#281
|
||||
|
||||
Το lady in black είναι ένα από τα καλύτερα rock όλων των εποχών! Και φυσικά όπως και μεγάλο μέρος τέτοιων τραγουδιών δεν ξέρουμε τί εννοεί. Ο θάνατος,μια θεική παρέμβαση; Και για αυτό δίνω τους στίχους,γιατί ακόμα απλά αποτελεί ένα μυστήριο το νόημα
She came to me one morning One lonely Sunday morning Her long hair flowing In the midwinter wind I know not how she found me For in darkness I was walking And destruction lay around me From a fight I could not win Ah ah ah ... She asked me name my foe then I said the need within some men To fight and kill their brothers Without thought of love or God And I begged her give me horses To trample down my enemies So eager was my passion To devour this waste of life Ah ah ah ... But she wouldn't think of battle that Reduces men to animals So easy to begin And yet impossible to end For she's the mother of all men Who counselled me so wisely then I feared to walk alone again And asked if she would stay Ah ah ah ... Oh lady lend your hand outright And let me rest here at your side Have faith and trust In peace she said And filled my heart with life There is no strength in numbers Have no such misconception But when you need me Be assured I won't be far away Ah ah ah ... Thus having spoke she turned away And though I found no words to say I stood and watched until I saw Her black coat disappear My labour is no easier But now I know I'm not alone I find new heart each time I think upon that windy day And if one day she comes to you Drink deeply from her words so wise Take courage from her As your prize And say hello from me Ah ah ah ...
__________________
~then she lit up a candle and she show me the way~ |
#282
|
||||
|
||||
Αστεράκι Υπάρχει ψηλά εν' αστέρι το πιο λαμπερό τ' ουρανού Μαζί του μιλάω και παίζω αν θέλω τα βράδια Αν νιώθω μονάχος το ξέρει κι ανοίγει τις πόρτες του νου Γλυκά με χαϊδεύει με φως και μου δείχνει σημάδια Καληνύχτα αστέρι να μου γνέφεις πού πας να 'σαι πάντα ψηλά φωτεινό κι από κει να με βλέπεις Καληνύχτα αστέρι να μου γνέφεις πού πας να 'σαι πάντα ψηλά φωτεινό κι από κει να με βλέπεις Η μνήμη σαρώνει τη σκέψη κι ο χρόνος που τραβάει το χαλί Αυτό που επάνω του χρόνια σκυφτός περπατάω Μα εσύ αστεράκι μου ξέρεις το πώς έχω φτάσει ως εκεί μια νύχτα του Οκτώβρη το φως μου χαρίζεις και σπάω Καληνύχτα αστέρι... Καληνύχτα αστέρι, καληνύχτα αστέρι καληνύχτα αστέρι, λαμπερό τ’ ουρανού ρωγμές Μονάχος στην πόλη, βαθιά νυχτωμένος σκοπός και ελπίδα καμιά. Συνήθειες χρόνων, και κόπος χαμένος αλήτης καιρός με χτυπά. Γυρίζω σαν σβούρα, στο ίδιο σημείο κραυγές ενοχής και θυμού. Ακόμα και ο έρωτας, μου φαίνεται αστείος, Eπαίτης θεός του συρμού. Και μοιαζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα σε τοίχο η φωνή μου χτυπά, Ανοίγω τα μάτια σηκώνω το βλέμμα ξημέρωσε κι έξω φυσά. Ατέλειωτες πόρτες στην πλάτη μου κλείνουν ρωγμές στο κορμί μου παντου. Και εγώ ξενυχτάω φουμάρω και πίνω σ\'αυτό το ρεφρέν του χαμού. Και μοίαζει η αλήθεια μου... σε τοίχο η φωνή μου χτυπά, Ανοίγω τα μάτια σηκώνω το βλέμμα ξημέρωσε κι έξω φυσά. Ταξίδι πικρό σε άγνωστα μέρη στους δρόμους του νου θα χαθω. Στροφή επι τόπου απλώνω το χέρι χιονίζει, τοπίο υγρό... Δ.
