[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζεται...

Ο Lawson, στο Modern Greek Folklore, γράφει:
«Στη Θεσσαλία, μου είπαν για μια οικογένεια που ζει στη Δομοκό, που
αναγνωρίζουν έναν Βρυκόλακα ανάμεσα στους προγόνους τους πριν από δύο
ή τρεις γενιές, και πως μέσω της γενεαλογίας του κληρονόμησαν μια
συγκεκριμένη ιδιότητα που τους καθιστά ικανούς να αντιμετωπίζουν πολύ
δραστικά τους Βρυκόλακες που στοιχειώνουν κατά περιόδους την εξοχή.
Και μάλιστα, τόσο πολύ οι άνθρωποι αναγνώριζαν και σέβονταν τις ικανότητες
της οικογένειας αυτής, που καλούσαν τα μέλη της ως ειδικούς συμβουλάτορες
όταν απομακρυσμένες περιοχές είχαν προβλήματα με Βρυκόλακες»

Στη Λέσβο, αν δουν κάποιοι φάντασμα στην αυλή τους πρέπει να το
πετροβολήσουν με το αριστερό χέρι.
Ακόμη βάζουν πίσω από την πόρτα τους ένα σταυρό από καλάμια ή ένα δίχτυ
ψαρέματος δεμένο με κόκκινη κλωστή.
Πολλές φορές έβαζαν σε πολλά νησιά, ένα κομμάτι χοιρινή γλώσσα πάνω στην
πόρτα, καρφωμένο με καρφί που ήταν βγαλμένο από φέρετρο.
Στην Κρήτη ζωγραφίζουν στην πόρτα τους μία «μούντζα».
Στη Σαντορίνη σφράγιζαν τις νύχτες τις κλειδαρότρυπες με αντίδωρο από την
εκκλησία και έβαζαν μικρούς σταυρούς στο γείσο των παραθύρων.


Η πιο διάσημη προστασία είναι το γνωστό ξόρκι:
«Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά», ή ακόμη κι εκείνο το «έξω από
‘δώ, στα όρη στα άγρια βουνά»
που πρέπει πάντα να το λέει μια ηλικιωμένη γυναίκα.
Στη Νίσυρο, για να προστατευτούν τις νύχτες από τους «Βαρδάλακες»
κουβαλούσαν μαζί τους ένα «μαυρομάνικο» μαχαίρι, βρεγμένο τουλάχιστον μία φορά με αγιασμό.
Το ίδιο και στην Εύβοια, που επιπλέον πίστευαν ότι ο Βρυκόλακας δεν μπορεί
να μπει στο σπίτι αν υπάρχουν τοποθετημένα μερικά πιάτα σε σχηματισμό
σταυρού πάνω στον τοίχο.

Στη Μυτιλήνη βάζουν ένα μικρό σταυρό μέσα στο στόμα του νεκρού μόλις
ξεψυχήσει και ρίχνουν στον τάφο του αγιασμό και λάδι.
Στην Τήνο κάνουν το ίδιο, μόνο που ο σταυρός πρέπει να είναι από κερί του Επιτάφιου.
Στην Κρήτη όμως, σφράγιζαν το στόμα του νεκρού με λιωμένο κερί
φτιάχνοντας το σχήμα του σταυρού.
Στο Καστελόριζο, αφήνουν δίπλα στο καντήλι του σπιτιού του νεκρού, ένα
ποτήρι με νερό για σαράντα μέρες «για να πίνει η ψυχή του νεκρού να ξεδιψά, μην αποζητήσει αίμα».
Στη Σκιάθο πιστεύουν ότι ο Βρυκόλακας «φοβάται πολύ το αλμυρό νερό» και
γενικώς σε όλα τα νησιά πιστεύουν ότι δεν πλησιάζει ποτέ στη θάλασσα.

ΟΠΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΒΡΥΚΟΛΑΚΩΝ

Ασβέστης, αλμυρό νερό, βρασμένο λάδι, ξύδι, σκόρδα και κρεμμύδια, κερί
εκκλησίας, σταυρός, αγιασμός, μαυρομάνικα μαχαίρια, ξύλο συκιάς και ξύλο
ελιάς, καρφιά από φέρετρο, στειλιάρι από φτυάρι νεκροθάφτη, καινούργια
ψαροδίχτυα, φωτιά, θειάφι, λευκά κεριά, καρδιά από γουρούνι, στάχτη από το
τζάκι του παπά, βραστό νερό και πέτρες με ζωγραφισμένους σταυρούς πάνω
τους, λένε ότι είναι αποτελεσματικά όπλα εναντίον του Βρυκόλακα.
Αλλά ο πιο συνηθισμένος και αποτελεσματικός τρόπος για την πλήρη εξόντωση
του –στις λαϊκές παραδόσεις– είναι το κάρφωμα του λειψάνου του με έναν σιδερένιο λοστό.

