ΒΑΜΠΙΡ (ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ)

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο βρυκόλακας της Παρνασσίδας…

Στις 23 Μαΐου του 1952, σ’ ένα λατομείο κοντά στο Δίστομο, σκοτώθηκε ο
δεκαεπτάχρονος Λουκάς Κωστάκος, από πτώση ελάτου.
Ο Κωστάκος ήταν από το κοντινό χωριό Στείρι της Παρνασσίδας και μαζί με
άλλους συγχωριανούς του εργαζόταν στο λατομείο του Μπάρλου, απ’ όπου
επέστρεφε στο χωριό του κάθε βράδυ με το λεωφορείο της επιχείρησης.

Στις 23 Μαΐου του 1952 εκεί που εργαζόταν ο Λουκάς Κωστάκος, δέχτηκε
ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από την πτώση ενός ελάτου που έκοψαν άλλοι
εργάτες, χωρίς να υπολογίσουν καλά την απόσταση που τους χώριζε από αυτόν.
Το ίδιο βράδυ, το αυτοκίνητο μετέφερε τον Λουκά νεκρό στο Στείρι.
Το σπίτι του Κωστάκου και ολόκληρο το χωριό βυθίστηκαν στο πένθος.
Ο νεκρός ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του χωριού που απέχει απ’ αυτό πεντακόσια μέτρα περίπου.

Η χαροκαμένη μάνα θρηνούσε ολημερίς φωνάζοντας τον Λουκά, επικαλούμενη συνεχώς την ψυχή του.
Επιθυμούσε να τον δει και να του μιλήσει…

Πέρασε από τότε καιρός, όταν ξαφνικά ο Λουκάς έκανε την εμφάνισή του πρώτα στη μητέρα του.
Της είπε ότι δεν ήταν τυχαίος ο θάνατός του, πράγμα που αν ήταν αληθινό,
δικαιολογούσε τις επίμονες και πολύτροπες εκδηλώσεις του.
Η μητέρα του, έκτοτε, τον άκουγε τη νύχτα να χτυπάει την εξώπορτα, να
μπαίνει στο σπίτι και να περπατάει στα δωμάτια και στο κατώι.


Ο άτυχος Λουκάς Κωστάκος, “πρωταγωνιστής” των μεταφυσικών φαινομένων που έλαβαν χώρα στο χωριό Στείρι Παρνασσίδας

Μία μέρα, βρήκε το πουλάρι σαμαρωμένο στο στάβλο, ενώ το είχαν αφήσει
ξεσαμάρωτο και δε μπορούσε να μπει εκεί κανείς, αφού τον κλείδωναν.
Μία άλλη ημέρα, βρήκαν το πουλάρι στο κατώι με δεμένους κόμπους στη
θηλειά της τριχιάς του.
Αυτά αποτελούσαν ένα μικρό μέρος από τα πολλά και παράξενα που διηγούνταν οι Στειριανοί…

Πολλές νύχτες άκουγαν τον Λουκά να φωνάζει με τα ονόματά τους τούς
συγγενείς του, να επισκέπτεται τα σπίτια των συμπατριωτών του κάνοντάς
τους διάφορες φάρσες, ενώ σε μία άλλη περίπτωση φόρεσε σε μία φοράδα το
μεσοφόρι μίας συγχωριανής του, η οποία το είχε χάσει.
Όσο απίστευτα και αν ακούγονται αυτά, εξακριβώθηκαν ως πραγματικά.

Με το θέμα ασχολήθηκε η Εταιρία Ψυχικών Ερευνών, όπου ο Πρόεδρός της,
Άγγελος Τανάγρας, δήλωσε κατηγορηματικά ότι:
“Αιτία των φαινομένων αυτών είναι η εκπεμπόμενη ραδιενέργεια από
δυναμόλυτα άτομα, τα οποία διά της εκτοπλασματοποιήσεως των
υποσυνειδήτων τους, ενεργούν ασυνειδήτως όλες αυτές τις τραγικές φάρσες”.

Σε μία μεταγενέστερη δήλωσή του όμως, ο Άγγελος Τανάγρας, περισσότερο
επιφυλακτικός, από ψυχοφυσιολογικής απόψεως, ομολογούσε ότι, αν όλα
αυτά ήταν γεγονότα, τότε θα επρόκειτο περί εξαιρετικού φαινομένου,
μεγίστης επιστημονικής σημασίας.

Όταν ρωτήθηκε αν ένας άνθρωπος που πέθανε από βίαιο θάνατο μπορούσε να
κάνει αισθητή την παρουσία του, απάντησε ότι παρατηρούνταν τέτοια
φαινόμενα σε περιπτώσεις ανθρώπων με φοβερό μίσος, με φθόνο, με μεγάλο
ερεθισμό, με υπερβολική αγάπη σε ένα πρόσωπο.

Αλλά για να συνέβαιναν όλα αυτά, έπρεπε να υπήρχε μεταθανάτια συνείδηση.

Ακριβώς περί αυτού επρόκειτο.
Συμφωνούσαν μάλιστα απολύτως και οι Μεταψυχιστές, ότι ο Λουκάς
Κωστάκος, ούτε βρυκόλακας ήταν, ούτε ραδιενέργεια, ούτε
εκτοπλασματοποίηση υποσυνείδητου, αλλά μία μεταθανάτια συνειδητή ύπαρξη
που λόγω του βίαιου θανάτου, έφερε ένα “αιθερικό σώμα” πολύ
συμπυκνωμένο, χάρη στο οποίο επηρέαζε τη φυσική ύλη του κόσμου μας,
προκαλώντας τα εξαιρετικά αυτά φαινόμενα.

Η μεταψυχική άποψη δεχόταν ότι οι άνθρωποι που πέθαιναν από βίαιο θάνατο
εγκατέλειπαν ένα “αιθερικό σώμα” πανομοιότυπο του φυσικού σώματος, το
οποίο έπρεπε να αποσυντεθεί και αυτό για να μείνει ελεύθερο το καθαυτό ψυχικό σώμα.
Σε όσους πεθαίνουν από φυσικό θάνατο, το σώμα αυτό αποσυντίθεται λίγες ώρες μετά τον ενταφιασμό του σώματος.
Για όσους όμως πεθαίνουν από βίαιο θάνατο, το αιθερικό αυτό περίβλημα της
ψυχής παραμένει ημέρες, μήνες και κάποτε χρόνια, γίνεται δε αιτία να ζουν οι
νεκροί ζωή πολύ γήινη, λόγω του ότι διατηρούν όλα τα χονδροειδή όργανα
και τις γήινες επιθυμίες, τις οποίες με κάθε τρόπο προσπαθούν να ικανοποιήσουν.
Στην περίπτωση του Λουκά Κωστάκου, συνέβαινε κάτι παρόμοιο.

Ούτε αμαρτωλός ήταν, ούτε βρικολάκιασε, ούτε περί εκτοπλασμάτων
ταχυδακτυλουργικών επρόκειτο, αλλά για μία πονεμένη ψυχή ενός νέου που
έφυγε από τον κόσμο μας άδικα, πάνω στην ακμή και στο σφρίγος της νιότης
του και δεν εννοούσε να τον εγκαταλείψει, αν δεν λάμβανε ικανοποίηση για
το κακό που του έκαναν.

Όπως ισχυρίζονταν, μάλιστα, οι Μεταψυχιστές, κάθε βίαιος θάνατος είναι
μεγάλο κακό για εκείνον που τον υφίσταται.
Έτσι λοιπόν, ο Λουκάς, αιχμαλωτισμένος μέσα σε ένα κορμί αόρατο βέβαια,
αλλά αρκετά υλικό, ώστε να μπορούσε να εκδηλώνεται στον κόσμο μας,
περιπλανιόταν ανάμεσα στα μέρη που αγάπησε, μέχρι το “σωματοειδές”
περίβλημά του να διαλυόταν και να αντίκρυζε τον λεγόμενο “πνευματικό” κόσμο.
Μέχρις ότου, όμως, συνέβαινε αυτό, η Εταιρία Ψυχικών Ερευνών θα λάμβανε
τα ενδεικνυόμενα μέτρα, προκειμένου το χωριό να απαλλασσόταν από τον εφιάλτη αυτό.

Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 08/03/1953…


Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Το παιδί του Βρυκόλακα…

Κάποτε, στα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, σύμφωνα με την παράδοση, ζούσε
στη Λιβαδειά, λίγο έξω από τη Θήβα, μια εξαιρετική μαμμή, που ήταν
περιζήτητη για τις υπηρεσίες που παρείχε.
Ήταν μια γλυκύτατη και καλόκαρδη γριούλα, που την έλεγαν κυρά Ρήνη και το σπιτικό της το είχε κοντά στη Σπηλιά.
Ένα βράδυ, Ψυχοσάββατο, που έκανε φοβερή βαρυχειμωνιά, η κυρά Ρήνη
άκουσε, κατά τα μεσάνυχτα, στην πόρτα της τρεις χτύπους και μια σιγανή
φωνή, που τη φώναζε με το όνομά της και την παρακαλούσε να ανοίξει.

Η κυρά Ρήνη, σαν μαμμή που ήταν, δεν είχε να φοβηθεί τίποτε.
Ήταν, άλλωστε, συνηθισμένη να την καλούν για γέννες όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας.
Σηκώθηκε, λοιπόν, χωρίς κανένα φόβο και βάλθηκε να ντύνεται.
Έπειτα, τράβηξε τον σύρτη της πόρτας και πρόβαλε μπροστά της ένα παλικάρι,
που ούτε το γνώριζε, ούτε το είχε ξαναδεί ποτέ της.
Ο άγνωστος ήταν απίστευτα χλωμός, ντυμένος στα μαύρα.
Τα μάτια του ήταν ολοσκότεινα σαν κάρβουνα, τα μαλλιά του πεσμένα στους ώμους, μουστάκι λεπτό και μακριά γένια.
Αν σφάλιζε για λίγο τα μάτια του, θα τον περνούσε κανείς εύκολα για πεθαμένο.
Είχε, όμως, μια περίεργη επιβολή στο βλέμμα του κι έμοιαζε σαν άρχοντας.

“Έχω δυο άλογα, που μας περιμένουν”, είπε στην κυρά Ρήνη, μόλις πέρασε το κατώφλι της. “
Ετοιμάσου γρήγορα, γιατί τη γυναίκα μου την έπιασαν οι πόνοι και είμαι βιαστικός.
Έλα κι έκανες την τύχη σου απόψε.
Άιντε, γρήγορα…
Ο ξένος έφερε κοντά της το ένα άλογο, σήκωσε την καλή γριούλα σαν
πούπουλο και την έβαλε επάνω.
Πήδησε κι εκείνος στο άλλο και ξεκίνησαν μαζί.
Καθώς έτρεχαν ο ένας πλάι στον άλλον μες στην πολιτεία, τα σκυλιά
ούρλιαζαν στο διάβα τους και λάκτιζαν τρομαγμένα.
Όταν, δε, χλιμίντριζαν τα άλογά τους, τούς απαντούσαν με στριγκά σκουξίματα οι κουκουβάγιες.
Μόλις απομακρύνθηκαν από την πολιτεία, ο άγνωστος άρχισε να τρέχει γρηγορότερα ακόμα.
Η μαμμή πάσχιζε να κρατήσει το άλογό της, αλλά δεν μπορούσε.
Έτρεχε κι εκείνο σαν δαιμονισμένο.
Η νύχτα απλωνόταν άγρια και πηχτή.
Ούτε ένα αστέρι δεν έφεγγε ψηλά στον ουρανό, ενώ ο αγέρας ούρλιαζε παγωμένος.
Ωστόσο, τα άλογα κάλπαζαν ανεμπόδιστα, σαν να ήταν μέρα-μεσημέρι.
Πηδούσαν ρεματιές, δρασκέλιζαν κούτσουρα κι άφηναν πίσω τους βράχους,
χωρίς η γριούλα να κουνηθεί από τη σέλα της.
Μες στο πρωτοφανές σκοτάδι, δεν έβλεπε καθόλου τον σύντροφό της, μόνο
άκουγε τη βαριά ανάσα του, που έμοιαζε με τραχύ ροχαλητό.

Ύστερα από μιαν ώρα περίπου, μέσα στο έρεβος φάνηκε ξάφνου ένα αχνό φως.
Σε λίγο, σταμάτησαν μπροστά σε μια σπηλιά, σκεπασμένη από βάτα και αγκάθια.
Κάπου εκεί, λαμπύριζε ένα φανάρι.
Ο καβαλάρης πήδησε πρώτος καταγής και βοήθησε και την κυρά Ρήνη να ξεπεζέψει.
Κατόπιν, χτύπησε πισωκάπουλα τα άλογά του κι αυτά χάθηκαν σαν καπνός, χλιμιντρίζοντας ζωηρά και ανταριασμένα.
Ο ξένος πλησίασε την καλοκάγαθη γυναίκα και της είπε:

“Άκουσέ με προσεκτικά. Αν απόψε η γυναίκα μου γεννήσει αγόρι, σώθηκες.
Αν, όμως, κάνει θηλυκό παιδί ή πεθαμένο, αλίμονό σου! Έλα κοντά μου τώρα”.

Εκείνος μπήκε μέσα στη σπηλιά σιγά-σιγά και η άμοιρη ηλικιωμένη τον
ακολούθησε τρομαγμένη, χωρίς να ξέρει πού την πάει.

Παραμέσα, η σπηλιά ήταν μεγαλύτερη και φωτιζόταν από λαμπάδες, στημένες στο χώμα.
Έξαφνα, ο άγνωστος άντρας στάθηκε πάνω από μια πλάκα, σαν ταφόπλακα, και την έσπρωξε με το πόδι του.
Κάτω από την πλάκα βρισκόταν μια σκάλα, που τη φώτιζε ένα λυχνάρι και η
δύστυχη μαμμή αναγκάστηκε να την κατεβεί, ακολουθώντας τον παράξενο οδηγό της.
Μέτρησε, τρέμοντας, δεκατρία σκαλοπάτια, ώσπου βρέθηκαν οι δυο τους μπρος σε μια πόρτα ορθάνοιχτη.
Πέρασαν έναν μαρμάρινο διάδρομο κι έφτασαν σε μια πελώρια, ολόγυμνη αίθουσα.
Καταμεσής, έστεκε ένα τραπέζι, που πάνω του υπήρχε ένα κερί αναμμένο κι ένας δίσκος με κόλλυβα.
Ο αλλόκοτος άντρας άρπαξε μια χούφτα και τα έφαγε σαν λιμασμένος.
Τότε, είπε στην κυρά Ρήνη να ανοίξει την πόρτα, που ήταν στο βάθος, να
διασχίσει την κάμαρα κι έτσι, θα έφτανε στον οντά της γυναίκας του.
Η ηλικιωμένη έκανε ακριβώς ό,τι της γύρεψε.
Σε λίγο, είδε μια πανέμορφη γυναίκα πάνω σ’ ένα κρεβάτι ξαπλωμένη, μόνο
που ήταν τόσο κίτρινη και χλωμή, που ανατρίχιασε.

Η μαμμή πλησίασε την ετοιμόγεννη, που σφάδαζε από τους πόνους και έπειτα
από περίπου μία ώρα, την είχε ξεγεννήσει.
Το μωρό ήταν αρσενικό και αυτό έφερε την καρδιά στον τόπο της.
Την ώρα που τακτοποιούσε το νεογνό, εκείνο άνοιξε διάπλατα κάτι μάτια
άγρια, που πετούσαν φλόγες κι αντί να κλάψει, άρχισε να χαχανίζει απόκοσμα, που σ’ έπιανε τρομάρα να το ακούς.

Η δύστυχη μαμμή το παράτησε κάτω και σταυροκοπήθηκε.
Πνίξ’ το! Είναι παιδί του Σατανά, παιδί του Βρυκόλακα, που με φυλάει εδώ μέσα
κλεισμένη, έχοντας για φύλακες ένα σωρό τέρατα.
Αν αγαπάς τη ζωή σου, φύγε γρήγορα”, είπε η λεχώνα στη γριά, που είχε μαρμαρώσει απ’ τον φόβο της.

Τρώει κοντά μου και δε βγάζει μιλιά απ’ το στόμα του.
Κοιμάται πλάι μου και μόλις λαλήσουν τα κοκόρια, πετιέται αλαφιασμένος.
Κάθε Παρασκευή τον χάνω και ξανάρχεται το Σάββατο τα μεσάνυχτα.