__________________
προσωπικη σελιδα - http://ΩΚΥΑΛΟΣ & ΟΡΕΙΘΥΙΟΣ.com Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη LuX : 14-06-07 στις 08:45 |
#283
|
||||
|
||||
From a lonely star
Beyond the verge of universe A sound is echoing (A) call from another world Lights from Sirius Will take you from oblivion: Dagon is here again When you watch the sky You feel a longing for the stars Enter the limitless Answer the call you hear When you take the step To free yourself from modern life The sky will shine again Call of Dagon! The Deep One is calling you Call of Dagon! Hear the night sky sing (Repeat) Call of Dagon! It's the sound of universe Somewhere in your dreams (Repeat) Dagon sing Stargoddess Sothis dance
__________________
~then she lit up a candle and she show me the way~ |
#284
|
||||
|
||||
NIGHTMARE - Necropolis
Somewhere in the desert storm, a temple rises from the sands
The relic on each walls, tells the writings of this lands On the west Nile riverside, the Re child deals his legacy At the expense of their lifes, slaves are marching on their knees The shadows of the sphinx Are the keepers of a kingdom shining The symbols of the kings Are the sign of a empire falling Temples of Necropolis Awaiting for sign, asign of Osiris... A nation of strangers, is the victim of slavery For the glory of master, slaves are dying in their misery The remains and the scribes, are the treasures of humanity And the tyrants of the past, are raging for eternety The shadows of the sphinx Are the keepers of a kingdom shining The symbols of the kings Are the sign of a empire falling Temples of Necropolis Awaiting for sign, asign of Osiris...
__________________
...Εσύ βουβή στην έρημο την φήμη σου θα σέρνεις επάνω σε αθώες ψυχές , σε μάτια που δεν ξέρεις , θα απανθρακώνεις τις καρδιές σαν μάγισσα του χθες , κελύφη άδεια πίσω σου με πόνο θα μαζεύεις. |
#285
|
||||
|
||||
Δεν είναι τραγούδι αλλά κάπου πρέπει να μπει σκέφτηκα. Είναι χρήσιμο σε όλους μας.
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν και οι νέοι λοιπόν... Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ Σαν έμαθε τη λέξη "Καλησπέρα", ο παπαγάλος,είπε ξαφνικά: "Είμαι σοφός,γνωρίζω ελληνικά. Τι κάθομαι δωπέρα;" Την πράσινη ζακέττα του φορεί και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει, για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη. Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή, ξεροβήχει,κοιτάζει λίγο πέρα, και τους λέει: "Καλησπέρα!" Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ. Τι διαβασμένος,λένε,ο παπαγάλος! Θάναι σοφός αυτός πολύ μεγάλος, αφού μπορεί και ανθρώπινα μιλεί. Απ΄τις Ινδίες φερμένος,ποιός το ξέρει πόσα βιβλία μαζί του νάχει φέρει, με τι σοφούς εμίλησε,και πόσα να ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα!... "Κυρ παπαγάλε,θάχομε την τύχη ν΄ακούσομε τι λες και παραπέρα;" Ο παπαγάλος βήχει,ξεροβήχει... μα τι να πει; Ξανάπε: "Καλησπέρα". ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΣ |
#286
|
||||
|
||||
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι σου μάθαινε το αύριο και το χτες μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη με του καιρού δεμένος τις κλωστές Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία που στράγγιξες χαμένα μια γενιά καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι απ' του καιρού την άγρια πληρωμή στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει ένα σκυλί τη νύχτα που διψά γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη παραμιλούν στην ακροθαλασσιά Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες και ξημερώνοντας μέρα κακή τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες με πήραν και με βάλαν σε κλουβί και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής περνούσα τα δικά σου δικαστήρια αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια και σαν κακούργο να με τιμωρείς |
#287
|
||||
|
||||
Rainbow- Man on the silver moutain
I'm a wheel, I'm a wheel I can roll, I can feel And you can't stop me turning Cause I'm the sun, I'm the sun I can move, I can run But you'll never stop me burning Come down with fire Lift my spirit higher Someone's screaming my name Come and make me holy again I'm the man on the silver mountain I'm the man on the silver mountain I'm the day, I'm the day I can show you the way And look, I'm right beside you I'm the night, I'm the night I'm the dark and the light With eyes that see inside you Come down with fire Lift my spirit higher Someone's screaming my name Come and make me holy again I'm the man on the silver mountain I'm the man on the silver mountain Come down with fire And lift my spirit higher Someone's screaming my name Come and make me holy again Well, I can help you, you know I can I'm the man on the silver mountain I'm the man on the silver mountain Just look at me and listen I'm the man, the man, give you my hand I'm the man on the silver mountain Come down with fire And lift your spirit higher I'm the man on the mountain The man on the silver mountain I'm the night, the light The black and the white The man on the silver mountain
