Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #344  
Παλιά 17-10-10, 18:51
Bilibakos Ο χρήστης Bilibakos δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 20-09-2007
Μηνύματα: 128
Προεπιλογή Η ιστορική οπτική γωνία του Χριστού

Ως γνωστόν, ο χριστιανισμός και ο μονοθεϊσμός αποτελούν προϊόν εβραϊκής προέλευσης. Παρακάτω πρόκειται να παρατεθεί απόσπασμα από το βιβλίο του Ισαάκ Ασίμωφ, "το χρονικό του Κόσμου".
Κατά την περίοδο της γέννησής του, επικρατούσε στην Ιουδαία μεσσιανιστικό κλίμα. Ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς (13 π.Χ.-48) ήταν ένας Ιουδαίος που ζούσε στην Αλεξάνδρεια την περίοδο εκείνη. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να συμφιλιώσει τον Ιουδαϊσμό με την Ελληνική Σκέψη, ιδίως με αυτή του Πλάτωνα. Ωστόσο, οι εθνικιστές μέσα στην ίδια την Ιουδαία, που δεν είχαν τίποτε το κοινό με την ελληνική και ρωμαϊκή σκέψη, κέρδιζαν συνεχώς έδαφος.
Οι Ιουδαίοι ζούσαν με τη σταθερή μυστηριακή συγκίνηση που τους έδινε η προσδοκία της έλευσης ενός απογόνου του Δαυίδ (που είχε βασιλεύσει στην Ιουδαία μια χιλιετία πριν.) Αυτός θα ήταν ο "Μεσσίας" (δηλαδή ο "κεχρισμένος", "Χριστός": ο όρος αυτός χρησιμοποιούνταν για βασιλείς ή για μεγάλους αρχιερείς, επειδή αλείφονταν με λάδι κατά τη στέψη τους, ώς στοιχείο της τελετουργίας με την οποία άρχιζε η θητεία τους στο αξίωμα). Όταν θα ερχόταν ο Μεσσίας, θα έδινε ξανά στην Ιουδαία, με θαυματουργό τρόπο, την ελευθερία και ανεξαρτησία της και θα εγκαινίαζε μια διεργασία αναγέννησης όλου του κόσμου, χάρις την οποία όλοι οι άνθρωποι θα προσχωρούσαν στον Ιουδαϊσμό.
Πολλοί άνθρωποι είχαν πιστέψει, κατά καιρούς, ότι ο καθένας από αυτούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, με αποτέλεσμα η Ιουδαία να βρίσκεται πάντα σε μια κατάσταση μόνιμης ημι-εξέγερσης. Οι άρχουσες τάξεις στην Ιουδαία προσπαθούσαν, μάλλον απεγνωσμένα, να συγκρατήσουν όλους τους επίδοξους Μεσσίες, από το φόβο μήπως οι Ρωμαίοι χάσουν στο τέλος την υπομονή τους και συντρίψουν τη χώρα.
Ένας ιεροκύρηκας εκείνης στης περιόδου, τον οποίο θεωρούσαν Μεσσία όσοι τον ακολουθούσαν, ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Ο Ιησούς κύρηττε δραστήρια το λόγο του το έτος 29, στη διάρκεια της βασιλείας του Τιβέριου. Όταν μπήκε στην Ιερουσαλήμ, υπό τις ζωηρές επευφημίες του πλήθους, ο Μέγας Αρχιερέας και οι άνθρωποί του ταράχτηκαν πολύ. Συνέλαβαν, λοιπόν, τον Ιησού, και τον δίκασαν ως αιρετικό. Ακολούθως, τον παρέδωσαν στους Ρωμαίους, οι οποίοι τον θεώρησαν επαναστάτη κατά του κράτους, εξ' αιτίας των μεσσιανικών ισχυρισμών του, και τον καταδίκασα σε σταύρωση, που ήταν η συνήθης τιμωρία για τέτοιου είδους εξεγέρσεις.
Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος του Ιησού, όπως συνέβη με άλλους Μεσσίες, που αναγκάστηκαν να σιωπήσουν. Οι μαθητές, όμως του Ιησού, επέμεναν ότι ο δάσκαλός τους επέστρεψε στη ζωή την τρίτη ημέρα μετά τη σταύρωσή του και, μετά, ανήλθε στους ουρανούς. Και εξακολουθούσαν να τον θεωρούν Μεσσία (ή Χριστό στα ελληνικά, που έγινε Christ στα αγγλικά). Οι οπαδοί του επέλεξαν να αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί.

...(μια παράγραφος σχετική με τη ζωή του Ηρώδη)...

Γύρω στο 46, ένας Ιουδαίος που ονομαζόταν Σαούλ (πέθανε το 65), ο οποίος ήταν Ρωμαίος πολίτης και είχε πάρει το όνομα Παύλος (Paulus στα λατινικά και Paul στα αγγλικά), έγινε Χριστιανός. Ο Παύλος κατάλαβε ότι είχε μεγάλη σημασία να αποκτήσει προσυλήτους μεταξύ των εθνικών, που ήταν πολλύ περισσότεροι από τους Ιουδαίους. Για να το επιτύχει, όμως, έπρεπε να ξεπεράσει δύο μεγάλα εμπόδια, που ήταν οι Ιουδαϊκοί διαιτητικοί κανόνες και η εμμονή στην περιτομή. Ο Παύλος τα αγνόησε αυτά και ζητούσε από τους προσηλύτους, απλώς, να ακολουθούν τη διδασκαλία του Ιησού. Με τον τρόπο αυτο, το 50, άρχισε να αυξάνεται γρήγορα ο αριθμός των Χριστιανών, με τίμημα όμως να είναι τώρα οι Χριστιανοί πολύ πιο διαφορετικοί από τους Ιουδαίους και έτσι να μην μπορούν πλέον να θεωρηθούν, απλώς, μια ακόμα σχισματική ιουδαϊκή ομάδα.
__________________
Ίσως να μην υπάρχουν άλλες λέξεις που να χρησιμοποιήθηκαν με τόσο άστοχο και ανεύθυνο τρόπο, όσο οι λέξεις <<πιθανότητα>> και <<σύμπτωση>>.
Απάντηση με παράθεση