Το ίδιο γίνεται τα Χριστούγεννα, τα Φώτα και όλη τη Μεγαλοβδομάδα.
Το βλέπεις αυτό το σημάδι στο λαιμό μου;
Αυτός μου το έχει κάνει, για να πίνει το αίμα μου.
Φύγε αμέσως από αυτό το καταραμένο μέρος”, συνέχισε να λέει η λεχώνα στην έρμη τη μαμμή.

Ξάφνου, ένα βαρύ περπάτημα ακούστηκε και η λεχώνα σώπασε μεμιάς, προσποιούμενη την κοιμισμένη.
Ο Βρυκόλακας μπήκε στον οντά, έριξε μια ματιά στη γυναίκα και στον γιο του και χαμογέλασε μακάρια.
Κατόπιν, έγνεψε στη μαμμή και βγήκε μαζί της έξω.
Πέρασαν από τους οντάδες, έφτασαν στον μαρμάρινο διάδρομο, ανέβηκαν τη
σκάλα και βρέθηκαν έξω, στον αέρα τον καθαρό.

Εκεί της είπε: “Διψώ και σκόπευα να πιω το αίμα σου.
Μα, αφού βοήθησες τη γυναίκα μου, σου δίνω χάρη.
Αν ζήσει το παιδί μου, έχε καλώς.
Αν, όμως, πάθει κάτι κακό, αλίμονο σε σένα και στην οικογένειά σου!”.
Και λέγοντας αυτά, ο Βρυκόλακας έγινε καπνός.

Η δόλια γυναίκα, σαν απόμεινε ολομόναχη μέσα στο σκοτάδι, βουβή και
σακατεμένη από την ανείπωτη τρομάρα, έκανε τον σταυρό της και σέρνοντας
τα κατάκοπα βήματά της, έφτασε σχεδόν χαράματα στο σπιτικό της.

Οι γείτονες, που την είδαν σε κακό χάλι, έτρεξαν να τη βοηθήσουν και να την περιποιηθούν.
Κάλεσαν τον παπά του χωριού, της έκανε αγιασμό κι έτσι, η ηλικιωμένη μαμμή ήρθε στα συγκαλά της.
Επάνω στον χρόνο, η κυρά Ρήνη βρήκε το σεντούκι της γιομάτο χρυσά
φλουριά, μα, σ’ ένα από αυτά, το πιο μεγάλο, ήταν σκαλισμένο ένα μωρό.
Η φτωχή γυναίκα επικαλέστηκε την Παναγία, έκλεισε το σεντούκι και τα καταραμένα τα φλουριά δεν τα ακούμπησε ποτέ της.

Αυτή η δουλειά γινόταν για τρία συνεχόμενα χρόνια και κάθε χρόνο, το μεγάλο φλουρί με το παιδί διαρκώς μεγάλωνε.
Την τέταρτη χρονιά, όμως, η γριά άνοιξε το σεντούκι και βρήκε μέσα ένα παιδί τεσσάρων ετών πεθαμένο.
Η μαμμή ευθύς κατάλαβε πως το παιδί του Βρυκόλακα είχε πια πεθάνει και συνειδητοποίησε πως ερχόταν και το δικό της τέλος.
Έτσι, πήγε στον παπά,
εξομολογήθηκε και μετάλαβε, για να είναι έτοιμη για τον χαμό της.

Εκείνη τη νύχτα, εμφανίστηκε ο Βρυκόλακας στο όνειρό της και της είπε:
“Ό,τι σου ‘ταξα, το έκανα.
Όσο ζούσε το παιδί μου, ήσουν η πλουσιότερη γυναίκα του τόπου.
Τώρα που πέθανε, θα πεθάνεις κι εσύ και όλοι οι δικοί σου…”

Η κυρά Ρήνη ξύπνησε αναστατωμένη.
Φώναξε τις γειτόνισσές της, αλλά μόλις τους είπε το όνειρό της με κάθε
ανατριχιαστική λεπτομέρεια, σωριάστηκε κάτω ξέπνοη, νεκρή.
Μέσα σ’ έναν χρόνο, δυστυχώς, είχε ξεκληριστεί και όλη η οικογένεια της καλόκαρδης μαμμής.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 20/08/1931…



Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο βρυκόλακας της Βόνιτσας…

Γύρω στα 1900, στο χωριό Μοναστηράκι της Βόνιτσας ήταν δάσκαλος κάποιος
Πεταλάς, που καταγόταν από την Ιθάκη.
Ο Πεταλάς κάποια στιγμή πέθανε, αλλά λίγες μέρες μόνο μετά το θάνατό του,
παράξενα γεγονότα άρχισαν να συμβαίνουν στο σπίτι του.

Αρχικά, ακούγονταν μυστηριώδεις κρότοι.
Έπειτα, διάφορα αντικείμενα εκσφενδονίζονταν με λύσσα και τα έπιπλα
άλλαζαν θέση, κάνοντας φοβερό πάταγο.
Υπήρχαν μέρες που τίποτα απολύτως δε βρισκόταν στην κανονική μεριά του
και που πολλά αντικείμενα εξαφανίζονταν ή επανεμφανίζονταν αδικαιολόγητα.
Το πάτωμα του σπιτιού γέμιζε με σπασμένα γυαλιά και διαλυμένα μικροαντικείμενα.
Τα μέλη της οικογένειας του Πεταλά είχε τρομοκρατηθεί σε τέτοιο βαθμό, που κόντευαν να τρελαθούν.
Συχνά, συγγενείς και φίλοι περνούσαν από το σπιτικό τους, για να τους ενθαρρύνουν.
Αλλά, όταν έρχονταν αντιμέτωποι με τα υπερφυσικά φαινόμενα που
ταλαιπωρούσαν τους οικείους του δασκάλου, έτρεχαν να φύγουν μακριά.

Ο νέος δάσκαλος, που πήγε στο χωριό για να αναλάβει το σχολείο, πετάχτηκε
μια νύχτα στο δρόμο, φορώντας μόνο τα απαραίτητα, έχοντας πάθει πανικό και ουρλιάζοντας.
Σε όσους έτρεξαν να μάθουν τι του είχε συμβεί, εξήγησε πως είχε δει μέσα στο
δωμάτιό του τον ίδιο τον Πεταλά, όπως του τον είχαν περιγράψει και ότι
χόρευε περιτριγυρισμένος από μερικές νεράιδες.
Μέσα σε λίγα χρόνια, το σπίτι του Πεταλά ρήμαξε.
Τα έπιπλα είχαν καταστραφεί από τα πολλά χτυπήματα και τους εκσφενδονισμούς.
Ολόκληρος ο ρουχισμός ήταν ξεσκισμένος και γεμάτος από τεράστιες ψαλιδιές
σε κάθε είδους ύφασμα ή ρούχο.

Κάποτε, αγόρασαν καινούριο ύφασμα από έναν πλανόδιο πραματευτή, αφού
προηγουμένως το είχαν ελέγξει προσεκτικά.
Μόλις το έβαλαν στο σπίτι, είδαν έκπληκτοι καθώς το ξετύλιγαν, ότι είχε γεμίσει με κοψίματα και βρωμιές.
Καμιά φορά, έβλεπαν τα παπούτσια τους να κρέμονται απ’ το ταβάνι.
Είχαν φτάσει στο οριακό σημείο να διπλοκλειδώνουν τα εναπομείναντα και
λιγοστά τους αντικείμενα στο μπαούλο τους, για να τα σώσουν από την οργή
του στοιχειωμένου τους σπιτιού.
Παρόλα αυτά, δεν κατάφεραν να γλιτώσουν τίποτα.
Ένα βράδυ, ο παπάς του χωριού είχε σηκωθεί απ’ το κρεβάτι του, για να πιει λίγο νερό.
Κοιτώντας έξω απ’ το παράθυρό του, είδε στο μπακάλικο απέναντι να κάθεται
σ’ ένα τραπεζάκι ο Πεταλάς μαζί με μια άγνωστη γυναίκα.
Ένα κατακόκκινο φως τους έλουζε, σαν να ήταν αίμα.
Όλοι οι χωριανοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο δάσκαλος Πεταλάς είχε βρυκολακιάσει.
Μνημόσυνα, τρισάγια, λειτουργίες, ξόρκια και εξορκισμοί δεν κατάφεραν να
εμποδίσουν τον Βρυκόλακα της Βόνιτσας να ισοπεδώνει το ίδιο του το σπίτι.