__________________
~then she lit up a candle and she show me the way~ |
#288
|
||||
|
||||
~To γιοφύρι της Άρτας~
Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες γιοφύρι εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιρολογιούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες: "Αλοίμονο στούς κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας, ολημερίς να χτίζουμε το βράδυ να γκρεμιέται." Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε αντίκρυ στό ποτάμι, δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σαν χελιδόνι, παρά εκελάηδε κι έλεγε ανθρώπινη λαλίτσα: "Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει, και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη, παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα, που έρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα." Τ' άκουσ' ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει. Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί τ' αηδόνι: Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα, αργά να πάει και να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι. Και το πουλι παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε: "Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα, γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι." Να τηνε κι εμφανίστηκε από την άσπρη στράτα. Την είδ' ο πρωτομάστορας, ραγίζεται η καρδιά του. Από μακριά τους χαιρετά κι από κοντά τους λέει: "Γειά σας, χαρά σας, μάστοροι και σεις οι μαθητάδες, μα τι έχει ο πρωτομάστορας και είναι βαργομισμένος; "Το δαχτυλίδι του 'πεσε στην πρώτη την καμάρα, και ποιός να μπει, και ποιός να βγει, το δαχτυλίδι νά 'βρει;" "Μάστορα, μην πικραίνεσαι κι εγώ να πά σ' το φέρω, εγώ να μπω, εγώ να βγω, το δαχτυλίδι νά 'βρω." Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ στη μέση πήγε, "Τράβα, καλέ μ' τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα τι όλον κόσμο ανάγειρα και τίποτες δεν βρήκα." Ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη, παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο. "Αλίμονο στη μοίρα μας, κρίμα στο ριζικό μας! Τρεις αδελφάδες ήμαστε, κι οι τρεις κακογραμμένες, η μια 'χτισε το Δούναβη, κι η άλλη τον Αφράτη κι εγώ η πιό στερνότερη της Άρτας το γιοφύρι. Ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμει το γιοφύρι, κι ως πέφτουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι διαβάτες." "Κόρη, το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε, που 'χεις μονάκριβο αδελφό, μη λάχει και περάσει." Κι αυτή το λόγον άλλαζε κι άλλη κατάρα δίνει: "Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι, κι αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες, γιατί έχω αδελφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει.
__________________
~then she lit up a candle and she show me the way~ |
#289
|
||||
|
||||
Ο μεγάλος αδερφός
Πίσω απ’ τη ζωή που βλέπεις, πίσω απ’ τη ζωή
κρύβεται η άλλη, η άλλη ζωή Και κάνει ότι νομίζει και ότι θέλει αυτή κανείς δεν την ακούει, κανείς δε θα την δει, μας βλέπει όμως συνεχώς και μας ακούει αυτή Γνωρίζει ότι κάνεις, ακούει ότι πεις σε λίγο θα ακούει κι αυτά που θα σκεφτείς Και παίρνει αποφάσεις σ’ αόρατα συμβούλια πάνω από συστήματα, λαούς και κοινοβούλια πάνω απ’ τους ανθρώπους και πάνω απ’ τις ιδέες πάνω από τα σύνορα και πάνω απ’ τις σημαίες Οθόνες σιωπηλές στα μάτια μας κοιτάζουν τα μάτια των παιδιών μας αρχίζουν και τους μοιάζουν Στη μυστική τους γλώσσα μοιράζουν διαταγές μοιράζουν κωδικούς και διαταγές Είν’ ο μεγάλος αδερφός που μας ορίζει είν’ ο μεγάλος αδερφός που αποφασίζει κοιμήσου τώρα... Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας |
#290
|
||||
|
||||
Γενιά Του Χάους - Άγγελοι χωρίς φτερά
Σε σιωπηλά κύματα ανθρώπινης αμφιβολίας
η ψυχή μου ψιθυρίζει παγωμένες ενοχές. Το βλέμμα μου χαμένο, τα μάτια βουρκωμένα σ' ορίζοντες μελαχγολίας, σε μοναξιάς κοιλάδες χωρίς φιλοδοξίες μ' ατσάλινη ηθική σ' ατέλειωτες νύχτες, σ' άγνωστες αισθήσεις σ' ερωτήματα βαριά, ίσως να λυτρωθώ στη σκιά της λησμονιάς με θέληση τυφλή. Πρόσωπα από πέτρα και μάσκες από σάρκα μακρινή ηχώ από βελούδινα τραγούδια Σε φύλλα φθινοπωρινά, σε γκρίζες καταιγίδες σε μονοπάτια δύσβατα και σε φιλιά μ' αγκάθια Μυστήριο πεπρωμένο, χρόνος δίχως έλεος. Οι κραυγές μου πνίγονται και προκαλώ: Τα παιδιά των ξεχασμένων θεών, το χαμόγελο της άγριας χαράς, το βλέμμα της βαθιάς μοναξιάς, τη λάμψη πολύτιμης πέτρας. Άγγελοι χωρίς φτερά, λουλούδια δίχως χρώμα.
__________________
...Εσύ βουβή στην έρημο την φήμη σου θα σέρνεις επάνω σε αθώες ψυχές , σε μάτια που δεν ξέρεις , θα απανθρακώνεις τις καρδιές σαν μάγισσα του χθες , κελύφη άδεια πίσω σου με πόνο θα μαζεύεις. |
|
|