Ιστορικότητα του Ιησού: Μυθικιστές Vs Υποστηρικτών

[vasias]

Ιστορικότητα του Ιησού ;
Δύσκολο θέμα, γιατί πολλές φορές μπαίνει και σαν επιχείρημα για να απαντήσουμε σε ερωτήματα πίστης μιας θρησκείας
Για τους ολιγόπιστους ή τους αρνητές οι όποιες ιστορικές μαρτυρίες είναι λίγες ή βρίσκονται μακριά από τα γεγονότα, άρα δεν αποτελούν αξιόπιστες μαρτυρίες.
Για δε τους πιστούς δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όσα αναφέρονται είναι ιστορικά γεγονότα ακόμη και κάποιοι συμπυκνωμένοι συμβολισμοί που εξυπηρετούν κάποιες μεγάλες εποχές και κοσμοϊστορικά γεγονότα που άφησαν το καταστροφικό ή το πολιτιστικό τους αποτύπωμα.
Τα τέσσερα ευαγγέλια-μαρτυρίες είναι απλοϊκά και μιλούν όλα για ένα πρόσωπο και γεγονότα με διάφορες παραλλαγές. Αυτή η απλοϊκότητα τους θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και η δύναμή τους.
Το βρίσκω πολύ πρωτότυπο και Ελληνικό μια θρησκεία να αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει τέσσερα πανομοιότυπα κείμενα- μαρτυρίες για να πείσει τους πιστούς της (νομίζω ότι δεν υπάρχει προηγούμενο).
Βρίσκω όμως και ορισμένες αντιφάσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις τέσσερις μαρτυρίες και δε φρόντισε κανείς να τις αποσιωπήσει τόσους αιώνες. Και αυτό πάλι είναι δύναμή τους
Αυτό που με προβληματίζει, όσο αφορά ότι είναι προϊόν μιας κρατικής ιδεολογίας (ρωμαϊκής ή Ιουδαϊκής) είναι ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανε μια κρατική σκοπιμότητα ήταν να δώσει ένα κείμενο που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση, άρα θα το έκανε, όσο πιο τέλειο μπορούσε. Και ίσως θα έφτιαχνε κι ένα και μοναδικό και όχι τέσσερα.
Αλλά, υπάρχουν και άλλες 14-24, πόσα ακριβώς είναι ;(τα απόκρυφα) μαρτυρίες.
Αυτά που να τα κατατάξουμε σε πράκτορες της Ρώμης ;
Το θέμα είναι δύσκολο γιατί πρέπει να ορίσουμε και τι εννοούμε αξιόπιστες ιστορικές μαρτυρίες.



Τους ιστορικούς της εποχής τους θεωρούμε αξιόπιστες πηγές ;
Δεν εξυπηρετούν την άρχουσα τάξη ή κυρίαρχη ιδεολογία;
Αν όλη αυτή η ιστορία την είχαν στήσει οι κυρίαρχες ιδεολογίες της Ρώμης ή της Ιουδαίας φυσικά οι ιστορικοί τους θα ήταν οι πρώτοι που θα την στήριζαν και θα την υποστήριζαν ή αν ήταν εναντίον τους θα την αποσιωπούσαν.
Δε βλέπουμε όμως κάτι τέτοιο, παρά μόνο τη δεύτερη περίπτωση.