Επιτέλους, ο Αρχιεπίσκοπος Μεσολογγίου κλήθηκε να αντιμετωπίσει αυτήν τη
φρενήρη κατάσταση και κατάφερε να εξορκίσει τελικώς τα πονηρά δαιμόνια.
Ποτέ κανείς δεν τον ξαναείδε και το χωριό ξαναγύρισε στην πρότερη ησυχία του.

Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Πάτρας “ΧΡΟΝΙΚΑ”, στις 05/09/1926…



Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο μαύρος βρυκόλακας…


Την Πέμπτη 30 Ιουνίου 1960, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”
δημοσιεύτηκε ένα περίεργο άρθρο σχετικά με τον “Μαύρο Βρυκόλακα”, ο
οποίος εμφανίζεται κάθε 50 χρόνια και σπέρνει τον τρόμο στο Μπουένος Άιρες,
βιάζοντας νέες γυναίκες.

Ο “Μαύρος Βρυκόλακας” του Μορόν είχε αναστατώσει την αργεντίνικη
πρωτεύουσα, διαπράττοντας εγκλήματα “δράκου” τον Ιούνιο του 1960.

Περίπολοι αστυνομικών και εθελοντών είχαν ξεχυθεί στους δρόμους του
προαστίου Μορόν του Μπουένος Άιρες, προσπαθώντας να εντοπίσουν τον
“Μαύρο Βρυκόλακα”, όπως τον είχαν ονομάσει, επειδή για έναν ολόκληρο μήνα
και σχεδόν κάθε βράδυ βίαζε και έπινε το αίμα νεαρών γυναικών.

Παρά τα ισχυρά μέτρα ασφαλείας, ο “δράκος” συνέχιζε ασταμάτητος τις βίαιες
και αιμοσταγείς επιθέσεις του.
Μάλιστα, τρεις μέρες πριν την κυκλοφορία της εφημερίδας “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”,
δηλαδή γύρω στις 26 ή 27 Ιουνίου 1960, η αστυνομία εντόπισε το πτώμα μιας
πανέμορφης νεαρής κοπέλας, η οποία είχε βιασθεί και τελικά πέθανε από
ακατάσχετη αιμορραγία, από το αίμα που έρεε από δυο μικροσκοπικές και
συμμετρικές οπές στο λαιμό της.
Ήταν το εικοστό του θύμα!

Η αστυνομία της Αργεντινής απέδιδε τα εγκλήματα αυτά σε σεξουαλικά
διεστραμμένο άτομο και εξέφραζε την πεποίθηση ότι σύντομα θα προέβαινε στη σύλληψή του.
Οι παλαιότεροι, όμως, κάτοικοι του Μορόν πίστευαν ότι επρόκειτο για έναν
πραγματικό βρυκόλακα, ο οποίος εμφανιζόταν στο αργεντίνικο προάστιο κάθε 50 χρόνια.

Πράγματι, το 1860, όπως αναφέρουν τα παλιά χρονικά, ένας βρυκόλακας που
έπινε το αίμα νεαρών γυναικών τις νύχτες, είχε προκαλέσει σκηνές μαζικού
πανικού και πάλι στο ίδιο προάστιο της Αργεντινής.

Μετά από ακριβώς 50 χρόνια και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1910,
βρυκόλακας που παρέμεινε επίσης ασύλληπτος, δολοφόνησε 28 γυναίκες
πίνοντας το αίμα τους, μέσα στο διάστημα ενός μήνα.

“Ξεδίψασε… Θα επιστρέψει ξανά σε 50 χρόνια…”, έλεγαν τότε οι παλαιότεροι, οι οποίοι πίστευαν στον παλιό λαϊκό θρύλο.

Με τρόπο παράδοξο, η τρομακτική αυτή προφητεία τους φαίνεται ότι
πραγματοποιήθηκε με την επανεμφάνιση του Βρυκόλακα τον Ιούνιο του 1960…



Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Εγχειρίδιο κυνηγού βρικολάκων από έναν μοναχό του 18ου αιώνα..
Πώς «αναγνώριζαν» τα βαμπίρ

Εκτενές αφιέρωμα του National Geographic στη δουλειά του Αντουάν Ογκουστίν Καλμέ.

Μπορεί σήμερα να θεωρούμε τους βρικόλακες πλάσματα της φαντασίας, τα
οποία αποτελούν υλικό για ταινίες, βιβλία κ.α. και όχι πραγματικότητα, αλλά
για πολλούς αιώνες δεν ίσχυε αυτό- ειδικά στην ανατολική Ευρώπη.
Ο ίδιος ο Μπραμ Στόκερ, συγγραφέας του «Δράκουλα», στο αρχικό του
χειρόγραφο, εξέφραζε την εκτίμησή του πως αυτά που περιέγραφε στο βιβλίο
του ενδεχομένως να κρύβουν κάποιες πραγματικότητες- και δεν πρέπει να
παραβλέπεται πως, σε πολλές περιπτώσεις, έχει αποδειχθεί πως δοξασίες και
δεισιδαιμονίες που έχουν επιβιώσει για γενιές είναι πολύ δύσκολο να εκλείψουν.

Όπως αναφέρεται σε εκτενές αφιέρωμα του National Geographic, μία από τις
ισχυρότερες επιρροές που δέχτηκε ο Στόκερ- που έκανε ευρέως γνωστή τη
φιγούρα του «βαμπίρ» στη Δύση- αλλά και άλλοι συγγραφείς του 19ου αιώνα,
ήταν η δουλειά ενός Βενεδικτίνου μοναχού του 18ου αιώνα και διακεκριμένου
λογίου, του Αντουάν Ογκουστίν Καλμέ.

Ο Καλμέ συνέγραψε ένα δίτομο έργο, τις «Διατριβές πάνω στις οπτασίες
αγγέλων δαιμόνων και φαντασμάτων, και σχετικά με τους βρικόλακες της
Ουγγαρίας, της Βοημίας, της Μοραβίας και της Σιλεσίας», το οποίο εκδόθηκε το 1746.
Ο μοναχός συνέλεξε, κατέγραψε και εξέτασε έναν μεγάλο όγκο αναφορών
για «επιθέσεις βρικολάκων» στην ανατολική Ευρώπη στα τέλη του 17ου και
στις αρχές του 18ου αιώνα.
Το έργο του πυροδότησε μια έντονη συζήτηση μεταξύ φιλοσόφων και
γιατρών,που προσπαθούσαν να εξακριβώσουν ποια ήταν η αλήθεια πίσω από τις αναφορές αυτές.

Ο ίδιος ο Καλμέ αναγνώριζε στον πρόλογό του πως η ακαδημαϊκή μελέτη των
υπερφυσικών δυνάμεων μπορεί να προκαλούσε επικρίσεις και αντιδράσεις,
ωστόσο επέμεινε πως υπήρχαν καταθέσεις και μαρτυρίες από ιδιαίτερα
αξιόπιστους μάρτυρες που ήταν πολύ ακριβείς για να απορριφθούν έτσι εύκολα
ως ψευδείς ή πλάνες- και για αυτό τόνιζε πως οι αναφορές χρήζουν εκτενούς μελέτης.

Ο μοναχός κατέγραψε μαρτυρίες ανθρώπων που έλεγαν ότι είχαν δει νεκρούς
«να επιστρέφουν, να μιλούν, να περπατούν, να μολύνουν ολόκληρα χωριά, να
κακομεταχειρίζονται ανθρώπους και ζώα, να πίνουν το αίμα των συγγενών
τους, να καταστρέφουν την υγεία τους και εν τέλει να προκαλούν τον θάνατό τους».
Αυτοί οι νεκροζώντανοι, έγραψε, «αποκαλούνται βρικόλακες (βαμπίρ)».

Μία από τις πιο γνωστές υποθέσεις που αναφέρει ο Καλμέ προέρχεται από τον
Αυστριακό στρατιωτικό χειρουργό Γιόχαν Φλίκινγκερ:
Ο γιατρός περιέγραψε την περίπτωση του Άρνολντ Πάολε, στρατιώτη και
υποτιθέμενου θύματος βρικόλακα από ένα σερβικό χωριό.
Για να προστατευτεί, ο Πάολε έφαγε χώμα από τον τάφο του και πασαλείφτηκε με το αίμα του.
Στη συνέχεια επέστρεψε στην κανονική του ζωή ως αγρότη- αλλά λίγο καιρό
μετά πέθανε σε ατύχημα με κάρο.
Έναν μήνα μετά τον θάνατό του, χωρικοί ισχυρίστηκαν πως ο Πάολε είχε
ζωντανέψει και σκοτώσει πολλούς ανθρώπους, καθώς και ότι είχε επιτεθεί σε
ζώα και πιει το αίμα τους.
Οι χωρικοί ξέθαψαν τη σορό του και τη βρήκαν ακέραια, με τα νύχια να έχουν
μεγαλώσει και αίματα στο εσωτερικό του φερέτρου.
Σύμφωνα με τις περιγραφές, του κάρφωσαν σφήνα στην καρδιά, οπότε και
«άφησε μια κραυγή και αιμορράγησε».
Επίσης, έγινε εκταφή και των άλλων νεκρών χωρικών, τα πτώματα των οποίων διαμελίστηκαν.