Σε πολλά μέρη πίστευαν πως για να εξοντωθεί σίγουρα ο βρυκόλακας, έπρεπε
να τον βγάλουν από τον τάφο του και να τρυπήσουν την κοιλιά.
Έπειτα αφαιρούσαν την καρδιά του, την καίγανε σε φωτιά από ξύλο ελιάς, και
τον ξαναθάβανε σε άλλο μέρος.
Σε άλλα μέρη πιστεύουν ότι πρέπει να πάει στον τάφο και να τον ξεθάψει ένας Σαββατογεννημένος.
Του βγάζει την καρδιά, την τρυπά με ένα σιδερένιο σουβλί και την ρίχνει σε
καυτό ξύδι που βράζει σε μια κατσαρόλα εκεί δίπλα του.
Έπειτα ρίχνει το βραστό ξύδι πάνω στον νεκρό και τον θάβει πάλι.
Πολλές φορές τον ξαναθάβουν σε λιωμένο καυτό ασβέστη και του χύνουν
στον αφαλό ζεματιστό νερό.

Είναι πολύ διαδεδομένο πως στο νεκροταφείο του χωριού Βουρκωτή στην
Άνδρο, κανενός νεκρού το λείψανο δεν είναι απείραχτο.
Τον παλιό καιρό όλων των νεκρών οι καρδιές ήταν καρφωμένες με μαυρομάνικο μαχαίρι.
Στην Εύβοια, το 1791, πιστεύοντας ότι οι βρυκόλακες ήταν υπεύθυνοι για μία
πολύ μεγάλη επιδημία, ξέθαψαν όλους τους νεκρούς και τους έκαιγαν με ένα
πυρωμένο σίδερο στην καρδιά, το περιστατικό έχει καταγραφεί στο σπάνιο
ταξιδιωτικό βιβλίο Voyageen Grece de Xavie Scrofani, το οποίο θεωρείται
πολύτιμο σύγγραμμα για τους μελετητές των παράξενων ελληνικών
παραδόσεων, γιατί είναι γεμάτο από καταγραφές παράξενων περιστατικών και δοξασιών.


Στις παραδόσεις των νησιών του Αιγαίου συναντούμε την πληροφορία, ξανά
και ξανά, ότι όταν οι άνθρωποι κατόρθωναν να πιάσουν έναν βρυκόλακα, τον
έβαζαν μέσα σ’ ένα σακί και πριν λαλήσει ο κόκορας, τον πήγαιναν και τον
πετούσαν πάνω σε ένα ξερονήσι.
Από εκεί δεν μπορούσε να φύγει και τελικά έλιωνε.
Το Ποντικονήσι στην Κέρκυρα, που πολλοί το αποκαλούν «το απολιθωμένο
καράβι των Φαιάκων», απεικονίζεται στον περίφημο πίνακα του Μπαίκλιν Το
Νησί των Νεκρών, διασώζοντας έτσι, κάτι από το παρελθόν του ως νησί-
νεκροταφείο, που όλοι το φοβόντουσαν όταν έδυε ο ήλιος.

Στα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά, ο πιο ισχυρός μυστικός τόπος εξορίας των
βρυκολάκων είναι το νησάκι Καμένη (ή Καημένη) της Σαντορίνης.
Και είναι, λένε, ο πιο αποτελεσματικός τόπος εξ’ αιτίας της ύπαρξης του
ηφαιστείου και της μεγάλης ποσότητας θειαφιού που έχει η περιοχή.
Μάλιστα πιστευόταν ότι ήταν τόσοι πολλοί οι βρυκόλακες που είχαν εξοριστεί
εκεί, που είχαν φτιάξει και μια μικρή δική τους κοινωνία πάνω στο νησάκι, και
γι’ αυτό δεν τολμούσε ποτέ κανείς να το πλησιάσει.

Στη Μύκονο τους εξόριζαν στο νησάκι του Άη Γιώργη και στο παράξενο νησάκι
Μπάου, που λένε μέχρι σήμερα ότι τα βράχια του έχουν αποτυπωμένα πάνω
τους τα πρόσωπα βρυκολάκων, και ότι κάποια από αυτά έχουν σχήμα
νεκροκεφαλής (που μπορεί όμως να είναι τεχνητό, σαν σημάδι για να το
αποφεύγουν οι βάρκες και τα πλοία).
Στα Χανιά, τους εξόριζαν στο νησάκι Καλαθάς, στα βόρεια του ακρωτηρίου.

Στη Λέσβο τους εξόριζαν στο νησάκι Λαγός, απέναντι από τη Μήθυμνα
(Μόλυβος) και μάλιστα μέχρι σήμερα οι κάτοικοι αρνούνται να στήσουν
τουριστικές εγκαταστάσεις εκεί γιατί το φοβούνται από τις ιστορίες που έχουν
ακούσει από τους παππούδες τους, (το όμορφο αυτό νησάκι είναι γεμάτο
λαγούς, απ’ όπου και το τοπικό του όνομα, και πολλοί πιστεύουν ότι οι λαγοί
αυτοί είναι «βρυκολακιασμένοι»!).
Το νησάκι Δασκαλιό κοντά στην Κύθνο, θεωρείται επίσης ένας τόπος εξορίας βρυκολάκων.
Το νησάκι Λειψοί, ανάμεσα στην Πάτμο και στη Λέρο, ήταν γνωστό ως το
«Νησί των Νεκρών» κι όποιος έβγαινε πάνω του δεν ξανάφευγε ποτέ.
Στην ίδια περιοχή, το Φαρμακονήσι ήταν τρομερός τόπος κατοικίας βρυκολάκων.

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.