Ίσως να είναι σημαντικός ο διαχωρισμός ανάμεσα στο κρίνω και στο κατακρίνω.
Συνοπτικά και έτσι όπως αναφέρεται στο λεξικό
κρίνω 1.διαμορφώνω άποψη, σχηματίζω γνώμη για κπ. ή για κτ., ύστερα από μία λογική διεργασία.
2.-εκφέρω επίσημη και τεκμηριωμένη άποψη για ένα θέμα.
-εκθέτω αναλυτικά και με επιχειρήματα την άποψη την οποία έχω σχηματίσει για κπ. ή για κτ., αποφαίνομαι ως ειδικός.
3.για κτ. του οποίου η σημασία θεωρείται καθοριστική στην εξέλιξη μιας κατάστασης ή στην έκβαση ενός γεγονότος.
κατακρίνω-καταδικαζω.
-κρίνω αρνητικά κπ., τη συμπεριφορά του ή τις πράξεις του, τον κατηγορώ για κτ. που είπε ή που έκανε.
Απο εκεί και πέρα οποιοδήποτε νοήμον άτομο μπορεί και να κρίνει αλλά και να κατακρίνει.
Θεωρώ λάθος το παραπάνω "μπέρδεμα" που γίνεται με το θείο και με τις δυο αυτές έννοιες. Μπορώ ελεύθερα να εκφέρω τη γνώμη μου άρα και να κρίνω αλλά και να κατακρίνω βασιζόμενη στο δικό μου σύστημα αξιών.
Στη Καινή Διαθήκη νομίζω πως ο διαχωρισμός και η γνωστή φράση "Μην κρίνεις ίνα μην κριθείς" έχει να κάνει με την πράξη, μια πόρνη θα την λιθοβολούσαν, έναν ληστή θα τον σταύρωναν κοκ και σε αυτές αναφέρεται.
Στις μέρες μας την παραπάνω φράση θα την όριζα ως εξής: Μπορεί ο κριτής να "ξεφύγει" απο το σύστημα αξιών του και να μπει στη θεση του κρινόμενου; Έχει ο άνθρωπος σήμερα την ψυχική ικανότητα να συμμετέχει στις ψυχικές εμπειρίες ενός άλλου ανθρώπου;
|