[AVATARGR-1]

Συνέχεια...

Στις παλιές εποχές, στην Χίο, υπήρχε τόσος μεγάλος φόβος και τρόμος για
τους βρυκόλακες ώστε κανείς δεν τολμούσε να βγει τη νύχτα έξω μόνος του
(κι ίσως αυτός ο φόβος να είναι η αληθινή ρίζα της πεποίθησης ότι οι «Χιώτες πηγαίνουν δυο-δυο»).
Οι βρυκόλακες παίρνουν τα εφταμηνίτικα παιδιά μαζί τους στους χορούς τους
και τα αναγκάζουν να τραγουδούν.
Πειράζουν τους παπάδες πετώντας τους πέτρες, κάνουν ζημιές στα σπίτια των
χωρικών σπάζοντας τα παράθυρα και τα έπιπλα, ενώ στα περισσότερα νησιά
συνήθως παραμονεύουν τις νύχτες στα σταυροδρόμια.

Ο περιηγητής γιατρός Zallony, έχει καταγράψει σε χειρόγραφο του 19ου
αιώνα, αυτά που άκουσε και είδε για τους Βρυκόλακες στα νησιά του Αιγαίου:
«Παράξενες ιστορίες αρχίζουν να κυκλοφορούν στα νησιά.
Κάποιοι διηγούνται ότι είδαν τάχα τον πεθαμένο να περιφέρεται στο σκοτάδι της νύχτας ουρλιάζοντας.
Άλλος τον είδε να περνά στον αέρα το μεσημέρι πάνω σ’ ένα σύννεφο φωτιάς.

Άλλος πάλι βεβαιώνει ότι ξύπνησε τα μεσάνυχτα από σπαρακτικούς
αναστεναγμούς και αντίκρισε ανάμεσα σε καπνούς και σε φλόγες ένα
φάντασμα σαβανωμένο, δεμένο με αλυσίδες να βασανίζεται από ένα ολόκληρο κοπάδι διαβόλων.
Άλλοι φοβούνται να πάνε στα πηγάδια μόλις πέσει ο ήλιος, για να μην τους
αρπάξει και τους τραβήξει μέσα στην τρύπα ο βρυκόλακας.
Και άλλοι αφήνουν μια δεμένη κότα στο κατώφλι του σπιτιού, για να την φάνε
οι βρυκόλακες και να μην μπούνε μέσα στο σπίτι το βράδυ.

Όλες αυτές οι τερατώδεις διαδόσεις, συσσωρεύονται μέρα με την ημέρα,
μεγαλώνουν κι όλοι πιστεύουν ότι ο βρυκόλακας τυραννά με όλους τους
τρόπους τους ζωντανούς για να λυτρωθεί από τις αμαρτίες του, ότι σέρνει από
τα πόδια τους κοιμισμένους αν τ’ αφήνουν να προεξέχουν από τα σκεπάσματα
στο κρεββάτι, ότι τρέχει σαν σίφουνας στα χωράφια και στις αγκαθιές.

Μεταμορφώνονται σε μαύρο σκύλο, μαύρο κοράκι ή μαύρη γάτα και
ουρλιάζουν όλη τη νύχτα, παγώνοντας το αίμα των ανθρώπων.

Και οι παπάδες, αντί να διαφωτίσουν το ποίμνιο για τις πλάνες του, το βυθίζουν
βαθύτερα σ’ αυτές, προστάζοντας να διαβάζεται κάθε μέρα χαιρετισμός της
Παναγίας και δέηση υπερ της αναπαύσεως της ψυχής του βρυκόλακα, να
Kλειδαμπαρώνονται οι κάτοικοι στα σπίτια τους και να τοποθετούν κέρινους
σταυρούς στις πόρτες τους.
Αλλά απ’ αυτόν τον γενικό τρόμο επωφελούνται οι ερωτευμένοι.
Συναντιούνται τις νύχτες χωρίς να φοβούνται ότι θα τους δουν και
καταφεύγουν σε πονηρά τεχνάσματα.