Το να μένει σχετικά ακέραιο ένα πτώμα πιστευόταν ότι αποτελεί απόδειξη ότι ο νεκρός είχε βρικολακιάσει.
Ο Καλμέ σημειώνει πως κάποια πτώματα, μετά από μήνες ή και χρόνια στον
τάφο, βρίσκονταν με «αίμα σε υγρή μορφή, τη σάρκα ακέραια, τα άκρα ευλύγιστα».

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Συνέχεια του Θέματος....

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα του National Geographic, οι παρατηρήσεις
αυτές πιθανότατα μπορεί να ήταν όντως ακριβείς- και υπάρχει επιστημονική
εξήγηση, η οποία έχει να κάνει με την καλή διατήρηση ενός πτώματος:
Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μέσω σαπωνοποίησης, η οποία παρατηρείται όταν
ένας νεκρός θάβεται σε κρύο, υγρό περιβάλλον (κοινό στην ανατολική Ευρώπη).
Κατά τη διαδικασία αυτή, τα λιπαρά οξέα μετατρέπονται σε μια ουσία που
θυμίζει σαπούνι, η οποία καλύπτει το πτώμα και εμποδίζει την αποσύνθεση.

Επίσης, διατηρείται ένας βαθμός ευλυγισίας/ ευκαμψίας.

Επίσης, στα κείμενα του Καλμέ αναφέρεται πως τα μαλλιά και τα νύχια του
βρικολάκων συνέχιζαν να μακραίνουν και μετά θάνατον:
Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση, η οποία οφείλεται στην αφυδάτωση του
δέρματος του νεκρού, που οδηγεί στην υποχώρησή του από τους θυλάκους των τριχών και τα νύχια.
Αυτό προκαλεί την εντύπωση πως οι τρίχες έχουν μακρύνει.

Όσον αφορά στο αίμα σε ένα πτώμα που έχει εκταφεί, υπάρχει και πάλι εξήγηση:
Ο Καλμέ γράφει πως οι βρικόλακες πίνουν τόσο πολύ αίμα ανθρώπων και
ζώων, που κάποιες φορές τρέχει από το μύτη τους και ότι το πτώμα του
νεκροζώντανου μπορεί να βρεθεί να κολυμπά στο αίμα.

Όπως τονίζει και πάλι το National Geographic...υπάρχει επιστημονική εξήγηση:

Ο χρόνος που το αίμα παραμένει σε υγρή μορφή εξαρτάται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος.
Σε χαμηλές θερμοκρασίες, το αίμα παραμένει σε υγρή μορφή για τουλάχιστον 3-4 ημέρες.
Εάν τα πτώματα είχαν εκταφεί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, δεν θα ήταν
απίθανο να έχουν ακόμα αίμα στις φλέβες τους- και οι (πιθανότατα υπερβολικές)
αναφορές για κηλίδες αίματος ή για πτώματα που «κολυμπούσαν» στο αίμα
ίσως να προκύπτουν από μεταθανάτιες αιμορραγίες.
Ακόμη, χτυπήματα στο σώμα κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μπορεί να έκαναν να τρέξει αίμα από τη μύτη ή το στόμα.

Και η «κραυγή» του βαμπίρ (που υποτίθεται ότι άφησε ο Πάολε όταν του κάρφωσαν τη σφήνα):
Όλοι (τουλάχιστον, όσοι ξέρουν κάποια πράγματα για τις σχετικές δοξασίες, ή,
έστω, βλέπουν ταινίες) γνωρίζουν ότι για να σκοτώσεις έναν βρικόλακα πρέπει
να του καρφώσεις σφήνα στην καρδιά και να τον διαμελίσεις (ή να τον βγάλεις
στον ήλιο, ή να τον ρίξεις στο νερό και αρκετά άλλα που έχει μεταφέρει η
παράδοση και έχουν αξιοποιήσει το σινεμά και η λογοτεχνία).

Ωστόσο, ακόμα και εδώ, υπάρχει εξήγηση:
Ο αέρας που βρίσκεται κλεισμένος στη θωρακική κοιλότητα εκτοξεύεται με
δύναμη έξω όταν το πτώμα δέχεται χτύπημα- και μπορεί να παράξει ήχο ενώ βγαίνει από τον λαιμό.
Εάν κάποιος ήταν προδιατεθειμένος να αντιμετωπίσει ένα βαμπίρ, ο ήχος αυτός
θα μπορούσε να ακουστεί ως κραυγή πόνου- εξ ου και η σχετική περιγραφή.

Αξίζει να πούμε πως ο γνωστός φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσό είχε σχολιάσει τη δουλειά του Καλμέ- και δεν ήταν θετικός απέναντί της:
«Εάν υπάρχουν στον κόσμο μας καλά τεκμηριωμένες αναφορές, είναι αυτές για βρικόλακες. Δεν λείπει τίποτα:
Επίσημες αναφορές, καταθέσεις...χειρουργών, ιερέων, δικαστών.
Και με όλα αυτά, ποιος πιστεύει στα αλήθεια στους βρικόλακες;».

Παρόλα αυτά, παρά τις αμφιβολίες του Ρουσό και άλλων, οι πεποιθήσεις περί
νεκροζώντανων που στοίχειωναν και απειλούσαν τους ζωντανούς ήταν
διαδεδομένες σε πολύ μεγάλο βαθμό κατά τον 17ο και τον 18ο αιώνα στην
ανατολική Ευρώπη- και η δουλειά του Καλμέ ενέπνευσε μεταγενέστερους
συγγραφείς του 19ου αιώνα μεταξύ των οποίων ο Τζον Γουίλιαμ Πολιντόρι, ο
Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού και ο Μπραμ Στόκερ, οι οποίοι έθεσαν τις
λογοτεχνικές βάσεις της εικόνας του βαμπίρ, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Πηγή...https://www.huffingtonpost.gr/entry/...b0bd610251621c
ΔΙΕΘΝΕΣ
29/10/2019
Newsroom
HuffPost Greece

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Παρατηρώντας και άλλους θρύλους σχετικά με τα Βαμπίρ/Βρικόλακες αυτό που
μου προκαλεί εντύπωση ή εάν θέλετε μια απορία περιέργεια που ταυτόχρονα
σε διαφορετικούς διαφορετικούς πολιτισμούς θρησκείες δοξασίες διάφορων λαών
υπάρχουν τόσο παρόμοιοι (σχεδόν ίδιοι) θρύλοι και μάλιστα που δεν υπήρχαν
σε αυτές τις εποχές τρόπος ενημέρωσης γραπτός προφορικός για να ταξιδέψουν
αυτοί οι θρύλοι από τον ένα τόπο στον άλλον με πολύ διαφορετική πολιτιστική κληρονομιά.....

Συνεχίζω με κάποια στοιχεία με Βαμπίρ/Βρικόλακες σε διάφορες περιοχές.....

Στην Αφρική έχουν τον «Ομπαγίφο και τον Ασασαμπονασάμ» (Obayifo and Asasabonasam),

Γκάνα ο θρύλος της φυλής Ασάντι (Ashanti).

Nιγηρία η φυλή Γιάκο (Yako) πιστεύει στην ύπαρξη βαμπίρικων μορφών
«Χάγκς» (Hags), που κατοικούν στα έλη τους.

Στην Αϊτή έχουν τους βαμπίρους «Λουγκαρού» (Loogaroo), τον «Ασέμα» (Asema) και τον «Σουκαγιάν» (Sukayan).

Στην Βραζιλία έχουν τον «Λομπισόμεν» (Lobishomen), βαμπίρο με παράξενες σεξουαλικές συνήθειες.

Λουϊζιάνα οι Αφροαμερικάνοι έχουν τον θρύλο του «Φιφολέτ» (Fifolet),
έναν κλασικό σεξουαλικό βαμπίρο της κατηγορίας «Incubus / Succubus»

Κεντρική Αμερική τον «Σιβατέτεο» (Civateteo).

