Επιστήμη vs Θρησκεία (Εξέλιξη των ειδών κ.λπ.)

[Χρίστος Έλ]

Vassili_1 έκανα σκέψεις πάνω σε κάτι πράγματα που ειπώθηκαν τελευταία και είναι ενδιαφέρον να δούμε κάποιες αντιφάσεις στην εξελικτική σκέψη.

Μια μικρή εισαγωγή. Ο rados είπε πως ο Θεός ίσως υπάρχει. Ξεκίνησε όμως από την σκέψη ότι η "εξέλιξη είναι αλήθεια και υπάρχουν πολλές ατέλειες στους οργανισμούς, οπότε αν υπάρχει Θεός έχει αφήσει τα πάντα να εξελίσσονται μόνα τους". Προσπάθησε δηλαδή εξαιτίας μιας άποψης που έχει για την πραγματικότητα και την θεωρεί βέβαιη(εξέλιξη και ατέλεια), να "σώσει" τον "ίσως υπάρχων" Θεό από τον χαρακτηρισμό του "κακού κατασκευαστή".

Εγώ τότε έκανα μια σκέψη και είπα πως ένας τέτοιος Θεός θα ήταν αναίσθητος και ανήθικος, αφού ενώ μεν έχει θέσει τους "σωστούς συνδυασμούς", αφήνει ένα χάος στην τύχη του να αυτοδημιουργηθεί και να αυτοεξελιχθεί. Παραδείγματος χάρη αφήνει τους οργανισμούς στην τύχη τους να πεθαίνουν από αρνητικές μεταλλάξεις, μέχρι να "πετύχουν" την θετική.
Τότε κάποιος εξελικτής είπε: "γιατί τότε ο Δημιουργός σας αφήνει να υπάρχει δυστυχία, αρρώστεια και θάνατος στον κόσμο"?

Εδώ λοιπόν είναι η αντίφαση. Αν ο εξελικτής πιστεύει στην ηθική και νιώθει άσχημα για την δυστυχία και τον πόλεμο στον κόσμο πως
1) δέχεται έναν Θεό που τα αφήνει ΕΞ'ΑΡΧΗΣ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥΣ, χωρίς να τον πειράζει ηθικά αυτό?
ή αν δεν πιστεύει στον Θεό
2)πως θεωρεί την εξέλιξη ως μια άποψη που δεν καταργεί την ηθική, αφού στην εξέλιξη σημασία έχει η επιβίωση και βελτίωση του είδους με την παράλληλη εξαφάνιση των ανταγωνιστικών ειδών;

Η εξέλιξη είναι δηλαδή μια εντελώς ανήθικη θεωρία, και οποιαδήποτε προσπάθεια ηθικοποίησής της την καταργεί ουσιαστικά. Γιατί ο δυνατότερος, ο πονηρότερος, ο καλύτερα εξελιγμένος επιβιώνει ενώ ο ηθικός άνθρωπος είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση που τσακίζεται λόγω της καλοσύνης του που δεν ωφελεί.

Στην πραγματική θεωρία της εξέλιξης, ο δυνατός τσακίζει τον αδύνατο γιατί έτσι εξαφανίζει έναν αντίπαλο. Και δεν νιώθει καμμιά τύψη γι' αυτό, αφού η ηθική("αν υπάρχει") είναι μια "αρνητική μετάλλαξη" που δεν ωφελεί στην επιβίωση, στην κατάκτηση, στην κυριαρχία. Και μιλάω για την πραγματική αγάπη και την πραγματική ηθική, ΟΥΤΕ για την δημιουργία κοινωνίας με σκοπό ιδιοτελή συμφέροντα ΟΥΤΕ για την υποκριτική αλληλεγγύη σε μια κοινωνία. Για παράδειγμα μπορεί ένας να βοηθήσει έναν ετοιμοθάνατο στον δρόμο όχι από αγάπη, αλλά από φόβο μήπως τιμωρηθεί από τον νόμο για την αμέλειά του ή με σκοπό να τον ανταμοίψει ο τραυματισμένος.