Έχουν φανάρια σκεπασμένα με μαύρο ύφασμα, ώστε να σκοτεινιάζει η λάμψη
τους και τρέχουν τη νύχτα ουρλιάζοντας και σέρνοντας μεγάλες αλυσίδες.
Οι περίεργοι τρέχουν για να κλειστούν στα σπίτια τους.
Έτσι οι εραστές βρίσκουν την ευκαιρία να σκαρφαλώνουν στα δώματα και να
μπαίνουν στις κάμαρες των κοριτσιών από τα παράθυρα, ή τρέχουν μαζί και
κρύβονται στους θάμνους ή στους στάβλους ή κάτω από τις βάρκες, ενώ οι
άλλοι χωρικοί τρυπώνουν βαθιά στο κρεβάτι τους τρέμοντας, και
κουκουλώνονται με τα παπλώματα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτό το συγκεκριμένο μα βάζει να σκέπτομαι πονηρά μια και
ΊΣΩΣ ΚΆΠΟΙΑ ΑΠΌ ΑΥΤΆ ΝΑ ΤΑ ΈΚΑΝΑΝ "ΚΆΠΟΙΟΙ" ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΎΝ
ΑΝΕΝΌΧΛΗΤΟΙ ΤΑ ΒΡΆΔΙΑ...

Ο G. F. Abbot, στο έργο του Macedonian Folklore, σημειώνει κάτι ενδιαφέρον:
«Στη Βόρειο Ελλάδα, οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί το Σάββατο, οι οποίοι
αποκαλούνται Σαββατιανοί ή Σαββατογεννημένοι, πιστεύεται ότι έχουν το
αμφιλεγόμενο προνόμιο να βλέπουν τα φαντάσματα και τα κακά πνεύματα και
να κατέχουν μεγάλη επιρροή πάνω στους Βρυκόλακες.
Ένας κάτοικος του Σοχού, διαβεβαίωσε τον γράφοντα ότι ένας Σαββατιανός
είχε παγιδέψει έναν βρυκόλακα σε έναν αχυρώνα και τον έβαλε να μετράει τα
στάχυα και τους κόκκους του σταριού.
Καθώς ο δαίμονας ήταν απασχολημένος με το μέτρημα, ο Σαββατιανός
κατάφερε να τον καρφώσει στον τοίχο.
Στα Λιακοβίκια, πιστεύεται ότι ο Σαββατιανός χρωστά τη δύναμή του σε ένα
μικρό σκυλάκι, που τον ακολουθεί κάθε απόγευμα και διώχνει μακριά τους βρυκόλακες!
Και λέγεται επίσης, ότι σ’ αυτές τις περιστάσεις ο Σαββατιανός είναι αόρατος σε όλους εκτός από το μικρό σκυλάκι»


Ο Γάλλος γιατρός D. Icard, στη μελέτη του La Mort reelle et la Mort apparente (1897)
και σε σχετικό άρθρο του στο ιατρικό περιοδικό La Presse Medicale (Aug. 1904)
αναφέρεται στις συχνότατες περιπτώσεις νεκροφάνειας στην Ελλάδα και σε
πολλά ελληνικά παράξενα περιστατικά.
Μεταξύ άλλων γράφει:
«Έχω στα αρχεία μου για την Ελλάδα 22 περιπτώσεις ανεξήγητης αναβίωσης
ανθρώπων που είχαν διαγνωστεί ως νεκροί από τους γιατρούς τους και
μάλιστα σε μία απ’ αυτές ένα πτώμα “συνήλθε” από το θάνατό του και
σηκώθηκε απότομα όρθιο, με την παρουσία δεκάδων γιατρών αφού ήταν
γιατρός, κατά τη διάρκεια της κηδείας του.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο Δρ. Μ. Κ. Μπουσσάκης (Boussakis) καθηγητής
της Φυσιολογίας στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, ήταν αυτόπτης μάρτυρας σ’
αυτό το εξωφρενικό περιστατικό, όπως επίσης και ο διακεκριμένος γιατρός
Δρ. Ζάχος Λουζιτάνος (Luzitanus).
Πρέπει να υπενθυμίσω ότι η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία η πίστη στα
Βαμπίρ, στους Βρυκόλακες, συνεχίζει να επιβιώνει και μάλιστα έντονα»

Συνεχίζεται....

Ευχαριστώ.