Στην Ρουμανία έχουν τον «Στριγγόϊ» (Strigoi),
στην Ουγγαρία τον «Λίντερκ» (Liderc),
στην Πολωνία τον «Μόρα» (Mora),
στην Γαλλία τον «Μελουσίν» (Melusine)
στην Δανία την «Μάρα» (Mara),
στην Ιρλανδία τον «Ντέργκ-Ντούλ» (Dherg-dul)
στην Σκωτία τον «Μπαομπάν-Σίθ» (Baobban Sith).

Στην Αρμενία έχουν τον θρύλο του «Ντακχαναβάρ (Dakhanavar),
στην Ρωσσία τους «Γιουπίρ (Uppir), Ιρετίκ (Eretik), Κουντεσνίκ (Kudesnik),
Ορσελνίκ (Orcelnik), Κολντούμ (Koldum) και Σναξάρ (Snaxar)».

Στο Θιβέτ υπάρχουν 58 μορφές-θεότητες, οι οποίες αρέσκονται στο να πίνουν αίμα.

Στην Κίνα έχουν τον «Τσάϊνγκ-Σίχ» (Chaing-Shih),
στις Φιλιππίνες τον «Άσγουανγκ» (Aswang)
στην Ταϋλάνδη τον «Σάϊ» (Phi)
στην Μαλαισία έχουν τον «Μπατζάνγκ» (Bajang) και την «Λάνκγσουϊρ» (Langsuir).

Στην Ιαπωνία έχουν τον «Κάππα» (Kappa) καθώς και θρύλους με γάτες βαμπίρους (Vampire Cats).

Ινδία έχει τις περισσότερες μορφές-θεότητες με βαμπίρικες συνήθειες.
Η θεά «Κάλι» (Kali) φαίνεται να πρωτοστατεί στην κακότητα και στις αιματηρές συνήθειές της.
Άλλοι αρκετά διαδεδομένοι ινδικοί θρύλοι είναι οι θηλυκοί βαμπίροι Μαχαμπχαράτα (Mahabharata),
Ραμαγιάνα (Ramayana),
Ρακσάσας (Rakshasas)
και Ρακσάσις (Rakshasis)».
Ακόμα, είναι «ο Άσρα-Πά (Asra-Pa),
ο Γιάτου-Ντχάνα (Yatu-dhana),
οι Πισάχας (Pisachas),
ο Βετάλα (Vetala),
ο Τζίγκαρ-Κχόρ (Jigar-Khor),
οι Τσουρέλς (Churels),
ο Τζάκχιν (Jakhin),
ο Μούκχαϋ (Mukhai),
ο Νάγκουλάϊ (Nagulai),
ο Αλβαντίν (Alvantin),
ο Τζακχάϋ (Jakhai)
και ο Χάντ-Πέϊρ (Hant-Pare).

Υπάρχουν και κάποια στοιχεία απο την Νέα Ορλεάνη που από ότι έχω διαπιστώσει
υπάρχουν πολλά στοιχεία που θα τα καταθέσω.....

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Νέα Ορλεάνη ανέκαθεν υπήρξε πόλη της μαγείας και ειδικά της Μαύρης Μαγείας
αλλά και για την ύπαρξη βρικολάκων και βέβαια υπάρχει μια ανάμιξη Γαλλικής
Αγγλικής κουλτούρας με την σκοτεινή και αρχαια μαγεία της Αφρικής και των
νησιών της Καραϊβικής.....

Και βέβαια η Ν. Ορλεάνη είναι γεμάτη με "ΜΑΓΑΖΙΆ" πουλάνε ύποπτα αντικείμενα
και εργαλεία της μαγικής τέχνης του Βουντού.
Υπάρχουν και "ΜΑΓΑΖΙΑ" κλαμπ που λένε πως εκεί μαζεύονται Βρικόλακες...
(Το θεωρώ μάλλον κακόγουστο αλλά και φολκλορικό και όλα για τον τουρισμό)

Στην Νέα Ορλεάνη όπως και σε εμάς Ελλάδα υπάρχει Μάνη αλλά και σε άλλες
περιοχές της Ελλάδος υπάρχει Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΎ που θρηνούν οι μοιρολογίστρες
μέχρι το πρωί και σε όλο το σπίτι όπου υπάρχει καθρέφτης σκεπάζεται με άσπρο πανί
όπως και το πρόσωπο του νεκρού.....
(Αυτό το γνωρίζω γιατί έχω συγγενείς απο εκεί οπότε τα στοιχεία είναι απο ιδία γνώση)...

Οι πρώτοι βρικόλακες που μόλυναν με την παρουσία τους την πόλη της Νέας
Ορλεάνης ήταν τα λεγόμενα CASKET GIRLS ή τουλάχιστον έτσι θα σας πουν οι
απόγονοι των αρχαιότερων οικογενειών της.
Οι πηγές ποικίλλουν ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες, αλλά η ιστορία πηγαίνει ότι
οι ιδρυτές της πόλης ζήτησαν από τη Γαλλία να στείλει τις μελλοντικές συζύγους για τους αποίκους.
Η Γαλλία υποχρέωσε και έφθασαν πολλά νεαρά κορίτσια, φέρνοντας μόνο τόσα
πολλά αντικείμενα που θα χωρέονταν σε ένα μικρό "καλαθάκι" ή "casquette",
που φαίνεται να είναι το ισοδύναμο του 18ου αιώνα μιας τσάντας μιας νύχτας.

Αυτό συνέβη σε μια εποχή όπου το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού που
κατέληγε στην πόλη, στις αρχές του 16ου αιώνα, αποτελούταν από κοινωνικά απόκληρους....
Από σκλάβους που είχαν δραπετεύσει από δουλεμπορικά καράβια, από
παραβάτες του νόμου, από επικίνδυνους εγκληματίες λαθροκυνηγούς και χρυσοθήρες.
Αυτό σήμαινε ότι κανείς δεν θα αναζητούσε όλους εκείνους τους ανθρώπους
σε περίπτωση που χάνονταν τα ίχνη τους....

Όσον αφορά τώρα τις ιδιαίτερες λεπτομέρειες της συγκεκριμένης εκείνης
ιστορίας, υπάρχουν πολλές εκδοχές για το τι συνέβη πραγματικά αλλά
σύμφωνα με την πιο συνηθισμένη απ’ αυτές, οι ιδρυτές της πόλης ζήτησαν από
Γάλλους αξιωματούχους να στείλουν στη Νέα Ορλεάνη, που ήταν ακόμα
Γαλλική αποικία, νεαρές γυναίκες που θα προορίζονταν για μελλοντικές νύφες.

Οι Γάλλοι αξιωματούχοι ανταποκρίθηκαν θετικά στο συγκεκριμένο αίτημα και
ύστερα από ένα δύσκολο και πολύμηνο θαλάσσιο ταξίδι, στις αποβάθρες της
πόλης αποβιβάστηκαν πέντε νεαρές κοπέλες από τη Γαλλία που ήταν
κατάχλομες, φανερά υποσιτισμένες και πάμφτωχες.
Τα μόνα υπάρχοντα που είχαν ήταν αυτά που χωρούσαν σε κάτι ξύλινα
μπαούλα που είχαν φέρει μαζί τους και που ονομάζονταν “casquettes”, κάτι ανάλογο με τις βαλίτσες της σημερινής εποχής.

Αυτές οι κοπέλες μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι των Ουρσουλίνων καλογριών
(the Ursuline Convent,) το οποίο στέκεται ακόμα, όπου και παρέμειναν
εσώκλειστες μέχρι να καταφέρουν οι καλόγριες του εν λόγω μοναστηριού να
βρουν κατάλληλους υποψηφίους για να τις παντρευτούν.

Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, ήταν παρθένες που είχαν ανατραφεί σε
εκκλησιαστικά ορφανοτροφεία της Γαλλικής ενδοχώρας.
Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι ήταν πόρνες.
Αλλά υπάρχουν και κάποιοι που θα σας ψιθυρίσουν ότι ήταν βαμπίρ:
Βρικόλακες που κάθε βράδυ, ακόμα και σήμερα, βγαίνουν από τα “casquettes”
τα οποία βρίσκονται κρυμμένα στον κλειστό τρίτο όροφο του μοναστηριού,
παραβιάζουν τα παράθυρα του με τα ενισχυμένα παντζούρια που τα
προστατεύουν από τους τυφώνες, για να τραφούν από τα πλήθη των
ταξιδιωτών που για αιώνες γεμίζουν τις σκοτεινές αλέες της Γαλλικής συνοικίας.
Λέγεται ότι τα εν λόγω παντζούρια χρειάζονται για κάποιον ανεξήγητο λόγο
επισκευές σχεδόν κάθε πρωί, ακόμα και όταν η βραδιά που έχει προηγηθεί είναι
γλυκιά και ήρεμη.

Το 1978 μάλιστα, ύστερα από αιώνες φημολογιών και ψιθύρων, δυο
ερασιτέχνες ρεπόρτερ απαίτησαν να δουν αυτά τα φέρετρα.
Φυσικά, ο επίσκοπος της πόλης δεν επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο.
Δίχως να πτοηθούν από τούτη την άρνηση, την επόμενη νύχτα οι άνδρες
σκαρφάλωσαν τον τοίχο του μοναστηριού μαζί με τον εξοπλισμό τους και τον
έστησαν στον κάτω όροφο του.
Δίχως να πτοηθούν από τούτη την άρνηση, την επόμενη νύχτα οι άνδρες
σκαρφάλωσαν τον τοίχο του μοναστηριού μαζί με τον εξοπλισμό τους και τον έστησαν στον κάτω όροφο του.
Το επόμενο πρωί ο εξοπλισμός βρέθηκε σκορπισμένος στη χλόη του κήπου ενώ
στα σκαλοπάτια της βεράντας του μοναστηριού ανακαλύφθηκαν αποκεφαλισμένα τα σώματα των δυο ανδρών.
Σχεδόν το 80% του αίματος που θα έπρεπε να βρίσκεται μέσα στο σώμα τους έλειπε.
Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει καταφέρει να διαλευκάνει αυτούς τους φόνους.
Στην ανωτέρω αναφορά υπάρχει μια διευκρίνιση απο Ghost City Tours που
έχουν καλές σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο της Αρχιεπισκοπής της Νέας
Ορλεάνης και τους διαβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν υπάρχει στον τρίτο όροφο
του παλαιού μοναστηριού Ursuline εκτός από τα αρχειακά αρχεία και άλλα είδη αποθήκευσης.
Δεν αναφέρει γιατί δεν αφήσαν τους δημοσιογράφους να πάνε να το δουν αλλά
και ούτε οι άνθρωποι της Ghost City Tours δεν πήγαν να το διαπιστώσουν....
(περίεργο; )

Επισης υπάρχει μια άλλη περίεργη αναφορά....
"Έτσι ήταν πολύ ανοιχτόχρωμα (χλωμά) τα κορίτσια που το δέρμα τους γινόταν κατακόκκινο
και φούσκωνε (έβγαζε φουσκάλες) μέσα σε στιγμές που στεκόντουσαν
στον καυτό, υποτροπικό ήλιο."

ΠΗΓΈΣ....

https://gonola.com/things-to-do-in-n...ch-new-orleans

https://gonola.com/things-to-do-in-n...of-new-orleans

http://nyctophilia.gr/οι-βρικόλακες-της-νέας-ορλεάνης/

https://ghostcitytours.com/new-orlea...-casket-girls/

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα....

Θα καταθέσω κάποια στοιχεία για την ΒΙΒΛΟ ΤΟΥ ΒΑΜΠΙΡ.

Σαν εισαγωγή/Πρόλογο έχει τα παρακάτω....


Η Βίβλος του βαμπίρ υπαγορεύθηκε και γράφτηκε στη συνέχεια.

Εκείνοι που την υπαγόρευσαν, το έκαναν με συγκεκριμένο σκοπό τη
καθοδήγηση των ατόμων που είναι αντάξιοι αυτού του Ναού
Είναι οι ίδιοι Απέθαντοι Θεοί τους οποίους το Μέλος Καλεί στη “Κοινωνία”.

Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνει πιστευτό, αλλά κάτι που πρέπει να βιωθεί και να επικυρωθεί.

Στο βιβλίο αυτό περιέχονται όλες τις απαραίτητες γνώσεις που χρειάζονται για
τη κατανόηση του Αληθινού Βαμπιρισμού, και τη πρακτική της Βαμπιρικής Θρησκείας.

Συμπεριλαμβάνονται οι θεμελιώδεις οδηγίες για την άμεση επαφή με τους
Απέθαντους Θεούς, δηλαδή τα προηγμένα Βαμπίρ που είναι Ιδρυτές και
Σύμβουλοι του Ναού του Βαμπίρ.

Αυτές οι διδασκαλίες είναι Αρχαίες και αποτελούν το μοναδικό μονοπάτι για να γίνει κάποιος Βαμπίρ.
Ο Βαμπιρισμός δεν είναι εύκολα κατανοητός και διατηρείται μόνο από εκείνους
που είναι γεννημένοι στο “Αίμα” και δοξάζονται σε αυτή τη διαφορά.

Η θνητή ζωή είναι μικρή και σύντομη.
Έχεις τη δυνατότητα να Μας πλησιάσεις και να γίνεις ένα πραγματικό μέλος
της θρησκείας των Κυρίαρχων, ένα Βαμπίρ, ένας Αθάνατος Άρχοντας της Γης,
αλλιώς θα χαθείς στους ανέμους του χρόνου.

Αν δεν είσαι της "Οικογένειας" δεν θα είσαι ποτέ σε θέση να Μας καταλάβεις,
ούτε να ενωθείς μαζί Μας.
Αν ανήκεις στην "Οικογένεια" τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει.

Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες περιεχόμενο στην παρακάτω Ιστοσελίδα...
https://www.slideshare.net/star3salonica/ss-2606492

Βέβαια υπάρχουν και άλλες Ιστοσελίδες όπως στο παρόν Ιστολόγιο....
http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=2891

Βεβαια υπάρχει και μια άλλη ιστοσελίδα....
https://satanicorthodoxy.wordpress.c...νει-προσωπικά/
Η τελευταία Ιστοσελίδα έχει ανακατέψει Σατανισμό, Μαγεία και βέβαια Βαμπίρ..

Απλά είμαι υποχρεωμένος να καταθέσω όλα αυτά τα οποία βρήκα και δεν μπορώ
να τα εμπιστευτώ....
Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα σας βγάλει πολλά πολλά σχετικά με την Βίβλο
των ΒΑΜΠΊΡ...

Όλα αυτά μοιάζουν με την Εκκλησία (!!!!!!!!!!!!) του ΣΑΤΑΝΆ του Άντον Λαβέι.
https://provocateur.gr/archive/3794/...trabolta-video

Απλά σας παρουσίασα όσο το δυνατόν όλο το φάσμα των σχετικών "ΜΑΓΑΖΙΏΝ"
τα ονομάζω έτσι μια και πιστεύω πως το όλο θέμα είναι τα χρήματα και οι
"πιστοί" αρκετοί για να διατηρήσουν τα θέματα αυτά μέσω των δωρεών.......

Αλλά και τα βιβλία των ειδικών οι συνάξεις των πιστών και οι ενημερώσεις του
κοινού (ΟΜΙΛΊΕΣ) μέσω εισητηρίου...

Το θέμα συνεχίζεται....

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα σχετικα με την ΛΙΛΙΘ με ποιο πολλα στοιχεία.....

Η Λίλιθ είναι μυθικός θηλυκός Μεσοποτάμιος νυχτερινός δαίμονας που
σχετίζεται με τον άνεμο και πιστεύεται ότι βλάπτει τα παιδιά.

Στο Ταλμούδ και το Μιδράς, η Λίλιθ εμφανίζεται σαν νυχτερινός δαίμονας.

Σύμφωνα με κάποια απόκρυφα κείμενα της καθολικής εκκλησίας, η Λίλιθ ήταν
η πρωτόπλαστη γυναίκα και φτιάχτηκε όπως ο Αδάμ από χώμα, οπότε ήταν ίση
του, σε αντίθεση με την Εύα.
Όταν ο Αδάμ προσπάθησε να την καθυποτάξει, η Λίλιθ πρόφερε το ιερότερο
από τα ονόματα του Θεού και υψώθηκε στον ουρανό.
Ο Αδάμ παραπονέθηκε στον Θεό, ο οποίος της έδωσε την επιλογή ή να
υποταχθεί στον Αδάμ είτε να φύγει από τον Κήπο της Εδέμ και πολλά από τα
παιδιά που θα κάνει να πεθαίνουν.
Η Λίλιθ, για να μπορέσει να έχει ελεύθερη βούληση, διάλεξε να εγκαταλείψει τον Κήπο της Εδέμ.
Έπειτα από τη φυγή της, ο Αδάμ νιώθοντας μοναξιά παρακάλεσε το Θεό και
του έδωσε μια γυναίκα υποτακτική, την Εύα.