Γιατί γράφει κανείς ιστορία ;
Το σύνηθες είναι για να υπερασπίσει μια εθνικο-απελευθερωτική υπόθεση ή ένα σοβαρό κοινωνικό κίνημα ή και κάποια μεμονωμένα γεγονότα που γι αυτόν (τον ιστορικό) έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία.
Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ είχε καμιά σημασία για τον Τάκιτο ή άλλους ιστορικούς της εποχής του;
Μια παρέα από περιπλανώμενους (κατά τα ευαγγέλια) Ιουδαίους, Έλληνες και πολλούς άλλους. Ένας «τρελός» που θρέφονταν με αγριόμελο και κοιμόταν στις πέτρες, ενδιέφερε τους ιστορικούς της εποχής σε μια περιοχή που τέτοια γεγονότα ήταν και σύνηθες και απανωτά ;
Φόβιζε τίποτα από όλα αυτά τους ρωμαίους που έπρεπε να ασχοληθούνε ιδιαιτέρα;
Το Ταλμούδ-ιστές (το Ιερό βιβλίο των Ιουδαίων) γιατί τους ενδιαφέρει το γεγονός και υπερασπίζει-ουν τη θρησκεία των πιστών του αποκαλώντας κάποιον Ιησού σαν «απατεώνα και γιο κάποιας πόρνης Μαρίας». Γιατί το κάνει αυτό το Ταλμούδ ; Πρόκειται για ανύπαρκτο πρόσωπο ; Τι τους φοβίζει ;
Ή μια σταύρωση, σιγά το γεγονός, κάτι που γινόταν τακτικά.
Σκέφτομαι μόνο πόσο άγρια ήτανε τα πράγματα για να υπάρχει αυτό το είδος της εκτέλεσης.
Και φυσικά θα αφορούσε τους κάθε λογής ανυπάκουος «τρομοκράτες».
Ή και μια Ανάσταση ακόμα, ποιον ενδιέφερε ;Σε μια περιοχή γεμάτη από Προφήτες ;
Το πιο λογικό φαίνεται για καιρό και μετά το γνωστό τέλος (σύμφωνα πάντα με τα ευαγγέλια) το πρόσωπο αυτό το αρνήθηκαν και διαλυθήκανε οι περισσότεροι που τον ακολουθούσανε, γιατί πολλοί ένιωσαν προδομένοι.
Άρα σιγά-σιγά ξεχάστηκε το γεγονός. Γιατί να ασχοληθούνε λοιπόν με αυτή την ιστορία ;
Σιγά, το μεγάλο γεγονός για να ασχοληθούνε οι ιστορικοί.

Πρέπει κανείς να αγαπάει πολύ για να γράψει μια καινούργια ιστορία!!




Πότε γίνεται ιστορικό γεγονός κάτι ;
Όταν εμφανίζεται και διεκδικεί κάτι. Ένα κίνημα είτε εθνικο-απελευθερωτικό είτε κοινωνικό, είτε θρησκευτικό, είτε πολιτιστικό κ.α.
Αυτό συμβαίνει και με το χριστιανικό κίνημα αρχίζουν να ασχολούνται μ΄αυτό όταν μπαίνει στη ιστορία και αρχίζει να διεκδικεί. Από τότε απασχολεί σοβαρά κάποιους ιστορικούς.
Γιατί είναι ένα κίνημα πλέον που διεκδικεί χώρο παντού!!
Άντε τώρα μετά από το 100 μ.Χ. να βρει εύκολα ο ιστορικός ποιος ήταν ο κυριότερος εμπνευστής του χριστιανικού κινήματος.
Υπήρχαν τόσες ιστορίες και τόσες μαρτυρίες που ένας θεός ξέρει μόνο.

Η πορεία του καθενός ή ενός κινήματος εξαρτάται με ποιο τρόπο υπερασπίζει κανείς αυτό που πιστεύει και πόσα είναι διατιθέμενος να θυσιάσει.
Αυτό έκρινε και το τελικό αποτέλεσμα.
Κέρδισε τελικά ο Ιησούς της Αγάπης, ο Χριστός

Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι μετά από τριακόσια χρόνια σ΄όλο τον Ελληνιστικό χώρο (Δύση και Ανατολή) έχουν ιδρυθεί εκατοντάδες Εκκλησίες του Χριστού που λειτουργούνε με διαδικασίες της Εκκλησίας του Δήμου και αυτό απ΄ότι φαίνεται έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για να το χαρίσουμε τόσο εύκολα στους Ρωμαίους ή Ιουδαίους.

Ακόμη και περιγραφή της σύλληψη της Μαρίας. Ποιος Θεός κατέβαινε και πηδούσε ; Ποιος άλλος θεός-οι εκτός από τους ελληνικούς το έκαναν αυτό ;
Ο-οι σκληροτράχηλοι και αυστηροί θεοί των Ιουδαίων ή οι άτεγκτοι θεοί των Ρωμαίων ;
Δεν το βλέπετε πόσο ελληνική υπόθεση είναι τελικά !!

Και όχι μόνο αυτό, συνέρχονται και σε αμφικτιονίες για να λύσουν μεγάλα θεολογικά προβλήματα και όχι μόνο.
Δεν είναι όλα αυτά Ελληνικά χαρακτηριστικά ;

Υπάρχει σε καμιά άλλη από τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου παρόμοιο προηγούμενο ;