργότερα στο δεύτερο παρουσιάζοντας τον άνδρα
μόνο και με ανάγκη για συντροφιά.
(Μάλλον κάτι ήθελαν να κρύψουν)

Στα Καμπαλιστικά γραπτά η Λίλιθ αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του
Σαμαήλ και ως η θηλυκή έκφρασή του.

Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού,
καθώς και ως το πρώτο σούκουμπους που επιτίθετο στον Αδάμ ενώ αυτός κοιμόταν.


Την ξανασυναντάμε στην Μεσαιωνική θρησκευτική ζωγραφική, όπου
αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας (ο απαγορευμένος καρπός)
είτε ως φίδι με γυναικείο κεφάλι είτε ακόμα μερικές φορές ως κανονική
γυναίκα που τους προσφέρει τον καρπό.
Αυτό είναι κάτι που μας οδηγεί στο να συνδέσουμε τον Όφι του κήπου της Εδέμ με την Λίλιθ.

Φτάνοντας στον 19ο αιώνα, η Λίλιθ απολαμβάνει για άλλη μια φορά την
διασημότητα μέσω του ψυχολόγου Καρλ Γιουνγκ, που την χρησιμοποιεί ως
έκφραση και προσωποποίηση του αρσενικού άνιμους, δηλαδή την καταπιεσμένη
θηλυκή πλευρά του κάθε άνδρα.

Κατά τον ίδιο αιώνα, η Λίλιθ ξεκινά αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσσεται από
πλάσμα δαιμονικό σε σύμβολο θηλυκότητας.
Πάμπολλες φεμινίστριες την λατρεύουν ως το αυθεντικό θηλυκό ίνδαλμα που
απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της
ανεξαρτησίας της και η δαιμονική και παιδοκτόνος πλευρά της παραμερίζεται και απορρίπτεται.

Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (όπως το Wicca) αποδέχονται την Λίλιθ ως
Θεότητα-Προστάτιδα της σκοτεινής γυναικείας πλευράς αλλά και του
γυναικείου ερωτισμού, θέλοντας έτσι να δείξουν ότι αντιτίθενται στην
φαλλοκρατική καθημερινότητα.

Λατρεύεται όμως μέχρι τις μέρες μας και από διάφορα σκοτεινά τάγματα με
την αρχική της μορφή, ως Αρχόντισσα του Σκότους δηλαδή, καθώς και ως η
Ηγέτιδα των άυλων Βαμπίρ (incubi & succubi).


Η Λίλιθ είναι η μυθολογική πρώτη σύζυγος του Αδάμ.
Όπως και ο Αδάμ, δημιουργήθηκε από τον Θεό [1] ως πρώτη αναφορά ανθρώπινης ζωής στην Βίβλο.
Η Εύα έρχεται μετά, δημιουργημένη από το πλευρό του Αδάμ καθώς κοιμόταν:
…και θα ονομαστεί Γυναίκα, αφού αυτό πάρθηκε από Άνδρα (Γένεσις 2:24)

Αυτή η φανερή αντίθεση μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την προϋπόθεση της
ύπαρξης θηλυκού ανθρώπου πριν την Εύα.
Και αφού μόνο η Εύα αναφέρεται στον κήπο της Εδέμ, η πρoκάτοχός της θα
πρέπει να έφυγε πριν το όλο σκηνικό.
Η απουσία της Λίλιθ από την Βίβλο εξηγείται λόγω της πατριαρχικής αντίληψης
και επικράτησης των Ιουδαίων/Χριστιανών.

Ο σημιτικός θρύλος περιγράφει την Λίλιθ να αρνείται την επιβολή του Αδάμ
(σεξουαλικά κατά το να είναι «από κάτω»), και σε στιγμή πικρίας ξεστόμισε το
ιερότερο των ονομάτων του Θεού και πέταξε στον αέρα, με αποτέλεσμα να
διωχτεί από τον Θεό στην έρημο.


Η μόνη αναφορά στις τωρινές γραφές τις Βίβλου είναι κατά Ιεζεκιήλ, όπου μιλάει για την ζωή της στην έρημο.
Η Λίλιθ περιγράφεται με διάφορες μορφές, που επισκέπτεται τα όνειρα ανδρών και συνευρίσκεται μαζί τους.

Άλλοι μύθοι και μορφές
Το Φίδι που δελέασε την Εύα με τον Καρπό του Δέντρου της Γνώσης.

Ερωμένη του Εωσφόρου στην κόλαση:
αποδείχτηκε να είναι ανυπόταχτη ακόμα και στον Πρίγκιπα του Σκότους, ο
οποίος την έδιωξε στην έρημο για άλλη μια φορά.

Το πρώτο Βαμπίρ, που ήρθε στον Κάιν αφού αυτός εγκαταλείφθηκε από τον
Θεό για τον φόνο του Άβελ.

Η Μαύρη Μόρα.
Μητέρα των Λίλουμ, των Γήινων δαιμόνων.

Στην αρχαία Σουμερία, η Λίλιθ ήταν Θεότητα και βοηθός της Ινάννα.

Στους Σημιτικούς λαούς της Μεσοποταμίας ήταν αρχικά μορφή παρόμοια με
αυτήν της Λιλ, Σουμέριας Θεά των καταστροφικών ανέμων και καταιγίδων.
Αργότερα στην Ανατολή παρομοιάστηκε με την Λαμαστού, ένα δαιμονικό
θηλυκό πνεύμα γνωστό στην Συρία ως η δολοφόνος των βρεφών.
Εδώ απέκτησε και τους χαρακτηρισμούς ως φτερωτός γυναικείος δαίμονας της
νύχτας (Talmud), ως επικίνδυνο Βαμπίρ και Succubus (Ζοχάρ), ως η μητέρα
των Incubi και Succubi και ως νυχτερινής κουκουβάγιας (Βίβλος).


ΠΗΓΉ...wikipedia

Πάλι βλέπουμε στα διάφορα κείμενα να παρουσιάζεται η ΛΊΛΙΘ ώς στοιχείο
πειρασμού προς την αμαρτία αλλα και μέσω αυτής υπάρχει και το σεξουαλικό
στοιχείο (όμορφη που παρασέρνει τους άνδρες...)
Όχι μόνο η Λίλιθ αλλά και κάθε γυναικείο στοιχεία (του κακού)....
Η ΑΜΑΡΤΊΑ ΈΧΕΙ ΩΡΑΊΟ ΠΡΌΣΩΠΟ & ΣΏΜΑ.....


Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.


Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 15:07.

Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.