Ετυμολογία
Το όνομά της κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Σουμεριανή Λιλλάκε
και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα».
Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και
φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι.
Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους καναΐτες.

Παρουσία και λατρείες
Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της
ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό
δόγμα με το όνομα Λίλιθ γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο,
όπου αναφέρεται και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας.

Κατά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο χαρακτήρας της Λίλιθ ξεκινά πλέον να έχει
«πρωταγωνιστικό ρόλο» στις δοξασίες που σχετίζονται με το Σκότος και η
πρώτη σοβαρή αναφορά της γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ.

Πριν όμως από όλες τις προαναφερόμενες γραπτές παρουσίες της, συναντάμε
και πολλές ταυτίσεις της στις λαϊκές δοξασίες με διάφορες άλλες αρχαίες
Θεότητες όπως η Εκάτη, η Περσεφόνη, η ινδική Κάλι και άλλες.

Με όλες αυτές τις προ-εβραϊκές εμφανίσεις της, γεννάται η απορία για το κατά
πόσον η ιστορία της Λίλιθ ως πρωτόπλαστης προϋπήρξε και κρίθηκε απόκρυφη ή προστέθηκε αργότερα.
Πάντως σίγουρα λύνει τον γρίφο που δημιουργεί το πρώτο με το δεύτερο
Βιβλίο της Γένεσης, αναφέροντας αρχικά στο πρώτο ότι ο Θεός έπλασε τον
άνδρα και την γυναίκα ενώ αργότερα στο δεύτερο παρουσιάζοντας τον άνδρα
μόνο και με ανάγκη για συντροφιά.
(Μάλλον κάτι ήθελαν να κρύψουν)

Στα Καμπαλιστικά γραπτά η Λίλιθ αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του
Σαμαήλ και ως η θηλυκή έκφρασή του.

Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού,
καθώς και ως το πρώτο σούκουμπους που επιτίθετο στον Αδάμ ενώ αυτός κοιμόταν.

Την ξανασυναντάμε στην Μεσαιωνική θρησκευτική ζωγραφική, όπου
αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας (ο απαγορευμένος καρπός)
είτε ως φίδι με γυναικείο κεφάλι είτε ακόμα μερικές φορές ως κανονική
γυναίκα που τους προσφέρει τον καρπό.
Αυτό είναι κάτι που μας οδηγεί στο να συνδέσουμε τον Όφι του κήπου της Εδέμ με την Λίλιθ.

Φτάνοντας στον 19ο αιώνα, η Λίλιθ απολαμβάνει για άλλη μια φορά την
διασημότητα μέσω του ψυχολόγου Καρλ Γιουνγκ, που την χρησιμοποιεί ως
έκφραση και προσωποποίηση του αρσενικού άνιμους, δηλαδή την καταπιεσμένη
θηλυκή πλευρά του κάθε άνδρα.

Κατά τον ίδιο αιώνα, η Λίλιθ ξεκινά αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσσεται από
πλάσμα δαιμονικό σε σύμβολο θηλυκότητας.
Πάμπολλες φεμινίστριες την λατρεύουν ως το αυθεντικό θηλυκό ίνδαλμα που
απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της
ανεξαρτησίας της και η δαιμονική και παιδοκτόνος πλευρά της παραμερίζεται και απορρίπτεται.

Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (όπως το Wicca) αποδέχονται την Λίλιθ ως
Θεότητα-Προστάτιδα της σκοτεινής γυναικείας πλευράς αλλά και του
γυναικείου ερωτισμού, θέλοντας έτσι να δείξουν ότι αντιτίθενται στην
φαλλοκρατική καθημερινότητα.

Λατρεύεται όμως μέχρι τις μέρες μας και από διάφορα σκοτεινά τάγματα με
την αρχική της μορφή, ως Αρχόντισσα του Σκότους δηλαδή, καθώς και ως η
Ηγέτιδα των άυλων Βαμπίρ (incubi & succubi).

Η Λίλιθ είναι η μυθολογική πρώτη σύζυγος του Αδάμ.
Όπως και ο Αδάμ, δημιουργήθηκε από τον Θεό [1] ως πρώτη αναφορά ανθρώπινης ζωής στην Βίβλο.
Η Εύα έρχεται μετά, δημιουργημένη από το πλευρό του Αδάμ καθώς κοιμόταν:
…και θα ονομαστεί Γυναίκα, αφού αυτό πάρθηκε από Άνδρα (Γένεσις 2:24)

Αυτή η φανερή αντίθεση μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την προϋπόθεση της
ύπαρξης θηλυκού ανθρώπου πριν την Εύα.
Και αφού μόνο η Εύα αναφέρεται στον κήπο της Εδέμ, η πρoκάτοχός της θα
πρέπει να έφυγε πριν το όλο σκηνικό.
Η απουσία της Λίλιθ από την Βίβλο εξηγείται λόγω της πατριαρχικής αντίληψης
και επικράτησης των Ιουδαίων/Χριστιανών.

Ο σημιτικός θρύλος περιγράφει την Λίλιθ να αρνείται την επιβολή του Αδάμ
(σεξουαλικά κατά το να είναι «από κάτω»), και σε στιγμή πικρίας ξεστόμισε το
ιερότερο των ονομάτων του Θεού και πέταξε στον αέρα, με αποτέλεσμα να
διωχτεί από τον Θεό στην έρημο.

Η μόνη αναφορά στις τωρινές γραφές τις Βίβλου είναι κατά Ιεζεκιήλ, όπου μιλάει για την ζωή της στην έρημο.
Η Λίλιθ περιγράφεται με διάφορες μορφές, που επισκέπτεται τα όνειρα ανδρών και συνευρίσκεται μαζί τους.

Άλλοι μύθοι και μορφές
Το Φίδι που δελέασε την Εύα με τον Καρπό του Δέντρου της Γνώσης.

Ερωμένη του Εωσφόρου στην κόλαση:
αποδείχτηκε να είναι ανυπόταχτη ακόμα και στον Πρίγκιπα του Σκότους, ο
οποίος την έδιωξε στην έρημο για άλλη μια φορά.

Το πρώτο Βαμπίρ, που ήρθε στον Κάιν αφού αυτός εγκαταλείφθηκε από τον
Θεό για τον φόνο του Άβελ.

Η Μαύρη Μόρα.
Μητέρα των Λίλουμ, των Γήινων δαιμόνων.

Στην αρχαία Σουμερία, η Λίλιθ ήταν Θεότητα και βοηθός της Ινάννα.

Στους Σημιτικούς λαούς της Μεσοποταμίας ήταν αρχικά μορφή παρόμοια με
αυτήν της Λιλ, Σουμέριας Θεά των καταστροφικών ανέμων και καταιγίδων.
Αργότερα στην Ανατολή παρομοιάστηκε με την Λαμαστού, ένα δαιμονικό
θηλυκό πνεύμα γνωστό στην Συρία ως η δολοφόνος των βρεφών.
Εδώ απέκτησε και τους χαρακτηρισμούς ως φτερωτός γυναικείος δαίμονας της
νύχτας (Talmud), ως επικίνδυνο Βαμπίρ και Succubus (Ζοχάρ), ως η μητέρα
των Incubi και Succubi και ως νυχτερινής κουκουβάγιας (Βίβλος).

ΠΗΓΉ...wikipedia

Πάλι βλέπουμε στα διάφορα κείμενα να παρουσιάζεται η ΛΊΛΙΘ ώς στοιχείο
πειρασμού προς την αμαρτία αλλα και μέσω αυτής υπάρχει και το σεξουαλικό
στοιχείο (όμορφη που παρασέρνει τους άνδρες...)
Όχι μόνο η Λίλιθ αλλά και κάθε γυναικείο στοιχεία (του κακού)....
Η ΑΜΑΡΤΊΑ ΈΧΕΙ ΩΡΑΊΟ ΠΡΌΣΩΠΟ & ΣΏΜΑ.....

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.